ΠΑΝΙΚΟΣ: Η ΑΝΑΔΥΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 Πανικός: Η ανάδυση του θανάτου

16/11/2020

…όπου, η συνεχής άνοδος της οικονομικής χρεοκοπίας με την καταβύθιση της ήδη υποβαθμισμένης αστικής τάξης σε χαμηλόμισθη εργατική μάζα, φανερώνει το στόχο της στην εκπλήρωση κάθε δολοφονικού σχεδιασμού της Ελίτ του Βαθέως Σκότους. Φθάνοντας τα εκατομμύρια ανέργους παγκοσμίως, αποδίδονται ως κρατικές νίκες θέσεις εργασίας  οι οποίες προκύπτουσες εκ των συγκεκριμένων σχεδιασμών εξυπηρετούν τα ίδια αυτών συμφέροντα, όπως οι θέσεις εργασίας που εξαγγέλθηκαν πανηγυρικά και οι οποίες προκύπτουν από τις εγκαταστάσεις της φονικής ασύρματης ακτινοβολίας, υποτιθέμενης επικοινωνίας 5G γιατί η επικοινωνία είναι το λιγότερο που επιζητείται από τη χρήση της, ώστε να αποφευχθεί κάθε πιθανή αντίδραση από την ίδια τη χειραγωγούμενη μάζα. Ταυτόχρονα ψηφίζονται διαρκώς νόμοι και τροπολογίες ακυρώνουν κάθε συλλογικότητα και κάθε ατομικό δικαίωμα ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται το κύμα του διχασμού που φανερώνεται να φτάνει και στο επίπεδο της πολεμικής σύγκρουσης στην κοινωνική πλατφόρμα. Και αυτό, με το πέρασμα και των ίδιων των κυβερνητικών στη χυδαιολογία καθώς πλέον εμφανίζονται στα Μ.Μ.Π. στη χρήση της χυδαίας γλώσσας των δημοσιογράφων και των λοιπών εντεταλμένων τους.

 

Η παραπληροφόρηση αυξάνει εκτός από τον πανικό και το διχασμό του λαού καθώς αναφέρονται συνεχώς θάνατοι εκ της υποτιθέμενης πανδημίας και υπέρμετρες αυξήσεις κρουσμάτων ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονται πάρα πολλοί επώνυμοι και καταξιωμένοι οι οποίοι αντιτίθενται σε όλα όσα παρουσιάζονται ως πραγματικότητα.

Όμως, κανείς δεν μίλησε τα προηγούμενα χρόνια ούτε αναφέρθηκε ποτέ στο πόσοι άνθρωποι πέθαναν σε μία ημέρα. Και αυτό, γιατί αν λεγόταν θα αποδεικνυόταν άμεσα το μέγεθος της απάτης καθώς καθημερινά στα νεκροταφεία και τα προηγούμενα χρόνια η μία κηδεία ακολουθούσε την άλλη και μάλιστα με καθυστέρηση εκ του πλήθους των θανάτων ενώ τα νοσοκομεία αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες που υπήρχαν, στοιβάζοντας στους διαδρόμους τους ασθενείς που πέθαιναν εκεί, στην αδυναμία της φροντίδας των εργαζομένων όσο και αν ήθελαν να την παράσχουν αφού πτέρυγες και εντατικές ήταν υπερπλήρεις, υλικά δεν υπήρχαν. Απλά, οι νεκροί κρύβονταν, δημιουργώντας την αίσθηση, στους ζώντες, της αθανασίας, μιας κοινωνίας που δεν την αγγίζει ο θάνατος, καθώς κάθε θάνατος εξαφανιζόταν ταχύτατα και όλα επανέρχονταν στην κανονικότητα ως ο νεκρός να μην υπήρξε. Και βέβαια ούτε τα ποσοστά των θανάτων εξαιτίας ασθενειών και τα οποία είναι εξαιρετικά μεγαλύτερα από τα σημερινά της υποτιθέμενης πανδημίας αναφέρθηκαν ποτέ, ούτε τα υπερβολικά και έξω από κάθε όριο το οποίο θέτει η σημερινή κοινωνική κατάσταση ποσοστά θανάτων από ασιτία γιατί τότε θα αποσάθρωναν αυτό που οικοδομούσαν, ψευδή άτρωτα φαντασιακά πορτρέτα  τα οποία θα έδιναν στην προσβολή τους την κατάλληλη στιγμή τη δυνατότητα της απόλυτης χειραγώγησης. Απλά οι άνθρωποι που εγκατέλειπαν τη ζωή εξαφανίζονταν μέσα σε μια ταχύτατη διαδικασία των ειδικευμένων γραφείων, τα σπίτια άδειαζαν γρήγορα, τα υπάρχοντα περιουσιακά στοιχεία, αν υπήρχαν, μοιράζονταν και όλα επανέρχονταν στην κανονικότητα με ελάχιστους να θυμούνται το νεκρό ακόμα και αν ήταν κοντινοί συγγενείς. Τα περιουσιακά στοιχεία πωλούνται ή μετατρέπονται, πολλά διαμοιράζονται, όποιος προλαβαίνει παίρνει και τέλος η ύπαρξη εξαφανίζεται τόσο ώστε πολλές φορές να τίθεται το ερώτημα αν υπήρξε ποτέ. Και αυτή ακριβώς είναι η αιτία του πανικού.Αν όμως συμβαίνει αυτό θα πρέπει να αναρωτηθούμε για το τι κρύβεται πίσω από τις δράσεις οι οποίες δημιουργούν αυτή την ψευδαίσθηση.

Και είναι εμφανέστατο πως κανένας φόβος δεν μπορεί να χειραγωγήσει μια κοινωνία αν δε μεταβληθεί σε πανικό. Και κανένας φόβος δεν μπορεί να μεταβληθεί σε πανικό σε συνειδητοποιημένες  κοινωνικές υπάρξεις. Διότι, κανένας - και αυτό αν το ισχυριστεί κάποιος τότε ψεύδεται - δεν αρνείται το φόβο. Είναι αδύνατον να μη φοβίζει ο θάνατος. Όμως, έχοντας σαφή επίγνωση του εαυτού ως θνητού ο φόβος  είναι αδύνατον να μεταστραφεί σε πανικό.

Ο άνθρωπος, ως κοινωνικό ον συνειδητοποιεί το θάνατο και τον αποδέχεται στη συλλογική στάση του προς αυτόν. Η κοινωνικότητα ενέχει στην συλλογική αντιμετώπιση του πραγματικά υπέρμετρου αυτού ζητήματος την ψυχική υγεία. Και αυτό γίνεται φανερό στους παλαιότερους καιρούς και ακόμη και σήμερα σε κάποιες περιοχές καθώς ο νεκρός δεν απαγάγεται αμέσως μόλις διαπιστωθεί ο θάνατός του αλλά παραμένει στο σπίτι του, το οποίο βιώνει την απώλειά του πολύ έντονα αλλά και θωρακίζοντας τις ψυχικές διεργασίες που δρουν, με τη συλλογική μετοχή όλων των ανθρώπων που παραβρίσκονται εκεί και περνούν αρκετό χρόνο με τους συγγενείς του νεκρού. Ένας λοιπόν θάνατος, μία απώλεια ενός συνανθρώπου λειτουργεί ως ανατροφοδότης της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, αλληλοσύμπνοιας και αλληλοβοήθειας με άλλα λόγια στηρίζει το βασικό χαρακτηριστικό του όντος, την κοινωνικότητα, την ίδια τη ζωή. Έτσι, καταλήγει σε ένα πλούσιο τραπέζι όπου πολλές φορές οι άνθρωποι εξωτερικεύοντας την αγωνιώδη πορεία προς ένα γνωστό σημείο, σταθερό και απαράβατο, φιλιώνουν με το θάνατο, τον αποδέχονται ως αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξης και τον κοιτάζουν καταπρόσωπο στη δύναμη της κοινωνικής συνύπαρξης.

Αυτό όμως, είναι αδύνατο να επιτευχθεί σε ένα άτομο απομονωμένο, μη συλλογικό, αποκοινωνικοποιημένο, το οποίο μάλιστα ζει σε ένα κόσμο φαντασιακό και ψευδή μην έχοντας καμία σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί ένα άτομο που διακτινίζεται σε μία φαντασιακή αθανασία, κάτι το οποίο συνεπάγεται την αλαζονική αποκοπή του από την  κοινωνικότητα καθώς έχει υπερτραφεί από την υπερκατανάλωση κάθε είδους, έχει αποβάλει τόσο την πραγματικότητα από τη συνείδησή του ώστε να αντιλαμβάνεται το θάνατο όχι σαν κάτι οικείο και μέρος του εαυτού του, αυτό το οποίο φέρει από τη γέννησή του ως το κλείσιμο ενός συμβολαίου το οποίο υπογράφτηκε τη στιγμή της γέννησης  αλλά ως ένα εξωτερικό εχθρό ο οποίος προελαύνει εναντίον του με όλες του τις δυνάμεις. Και ο πανικός τότε είναι πολύ φυσικός και δικαιολογημένος. Αυτό που δεν είναι φυσικό και είναι αδικαιολόγητο ως συμβάν είναι ο αποχωρισμός του ανθρώπου από το είναι του που είναι και η πανοπλία του, την κοινωνικότητα της οποίας τροφός είναι ο φόβος του επιγνωσμένου θανάτου. 

Και στο σημείο αυτό εισέρχεται η έξωθεν εσκεμμένη διαδικασία παραγωγής φαντασιακών προτύπων, εισαγόμενη δια παντοίων τρόπων οι οποίοι όλοι συνυπάρχουν κάτω από το πέπλο του υπερκαταναλωτισμού είτε αυτός σημαίνει υλικά αγαθά είτε αντιμετωπίζοντας τα πάντα ως τέτοια.

Μία λοιπόν περίοδος καλά οργανωμένη στην πρόσκτηση και ενσωμάτωση φαντασιακών προτύπων στην κοινωνία η οποία διατρέχει μία περίοδο επίσης εσκεμμένης σχετικής ευμάρειας και χαλάρωσης μπορεί να μεταστραφεί με τους σωστούς χειρισμούς σε μία περίοδο πανικού μέσω ενός φοβικού τύπου αναφοράς καθώς ό, τι ενσωματώθηκε στην ύπαρξη ως ο υπερδύναμος εαυτός της ξαφνικά αποδεικνύεται ψεύτικος, ενώ ο θάνατος, η μοναδική ασάλευτη πραγματικότητα αποκτά τεράστια δύναμη αφού, όσο περισσότερο αποξενωμένος είναι κάποιος από την υπαρκτική του οντότητα, τόσο ισχυρότερη είναι η βάση της πραγματικότητας και αν η αποκοπή από την αλήθεια τείνει να είναι νοητικά και βιωματικά πλήρης, τότε, η επιστροφή στην αλήθεια τείνει να έχει τη δύναμη πυρηνικού ολοκαυτώματος.

 Με άλλα λόγια όσο τείνει να μηδενίζεται η σχέση με το είναι τόσο τείνει στο άπειρο ο πανικός εκ της ανάδυσης της αλήθειας.

Αν λοιπόν αναφέρονταν τα προηγούμενα χρόνια οι θάνατοι , πόσοι άνθρωποι πέθαιναν ημερησίως από διάφορες αιτίες, από ασθένειες, από γηρατειά (στα οποία υπάρχει βέβαια η αιτία αφού για να επέλθει ο θάνατος πάντα οφείλεται σε κάτι, που σημαίνει πως τα γηρατειά δεν είναι αιτία αλλά το εξασθενημένο ον το οποίο πλέον είναι ευάλωτο στις έξωθεν δράσεις), από ασιτεία, από ατυχήματα, από έλλειψη νερού, θα βλέπαμε πως οι άνθρωποι πάντα ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του θανάτου καθώς η θνητότητα είναι δυνατή κάθε στιγμή, ώστε, κανένας πανικός να μη μπορεί να διαδεχθεί τον πολύ φυσικό φόβο του τέλους. Και όχι μόνο κάτι τέτοιο ποτέ δεν έγινε αλλά και κάθε ενέργεια γινόταν ταχύτατα ώστε να καλυφθεί αμέσως το γεγονός σαν να μην γεννήθηκε ποτέ ο νεκρός, πράγμα που μπορούμε να το διαπιστώσουμε και στον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται η πορεία της ανθρωπότητας στο χρόνο, στην ιστορία, όπου δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια άνθρωποι στη ροή του χρόνου αποτυπώνονται στις ενέργειες ελάχιστων ενώ οι υπόλοιποι είναι απλοί αριθμοί ή ούτε καν αριθμοί, κατ’ ουσίαν ανύπαρκτοι. Έτσι, η ιστορία δεν είναι η ιστορία του κόσμου ή μιας χώρας αλλά η ιστορία ελάχιστων προσώπων και μάλιστα συγκεκριμένων δράσεων αυτών. Η ιστορία του κόσμου δεν υπάρχει πουθενά, το πρόσωπο, ο πόνος, η ελπίδα, η προσπάθεια, ο κόπος, η θυσία δεν υπάρχουν παρά μόνο σε γενικευμένη αποστεωμένη άποψη, ο θάνατος δεν υπάρχει, δεν υπάρχει το βίωμά του. Και η ιστορία του Μ. Αλέξανδρου δεν είναι παρά η ιστορία χιλιάδων νεκρών οι οποίοι πέρασαν στην ανυπαρξία αβιωματικά μεταστρέφοντας την εξαθλίωση και τον πόνο σε μία γενίκευση. Έτσι η Ιστορία φανερώνεται ως η Βίβλος του Θανάτου αλλά όχι και των νεκρών καθώς ο θάνατος αφορά σε μία τεράστια ποσότητα ανθρώπων παντελώς άγνωστη, αποπροσωποποιημένη και σε λίγες περιπτώσεις μεταλλαγμένη σε αριθμούς.

Είναι φυσικό ο φόβος να μη μεταστρέφεται σε πανικό στη συλλογική του εμβίωση. Γιατί πώς θα μπορούσαν να πανικοβληθούν άνθρωποι που έζησαν κοινωνικά απώλειες, πολέμους, καταστροφές και οτιδήποτε άλλο ωθεί έξω από την ψευδή καθημερινότητα στην πραγματικότητα εξαφάνισης κάθε βεβαιότητας εκτός από αυτήν που κυριαρχεί τη συγκεκριμένη στιγμή; Η κάθε στιγμή που περνά ως παρόν και γίνεται παρελθόν έχει τη δύναμη να δίνει διαβεβαιώσεις. Μάλιστα και αυτή η διαβεβαίωση τη στιγμή που διατυπώνεται περνά άμεσα στο παρελθόν. Η ανθρώπινη ύπαρξη έχει συσσωρεύσει λοιπόν ένα σωρό άχρηστων ψευδών διαβεβαιώσεων παρελθοντικών οι οποίες της δημιουργούν την ψευδαίσθηση της μελλοντικής διαβεβαίωσης εντός της οποίας περνά τη ζωή της και φθάνει έως και την ύστατη στιγμή καθώς η παύση της ψευδαίσθησης δε γίνεται αντιληπτή αφού έχει επέλθει το τέλος της ύπαρξης. Και από τη δημιουργία των αστικών οικισμών οι άχρηστες διαβεβαιώσεις του παρελθόντος γίνονται χρηστικές διαβεβαιώσεις του μέλλοντος. Ο άνθρωπος της αστικής περιοχής δεν ανιχνεύει με περιέργεια σπιθαμή προς σπιθαμή τον ορίζοντα ψάχνοντας την απειλή η οποία θα τον βρει πανέτοιμο να την αντιμετωπίσει όπως ο άνθρωπος της προϊστορικής περιόδου. Για εκείνον, κάθε μέρα, κάθε άνοιγμα των ματιών ήταν όχι μια ακόμα μέρα αλλά μια ακόμα γέννηση, μια νέα ζωή με νέα χαρακτηριστικά, νέους κινδύνους, καθόλα διάφορη από την προηγούμενη. Η απόκρυψη της καθημερινής δυνατότητας τέλους υπήρξε η βάση του αστικού πολιτισμού που οικοδομήθηκε σε ένα ψεύδος με χαρακτηριστικό την ανθρώπινη χειραγώγηση καθώς ο άνθρωπος έχοντας αποβάλει την ετοιμότητα του θανάτου που σημαίνει την πλήρη επίγνωση του ποιος και τι είναι, μεταστρέφεται σε ένα αποκομμένο ον από τις ρίζες του που άγεται και φέρεται από έξωθεν κατευθυνόμενες ιδεοληψίες.

Και αυτό είναι που κάνουν σήμερα τα κατευθυνόμενα Μ.Μ.Π., το ότι δηλαδή επιτείνουν εντέχνως την απομόνωση και ψυχική ανισορροπία απαριθμώντας συνεχώς νεκρούς από την υποτιθέμενη συγκεκριμένη αιτία, αριθμούς χωρίς όνομα, υπάρξεις που πεθαίνουν αυστηρά μόνες, μία μάζα που νεκρώνεται και αυτόματα εξαφανίζεται δημιουργώντας τον τρομώδη πανικό σε όσους παραμένουν ζωντανοί αλλά ουσιαστικά νεκροί ήδη αφού η ζωή τους εκδιπλώνεται στην ψευδή κοινωνία που τους αποδίδεται έξωθεν και άνωθεν  ως η πραγματική και καλύτερη ζωή.

        ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

        Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος