ΑΝΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ
Ανάληψη και Αστική Μεταφυσική
4/7/2021
Οι παραπομπές που έχουν καταχωρηθεί στο κείμενο είναι ενδεικτικές και αντιπροσωπευτικές καθώς τα ζητήματα που αναδεικνύουν περιλαμβάνονται σε πληθώρα κειμένων της ΝΕΚΥΙΑ.
επικράτεια: την ορθή διατύπωση των εμπειρικά βιουμένων αληθειών αποκόπτοντας κάθε τάση προς ορθολογιστική απόδειξη. Η γνωστή και χρόνια εκπαιδευμένη συμφεροντολογική συμπεριφορά ομοίως αποχωρίζεται πλήρως, καθώς οποιαδήποτε εσωτερική αισθητική γνώση εκ της βεβαιότητος την οποία αποδίδει, αδυνατεί να συνυπάρξει με αυτήν. Ο ενσυνείδητος αποχωρισμός από κάθε είδους ιδιοκτησία όπου το ύψιστο σημείο κατέχει η εγωπάθεια, η κτήση ενός απολυτοποιημένου εγώ, υποδεικνύει την οδό. Πρόκειται για μια οδό γεμάτη ακάνθους και επικίνδυνες πτώσεις καθώς, κάθε αποχωρισμός, ο οποίος φαινομενικά οδηγεί στην αλήθεια του εαυτού η οποία ταυτίζεται με την αλήθεια της κοσμικής δημιουργίας, στην πραγματικότητα μπορεί κάθε στιγμή να αντιστρέφεται οδηγώντας σε μεγαλύτερη καταβύθιση στην αγνωσία. Και αυτό αφού κάθε βήμα εμβάθυνσης στο είναι, στην έκφρασή του, μπορεί να μεταστραφεί σε λατρεία έκφρασης προτύπου, σε ένα εγωπαθές απολυτοποιημένο ον το οποίο θεωρεί, ζώντας την εμπειρία της χαράς της απεξάρτησης, πως ανακαλύπτει την αλήθεια που τόσο πολύ επιθυμεί ενώ πέφτει στην παγίδα της προτυποποίησής του. Μπορεί λοιπόν ο πλήρης αποχωρισμός αντί να οδηγήσει στο επιζητούμενο να συνεχίσει να αποδίδει τα ίδια αποτελέσματα και μάλιστα όσο αυξάνει την φαινομενική απόσχιση, τόσο να χάνεται ο δρόμος προς την αλήθεια με τη δημιουργία ενός υπερφίαλου εγώ που ταυτίζεται με την πλήρη απομάκρυνση από τον κόσμο τούτο, ενώ δε γίνεται εύκολα αντιληπτό το ότι ακριβώς ο κόσμος τούτος είναι απαραίτητος στην περίπτωση αυτή, αφού η επικύρωση του εγώ γίνεται εξ αυτού και δι' αυτού.
Έτσι, το πιο σημαντικό είναι ανά πάσα στιγμή να τίθεται το ερώτημα περί της αληθείας που προκύπτει και να κρίνεται το αποτέλεσμα. Όχι τυπολογία αλλά ενσυνείδηση και κριτική αυτής μέσα από ένα πρίσμα αλήθειας: Αν η χαρά εκ της δράσης είναι αποτέλεσμα παθών και όχι ηρεμίας και γαλήνης τότε το βήμα προχώρησε σε λάθος μονοπάτι. Ο άνθρωπος που απομακρύνεται από την υπερκατανάλωση μέσα από εσωτερική πίεση και εξαναγκασμό δεν οδηγείται στην Αλήθεια. Αυτό θα γίνει μόνο αν η εσωτερική γαλήνη του δείξει το σφάλμα του υπερκαταναλωτισμού ώστε η απόσχισή του από αυτόν να γίνει χωρίς προσπάθεια, απλά σαν αποτέλεσμα της απόλυτης σιγουριάς της βιουμένης βεβαιότητος η οποία διαγράφει κάθε ψυχική ένταση και πάθος ώστε να απουσιάζουν πλήρως. Και η χαρά εδώ βιώνεται σαν ικανοποίηση ενός σταθερού βήματος σε ένα έλος, σαν ένα σίγουρο πάτημα.
Αν η δημιουργία ακολούθων δημιουργεί την κυρίαρχη οντότητα σε μία αλαζονική έκφανσή της, όσο και αν απέχει από οτιδήποτε κοσμικό - και υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα από τον υποδειγματικό ασκητικό βίο, στην πραγματικότητα η ύπαρξη ενσωμάτωσε ένα κοσμικό πάθος με άλλο τρόπο. Το εγώ πρέπει να αποχωρισθεί και αυτό είναι το τελικό στάδιο της απόσχισης γιατί είναι το πιο δυνατό, εκείνο στο οποίο συσσωρεύονται με τρόπο απόκρυφο όλοι οι αποχωρισμοί ακυρώνοντας την πορεία - που μπορεί να είναι και η πορεία μιας ζωής, και καταβυθίζοντας στο τέλμα του σκότους ακόμα περισσότερο από εκείνο του σημείου εκκίνησης ή ίσως σωστότερα, υποβαθμίζοντας τη συχνότητα του όντος ώστε σφραγίζοντάς το στο πολύ χαμηλό υλικό επίπεδο να κάνει σχεδόν ανέφικτο το τέλος (σκοπό) που αποτελεί και την πηγή της δράσης. (Βλ. και κείμενα «Η Ζώνη του Μισού Σημείου» https://thisthanees.blogspot.com/2021/06/blog-post.html, και «Επιστολή Τέταρτη –Συνεχές Τώρα» https://thisthanees.blogspot.com/2021/05/blog-post_20.html).
Πάραυτα, και έχοντας υπόψιν τις παγίδες της διαδρομής, η αποχή από τον υπερκαταναλωτισμό εισάγει στη λιτότητα και την επίγνωση της ύπαρξης. Η αποκοπή από κάθε είδους πρότυπο του κόσμου τούτου το ίδιο. Η πλήρης απομάκρυνση από τη χρήση τοξικών ουσιών οι οποίες διαστρέφουν την αλήθεια της ύπαρξης στην «ελευθερία» της απόλαυσης το ίδιο. Και το φυσικό επακόλουθο στη σταδιακή του ανάδυση δεν είναι παρά η μη συμμετοχή σε κάθε τι το οποίο προκαλεί βλάβες και πληγές στο φυσικό κόσμο.(Βλ. και κείμενο «Προσχεδιασμένα Πρότυπα Φονείς» https://thisthanees.blogspot.com/2020/11/blog-post_30.html).
Εδώ, κάθε οπτική εστίαση, κάθε οπτική γωνία προσέγγισης θα πρέπει να αποδίδει την εσωτερική βεβαιότητα της χαράς, ακλόνητη βεβαιότητα και γνώση και όχι τη συστηματοποιημένη δράση του πάθους. Και αυτό γιατί η χαρά θα πρέπει να προκύπτει από τη σιγουριά που δίνει στην οντότητα η βεβαιότητα της Αλήθειας, η οποία δε σχηματίζει κάποιο αλλαζονικό πλάσμα αλλά αντίθετα το οδηγεί στην ταύτισή του με ό, τι υπάρχει, στην ισότητα, την αλληλοσυμπλήρωση την ισορροπία και αρμονία που αντιμάχονται κάθε αποτέλεσμα βίαιης κατασταλτικής στάσης που ουσιαστικά υπερτονίζει το καταστελόμενο.
Η βίωση της φύσης μέσα από τον εαυτό, αφού δεν είναι παρά ένα ολοκληρωμένο μέρος της, συμβαδίζει σταδιακά με τη διακτίνιση της οντότητας σε αυτήν, καθώς πλέον κάθε καταστρεπτική της δράση στη φύση γίνεται άμεσα αισθητή ως δράση κατά της ίδιας με αποτέλεσμα τη σταδιακή της μείωση και τη χαρά η οποία προκύπτει από την ίδια τη φύση και διαχέεται σε όλες τις οντότητες που την αποτελούν. Αντιληπτή λοιπόν γίνεται η αλήθεια, όχι σαν το αποτέλεσμα συγκεκριμένων δράσεων του υπό καταστολήν εαυτού, αλλά σαν βίωμα λιγότερων πληγών, μείωσης του πόνου, ενίσχυση της ζωής σε κοσμικό επίπεδο, ένα κοσμικό μήνυμα προς όλες τις υπάρξεις, το οποίο διαχέεται στα πάντα, ένα μήνυμα μετοχής στη συμπαντική ισορροπία και αρμονία, στην αγάπη.
Η παύση οποιουδήποτε καταναλωτισμού είτε αυτός αφορά σε υλικά είτε σε υπάρξεις είτε είναι αποτέλεσμα γνωστικών ή ψυχικών διεργασιών δεν καταλήγει στην αισθητική έλλειψη αλλά στην αισθητικά οργανική πληρότητα. Το ίδιο, δεν καταλήγει στην καταθλιπτική αλαζονεία αλλά στη χαρά της αγάπης, όπου η γνώση κατακρατεί την ύπαρξη, πλήρως αντιληπτή από κάθε μόριό της, αποδίδοντάς της τη μέθεξη ως ύστατη συμπαντική δράση της Αλήθειας. Μέθεξη αντιληπτή ως η πηγή εσωκραδασμικών ριγών που λαμβάνει χώρα στην αλληλοσυνεύρεση ταυτού και ετέρου σε πολυδιαστατικό άχρονο επίπεδο, με αποτέλεσμα την αλληλοβίωση. Εδώ ο λόγος απλά είναι ο βοηθός στην φτωχή λογική διατύπωση του εμπειρικού βιώματος το οποίο επιφέροντας εσωτερικούς κραδασμούς επιβεβαιώνει την αδιάψευστη πραγματικότητα που το τρισδιάστατο απείκασμά της είναι η αίσθηση της Αλήθειας. Βιώνεται σε πράξεις που λαμβάνουν χώρα στην συνήθη ζωή όταν συμβεί να ξεπεράσει ασυναίσθητα τα δεσμά του εγωπαθούς κυρίαρχου συμφεροντολογισμού. Είναι μια συνεύρεση που στην αχρονικότητά της απαλείφει το καταναλωτικό της ιδίωμα και μπορεί να αναδυθεί σε οποιαδήποτε πράξη της καθημερινότητας τη στιγμή που ο λόγος ασυναίσθητα χαλαρώνει την κυριαρχία του. Η αισθητικά ακλόνητη γνώση που μπορεί να γίνεται αντιληπτή ως Θεία Αποκάλυψη ουσιαστικά εντοπίζεται στην επανεύρεση του Θείου Δρόμου στον οποίο ο Δημιουργός ενώνεται μεθεκτικά με το δημιούργημα. Η ανάδυση της αλήθειας του είναι από το δημιούργημα, συνάδει με τον πόνο που του επιφέρει κάθε καταστροφική δράση του στη φύση καθώς επαναπροσδιορίζεται ως αδιάσπαστο οργανικό της μέρος. Η ικανοποίηση που επιφέρει κάθε απομάκρυνση από τη δράση αυτή, η οποία μπορεί να εντοπισθεί ακόμα και στο σεβασμό της ζωής ενός μυρμηγκιού, αποφέρει τη χαρά της ζωής, στην αέναη ανακύκλισή της. Το γονιδίωμα του ανθρώπου και της φύσης επανενεργοποιούνται και αυτή είναι η επαναφορά της Δημιουργίας στην αρχική της αναβαθμιστική πρόοδο, στην επιτέλεση του κατ΄εικόνα και ομοίωσιν.
Η αναδημιουργία λοιπόν του κόσμου στην Αλήθεια βασίζεται στην ανθρώπινη περισυλλογή, περίπτυξη και αναδραστική γονιδιακή του επανένωση με το Όλον. Αυτή της αφύπνισης του χρόνια εκπαιδευόμενου στην ύπνωση όντος, ως πλήρους εσωτερικής και υπαίτιας κάθε δράσης εξωτερικής η οποία επιτελεί την οργανική λειτουργία του μέρους προς το Όλον στην αέναη συνέχεια της Ζωής. Και αυτό όχι πλέον προσπαθώντας να αποφύγει οτιδήποτε εμφανίζεται εχθρικό προς αυτήν αλλά πλέον ζώντας στην αίσθηση της ζωής ως αυτή, έχοντας αποβάλλει τη διαστροφή του οργανικού μέρους του Όλου το οποίο δρα καθ' εαυτόν και δι' εαυτόν. Και αυτό ακριβώς είναι το αναμενόμενο στη Βιβλική ύπαρξη των Πρωτοπλάστων το οποίο πρόωρα κεκτημένο στην εμφάνιση της μη εμπειρίας της λογικής διαστρέφεται και οδηγεί στο υπερφίαλο ον της Πτώσης, που δε σημαίνει παρά την υπερίσχυση της ύλης και την διακοπή του γονιδιώματος της Ζωής στη Δημιουργία η οποία αποτελεί πλέον με αυτή την προϋπόθεση τον χώρο του πόνου και αυτό αφορά σε όλη τη Δημιουργία η οποία πονά και καταστρέφεται στη συνεχή δράση του ανθρώπου. (Βλ. και κείμενα «Καρκινογενέσεις, Αυτοάνοσα, Ιοί» https://thisthanees.blogspot.com/2020/08/blog-post_26.html και «Αποκάλυψις Ιωάννου: Ο Θυμός του Θεού» https://thisthanees.blogspot.com/2020/07/blog-post_26.html ).
Ο άνθρωπος δε γίνεται Θεός στην απόλυτη κυριαρχία του σε ό, τι υπάρχει, αλλά ένας απομονωμένος καταστροφέας πάντων, όπου η καταστροφή αποτελεί την τροφή της διεστραμμένης του ύπαρξης. Ο άνθρωπος γίνεται θεός, αναγνωρίζοντας το Θεό μέσα του καθώς φέρει πάντα μέσα του τον πλήρη χάρτη της συμπαντική δημιουργίας και αυτό ως ένα αναπόσπαστο οργανικό της μέρος, όχι ως το ψευδώς φαντασιωμένο επικυρίαρχο ον, στην πραγματικότητα δούλο, καθώς ο καθένας ενώ κυριαρχεί σε άλλους, ο ίδιος αποτελεί δούλο άλλων. Εξ ου και η ανεξήγητη ροπή προς αυτό το οποίο ο άνθρωπος ποτέ δεν μπόρεσε να ορίσει αφού έχει αποκοπεί από αυτό, παρά το ενδύει με διάφορα ενδύματα απρεπή, την Ελευθερία. Γιατί η Ελευθερία έχει παραμείνει ως μνήμη της κυτταρικής ύπαρξης στην Αλήθεια, μόνο που ο άνθρωπος στη χρόνια παραμονή του στη δουλεία, δεν μπορεί να της αποδώσει περιεχόμενο, απλά ποθεί, ποθώντας ουσιαστικά την επανένωσή του με τη Δημιουργία και το Δημιουργό, την Ανάληψή του.
Όταν κάθε κίνηση, κάθε δράση απορρέει φυσικά, όπως η απορροή του νερού από την πηγή στο φυσικό χώρο, χωρίς πάθος και επιτάξεις, αποδίδει τη συνέχεια της Ζωής του Όλου. Η αναδημιουργία με την Ανάληψη του ανθρώπου φθάνει στην ολοκλήρωσή της. Στην απόλυτη αρμονία όλων στο Όλον και αυτό δεν είναι μια ακόμα παγίδα στην αγκάλη της αλαζονικής κυριαρχίας του αλλά η επιστροφή και η επανένταξη στο Όλο ενός από τα μύρια οργανικά του μέλη, εκείνου όμως το οποίο με τον αποχωρισμό του διέρρηξε όλη τη συμπαντική αρμονία και ισορροπία, αφού αρκεί ένα μέλος να ασθενεί για να ασθενεί το Όλον, όταν όλα συνάπτονται με οργανικούς δεσμούς οι οποίοι επιτελούν την ύπαρξη αυτού που Είναι.
φεουδαρχίας. Πρόκειται για μια τεράστιου διαμετρήματος αλλαγή η οποία διήρκεσε τουλάχιστον τετρακόσια χρόνια στα οποία οι αναδομήσεις, ανακατατάξεις και επανασυνθέσεις στις οποίες κομβικά σημεία υπήρξαν οι ανακαλύψεις των νέων χωρών, οι διατυπώσεις του ορθολογισμού που ουσιαστικά διαγράφουν τη δράση του Θεού στον κόσμο μεταθέτοντάς τον σε ένα χώρο εγκλεισμού ώστε να χρησιμοποιείται μόνο κατά βούλησιν από την ήδη εκπεσούσα θρησκεία η οποία διατηρείται μόνο προς επιβολή και χειραγώγηση, κάτι το οποίο ήδη ίσχυε από την θεσμοθετημένη αναγνώρισή της το 4ο αιώνα μ. Χ. χωρίς όμως να υπάρχει κάποια διατυπωμένη ανασκευή της κοσμοθεωρίας της, η δημιουργία της αστικής τάξης και η κατάληξη στη βιομηχανική επανάσταση. (Βλ. και κείμενο «Η Συνταξιοδότηση του Θεού» https://thisthanees.blogspot.com/2021/01/blog-post.html), Και όλο αυτό στην υπερεκμετάλλευση και εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, η οποία δίνει το στίγμα της στο αποτέλεσμα της βιομηχανικής επανάστασης: Τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και την πλήρη καταστροφή της γης - ήτοι την αδυναμία προς επαναφορά, στο ελάχιστο χρονικό διάστημα των εκατό χρόνων που ακολούθησαν τη βιομηχανική επανάσταση ως το τέλος του 20ου αιώνα. Η τεράστια εισροή χρυσού, πολύτιμων λίθων αλλά και νέων καλλιεργειών δίνει τις προϋποθέσεις δημιουργίας του νέου χρηματοπιστωτικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο στις μέρες μας διαλύεται προς νέα επανεκκίνηση. Καθώς το σύστημα ολοκληρώνεται στον ενταφιασμό της Δημιουργίας, τη βιομηχανική επανάσταση, η οποία δίνει και την εδραίωση των πολεμικών συμβάντων του 20ου αιώνα, φανερώνεται όλο το μεγαλείο της υποτιθέμενης προόδου στην εξόντωση, υποδούλωση, καταπίεση, υπερεκμετάλλευση των ανθρώπων του νέου κόσμου με την επικάλυψη πάντα της ελεύθερης και καλύτερης ζωής, από τα εξαγγελόμενα της πολιτικής ελίτ, τα οποία εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αποτελούν τη δράση του τρόπου χειραγώγησης των μαζών. Ταυτόχρονα οι άνθρωποι του παλαιού κόσμου υποβάλλονται σε ριζική εκτομή συνοδευόμενη από σφαγές αντιδρώντων, εξόντωση κάθε τύπου διαφορετικότητας και επιβολή κατασταλτικών μέτρων που ποτέ η ανθρωπότητα δεν είχε βιώσει ακόμα και στις πιο σκοτεινές περιόδους της. Και όλα αυτά με την επικάλυψη πάντα της ιδέας της ελευθερίας και της πολιτισμικής αναβάθμισης των «κατώτερων» πολιτισμών, η οποία καταλήγει σε ό, τι πιο απάνθρωπο υπήρξε. Η αλλαγή του χρηματοπιστωτικού οικονομικού συστήματος συνάδει με την απαλλοτρίωση των Δημοσίων Γαιών στις οποίες εξελισσόταν υγιέστατα σε σχέση με ό, τι ακολούθησε η κοινοτική ζωή των εργατών των φεουδαρχών. Όμως η κοινοτική ζωή αποτελεί ένα ενοχλητικό και πάντα επικίνδυνο σημείο για ένα επιβαλλόμενο εξουσιαστικό σύστημα κυριαρχίας. Έτσι, η κοινοτική ζωή τελειώνει με την στοίβαξη των άνεργων πλέον σε χώρους οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με το φυσικό χώρο των πρώην κοινοτήτων ενώ ο φυσικός χώρος περνά στην πλήρη εκμετάλλευση. Η κοινοτική ζωή αλληλεγγύης αντικαθίσταται από την απομονωμένη πλέον σε πυρηνικές οικογένειες ζωή εγκλεισμένες στους αποκομμένους από τη φύση πλέον αστικούς χώρους, όπου η σύνδεση και παραμονή με τη φύση μετατρέπεται από ζωή σε ψυχαγωγία ελαχίστου ελευθέρου χρόνου. Κι ενώ η ζωή πλέον διεξάγεται σε χώρους που έχουν αποκοπεί από τη Δημιουργία πλήρως δημιουργούνται τα πρότυπα του αστικού κόσμου τα οποία αποδίδουν χαρακτήρες εξυπηρετικούς του νέου συστήματος. Επιβάλλονται εκ των άνω - ας θυμηθούμε τη θέση της γυναίκας στην οικογένεια και την εργασία σε αντίθεση με τη καταξιωμένη θέση της στην πρώην κοινότητα, θεσμοθετούνται με κατασταλτικά αυστηρότατα μέτρα έχοντας όμως ήδη θέση σε κίνηση τη δημιουργία των εγωπαθών ψευδοκυρίαρχων ατομικοτήτων σε ολιστικό κοινωνικό επίπεδο αφού και ο πιο φτωχός χαμηλόμισθος εργάτης διατρανώνεται ως ο πλήρης κυρίαρχος της συζύγου και των τέκνων στην πυρηνική αστική οικογένεια, το τεχνητό κατασκεύασμα της συστημικής ανακατασκευής το οποίο ήταν και η βάση της διάλυσης της κοινωνικότητας καθώς κάθε συνάθροιση και συμβίωση περισσότερων προσώπων δύναται να κρούει τον κώδωνα κινδύνου για οποιοδήποτε επιβαλλόμενο σύστημα εξουσίας. Και εννοείται πως κάθε αναδυόμενη αυθεντική δράση που υπόσχεται περισσότερη ελευθερία στην δημιουργία της συλλαμβάνεται από το σύστημα και μεταστρέφεται σε δράση του ίδιου με την επικάλυψη της ελευθερίας προς πλήρη αποκοπή από αυτήν, όπως τα φεμινιστικά κινήματα του περασμένου αιώνα ή η προώθηση του άφιλου μαζικοποιημένου πληθυσμού των ημερών μας και αυτό κάτω από αυστηρό έλεγχο, επιτήρηση και καταστολή όχι άσχετη με εκατοντάδες εκατομμύρια θανάτους πάντα για την ελευθερία.
(Και οι αναφορές αυτές έχουν ήδη γίνει σε αρκετά δημοσιοποιημένα κείμενα της ΝΕΚΥΙΑ αντιπροσωπευτικά των οποίων παραθέτονται εδώ. Πρόκειται για κείμενα «Πολιτικές Αντιπαραθέσεις και Μαζική Χειραγώγηση» https://thisthanees.blogspot.com/2020/12/blog-post_19.html, «Πατριά και Ελίτ» https://thisthanees.blogspot.com/2020/12/blog-post_23.html, Αστικό και Μαζικό Μοντέλο» https://thisthanees.blogspot.com/2020/12/blog-post_26.html, «Η Ανάπτυξη του Ολέθρου» https://thisthanees.blogspot.com/2020/12/h.html, «Διασκοτισμός, Το Τέκνο του Διαφωτισμού», https://thisthanees.blogspot.com/2021/05/blog-post_14.html και βέβαια το «Malleus Maleficarum: Το Σφυρί των Μαγισσών» https://thisthanees.blogspot.com/2021/03/malleus-maleficarum.html ).
Είναι φανερό πως ο αστικός χώρος πλήρης ψεύδους, αδυνατεί να σχετιστεί με την αλήθεια της κοσμικής αρμονίας. Και εδώ εισάγεται η μεταστροφή του αστικού περιβάλλοντος χώρου σε μεταφυσικό καθώς ο περιβάλλων χώρος αποτελεί μία οπτική απεικόνιση του μεταφυσικού πεδίου το οποίο διακατέχεται από τα ίδια μηνύματα και δράσεις οι οποίες αποτυπώνονται στην αστική καθημερινότητα. Δεν είναι οι πόλεις πλέον ή οι μεγαλουπόλεις αστικοί χώροι αλλά και οι μικρότεροι οικισμοί αφού τα μηνύματα τα οποία όλοι λαμβάνουν είναι τα ίδια, η κατευθυνόμενη διαβίωση των κατοίκων γίνεται με τους ίδιους τρόπους, διοχετεύονται τα ίδια πρότυπα, οι ίδιοι τρόποι ύπαρξης. Το φυσικό περιβάλλον δεν απέχει μόνο από τους τεχνητούς αστικούς χώρους στοίβαξης μάζας αλλά και από εκείνους των μικρών κοινοτήτων καθώς οι κάτοικοι και των δύο περιοχών λαμβάνουν στη μαζικοποίησή τους τα ίδια μηνύματα και εντολές οι οποίες μπορεί να εμφανίζονται και σαν ελεύθερες επιλογές ή δικαιώματα ελευθερίας. Η φύση δεν υπάρχει πλέον για τους κατοίκους της επαρχίας όπως υπήρχε κάποτε. Και δεν είναι περίεργο το πάθος που εμφανίζεται για την φύση σε κατοίκους μεγαλουπόλεων σε αντίθεση με την αδιαφορία των κατοίκων επαρχιών. Η φύση δεν υπάρχει πλέον για τους κατοίκους της επαρχίας διότι κάποτε γι' αυτούς ήταν η ίδια η αλήθεια της ζωής. Τώρα δεν υπάρχει παρά ο περιβάλλων χώρος ο οποίος υπόκειται στη στυγνή κερδοφόρα εκμετάλλευση κάθε είδους ενώ η αλήθεια της ζωής αποδίδεται στην μάζα της τηλεθέασης, αυτή των απομονωμένων όντων τα οποία παρατηρούν τα τεκταινόμενα της καθημερινότητάς τους ως τηλεταινία πλήρως αδρανοποιημένα πρός κάθε έξωθεν δράση κατ' αυτών, πλήρως χειραγωγούμενα κατά τα ζητούμενα της Ελίτ Ισχύος. (Βλ. και κείμενα «Η Κοινωνία του τηλεθεατή» https://thisthanees.blogspot.com/2021/03/blog-post.html και όλα όσα έπονται και φέρουν τον εσωτερικό τίτλο «Δισθανείς (Δύο Φορές Νεκροί)" με ημερομηνίες από 10/3/21 ως 27/5/21 που δημοσιοποιήθηκε το τελευταίο κείμενο «DC all Fine» https://thisthanees.blogspot.com/2021/05/dc-al-fine.html).
Κατά τα παραπάνω, αλήθεια δεν είναι η βίωση του εαυτού στην
αλληλοσυμπλήρωσή του με ό, τι τον περιβάλλει αλλά η προβαλλόμενη στην οθόνη
εικόνα ψεύδους, ψηφιακή σύνθεση του 1 και του 0, του ό, τι τον περιβάλλει. (Βλ.
και κείμενο
Το Ένα και το Μηδέν» https://thisthanees.blogspot.com/2020/08/to-ena-kai-to-mhen.html).
Η σχέση με το κοσμικό γίγνεσθαι πλέον δεν υφίσταται παρά μόνο ως φαντασίωση στη σύνθεση των ψευδών διαστημάτων μιας οθόνης ή ως κατάθλιψη ενός όντος που βιώνει χωρίς να το συνειδητοποιεί τον θάνατο ως ζωή.
Το πέρασμα του αστικού τρόπου ύπαρξης στον αξωαστικό σηματοδοτεί τη μεταστροφή του σε μαζικό τρόπο ύπαρξης αφού πλέον ο αστικός τρόπος περνά στο παραφυσικό φαντασιακό χώρο και σταδιακά αφομοιώνεται όχι πλέον από τους κατοίκους των πόλεων αλλά από όλους. Έτσι, εμφανίζεται όχι ως ο εκ των συνθηκών αναπότρεπτος αλλά ως ο μόνος υπάρχων στην παγκόσμια έκφανσή του. Και το αποτέλεσμα αυτής της επιβολής η οποία με μεγάλη μαεστρία επιβάλλεται έξωθεν και άνω, είναι ακριβώς η απώλεια του προσώπου, (Βλ. και κείμενο «Το Προσωπείο» https://thisthanees.blogspot.com/2021/05/blog-post.html), εκείνου, του ιδιαιτέρου όντος, και η συγχώνευση στη μάζα εφαρμογής των κοινών, επιθυμητών προς διάπραξη των επιζητουμένων, στόχων και χαρακτηριστικών, καθώς μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί η απόλυτη χειραγώγηση του πληθυσμού. Μόνο αν όλοι αποδέχονται ως ίδια χαρακτηριστικά τα αυτά, που σημαίνει τον ίδιο τρόπο σκέψης, δράσης, αντίδρασης, μόνο τότε είναι δυνατή η απόλυτα κατευθυνόμενη πορεία τους. Ο αστικός τρόπος λοιπόν περνώντας στο φαντασιακό επίπεδο μετατρέπει τους αποδέκτες αστούς και μη, σε μάζα ατομικοτήτων και, εκ και δια τούτου, αποτελεί φαντασιακό χώρο πλήρως αποδεκτό και μη υποκείμενο σε αναδράσεις ως μεταφύση. Έτσι αποτελεί ένα φαντασιακό χωροχρόνο στον οποίο εκτυλίσσεται και η ζωή της μάζας ή καλύτερα η βίωση του θανάτου εν ζωή. Αυτός χαρακτηρίζεται από μεταφυσικά χαρακτηριστικά τα οποία συναντώνται σε λόγους θρησκειών περί της επερχόμενης μεταθανάτιας ύπαρξης, ως πλήρης δικαιοσύνη, πλήρης ελευθερία, πλήρης απόλαυση κάθε είδους, πλήρης τελειότητα, τα οποία συγκλίνουν στην αθανασία. Η αθανασία, αποτέλεσμα μιας θρησκευτικού τύπου φαντασιακής εξάρτησης περνά στο πραγματικό καθημερινό επίπεδο ως εμπειρικό βίωμα των υπάρξεων. Ζώντας τα παραδείσια ιδιώματα στην καθημερινότητα, μεταφέρουν σε αυτήν, την αρχή τους, που είναι η αθανασία και την ενσωματώνουν στην θνητή τους ύπαρξη, εξ ου και ο πανικός και τρόμος που μπορεί να προκληθεί από ένα περιστατικό που φανερώνει την απόλυτη πλέον σιγουριά ως ψευδαίσθηση, η εμφάνιση του θανάτου. (Βλ. και κείμενα «Το Χωροπέδιο» https://thisthanees.blogspot.com/2021/02/blog-post.html, «Πανικός: Η Ανάδυση του Θανάτου» https://thisthanees.blogspot.com/2020/11/blog-post.html).
Όλες πλέον οι δράσεις και αντιδράσεις έχουν ως κριτήριό τους ακριβώς τούτο το έκτρωμα το οποίο αποτελεί την αποκαλούμενη κανονικότητα χωρίς να γίνεται αντιληπτό πως αυτή η κανονικότητα οδηγεί στα συμβάντα τρόμου που την ακολουθούν και τη θεοποιούν. Και αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο, διαρρέει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας από τη στιγμή που αυτή διαχωριζόμενη σε επίπεδα εισάγει την κυρίαρχη Ισχύ και τους υπάκουους υποτελείς της ή όπως συνηθίζεται να λέγεται τους λύκους και τα πρόβατα. Όμως και αυτή ση φραστική συνήθεια αποτελεί εννοιολογική διαστροφή. Όλα όσα αποκαλούνται ή αυτοαποκαλούνται πρόβατα είναι εν δυνάμει λύκοι, γεγονός αποδείξιμο κάθε στιγμή στην οποία έρχονται σε δράση - ανάδραση - αντίδραση με ένα άλλο επίπεδο κατ ' αρχήν αλλά και στο ίδιο σηματοδοτώντας εμφυλίους και συρράξεις. Εξάλλου η καθημερινότητα είναι πλήρης παραδειγμάτων στα οποία οι υπάκουοι εκτελεστές εντολών γίνονται οι σαδιστικοί εκτελεστές των κάτωθεν αυτών. Το ίδιο, στην κυριαρχία του συμφέροντος στη σύγκρουση ατόμων του ιδίου επιπέδου. Έτσι ο όρος πρόβατα αποτελεί κατάχρηση, δεν αποτελεί κοινωνία προβάτων και λύκων αλλά ύπαρξη λύκων οι οποίοι έχουν αποβάλλει την επίγνωση της αγέλης και δρουν ατομικά και κατά το ίδιο συμφέρον. Η βαθιά γνώση της κοινότητας, της αγέλης, έχει απωλεσθεί εκ της χρόνιας εκπαίδευσης στην οποία έχει εκτεθεί και επαναφέρεται μόνο εντέχνως εκ της κυρίαρχης Ισχύος εφ΄ όσον κριθεί αναγκαίο κατά τα αυτής επιζητούμενα. Η αγέλη δεν εδραιώνεται στην κοινοτική ανάγκη της αλληλοσυνύπαρξης, αλληλοσυπλήρωσης και αλληλοβοήθειας αλλά στη χειραγώγηση της μάζας και με αποδεκτά ολέθρια πάντα αποτελέσματα για την τελευταία, τα οποία εμφανίζονται σε άλλα χωροχρονικά συμβάντα. Και πάλι όμως η εμφάνιση γίνεται για λόγους χειραγώγησης και κατευθυνόμενης δράσης.
Και όλα αυτά ισχύουν παρότι η απομόνωση του αστού και του χωρικού δεν ταυτίζονται παρά μόνο ενδοσυνειδησιακά, καθώς ο πρώτος είναι αδύνατον να αδράξει έστω και ένα θετικό στοιχείο ζώντας στον αστικό χώρο. Και ακριβώς γι' αυτό το λόγο τα στοιχεία αυτά αφαιρέθηκαν και από τον μη αστικό, πράγμα το οποίο πρέπει να γίνει αντιληπτό ιστορικά από την αρχή της εισαγωγής του μεταφυσικού αστικού χώρου. Πρόκειται για ένα χώρο εγκλεισμού νοητικού πλέον, στον οποίο καθώς δεν υφίσταται, οτιδήποτε επαναφέρει την ανάμνηση της πραγματικότητας, αποτελεί τον τρόπο και το μέσο δια του οποίου η κυρίαρχη Ελίτ πραγματοποιεί εύκολα τις όποιες επιβουλές της κατά της μάζας. Ό, τι προσφέρει ο αστικός χώρος εις τους κατοικούντας εις αυτόν, ό, τι προβάλλεται ή ό, τι προβλήθηκε ως πλεονέκτημά του, αποτελεί το θανατηφόρο ιό κατά της Αλήθειας, της υπαρξιακής Αλήθειας. (Βλ. και κείμενο «Στον Πράσινο Κόσμο» https://thisthanees.blogspot.com/2021/06/blog-post_29.html).
Η εξομοίωση όλων των ατομικοτήτων, η ομοιογένεια της μάζας είναι το απαιτούμενο της κυριαρχίας. Έτι αποδίδεται σε όλους ο ίδιος μεταφυσικός χώρος που φανερώνεται στον πανομοιότυπο τρόπο ζωής οπουδήποτε πλέον. Και η ομοιότητα αυτή δεν αφορά μόνο στο φαντασιακό ψεύδος χειραγώγησης αλλά σε όλα τα συμβάντα τα οποία γίνονται όλο και περισσότερο ορατά. Η υποταγή όλων στις ίδιες εντολές, η ανάμιξη των εθνοτήτων στην πολυθρυλούμενη παγκοσμιοποίηση σε βαθμό που σε λίγα χρόνια η ομοιογενής μάζα θα έχει και το ίδιο χρώμα, ο εξοστρακισμός ιδιαιτεροτήτων όπως οι παραδόσεις, που μεταστρέφονται σε τουριστικά πλεονεκτήματα, οι θρησκείες και τα έθιμα, ο πανομοιότυπος τρόπος ένδυσης ο οποίος μπορεί να καταντά παράλογος όπως τα σκισμένα ρούχα της μόδας τα οποία είναι και ο εξ’ ανάγκης τρόπος ένδυσης ανέργου και αστέγου, η πανομοιότυπη εμφάνιση, τα μαζικά τατουάζ, οι ίδιες λειτουργίες, οι ίδιες συμπεριφορές, τα ίδια πιστεύω, τα ίδια ποθούμενα. Όλοι ίδιοι. Έτσι η χειραγώγηση έχει την πλήρη αποτελεσματικότητα.
Οι υπάρξεις αποκομμένες πλέον από τη φυσική τους ύπαρξη εργάζονται σε τεχνολογήματα του μεταφυσικού κόσμου, όχι στη διατήρηση της ζωής αλλά στην πλήρη εξολόθρευσή της. Η εργασία αφορά μόνο στην ατομική - μαζική επιβίωση ενώ η επαφή με την φυσική τους αρχή αναλώνεται στην υπερκατανάλωση της τελευταίας.
Οι αστικοί χώροι αισθητικά αποτελούν τον κόσμο της νύχτας, του σκότους, της θλίψης που είναι το συνεχές βίωμα της απομονωμένης ύπαρξης εγκλεισμένης στο τεχνητό περιβάλλον στο οποίο καλείται να επιβιώσει, να το οικειοποιηθεί, να γίνει ένα μέρος του αν και πλήρως ξένη προς αυτό αλλά και πλήρως ξένη πλέον προς την ίδια της την φυσική οντότητα ως ο στυγνός καταναλωτής της. Η ψευδής ζωή των πόλεων του θανάτου δεν μπορεί παρά να διαμοιράζει απλόχερα το θάνατο σε ό, τι περιέχει αφού περιέχει τα πάντα ως χώρος μεταφύσης. Καθώς αποδίδει στον άνθρωπο το κυρίαρχο εγώ, διαμοιράζει μέσω αυτού το θάνατο παντού, οπουδήποτε, αφού η κυριαρχία αυτή υφίσταται παντού. Ο θάνατος που αποδίδει και στο ίδιο το υποτιθέμενο κυρίαρχο ον είναι κατ' αρχήν εσωτερικός, αυτός που νεκρώνει κάθε τι το αληθινό μέσα του, νεκρώνει το είναι του, τον μεταβάλλει σε μαριονέτα, αναληθή, άβουλη, κατευθυνόμενη, επιβάλλοντας τον πραγματικό θάνατο, διαμορφώνοντας ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο της λήθης του είναι, το οποίο υποστασιοποιείται στα ύστατα για όλους πλέον καταλύματα εξαφάνισης - καθώς δεν πρέπει να αποκαλύπτεται το ψεύδος της αθανασίας, στα νοσοκομεία στα οποία ο καθένας δε βιώνει το τέλος του αλλά μέσα από τον κρυφό του θάνατο βιώνει τον κρυφό θάνατο στον οποίο κατανάλωσε όλη τη χρονική ύπαρξη που του δόθηκε, την ανυπαρξία του, τον πραγματικό θάνατο.
Οι αστικές μαζικές οντότητες και οι προεκτάσεις τους διά των μεταφερομένων αστικών προτύπων στις εξωαστικές ζώνες είναι νεκρές καθ' όλη τη διάρκεια της παρουσίας τους, πλήρως αποκομμένες από την Ζωή, πλήρως διαχωρισμένες από τη Δημιουργία, πλήρως ανατροφοδοτούμενες ψευδώς ως υπάρξεις. Επιχειρηματολογούν πως εργάζονται προς επιβίωση ενώ είναι ήδη νεκροί, πως στηρίζουν την αγάπη και την αλληλεγγύη ενώ τη μεταστρέφουν σε απάτη και πορνεία, διαστροφή και κερδοσκοπία. Πως στηρίζουν με κάθε τρόπο την υγεία στην κατανάλωση κάθε προσφερόμενου δηλητηρίου απόλαυσης. Πως ό, τι κάνουν είναι βήμα προς την ελευθερία ενώ αποτελεί τη συνεχή απομάκρυνσή τους από αυτή πού ούτε καν γνωρίζουν το είναι της. Πως φέρνουν κοντά τους μετέχοντες στον καινούριο κόσμο ενώ δεν προσθέτουν παρά ένα ακόμα λουκέτο στους χώρου εγκλεισμού των. Πως ό, τι κάνουν το κάνουν για τα παιδιά τους τα οποία καταδικάζουν σε διαγραφή καθώς επιλέγουν τη διαιώνιση της κυρίαρχης Ελίτ στη συνέχιση του ψεύδους που πολύ καλά τους εκπαίδευσε να αποκαλούν αλήθεια και ζωή.
ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ
Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου