ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΕΙΣ, ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ, ΙΟΙ

 

Καρκινογενέσεις, Αυτοάνοσα, Ιοί

16/8/2020

Η δημιουργία, ως Έν φέρει την πληρότητα και τελειότητα στην αρμονία και την διατήρηση της συνέχειας και της διαρκούς βελτίωσης, με την προϋπόθεση της αρμονικής λειτουργίας όλων των επί μέρους συστημάτων που την απαρτίζουν ώστε όλα να αποκομίζουν τη μέγιστη δυνατή ωφέλεια, κάτι που προκύπτει από την ίδια την τελειότητα η οποία τα χαρακτηρίζει (Βλ. και κείμενα, «Αποκάλυψη Ιωάννου: Ο Θυμός του Θεού» και «Αποκάλυψη Ιωάννου: Γιατί Τώρα;»). Οποιαδήποτε δράση στο σύστημα είτε το ολικό είτε το επί μέρους προκαλεί την αντίδραση αυτού ώστε δράσεις και αντιδράσεις, εφόσον ανήκουν σ’ αυτό στην αντιπαράθεσή τους εναρμονίζονται. Και αυτό καθώς οι δράσεις από όποιο σημείο του Ενός προέρχονται, ακολουθούν μέσω των αντιδράσεων τη λογική της τελειότητας στη συνέχιση της ζωής. Ό, τι ισχύει για το Έν, το Όλον, το ίδιο ισχύει και για κάθε μέρος του καθώς αυτό είναι μεν αυτόνομο αλλά πλήρως συνδεδεμένο με τα άλλα μέρη και το Όλο, το κάθε μέρος αποτελεί έναν οργανικό σταθμό συγκρότησης και ανασυγκρότησης της δημιουργίας.

Έτσι γίνεται κατανοητό πως, εφ’ όσον η λειτουργία συστήματος και υποσυστημάτων προχωρεί με πλήρη αρμονική σύνδεση, είναι αδύνατον να προκύψει δράση η οποία θα δημιουργήσει μη επιλύσιμη επιπλοκή, καθώς το σύστημα, πάντα εξισορροπεί. Και αυτό σημαίνει πως όλες οι επιπλοκές που εμφανίζονται όταν το σύστημα λειτουργεί ορθά, είναι γονιδιακά καταχωρημένες σε αυτό με αποτέλεσμα την αναγνώριση της δράσης που προκαλεί την επιπλοκή και την αντίστοιχη αντίδραση με αποτέλεσμα την εξισορρόπηση του συστήματος. Και αυτή ακριβώς είναι η τελειότητα της οντικής ύπαρξης, της ζωής στην αιωνιότητα, η οποία ουδόλως σχετίζεται με το θάνατο, ως το πλήρως άλλο, το εκτός της δημιουργίας, αφού παρόλη την εναλλαγή των εφήμερων υπάρξεων η ζωή συνεχίζεται στην ακεραιότητά της. Και κάθε οργανισμός ως πλήρες γονιδιακό μέλος του Όλου δύναται να ανταποκριθεί σε επιπλοκές εξωτερικών δράσεων καθώς η αντίδραση που θα προκληθεί στον ίδιο προς αντιμετώπιση της επιπλοκής είναι γονιδιακά καταγραμμένη σ’ αυτόν υπό τον περιορισμό που αναφέρθηκε: Το ότι ο οργανισμός επιτελεί το έργο του ως οργανικό μέρος του Όλου. Έτσι τα προβλήματα τα οποία μπορεί να εμφανίσουν οργανισμοί είναι αντιμετωπίσιμα από τους ίδιους, εφ’ όσον τηρούν ό, τι αρμόζει στη θέση τους, διατηρώντας την ισορροπία τους και βέβαια του συστήματος ενώ ευκαιριακές ανισορροπίες εξισορροπούνται όπως το αριθμητικό ξεπέρασμα του πληθυσμιακού ορίου επιβίωσης κάποιου είδους οδηγεί στην επαναφορά του βιώσιμου αριθμού εκ της αδυναμίας των υπεράριθμων οργανισμών να επιβιώσουν λόγω στέρησης διατροφής ή επιπλοκών που οδηγούν σε ασθένειες οι οποίες ενώ σε κανονικές συνθήκες θα προκαλούσαν την αντίδραση και την πλήρη αντιμετώπιση, αδυνατούν αντιμετωπιστούν επιτυχώς λόγω της ιδίας αυτών κακής κατάστασης.

Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση προσβολής του συστήματος ή των υποσυστημάτων από δράσεις οι οποίες δεν είναι γονιδιακά καταγραμμένες στον κώδικα της δημιουργίας καθώς είναι ξένες προς αυτήν και την πληρότητα της συνέχειας της ζωής;

Για να συμβεί κάτι τέτοιο ή οι δράσεις προσβολής θα πρέπει να προέλθουν εκτός της δημιουργίας, ή κάποιο ή κάποια μέλη αυτής να αποσχιστούν από αυτήν ενεργώντας κατ’ ιδίαν, χωρίς να τηρούν τη λειτουργική τους θέση και παρόλο που ο οργανισμός τους έχει πλήρη αντίληψη των πραττομένων, έχει αφοπλιστεί αναλόγως του ακρωτηριασμού που δέχτηκε, ή τέλος μπορεί να συμβαίνουν και οι δύο περιπτώσεις ταυτόχρονα, δράσεις προερχόμενες εκτός της δημιουργίας και αποχωρισμός μέλους το οποίο ήδη θέτει σε ανισορροπία και παραγωγή αντιδράσεων. Και βέβαια αυτή η ανισορροπία θα εκδηλωθεί και στο αποχωρισμένο μέλος καθώς ο αποχωρισμός είναι ψευδής και όχι πραγματικός αφού μέλος πλήρως αποκομμένο της δημιουργίας ως εκτός αυτής δε δύναται να υπάρξει.

Και στο σημείο αυτό ο λόγος περί του ανθρώπου…

Ο άνθρωπος, νοητικά αποχωρισμένος στην κατ’ ιδίαν δράση εξακολουθεί να είναι πλήρως συνδεδεμένος με τη δημιουργία σε θέση την οποία δεν τηρεί. Κυριευμένος από την υλική πραγματικότητα και χειραγωγούμενος από τους σφετεριστές της ζωής μεταποιήθηκε σε αδηφάγο, ψευδοκυρίαρχο ον, καταστροφέα του παντός έχοντας αποσυνδέσει φαντασιακά τη θέση του στη δημιουργία και συμπεριφερόμενος προς αυτήν ως κύριος αυτής, προς τέρψη κάθε είδους, εκθέτοντας στην ανυπαρξία την ίδια του την ύπαρξη. Και αντί να ζει στην αρμονία και την απόλυτη ελευθερία, αυτή που του χαρίζει η διευρυμένη εσωτερικότητα ως εξελικτική δυνατότητα η οποία έχει την πλήρη γνώση της ίδιας της ζωής πληρούμενη αυτής, φυλάσσοντας και ενεργώντας ώστε να διατηρεί το πολυτιμότατο αγαθό όπως του δόθηκε από τη Δημιουργό του, διαρρηγνύει τη δημιουργία ολόκληρη, επιβάλλει νόμους δικούς του και εξουσίες, υποστασιάζοντας το απομονωμένο, διεφθαρμένο μηδενισμένο ον καθώς καθοδηγείται από και υπό του μηδενός και της εκτός της δημιουργίας Ισχύος αυτού. Και είναι σαφές αυτό στο κείμενο «Αποκάλυψη Ιωάννου: Γιατί Τώρα;», όπου παρατίθεται μία όσο το δυνατόν συνοπτική περιεκτική αναφορά στις καταστροφικές δράσεις του ανθρώπου, των οποίων γίνεται και ο ίδιος αποδέκτης, φανερώνοντας τον τραγέλαφο της απορίας η οποία πολλάκις δηλώνεται περί του πώς είναι δυνατόν να βάλλεται ο άνθρωπος από τόσες ασθένειες σε έναν κόσμο με τόσο μεγάλη εξέλιξη. Και είναι δύο τα σημεία του τραγέλαφου στη σηματοδότηση του όρου εξέλιξη: Είτε ως γεγονότα τα οποία λαμβάνουν χώρα καθημερινά, είτε ως το αποτέλεσμα της υποτιθέμενης επιστημονικής προόδου η οποία ενεργεί προς καταστροφή της δημιουργίας.

Γιατί, ποια είναι αυτά τα οποία επιδεικνύουν την υποστηριζόμενη θετική πορεία του ανθρώπου; Μήπως οι συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις που τον προηγούμενο αιώνα σηματοδοτούνται από δύο παγκόσμιους πολέμους, ή οι περιορισμένης εμβέλειας που δε στερούνται πολύ μεγάλων απωλειών σε άμαχο πληθυσμό, αντίθετα σε κάθε θετική εξέλιξη; Ή μήπως η ολοένα μεγαλύτερη και οριστική πλέον καταστροφή του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, αναπνέουμε και τρεφόμαστε, τη θέση μας στη δημιουργία, που θα έπρεπε να φροντίζουμε ως κόρη οφθαλμού,  υπό την κυριαρχική κερδοσκοπική εκμετάλλευση, κάθε πόρου ο οποίος μπορεί να επιφέρει και το παραμικρό κέρδος; Ή μήπως η χρήση όλο και πιο καταστροφικών οπλικών συστημάτων, τα οποία με τις δοκιμές τους και μόνο προσέβαλαν και προσβάλλουν με ανεπανόρθωτα πλήγματα την όλη δημιουργία; Ή μήπως η χρήση ολοένα και πιο επικίνδυνων ακτινοβολιών οι οποίες εξυπηρετούν τα διεστραμμένα σχέδια των κυριάρχων κερδοσκόπων; Ή μήπως οι αναρίθμητες ποσότητες τοξικών αποβλήτων που διοχετεύονται προς ό, τι υπάρχει;  Ή μήπως τα μεταλλαγμένα τρόφιμα τα οποία δηλητηριάζουν τους καταναλωτές τους αλλά και το ίδιο το χώμα που φυτεύονται σε συνδυασμό με τα φάρμακα τα οποία χρησιμοποιούνται στα φυτικά και ζωικά τρόφιμα η χρήση των οποίων δικαιολογείται από την κάλυψη των υπερπληθυσμιακών αναγκών ενώ στοχεύει στην υπερκατανάλωση με αποκομιδή τεράστιων κερδών, αφού οι θάνατοι από ασιτία και χείριστες συνθήκες διαβίωσης συνεχίζονται απτόητοι με πολύ αυξημένους δείκτες; Ή μήπως  τα αυξανόμενα φάρμακα που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα πλέον, τα οποία αποδίδονται στην αγορά με την ετικέτα του σωτήριου παρασκευάσματος και τα οποία αποδεδειγμένα είναι υπεύθυνα για εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους και βλάβες, ενώ επίσης αποδεδειγμένα φέρουν επικίνδυνες και βλαπτικές ουσίες που φανερώνουν ένα άλλο στόχο εκτός της σωτηρίας, την ολική εξάρτηση από τη φαρμακοβιομηχανία; Ή μήπως η υποτιθέμενη επιστημονική εξέλιξη η οποία χρησιμοποιείται μόνο προς την συνέχιση της κυριαρχίας και της κερδοσκοπίας, ενώ τα παράγωγά της που διοχετεύονται στην υπερκαταναλωτική αποχαυνωμένη ανθρωπότητα, έχουν προκαθορισμένο κακόβουλο και σκοτεινό σκοπό;

Σίγουρα και σε καμιά περίπτωση ο λόγος περί εξέλιξης προς ένα καλύτερο κόσμο, όπου η λέξη καλύτερος νοηματοδοτείται με τρόπο ο οποίος υποβιβάζει τον άνθρωπο σε σημείο το οποίο δεν υπάρχει στη δημιουργία ώστε να λεχθεί γελοιοποιώντας τον και δείχνοντάς του πώς τον αντιμετωπίζει, καθώς ο καλύτερος κόσμος σήμερα, είναι αυτός που σύμφωνα με τις εξευτελιστικές θεωρήσεις που πείθουν το πλατύ κοινό, είναι ο κόσμος των απεριόριστων δεδομένων που προσφέρονται στην κοινωνία μέσω των εταιριών τηλεφωνίας, τα οποία στον κυβερνοχώρο αποδίδουν ό, τι ζητά ο άνθρωπος: τη δικαιοσύνη, την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την αξιοπρεπή ύπαρξη. Έτσι, η επιστημονική στήριξη της ανθρωπότητας καταντά ένα πικρόχολο αστείο το οποίο από τα γέλια των υπερεξαρτημένων που ζουν πλέον και λαμβάνουν υπόσταση μόνο στον και από τον κυβερνοχώρο, καταλήγει στα βογγητά των ανθρώπων που την ίδια στιγμή πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα, από βομβαρδισμούς, από δοκιμές αλλά και κυκλοφορίες φαρμάκων, από μολύνσεις με τις οποίες έρχονται σε επαφή είτε λόγω δοκιμών κάθε είδους, από οπλικά συστήματα έως γονιδιακά τροποποιημένα τρόφιμα, είτε λόγω εργασίας με απουσία προφυλάξεων, αφήνοντας στα χείλη μια γεύση αηδίας για τον κόσμο που κατορθώσαμε με υλοποιήσουμε.

Και αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο εμφανίζονται όλο και περισσότερο οι καρκινογενέσεις καθώς γίνονται ο αχώριστος σύντροφος, όλο και περισσότερα νοσήματα αγνώστου ταυτότητος τα οποία καλύπτονται από το αδιάφανο πέπλο του όρου αυτοάνοσα, που σημαίνει ότι αφού χαρακτηρίστηκαν το ζήτημα επιλύθηκε, μόνο που ο ίδιος ο χαρακτηρισμός αντιφάσκει καθώς στις νόσους δεν δύναται να υφίσταται κάτι τέτοιο διότι κάθε νόσος που προσβάλει, έχει μία εξωτερική αιτία στην οποία πάντα υπάρχει μία αντίδραση κι εδώ η αντίδραση του οργανισμού ονομάστηκε νόσημα και αφού ανήκει στον ίδιο είναι άνοσο, χωρίς εξωτερική αιτία, και όλα αυτά για να καλυφθούν οι πραγματικές αιτίες οι οποίες συνεχίζουν απρόσκοπτα τον αφανισμό. Ομοίως, οι ιοί οι οποίοι εμφανίζονται με μια ιδιαίτερη επιθετικότητα και ανθεκτικότητα η οποία καταπολεμείται με ισχυρά φάρμακα τα οποία αφήνουν μόνιμες και πολλές φορές ολέθριες βλάβες, με αποτέλεσμα να μη εξολοθρεύουν τελικά τον ιό αλλά τον φορέα αυτού. Τι είναι λοιπόν οι καρκινογενέσεις, οι ιοί, τα άνοσα νοσήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα και όχι μόνο; Είναι απλά η ίδια η ζωή, η συνεχής ακατάπαυστη αντίδραση των οργανισμών στην όλο και μεγαλύτερη προσβολή και συσσώρευση των   κάθε είδους δράσεων του ανθρώπου κατά της δημιουργίας η οποία πλήττεται θανάσιμα, όπως κάθε μέρος της, όπως ο ίδιος ο άνθρωπος βιώνοντας την αντίδραση της ζωής στο θάνατο, στην παύση της η οποία πλουσιοπάροχα παρέχεται από τη κυρίαρχη ελίτ της Ισχύος μέσω της επιστημονικής και των κυβερνητικών ελίτ και λοιπών οργανισμών οι οποίοι επιβάλλουν με κάθε τρόπο και μέσο τα ζητούμενα των κυριάρχων.

Η δημιουργία, εφ’ όσον λειτουργεί κατά το αρμόζον, εντοπίζει ως γονιδιακά καταγραμμένο το πρόβλημα και το αντιμετωπίζει επιτυχώς. Τα παράγωγα όμως με τα οποία προσβάλλει ο άνθρωπος τη δημιουργία δεν ανήκουν στον κύκλο της ζωής που εγγυάται τη διαιώνισή της, είναι παράγωγα θανάτου (Βλ. και κείμενο «Το Ένα και το Μηδέν»), και ως εκτός της δημιουργίας δεν υπάρχουν στη γονιδιακή ανίχνευση, αναγνώριση και αντιμετώπιση. Έτσι, καθώς ο οργανισμός βάλλεται και τίθεται σε κατάσταση εγρήγορσης, κάτι που βιώνουμε όλοι μας πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον τριάντα, στα οποία η συσσώρευση των προσβολών των προηγούμενων χρόνων άρχισε να αποδίδει εμφανώς με ταχεία αύξηση τα αποτελέσματα, σε συνδυασμό και με άλλα συνεχή πλήγματα της καθημερινότητας που εμφανίζονται ως υπερβολικό άγχος, υπερένταση, επιθετικότητα και αυτό λόγω του ότι ο οργανισμός είναι σε κατάσταση συναγερμού, προσπαθεί να εντοπίσει μάταια τον τρόπο αντιμετώπισης της προβολής, η οποία συνεχίζεται χωρίς παύση, αφού οι συνθήκες δεν αφήνουν περιθώρια αποφυγής των πάρα πολλών επιθέσεων τις οποίες δέχεται. Και ανάλογα με τον ιδιαίτερο γονιδιακό χάρτη του κάθε ατόμου και με την ιδιαίτερη κατάσταση στην οποία βρίσκεται, η διαχρονική συσσώρευση των δράσεων και η τυφλή, καθώς δεν αναγνωρίζει βασικά στοιχεία της προσβολής –αρκεί να σκεφτούμε πως το ανθρώπινο σώμα γίνεται διάτρητο από τις ακτινοβολίες οι οποίες αλλάζουν συνεχώς θέσεις καθώς κινούμαστε στο σπίτι σε αστικό περιβάλλον, και οι οποίες το διαπερνούν -,  αντίδραση του οργανισμού, καταλήγει στη δημιουργία σημείων πολέμου, αυτών που θεωρήθηκαν και εντοπίστηκαν ως βαλλόμενα, ενός πολέμου στον οποίο η αντίδραση ποσοτικά είναι πάρα πολύ υψηλού βαθμού. Αντιδρώντας ο οργανισμός προς την διάσωσή του στη συνάντησή του με την αιτία, καταστρέφει τα κύτταρά του, καθώς δεν την αναγνωρίζει ώστε να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, μεταποιώντας τα σε εστίες θανάτου οι οποίες δρουν αυτόβουλα έχοντας την εντολή της διάσωσης αλλά διαχέοντας παντού το θάνατο με τον οποίο είναι πλέον συνδεδεμένες ενώ στις συγκρούσεις αυτές μπορεί να υπάρξουν και αποτελέσματα άλλου τύπου, εμφράγματα, εγκεφαλικές παθήσεις, καταστροφές ή υπολειτουργίες οργάνων, αλλαγές ορμονικών εκκρίσεων.

Η οπτική της προσέγγισης αυτής λοιπόν ερμηνεύει τη δημιουργία όλων των προαναφερθέντων νόσων ως το αποτέλεσμα εξωτερικής δράσης μη καταγραμμένης γονιδιακά και εσωτερικής τυφλής αντίδρασης του οργανισμού, γεγονός το οποίο ανιχνεύεται σε όλα τα επίπεδα της δημιουργίας από το μικρόκοσμο έως το μακρόκοσμο. Ένα απόρημα που προκύπτει για την ύπαρξη λιμών τις παλαιές εποχές που δεν υφίστατο η καταστρεπτική δράση του ανθρώπου των ημερών μας θα πρέπει να απαντηθεί εκ του ότι η Ισχύς πάντα εκμεταλλευόταν, πάντα καταπίεζε και πάντα κερδοσκοπούσε και αν και δεν υπήρχε η ραδιενέργεια και οι ραδιοακτινοβολίες, υπήρχαν σε τεράστιο βαθμό οι υποτρεφόμενοι οργανισμοί οι οποίοι λόγω ακριβώς της κακής κατάστασής τους και των εξαιρετικά κακών συνθηκών διαβίωσης και ταυτόχρονα αποχωρισμένοι από τη δημιουργία, ήταν αδύνατο να ανταπεξέλθουν σε επιπλοκές που εμφανίζονταν απαιτώντας την ορθή λειτουργία του ανοσοποιητικού των συστήματος. Και στις περιπτώσεις αυτές, όπως και στις περιπτώσεις όλες όπου ο οργανισμός δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, η τελική αντίδραση επιφέρει το θάνατο ο οποίος είναι και αυτός θετικό στοιχείο προς την όλη δημιουργία, καθώς, μη μπορώντας η επί μέρους ύπαρξη να αντιμετωπίσει την προσβολή αυτοκαταστρέφεται, ώστε το Όλον να μην επηρεαστεί από τις επιμέρους προσβολές διατηρώντας την ισορροπία του. Το εκτός της δημιουργίας λοιπόν αίτιο μη καταπολεμήσιμο ως μη γονιδιακά υπάρχον, αντιμετωπίζεται από την ιατρική με μεθόδους επίσης εκτός δημιουργίας, ισχυρότατες οι οποίες εμπεριέχουν επίσης το θάνατο καθώς μπορεί να αντιμετωπίζουν επιτυχώς κατά περίπτωση την προσβολή αλλά εισάγουν νέες προσβολές και ούτε μπορούν να θωρακίσουν τον οργανισμό από άλλες, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν τις δικές τους επιπλοκές αφού και αυτοί δεν αποτελούν παρά προσβολές εξωγονιδιακών παραγόντων. Και πάντα πρέπει να έχουμε στο νου πως η αντιμετώπιση και επαναφορά δεν αφορά ένα ον της δημιουργίας ολοκληρωμένο αλλά ακρωτηριασμένο το οποίο απλά και μόνο εξαιτίας αυτού βρίσκεται σε κατάσταση παρακμής, ασθένειας, εξ ου και ο όρος υγεία στην ουσία είναι ψευδής καθώς ον αποχωρισμένο της πηγής ζωής, ασθενεί εκ της ιδίας του θέσης, στάσης και επιλογής.

Οι κυτταρικές συσσωρεύσεις που ανιχνεύονται στους οργανισμούς είναι το αποτέλεσμα της δράσης μιας εκτός δημιουργίας αιτίας που προσβάλλει και της τυφλής αντίδρασης αυτής. Έτσι, ο χαρακτηρισμοί καλοήθων και κακοήθων όγκων αφορούν στο μεταβαλλόμενο αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής σε κάποια χρονική στιγμή. Καθώς οι δράσεις είναι συνεχείς, οι συνεχείς τυφλές αντιδράσεις μπορούν να μεταστρέφουν τα αποτελέσματα μετατροπής από τη μία κατηγορία στην άλλη. Τα διάφορα είδη που εμφανίζονται και εξαπλώνονται υποδεικνύουν τον τρόπο δράσης και τυφλής αντίδρασης. Η δημιουργία κυτταρικών δομών καταστροφικών για τα υπόλοιπα ή όχι, και η μεταστροφή αυτών είναι έκφραση της τυχαίας γονιδιακής μεταβολής ως αποτέλεσμα των έξωθεν δράσεων ενώ η τάση για καταστροφή ενσωματώνεται ως η αντίδραση του ανοσοποιητικού προς κάθε εχθρική προσβολή. Και τα είδη που προκύπτουν είναι πολλά και διαφορετικής εξέλιξης όχι μόνο εκ του αγνώστου αποτελέσματος αλλά και εκ της πολλαπλότητος των πληγμάτων τα οποία δημιουργούν αναρίθμητους συνδυασμούς δράσης. Τελικά, εκείνο το οποίο φέρνει το αποτέλεσμα δεν είναι η προσβολή αλλά η συνεχής και αδιάλειπτη προσβολή, η μεταστατική προσβολή. Γιατί, παίρνοντας ένα δείγμα παρόμοιας δράση στη φύση γνωρίζουμε πως η τελευταία σε κάποιο χρόνο ακυρώνει την προσβολή ανακυκλώνοντας τη δράση, κάτι το οποίο ακυρώνεται όταν η δράση προκαλεί συνεχή συσσώρευση. Ένας οργανισμός, ως πλήρες μέρος της δημιουργίας ακολουθεί την ίδια πορεία, ενώ η συνεχής έκθεση στη δράση και ισχυροποίηση αυτής οδηγεί στην τελική μη αναστρεψιμότητα. Αυτό δε σημαίνει παρά πως ένας όγκος μπορεί να εξαφανιστεί αν η δράση που τον προκάλεσε δεν υφίσταται πια. Γιατί ως κάτι το μη ον, το εκτός του είναι της ζωής, συνεχίζει καθώς συνεχίζεται και η δράση. Η παύση της δράσης πριν ξεπεράσει το στάδιο αναβίωσης και περάσει στο στάδιο αυτοκαταστροφής του οργανισμού ως μη αντιμετωπίσιμο και μη ανήκον στην κατηγορία φορέως ζωής με τέλος την εξαφάνιση, την απουσία, μπορεί να οδηγήσει στην αναβίωση του οργανισμού και εξαφάνιση όλων των επιπλοκών από τον ίδιο. Και εδώ το μπορεί σημαίνει πως εκτός της παύσης των δράσεων υπάρχουν κι άλλοι στη διατηρημένοι στην λήθη παράγοντες οι οποίοι στην συνδυασμένη με την παύση της δράσης ενεργοποίησή τους αποδίδουν την ίαση.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν πως υπάρχουν περιπτώσεις πάρα πολλές γιατί όλοι γνωρίζουμε κάποιες, οι οποίες αφήνουν άναυδο τον ιατρικό κόσμο, καθώς ο ασθενής θεραπεύεται χωρίς τη δική του επεμβατική δράση. Και είναι γενικά παραδεκτά τα κοινά χαρακτηριστικά όλων αυτών των περιπτώσεων. Έτσι, συναντούμε ανθρώπους στους οποίους ενώ κάποτε διεγνώσθη ταχύτατη εξέλιξη καρκίνου, με ελάχιστο απομένοντα χρόνο επιβίωσης, αρνήθηκαν κατ’ ελεύθερη επιλογή κάθε ιατρική επέμβαση στον οργανισμό τους και σχεδόν όλοι ακολούθησαν μία πορεία με πάρα πολλά κοινά, όπου οι διαφοροποιήσεις υπάρχουν σε δευτερεύοντα σημεία. Η πορεία αυτών άρχισε με την εμβάθυνση στον εαυτό τους και την σαφή επίγνωση των λαθών, κακών και άσχημων πράξεων που διέπραξαν στο παρελθόν η οποία συνοδεύεται με την αληθινή μετάνοια και την ειλικρινή αναγνώριση των παραγόντων που οδήγησαν σε αυτά, κάτι πολύ φυσικό να γίνει τη συγκεκριμένη περίοδο στην οποία η προοπτική του ταχέος τέλους της ζωής ωθεί στον απολογισμό όσων έγιναν μέχρι τότε. Αυτή η επίγνωση εκ καρδίας ωθεί σε μία γρήγορη αλλαγή -γρήγορη γιατί είναι μετάβαση ενός οργανισμού από την ψευδή θέση του στην αληθή φυσική-, στον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος τοποθετεί τον εαυτό του στον κόσμο. Μετανοεί για πολλά τα οποία έπραξε ή διαπράχτηκαν με τη δική του σιωπή και αποδοχή, τα οποία ενώ στην αρχή ξεκινούν από πολύ προσωπικές καταστάσεις επεκτείνονται σε ό, τι τον περιβάλλει. Όσο αυτό υπερισχύει, τόσο αισθάνεται την έντονη επιθυμία της επαφής του με τη φύση, τα ζώα, τα φυτά, όχι όπως πριν ως κυρίαρχος εκμεταλλευτής αλλά ως αδελφός και συνοδοιπόρος. Και είναι χαρακτηριστική η τάση να περπατήσει με γυμνά τα πόδια στο χώμα, να αγγίξει και να μιλήσει στα δέντρα, στα φυτά να αφαιρέσει τον εγκλεισμό που αισθάνεται ακόμα και από τα ενδύματά του. Και όσο αυτό συμβαίνει, τόσο ενσωματώνεται στην αποχωρισμένη από αυτόν δημιουργία, τόσο επαναφέρεται στην πραγματική λειτουργική θέση του σε αυτή. Αρχίζει να παρατηρεί με κριτικό βλέμμα τα όσα συμβαίνουν, τα τεράστια λάθη, τα κατευθυνόμενα καταστροφικά μοντέλα δράσης και τους λόγους αυτών. Εννοεί την αλήθεια και κατανοεί το ψεύδος. Σε αυτή την πορεία, ήδη αισθάνεται καλύτερα, έχοντας αποβάλλει ένα μεγάλο μέρος της έντασης και ταραχής στην οποία κυλούσε η καθημερινότητα, καθώς νοεί και βιώνει ακόμα και τη δική του εφήμερη  ζωή που έτσι κι αλλιώς δεν επρόκειτο έχει άλλη κατάληξη, ως μία συνδετική στιγμή του πριν και του μετά,  της αιωνιότητας της ζωής. Τις περισσότερες φορές την απομάκρυνσή του από τα αστικά κέντρα, στο φυσικό περιβάλλον, συνοδεύουν μεγάλες αλλαγές, απορρίπτοντας πάρα πολλούς τρόπους ύπαρξης όπως τη χρήση καταναλωτικών αγαθών, τη συσσώρευση άλλων, την αδηφαγία, τη διαστροφή, τη διαφθορά, τη χρήση τοξικών ουσιών, τη χρήση υλικών που υπόσχονται την καλύτερη ζωή επιλέγοντας τη λιτότητα, την ευθύτητα, την τίμια συνδιαλλαγή, την βοήθεια προς όλους και όλα, την ησυχία, την συνειδησιακή του διεύρυνση με τον διαλογισμό, την επαναβίωση της σχέσης με το Θεό, την φροντίδα της φύσης. Καταναλώνει λιγότερες τροφές ζωικές, τα ζώα τα αισθάνεται ως αδέλφια του, φροντίζει τα φυτά και απολαμβάνει κάθε αισθητική σύνδεση με αυτά, αγαπά το φυτό που φύτεψε αλλά και αυτό που φύτρωσε μόνο του όπως και ό, τι υπάρχει γύρω του, όσο και τον εαυτό του. Η πρώτη επιλογή είναι να μείνει μόνος και είναι αυτή που φέρνει την εσωτερική διεύρυνση, κάτι που μπορεί να συνεχίσει ή να αλλάξει, παραμένοντας όμως πάντα στον νέο τρόπο ζωής. Η απομάκρυνσή του από τα αστικά κέντρα ταυτόχρονα τον απομακρύνει από τις αμέτρητες προσβολές των οποίων ήτο δέκτης, το κατανοεί και φροντίζει να τις ελαχιστοποιεί όλο και περισσότερο, παραμένοντας στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση την οποία ο οργανισμός ήδη έχει αρχίσει να ανακυκλώνει τα αποτελέσματα δράσεων και αντιδράσεων. Και όσο πιο πολύ διατηρείται στη ζωή, τόσο εκπλήσσονται όλοι γιατί θα έπρεπε ήδη να είναι νεκρός σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση η οποία ήδη έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Η σχέση του με τη φύση γίνεται όλο και ισχυρότερη αποδίδοντας μία εσωτερική ηρεμία και βεβαιότητα όσων επιτελεί, που σημαίνει και την απόρριψη ειδών διατροφής τα οποία δεν ανήκουν στο φυσικό περιβάλλον, ενώ ασυνείδητα η εύρεση αμόλυντης τροφής τον ευχαριστεί ακόμα και σε ελάχιστη ποσότητα όσο τίποτε άλλο, καθώς οι τοξικοποιημένες τροφές και ποτά τον αηδιάζουν μη έχοντας καμία σύνδεση με τη ζωή. Ο άνθρωπος αυτός στην πραγματικότητα κατάφερε να επανενώσει τον εαυτό του με τη δημιουργία, απομακρύνθηκε κατά το δυνατόν από όλα όσα δημιουργούν δράσεις προσβολής στον οργανισμό του, έφερε στην αλήθεια την εναρμόνισή του με τη δημιουργία η οποία ηχεί σε κάθε βήμα του στην ύπαιθρο, σε κάθε συνάντησή του με ένα άλλο πλάσμα αυτής, απέρριψε εντελώς ως ψευδή και θανατηφόρο τον προηγούμενο τρόπο ζωής του όπως επιβάλλεται στα αστικά κέντρα κυρίως – κυρίως, καθώς οι δράσεις επεκτείνονται όπου βρίσκονται ανθρώπινες κοινότητες αλλά όχι στην ίδια πυκνότητα και ισχύ πληγμάτων -, απέκτησε επίγνωση του ποιος είναι και τι επιτελεί… και όλα αυτά τον έκαναν να αποσυρθεί από την ψευδή ζωή και να γίνει μέτοχος στην αληθινή.

Και ο όγκος εξαφανίσθη και ο άνθρωπος εθεραπεύθη. Και η διατήρησή του για κάποιο χρόνο ακόμα στη ζωή ήταν κάτι πλέον που δεν είχε και τόση σημασία για αυτόν καθώς η αληθινή θεραπεία του ήταν η επανένωση με τη Μητέρα Φύση και το Όλον, η επανασύνδεσή του με τη ρίζα της δημιουργίας του και η καθ’ όλον το είναι αυτού ενσωμάτωσή του στον αέναο κύκλο της ζωής.

                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                Διδάσκαλος Π.Ε., Θεολόγος