ΤΟ ΧΩΡΟΠΕΔΙΟ
Το Χωροπέδιο
6/2/2021
Είναι φανερός πλέον αφ΄ ενός μεν εκ των συνεχώς αναδυομένων σκανδάλων, αντιφάσεων και προβλημάτων, αφ’ ετέρου δε εκ της ωμότητας και πληρότητας εφαρμογής της στοχοθεσίας, ο τρόπος με τον οποίο το όλο σύστημα διανύει τα τελευταία στάδια προς την επανεκκίνησή του καθώς οι στόχοι πραγματοποιούνται βήμα προς βήμα. Η ανθρώπινη ύπαρξη, στην αδράνειά της αποκτά όλα τα ψυχικά και σωματικά ιδιώματα τα οποία θα την εντάξουν στη Νέα Ατομικευμένη Μάζα – οπωσδήποτε όχι κοινωνία, του Μεταανθρώπου. Παράλληλα, όλα τα χαρακτηριστικά της Νέας Μάζας, είναι πλέον δυνητικά παρόντα καθώς έχει ήδη ξεκινήσει η νομιμοποιημένη χρήση τους. Η κατάλυση κάθε υποτιθέμενης ελευθερίας που στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε αποτελώντας μία φαντασιακή ψευδή κατάσταση του ανθρώπινου νου η οποία και αποτέλεσε τη δυνατότητα της κυρίαρχής Ελίτ για όλα όσα τα αποτελέσματά τους βιώνουμε σήμερα, πάντα κατέληγε σε μια παράφορη υπερκατανάλωση οποιουδήποτε υλικού που περιελάμβανε από τοξικές ουσίες μέχρι ανθρώπους. Η αποσάθρωση κάθε ψευδούς πολιτικής διαφοράς εντός της Βουλής αποδεικνύει την πολιτική διαφορά εκτός αυτής ως το έντεχνο δημιούργημα της διαίρεσης και αλληλοεξόντωσης των κομματικά ενταγμένων η οποία διευρυνόμενη σε όλη την κοινότητα αποτέλεσε και αυτή έναν από τους κύριους παράγοντες των γεγονότων των ημερών μας. Σε αυτές, η βίαιη καταστολή, η υποχρεωτικότητα, η διασπορά του πανικού και η ομοιογένεια της μάζας – αυτή των απροσώπων, που υποστασιάζεται στη χρήση της μάσκας, ο τρόμος για το θάνατο που τόσα χρόνια έντεχνα εξαφανίστηκε από την ανθρώπινη εμπειρία και συνείδηση ενώ μεταφυτεύτηκε το ψεύδος ενός είδους καταναλωτικής αθανασίας του κυρίαρχου ανθρώπου καταλήγει στην εξάρτηση από το Παγκόσμιο Φαρμακείο (καθαρμό), ενώ ο τρόμος του πιο φυσικού συμβάντος, του θανάτου, μεταστρέφει την εξάρτηση αυτή σε φυλακή και τους ορισμένους εκ της ελίτ επιστήμονες του ιατρικού χώρου σε διευθυντές αυτής.
Έτσι σηματοδοτείται η Νέα Τάξη, πλήρης ολοκληρωτισμού, ανελευθερίας εν γνώσει πλέον, πλήρους υποταγής, έμπειρης της οικονομικής κατάρρευσης εξ ου και η επανεκκίνηση από συγκεκριμένων κέντρων τα οποία καρπώθηκαν τα κέρδη εκ της παγκοσμίου κατάρρευσης, πλήρους αντικατάστασης των κοινωνικών δράσεων με ατομικές ηλεκτρονικές, πλήρους παρακολούθησης και ελέγχου. Στη Νέα Τάξη, ολιγομελή πλέον λόγω των απωλειών σε παγκόσμιο επίπεδο, ανοσοποιημένη μέσα σε ένα κλειστό κύκλωμα ηλεκτρονικά δικτυομένων συσκευών έξω από το οποίο δεν υφίσταται ύπαρξη, η μαζικοποιημένη ατομικότητα δεν είναι παρά μία ημι- ρομποτική συσκευή του κυκλώματος.
Ο έλλογος σχεδιασμός της Ισχύος φαίνεται να μη λαμβάνει υπόψιν την αδυναμία συγκρότησης μιας δημιουργίας φόβου αποτελούμενης από άτομα απογοητευμένα, καταπιεσμένα, απομονωμένα και ψυχικά άσθενή καθώς θεωρεί την ηλεκτρονική δικτύωσή τους ως τη νέα κανονικότητα. Όμως ό, τι και αν συμβαίνει, αν δεν υποστασιάζεται από την κοινωνία, ενέχει την αποτυχία.
Η χαρά του ανθρώπου θα εμφανιστεί στην καταστολή ενός ιού, υπό ένός συνεχούς εμβολιασμού ο οποίος απομακρύνει το φόβο του θανάτου. Η ατομική ύπαρξη εκτυλίσσεται κάτω από τη βία της Ισχύος του πανικού και του ελέγχου, στην όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνσή του από τη γονιδιακή του κληρονομιά έως και την καταστροφή της, καθώς προσβάλλεται διά παντοιοτρόπων δράσεων. Η χρήση της υψηλής τεχνολογίας θα επιλύσει τα βασικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν είναι άλλα από αυτά τα οποία η Ισχύς δημιούργησε ώστε να φθάσει στο ποθούμενο ενώ η ψευδαίσθηση της δύναμης θα εμποτίσει κάθε χρήστη – συσκευή του κυκλώματος. Είναι φανερό πως όλοι οι παράγοντες που μετέχουν στη διαδικασία αυτή είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα, εξ ου και ο τρόπος με τον οποίο προελαύνουν. Είναι σίγουροι εφόσον θεωρητικά τα ζητήματά τους έχουν ήδη λυθεί και η Νέα Τάξη έχει δρομολογηθεί με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που της αποδίδουν.
Και αυτά όσον αφορά στη δράση της κυρίαρχης Ισχύος και του τρόπου αυτής προς επίτευξης του σκοπού της. Και εδώ αναφύεται το απόρημα το οποίο αφορά στο υλικό το οποίο μεταπλάθει η Ισχύς και που αποτελεί το καύσιμο υλικό προώθησης και εφαρμογής των ζητουμένων της, την ανθρώπινη κοινότητα. Η παραμονή της τελευταίας στην απραξία, λόγω της πολυσυζητημένης απώλειας σκέψης, κατανόησης των συμβάντων, αίσθησης ισχύει, ή αποτελεί μία ενσυνείδητη απόφαση ; Πέρα από τις διατυπωθείσες απόψεις περί ύπαρξης συγκεκριμένων παραγόντων οι οποίοι δρουν όπως, ψεκασμοί και διατροφή διά συγκεκριμένων ουσιών, δράση συγκεκριμένων τοξικών ουσιών, οι οποίες αποτέλεσαν και την έξαρση της υπερκατανάλωσης, στον εγκέφαλο, υποταγή στην εξουσία μέσω της διασποράς του πανικού και της βίας, έλλειψη αφυπνισμένων συνειδήσεων, κάτι το οποίο παρέμεινε στη λήθη για το περισσότερο μέρος του κόσμου ενώ αποτελεί τη γονιδιακή του κληρονομιά, καθόλου δε δικαιολογείται ο τρόπος που αντιμετωπίζει στο σύνολό της η ανθρωπότητα τον αφανισμό της. Ή μήπως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που πάντα γνώριζε και έπραττε κατευθυνόμενη εντέχνως από την Ισχύ έτσι ώστε να θεωρεί δικά της επιτεύγματα τα προσχεδιασμένα και προ-υπογεγραμμένα συμβόλαια της Ισχύος;
Αν είναι δυνατή η απόδοση του τρόπου ύπαρξης σε κάποιο στοιχείο αυτής, τότε η χρήση του στοιχείου αυτού επιφέρει τα ανάλογα επιζητούμενα από το χρήστη αποτελέσματα. Όσο περισσότερη λογική εφαρμόζει ο άνθρωπος υποβαθμίζοντας την αίσθηση, τόσο περισσότερο στην πράξη επικρατεί το παράλογο.
Το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης, η ζωή του πόνου της Βίβλου, ουσιαστικά είναι το ζύγισμα ανάμεσα στη γονιδιακή κληρονομιά της δημιουργίας ως τέτοια και τον εγκλεισμό της σε συγκεκριμένους τρόπους ύπαρξης: καθώς ο λογικός άνθρωπος επιλέγει τη τοποθέτηση ορίων στην δημιουργία, δηλαδή τον ίδιο, στην ουσία επιλέγει την άρση της ελευθερίας η οποία οδηγεί κατευθείαν στην άρση κάθε βεβαιότητος. Και αυτό δεν είναι κάτι το οποίο συμβαίνει επί τούτου αλλά είναι η ίδια η ισχύς της λογικής η οποία προχωρεί πάντα δια σταθερών δικλείδων ασφαλείας. Η ίδια η λογική λοιπόν διαρρηγνύει τη φύση του εγκλωβίζοντάς τον σε ένα χωροπέδιο ασφαλών κατά το δυνατόν συμβάντων, ακόμα και αν αυτά αποβαίνουν επικίνδυνα για την ίδια την ύπαρξη η οποία φθάνοντας και στην αντιμετώπιση της ίδιας καταστροφής, εξακολουθεί να αρνείται την έξοδο από το χωροπέδιο δημιουργώντας απλά νέα όρια σε αυτό, κάνοντάς το περισσότερο ή λιγότερο άνετο. Το σίγουρο είναι πως η λογική πάντα αντιμετωπίζει την έξοδο ως μία διαρκή επικινδυνότητα η οποία παίρνει την μορφή της επιθυμητής ουτοπίας ενώ ταυτόχρονα ωθεί στην με κάθε τρόπο απομάκρυνση από αυτή αυξάνοντας την εξαθλίωση, την υποταγή και όλα όσα ενδυναμώνουν την απομάκρυνση από την γονιδιακή ανθρώπινη επιθυμία. Εκφράζοντας ως ουτοπία τον πόθο, φυλακίζει την ύπαρξη σε έναν αέναο κύκλο αγώνων βελτίωσης της αθλιότητας η οποία μπορεί να παίρνει από μορφές στυγνής βίας και ολοκληρωτισμού, έως τοξικοποίησης και διαστροφής στην υπερκατανάλωση.
Ο άνθρωπος κατέχει όλη τη γνώση της ύπαρξης, αυτή τη γνώση της δημιουργίας που βιώνεται από τους αρχαίους ως ο ηλικιωμένος ασπρομάλλης Έρως ο οποίος κυνηγά τη γυναίκα, την αποκαλούμενη Σκοτεινά Ύδατα. Το Φως που στη διάδοσή του διαλύει κάθε ίχνος Σκότους. Όμως αυτό έρχεται σε αντίθεση με οποιαδήποτε ανθρώπινη κατασκευή ευζωΐας, κατασκευή η οποία δημιουργήθηκε ακριβώς για να περιφρουρήσει την παραμονή στο χωροπέδιο. Το ίδιο οποιαδήποτε τάση που ωθεί στα άκρα την ανθρώπινη ύπαρξη, λειτουργεί επίσης ως δεσμοφύλακάς της στο συνεχές επαναλαμβανόμενο μοτίβο της αθλιότητας. Η έκφραση της εσωτερικής ανάτασης στην τέχνη αποσαθρώνεται σε ένα διεφθαρμένο όργιο κατανάλωσης και κερδοσκοπίας. Οι ανθρώπινες εκφορές πολιτισμικής ανόδου δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προσθέτουν άλλη μία κλειδαριά στο χωροπέδιο, το χώρο της λογικής, τον ανθρώπινο χώρο και αυτό είναι κάτι το οποίο η φύση γνωρίζει πολύ καλά.
Η κοινωνική εξαθλίωση, αυτή των κοινωνικών πρακτικών και σχέσεων οφείλεται ακριβώς σε αυτή τη δίσημη ύπαρξη – την ανθρώπινη. Με κληρονομημένο υπόβαθρο τη γνώση της δημιουργίας ως άρση κάθε ορίου, όχι γιατί το επιζητεί – αυτό είναι δράση της λογικής- , αλλά γιατί το βιώνει ως έλλειψη, τυχαίες εκφάνσεις και ολοκληρώσεις απορρίπτονται ενώ εσκεμμένες μη ολοκληρώσεις επιβιώνουν στερώντας ακριβώς από την ύπαρξη την ίδια της την ολοκλήρωση η οποία δεν είναι μία αλλά η διακτίνισή της σε αέναους κύκλους. Η ολοκλήρωση, η συνεχής δημιουργία, η συνεχής ζωοδότηση αυτοκαταστρέφεται από τη λογική η οποία προωθεί την ψευδή επιβίωση μέσω εξωυπαρξιακών βεβαιοτήτων.
Στη διαρκή σύγκρουση της ύπαρξης, όλα τα ηθικά συστήματα, όλες οι οργανωτικά δομημένες θρησκείες στοχεύουν στη διατήρηση του χώρου εγκλεισμού αυτής, με όσο το δυνατό καθώς προχωρούμε στο χωροχρόνο, πνευματικότερο υπόστρωμα αλλά με βάση την καθαρή σύγκρουση που δηλώνεται στις πρώτες της μορφές με την ανθρωποφαγία και ωμοφαγία. Ο σκοπός τους όμως δεν είναι η επιβίωση του λογικού όντος το οποίο απλά και χωρίς αιτιολογήσεις και διατυπώσεις απαλείφεται, αλλά η διατήρηση του λογικού συστήματος δομής, ασχέτως αν αυτό εδράζεται σε παραλογισμούς ή όπως συνηθίζουν να το δηλώνουν, σε υπερλογισμούς. Διότι σε αυτό τον τρόπο χρήσης το υπέρ και το παρά δε δηλώνουν παρά το ίδιο καθώς η έξοδος από το λόγο παύει να σηματοδοτεί τις ίδιες τις προθέσεις και αυτό είναι το ιδίωμα του λόγου: ο αντιφάσκων λόγος. Αυτός που επιδιώκοντας το καλό και αγαθό διαπράττει το κακό και βδελυρό. Αντιφάσκων λόγος είναι παράλογος καθώς η λογική αίρει τις αντιφάσεις ενώ η ύπαρξη των αντιφάσεων αίρει τη λογική.
Είναι τόσο ισχυρή η δύναμη του λογικού εγκλεισμού ώστε την καίρια στιγμή, στην κόψη του ξυραφιού, στην οποία ο άνθρωπος πρέπει να κάνει το οριακό βήμα ώστε να προχωρήσει στο αιώνιο ποθούμενό του, τότε εμφανίζεται ο φόβος της έλλειψης της φυλακής του λόγου, ο φόβος θανάτου, τόσο έντονος ώστε να καλύπτει ακόμα και τα τεράστια αντίκτυπα που θα προκύψουν από τις λογικές ενέργειες οι οποίες θα σταματήσουν το βήμα αυτό, παρουσιάζοντας το χώρο μπροστά ως άβατο και αδιαπέραστο χώρο θανάτου, ο οποίος όχι μόνο σταματά το βήμα αλλά οδηγεί σε οπισθοδρόμηση στα οικεία και γνωστά άθλια τοπία που όμως επαναφέρουν τον προσωρινό εφησυχασμό του φυλακισμένου στην ασφάλεια της φυλακής. Όμως αυτή η ασφάλεια είναι μόνο εκ των έσω και κάτω γεγονός το οποίο την αποδεικνύει κατά πολύ χειρότερη του βήματος.
Ο φόβος του ανθρώπου να αντιμετωπίσει καταπρόσωπα την αλήθεια, τη φύση του, με ό, τι εμπεριέχει αυτή καθώς δεν υπάρχει καμία λογική δικλείδα ασφαλείας δημιουργεί όλα τα τυπικά συστήματα κανόνων, νόμων, συμπεριφορών τα οποία χρησιμοποιούνται προς όφελος του κυρίαρχου κοινωνικού συστήματος εγκλεισμού, όχι των εγκλεισμένων.
Η ελευθερία που χάνεται στην τήρηση της λογικής η οποία έχει απαρνηθεί την ίδια την ύπαρξή της αυτονομούμενη και ψευδοκυρίαρχη, είναι η ζωτική ενέργεια της δημιουργίας, της διαιώνισης της ζωής, η αλήθεια της ύπαρξης, είναι στην απώλειά της, η ανθρώπινη καταδίκη. Δημιουργώντας τα ισοζύγια πνευματική άνοδος – σωματική στέρηση, σωματική άνοδος – πνευματική στέρηση, είναι δυνατή η ανίχνευση της σημασίας της ρήσης «Νους υγιής εν σώματι υγιεί», σε συνδυασμό με τη ρήση «Γνώθι σαυτόν» καθώς η γνώση του εαυτού αποκαλύπτει μια άλλη λογική αυτή της δημιουργίας και της ζωής η οποία είναι ανίκητη και αιώνια και που μόνο όταν ο άνθρωπος αποβάλλει τις εξωανθρώπινες λογικές τις οποίες δημιούργησε, εχθρούς και καταστροφείς του και ανατρέξει να ξανασυναντήσει τη λογική στην ίδια του την ύπαρξη ως μέρος δημιουργίας με πλήρες γονιδιακά κληρονομημένο υπόβαθρο θα είναι απόλυτα σίγουρος για το βήμα μπροστά το οποίο και θα επιτελέσει. Ένα ψευδές εξωανθρώπινο δημιούργημα το οποίο εφαρμόζεται στον εμπειρικό χώρο δεν είναι λογικό όπως θέλουμε να πιστεύουμε αλλά παράλογο, σφάλμα, Πτώση, Κλίση από το Ορθό. Περνώντας την κατασκευή αυτή στο χώρο των νοητικών δομών στις οποίες εγκλωβίζει τις υπάρξεις αποδεικνύεται το αντίθετο της λογικής: μία παράλογη δύναμη, αποστασιοποιημένη από κάθε ύπαρξη, ένα φάντασμα που τη στοιχειώνει και την καθοδηγεί στο μηδέν αφού και η ίδια είναι ψεύδος, μη ον, μηδέν. Η κάθε οντότητα έχοντας την μέσα της, αδυνατεί να εννοήσει πως αποδίδοντάς της ψευδή υπόσταση, την έχει αποβάλλει από την ουσία της στη συγκρότηση και συμμετοχή στη ζωή μεταστρέφοντάς την σε εξωτερικό κυρίαρχο καθοδηγητή αυτής και εξολοθρευτή της ζωής.
Η ιερότητα της κοινότητας των πρωτόγονων φυλών επισημαίνει τον τρόπο διάρρηξης του χωροπεδίου. Είναι η δύναμη της κοινότητας, αυτή που υποστασιάζεται στις κοινωνικές εκδηλώσεις, της οποίας δύναμης η ενεργειακή σύμπνοια κυνηγά και διαλύει το σκοτάδι. Η ενεργή κοινότητα είναι η ίδια η ζωή καθώς πίσω από το ιερό παραπέτασμα, ο ίδιος ο Θεός εμφανίζεται μεταξύ δύο τουλάχιστον προσώπων, όχι στην απομονωμένη ύπαρξη. Είναι η ίδια η εμφάνιση της δημιουργίας ως Όλου δομημένου από οργανικά ολοκληρωμένα μέρη τα οποία εναρμονίζονται πλήρως στην πορεία τους διαιωνίζοντας τη ζωή. Και η λογική είναι η εμπεριέχεται στη Δημιουργία και φανερώνεται σε κάθε στοιχειακό της σημείο, σε κάθε έκφανση ζωής. Το ανθρώπινο λογικό έκτρωμα δεν είναι παρά η διάλυση της ζωής η αποσύνθεση των οργανικών ολοκληρωμένων και εναρμονισμένων μερών, ο όλεθρος της δημιουργίας, η ύπαρξη του μήτε ενός, η πλήρης ανυπαρξία.
ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ
Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου