H ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΟΛΕΘΡΟΥ

 

Ανατομία μίας Σταύρωσης

Ενότητα Α΄, Μέρος 4ο

H Aνάπτυξη του Ολέθρου

27/12/2020

Με το σταθερό υπόβαθρο της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης στην εφαρμογή της στη μηχανική και με δύο Παγκοσμίους Πολέμους στο ενεργητικό του το αστικό μοντέλο καταλήγει στο μαζικό μοντέλο το οποίο στις μέρες μας και αυτό είναι έτοιμο να αφήσει τη θέση του στο επόμενο μεταανθρώπινο μοντέλο. Η υποτιθέμενη ανάπτυξη που συμβαδίζει με την πορεία αυτή επιφέρει την ανεπανόρθωτη καταστροφή του χώρου εκτύλιξής της. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι καθόλου δεν αναχαίτισαν την πορεία, αυτή, το αντίθετο μάλιστα. Ας θυμηθούμε την ελπίδα με την οποία οι διανοούμενοι της Σχολής της Φραγκφούρτης το 1945 ατένιζαν το μέλλον. Οι ίδιοι, το 1948, μόλις τρία χρόνια αργότερα, αποκλείουν κάθε αλλαγή της πορείας αυτής η οποία όχι μόνο δεν αναχαιτίστηκε, αλλά κάτω από τις πιθανολογικά ανιχνευόμενες καταστάσεις της ύπαρξης, όπως διατυπώθηκαν από τη φυσικομαθηματική επιστήμη και με όλη την εμπειρία του πειραματικού αφανισμού  της στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, απέκτησε νέα ώθηση και δυναμική.

Η εφαρμογή της ανάπτυξης αυτής στο κοινωνικό πεδίο σε συνδυασμό με τον κατακερματισμό της γνώσης σε επιμέρους τομείς με αποτέλεσμα την απώλεια του ιδιαίτερου χαρακτηριστικού της εγκύκλιας μόρφωσης, την κριτική αντίληψη σκέψη και εννόηση και η δημιουργία του μεταφυσικά προηγμένου ηλεκτρονικού χώρου ως αρχείο αποστεωμένων οντολογικά υπάρξεων είναι κάποιες εκφάνσεις της μαζικοποίησης.

Σημείο κλειδί είναι αυτό στο οποίο μεταβάλλεται η κοσμοθεωρία σε αυτήν  αστικού μοντέλου δηλαδή στην ψευδή υπέρβαση της φύσης από τον ανθρώπινο λόγο. Κατ’ αρχήν αυτή η υπέρβαση κατακρατά κάποια χαρακτηριστικά τα οποία προέρχονται από το προηγούμενο θεολογικό - με τη χρήση της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς - κατασκεύασμα της  ιεραρχίας των ουσιών, καθώς θεάται ο λόγος ενός συνεκτικού και άριστα διαρθρωμένου όλου. Δια της μηχανιστικής και ψυχρά λειτουργικής χρονικότητας της ψυχροπολεμικής περιόδου και της διαπλανητικής πολιτικής καταλήγει στην αλλαγή του από το μαζικό μοντέλο στο οποίο το μόνο ουσιακό (;) στοιχείο χαρακτηριστικό είναι η κίνηση στη συνδιαλλαγή και το σχηματισμό ενοτήτων. Τα μέρη των ενοτήτων αποτελούν αναλώσιμες μεταβλητές και σαφώς άμεσα αντικαταστάσιμες. Η λογική σύναψη προέρχεται εκ της ένωσης και όχι το αντίστροφο, η ένωση εκ της λογικής σύναψης. Έτσι, ο ηδονισμός μέσω του καταναλωτισμού υποστασιάζεται ακόμα και σε κάθε ανθρωπιστική και επικοινωνιακή στάση, θεώρηση και θεωρία.

Το αυτό - ον το οποίο οδηγείται έτσι στην αυτοϋπέρβασή του υπερβαίνοντας αυτό που είναι, αφού υπερβαίνει τη φύση, αφήνει κατά μέρους το θεολογικό μοντέλο το οποίο ίσχυε πριν το διαφωτισμό αποδεικνύοντας την ύπαρξή του μόνο από τη δική του σκέψη. Όταν ο Ντεκάρτ προσβλέπει σε μία διαλεκτική ανάμεσα στο Θεό και τον σκεπτόμενο, δεν παύει ο σκεπτόμενος να δίνει το νόημα στην ύπαρξη του Θεού αφού τα πάντα - και ο Θεός τελικά εξαρτώνται από την ιδία σκέψη.

Η επιτέλεση του Θείου σχεδίου, που υποστασιάζει το ολοκληρωμένο λειτουργικά και τέλειο δημιούργημα, το οποίο διαπράττεται (όχι επιτελείται) δια των κοσμικών εξουσιών είναι το αποτέλεσμα ενός θεϊκού σχεδίου το οποίο συνέλαβε ο λόγος ο οποίος, αν και φύση, την υπερβαίνει και στην αυταρέσκεια της υπέρβασής του (στην αιωνιότητα) διαχωρίζεται ψευδώς βέβαια από τη φυσική του κατάσταση. Η μεταστροφή του εκτός κόσμου Θείου σχεδίου του αυτοϋπερβαίνοντος λόγου ως Απόλυτο Πνεύμα (Χέγγελ) σε απόλυτο κυρίαρχο εντός κόσμου ως Το Κεφάλαιο (Μαρξ), δεν επιφέρει καμία μεταβολή στα ισχύοντα. Ο άνθρωπος δεν αποτελεί παρά ένα εργαλείο - εξάρτημα  στην εκπλήρωση του Απολύτου εντός ή εκτός κόσμου το οποίο νοηματοδοτεί τον κόσμο και την ύπαρξη.

Η εισαγωγή του μηδενός στην Ευρώπη από τους Άραβες ουσιαστικά έδωσε την ώθηση στην υπέρβαση των βασικών άλυτων προβλημάτων της μαθηματικής επιστήμης. Όμως εδώ η χρήση του μηδενός θα πρέπει να νοηθεί με όλη της την εννοιολογική βαρύτητα και την ευθύνη για ό, τι έπεται είτε ως αυτοϋπέρβαση του λόγου είτε ως καταστροφή της ύπαρξης. Με την εισαγωγή του μηδενός στο πεδίο εφαρμογών και ανθρώπινης πρακτικής το ΜΗ ΟΝ, ο αφανισμός του όντος, εισάγεται πανηγυρικά στον κόσμο. Σε ένα δηλαδή χώρο όπου το μηδέν ποτέ και πουθενά, ακόμα και στα σκελετικά υπολείμματα της νεκρής φύσης δε διαγνώσκεται, όπου ο ίδιος ο κόσμος αυτός δε δίνει το δικαίωμα της εισαγωγής του μηδενός αφού Ο, ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ.

Εισάγοντας τον υπερβατικό αυτό παράγοντα, εισάγεται ο αφανισμός, όχι μόνο του καθέκαστον όντος που ουσιαστικά αναδημιουργεί το Όλο, τον κόσμο, διά της αενάου αναγεννήσεώς του, αλλά κυρίως ο θάνατος του Όλου, της Φύσης ως φύσης και του Κόσμου ως κόσμου. Ακόμη και η χρονική παράταση της διάρκειας της ανθρώπινης ζωής υπό τις εκδουλεύσεις της ιατρικής συνοδεύεται από το κατ’ εξοχήν πλήγμα της Ζωής ως Όλον. Εξάλλου και αυτό ακόμα το αποτέλεσμα είναι μόνο πιθανόν αφού αφορά την καθέκαστη τυχαιότητα επί της οποίας εφαρμόζεται η δράση του μη όντος, της απουσίας του όντος.

Η μαθηματικοποίηση της φύσης, ένας υπερβατικός πλασματικός λογισμικός χώρος, οδηγεί στην απλή μαζικοποίηση και ταυτοποίηση ώστε να προκληθεί άμεσα η κερδοφόρα εκμετάλλευση. Ο αφανισμός είναι εγγενής στο εγχείρημα καθώς μέσω ενός διαστρεβλωμένου λόγου η πρόσθεση και αφαίρεση χρησιμοποιούνται χωρίς κανένα ενδοιασμό. Ένα ιατρικό παρασκεύασμα που ευθύνεται για χιλιάδες θανάτους απλά αποσύρεται αντιπροσωπεύοντας μία απλή αφαίρεση ανθρώπινου μαζικού υλικού. Ένα νέο ακολουθεί την ίδια πορεία ως αντικαταστάτης. Η τυχαιότητα των συμβάντων επικαλύπτει εννόμως την ευθύνη.  Ο θάνατος, ο αφανισμός, δεν αποτελούν παρά μία  απλή παρενέργεια, μία διαδικασία αστοχιών συσχετισμών που εκ του νέου νοητικού συσχετισμού ευελπιστείται ΟΧΙ ΩΣ ΣΤΟΧΟΣ ΑΛΛΑ ΩΣ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΣΗ Η ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΦΑΛΜΑΤΟΣ, αφού στόχος είναι μόνο η διατήρηση της κίνησης, λειτουργίας και όχι η μάζα που ως τέτοια στερείται στόχου και ιδίου σκοπού ενώ σκοπός της στοχοθετείται η εξ αυτής συνεχής αποκομιδή κερδών.

Ο κατακερματισμός της γνώσης σε τομείς εξειδίκευσης κάνει αδύνατη την αυτοαντίληψη της πράξης, επιμερίζοντας την ανθρώπινη ευθύνη τόσο ώστε να καταλήγει σε ανυπαρξία. Η τελευταία βέβαια ήδη ενυπάρχει στους φορείς της εξειδίκευσης καθόσον η ανατίμηση των νέων οι οποίοι έχουν λάβει την πνευματική αυτή διαπαιδαγώγηση έχει αναλάβει δράση μέσω της αντικατάστασης των παλαιών. Η μάζα λοιπόν προωθείται στον εργασιακό χώρο αλλά και στον κοινωνικό χώρο ώστε να αποδίδει ό, τι της αναλογεί χωρίς δισταγμούς και διχογνωμίες που εδράζονται στην αφορισμένη κριτική σκέψη πηγάζουσα εκ της εγκυκλίου παιδείας.

Το Όλο πλήττεται βάναυσα από το επί μέρους. Οι μαζικές μονάδες, υποχείριες των εκάστοτε κέντρων ισχύος, λαμβάνουν την τιμή να είναι υποκείμενα μεν, επικείμενα δε, ώστε το ισχύον να διατηρείται απαρασάλευτο.

Και στο σημείο αυτό είναι που χρειαζόταν ένας τόπος απρόσβλητος εσω-μεταφυσικός, ο οποίος να αποτελεί τον αντισταθμιστικό παράγοντα του συστήματος. Η μεταφορά του προσώπου στον ηλεκτρονικό τόπο διαδικτύωσης αποτελεί την εγκόσμια αποπροσωποποίηση του ανθρώπου. Τα πρόσωπα σωρεύονται και αποθηκεύονται από τους φορείς τους οι οποίοι μπορούν να υπάρχουν πλέον δίχως αυτά φορώντας προσωπείο κατά περίστασιν. Ο ηλεκτρονικός διαδικτυακός χώρος, παράγωγος του συνδυασμού του Ενός και του Μηδενός, του Είναι και του Μη Είναι, λαμβάνει τη διαφοροποιητική του θέση εκ του μη όντος, ενώ τα πρόσωπα μεταποιούνται σε απλά ενομηδενικά σημεία, που σημαίνει το εύκολο, άνετο και ανέξοδο πέρασμα από το Είναι στο Μηδέν χωρίς κανένα ενδοιασμό. Για να επιτευχθεί αυτό προηγήθηκε η απαίτηση της μαζικής χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων. Η υποχρεωτικά πλέον ολοένα αυξανόμενη χρήση υπολογιστών προχωρεί σε βάθος με πυθμένα την αποανθρωποποίηση του χρήστη με ένα προφανές αλλά και πρωτοφανές άδειασμα – αναισθητοποίηση του εγκεφάλου και τον περιορισμό του σε αντανακλαστικές κινήσεις δακτύλων. Η σκέψη αφανίζεται στην κυριαρχία της μηχανής υπό την κυριαρχία της εικόνας ενώ ταυτόχρονα ο εγκόσμιος παράγοντας σωρεύεται και αποθηκεύεται σε ηλεκτρονικούς τόπους επιτήρησης, διαχείρισης και επανόρθωσης τυχόν διαταραχών.

Η τυποποίηση της μαζικής παραγωγής που ξεκινά από την τυποποίηση του λόγου και ανακυκλούται εις αυτήν αποδεικνύει άμορφες, τυποποιημένες μονάδες, ταξινομημένες ομαδικά σύμφωνα με την ηδονική καταναλωτική τυποποίηση, οι οποίες αντλούν την ύπαρξή τους εκ των αγαθών τα οποία προσφέρονται  αποτελώντας οι ίδιες απλά παρελκόμενα των αγαθών αυτών.

Στο χώρο αυτό ενυπάρχει εκ προθέσεως και κατασκευής το τέλος του ανθρώπου, η διάλυση δεσμών που  στη συνεκτικότητά τους δημιουργήθηκαν οι πρώτες ανθρώπινες συνυπάρξεις ως προσωπικές συναντήσεις, η καταστροφή ακόμη και των διαστρεβλωμένων σχέσεων που κατάφεραν να επιβιώσουν.

Η ΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ, ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ.

 

                                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                                Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος