ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ
Δισθανείς (Δύο φορές νεκροί)
Ενότητα δεύτερη: Ο θάνατός μου
Κεφάλαιο 1ο, Tο Προσωπείο
8/5/2021
Το προσωπείο, στην αληθινή, φρικώδη εκφορά του, ξεσκεπάζει την πλασματική καθημερινότητα, καθώς αυτή γίνεται αντιληπτή στην πραγματικότητά της που, είναι η άπλαστη απροσδιοριστία. Ταυτόχρονα, σαρκώνει τον αποχωρισμό του εαυτού από τον ίδιο και την καταβύθισή του στη χαώδη συλλογικότητα, ειδωμένη στα πρωταρχικά αδιερεύνητα βάθη της που πολύ όμορφα και πολύ εύκολα μπορούν να υποστασιάζουν τις ενέργειές τους σε αιματοβαμμένες τελετουργίες ακόμα και στην περίπτωση που αυτές εκφράζονται ως καθαγιασμένοι τρόποι εθνικής επαγρύπνισης πάντα κάτω από την σωτήρια προστασία του προσωπείου.
Το βύθισμα στη συλλογικότητα, όντας γερά συνεχόμενη με το ιερό κέντρο της, εμφανίζεται σήμερα με την ίδια χρηστική κατανόηση του προσωπείου, αντικατασταθέντος όμως του ιερού πυρήνος σύν-φυρσης και συν-σφιξης της συλλογικότητος.
Το προσωπείο, μεταστρέφει, τόσο στη μαζικοποιημένη ομάδα που σημαίνει την εκμηδενισμένη συλλογικότητα - όχι την αρχέγονη προσωπική, όσο και την απομονωμένη οντική ατομικότητα, ενώ δεν παύει να τροφοδοτεί την τελευταία με τα απωθημένα κίνητρα της αρχικής τρομώδους ύπαρξης τα οποία εμφανίζονται παντοδύναμα στις κοινωνίες της απόλαυσης. Και εδώ, ο όρος επισημαίνει την αντίθεση μεταξύ της κοινωνίας της απόλαυσης και της κοινωνίας που αφορά στην απολαυστική ένδεια, την κοινωνία του τρόμου. Και όμως στην ουσία τα κίνητρα αυτά δεν ήταν παρά κορυβαντιώντα κέντρα διάσωσης του εαυτού, αποσκοπούντα στη διάσωση της ανθρώπινης πρωταρχής, εξ ου και η βαθμιαία απαλοιφή της ταυτότητος τις στιγμές που το είδος και το γένος αρχίζουν να εξασθενούν ως οριακές δυνατότητες παρουσίας, παρά ανδρώνονται στην ίδια την αμεσότητα της δημιουργίας, σε ό, τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ζωή.
Όποιο κίνδυνο θα μπορούσε να αποδώσει αυτή η υπερσμίκρυνση της ταυτότητος και η τελική εξαφάνιση στις συστημικές δομές, αποσοβείται από τη θεσμοποιημένη απελευθέρωση που εμφανίζει τον εαυτό της όμως ως αντίδραση, δηλαδή ως η υγεία σε σύγκριση με την ασθένεια, ενώ δεν είναι παρά ένας τρόπος ύπαρξης της αρρώστιας. Αντί εξαφάνισης επισυμβαίνει αντικατάσταση, καθώς η κοινωνία της μάζας δεν αποτελεί κοινωνία της μη ταυτότητος αλλά ακραία φανέρωσή της σε μια αρρωστημένη εκδοχή. Η θεσμοποιημένη απελευθέρωση - γι' αυτό και κορυβαντιώσα, πραγματώνεται μέσω του δια παντοίου τρόπου καταναλωτισμού, ενός ξέφρενου οργίου απελευθέρωσης καταπιεσμένων και αφορισμένων εαυτών, όμως με τη θεσμική του επικάλυψη, εμφάνιση και παρουσία.
Έτσι, όλοι είμαστε ελεύθεροι να οργιάσουμε, όμως το όργιό μας πρέπει να είναι νόμιμο, να καλύπτεται από συγκεκριμένες προδιαγραφές και να μην αγγίζει απαγορευμένα σημεία. Είναι βέβαια σαφές πως οι απαγορεύσεις δεν έχουν καμία σχέση με κάποια προσπάθεια προστασίας μας.
Η συνεχής προσπάθεια να κρατηθεί ανέγγιχτος ο δρόμος και ο τρόπος αυτός αποδεικνύει και τη συναίσθηση του εγχειρήματος που μεταστρέφεται σε εν-συναίσθηση μέσα στον τρόπο που αποδίδει: Η τύχη του Πενθέα ήταν πάντα μία απειλή για όλους μας, καθώς όλοι έχουμε έστω και κάτι το ελάχιστο να χάσουμε.
Τα απλόχερα προσφερόμενα και σε ευκαιριακές τιμές αγαθά που δεν απαιτούν παρά την ευχέρεια απόκτησής τους, συμμετέχουν στο παιγνίδι του προσωπείου καθώς δημιουργούν πλασματικές ατομικότητες - θήτες, που αυτοαποκαλούνται προσωπικότητες. Είναι όμως, οι μη μετέχουσες, απομονωμένες στην υπέρτερη σφαίρα τους, μη έχοντας κάτι το κοινό με τον κακόμοιρο κόσμο, στον οποίο ξεχνούν πως ανήκουν έχοντας διακόψει κάθε επαφή με αυτόν, μέχρι τη στιγμή της πανηγυρικής επανένωσής τους στο νεκροκρέβατο της παλιννόστησης.
Είναι αδύνατο να φανταστώ τον Καλό Σαμαρείτη τη στιγμή που σκύβει πάνω στον κακότυχο ταξιδιώτη, να κρύβει τους οφθαλμούς του πίσω από ένα ζεύγος απορροφητικών φακών. Εκείνο που περιμένω, είναι μία έκφραση του προσώπου του, ένα ουσιαστικό άνθρωπο ένα αληθινό πρόσωπο.
Ο απομονωτισμός των ανθρώπινων μονάδων καταλύει κάθε απόπειρα προσέγγισης αφού ενδυναμώνει την ατομικότητα οδηγώντας τη στο τελικό στάδιο της πορείας που είναι η ίδια η πορεία, αυτό της χειραγωγούμενης μάζας, του αντικειμένου, του εργαλείου, της βιασμένης φύσης. Καμία μαζική ύπαρξη δεν αποτελεί κίνδυνο για τη δυναμική του συστήματος, αφού η κατάσταση αφορά στον τρόπο που ζούμε, με άξονες τη δια(σ)τροφή μας - πνευματική και σωματική, το πώς και προς τι υπάρχουμε, ενώ βασίζεται στον αλληλοσπαραγμό των ανθρώπινων υπάρξεων.
Περισσότερος ατομισμός υπό την ψευδαίσθηση της ατέλειωτης απόλαυσης - η οποία είναι τέτοια στη συνεχή τροφοδοσία της, για ακόμη περισσότερη: σλόγκαν το οποίο παρουσιάζεται ως το πλέον εκφραστικό, δε σημαίνει παρά την ολοένα αυξανόμενη κατοχύρωση των τρόπων που καθορίζουν το πώς της ανθρώπινης ύπαρξης, που βέβαια παρουσιάζεται αρνητικά στην ίδια την αποξένωσή μας από το κυριότερο χαρακτηριστικό του συλλογικού - προσωπικού βίου: Το πολιτικό ενέργημα υπάρχει τελικά καθ' εαυτό και δι' εαυτό.
Το ό, τι υποστασιάζει το κράτος της ισχύος δε βρίσκεται ούτε μέσα στον κοινωνικό χώρο, ούτε πάνω από αυτόν αλλά έξω και πάνω, ενεργώντας μόνο μέσα. Με τον τρόπο που χειραγωγεί και οργανώνει τη ζωή, είναι αδύνατη όποια προσέγγιση από τις υπαρκτικές μονάδες, όντας γεγονός απροσδιόριστο γι' αυτές, οι οποίες επιπλέον στερούνται προσώπου. Και αν τύχει κάποιο στιγμιαίο πλησίασμα, προσκρούει αυτόματα σε μεγέθη απροσπέλαστα.
Η μάζα είναι υποχρεωμένη να παραμένει τέτοια γιατί δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο. Η μάζα δεν εμφανίζει διακυμάνσεις ως εκτός ουσίας. Οι αρρωστημένες της αντιδράσεις κατοχυρώνουν την ίδια την ύπαρξη της επιβολής της Ισχύος καθώς απευθύνονται σε αυτή, επιζητώντας απλές διαφοροποιήσεις στα επιβαλλόμενα. Παράλληλα, η υλική μετάφραση η των απαιτήσεων, κατακρατά τις ανθρώπινες υπάρξεις στο επίπεδο των μαζικοποιημένων ατομικοτήτων που εξανδραποδίζονται στο βωμό της απόλαυσης στην προσπάθεια διάνυσης της ατέλειωτης οδού προς την τελευταία.
ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ
Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου