Η ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ
Η Ζώνη του Μισού Σημείου - Τhe Half Point Zone
3/6/21
To μισό σημείο αποτελεί για τον ανθρώπινο λόγο φραστική παραδοξολογία. Για την ορθή λογική το μισό σημείο δεν είναι παρά ένα σημείο. Όμως αυτό είναι αδύνατον καθότι το σημείο ως τέτοιο δεν μπορεί να προχωρήσει πλέον σε μερισμό. Το σημείο είναι η μονάδα, η έδρα, η αρχή των πάντων. Πώς είναι λοιπόν να μεριστεί ακυρώνοντας την ουσία του, της οποίας το υπαρξιακό είναι, είναι το αμέριστο;
Το σημείο, η μονάδα, είναι ολοκληρωμένο, δεν μπορεί να υποστεί οποιαδήποτε αλλοίωση χωρίς να παύσει να είναι αυτό που είναι. Αν όμως το σημείο αποτελεί τη μονάδα, την αρχή στην οποία εδραιώνεται και από την οποία δημιουργείται ο κόσμος της πολλαπλότητος το ίδιο δεν αποτελεί παρά μία εν δυνάμει ύπαρξη η οποία στην έκφανσή της ουσιώνεται σε κάθε πολλαπλή ύπαρξη. Αυτό σημαίνει πως η μονάδα δεν αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σημείο παρά μία ολοκληρωμένη κοσμική εκδοχή η οποία ενέχει το διακτινισμό σε όλα τα διαστατικά επίπεδα, που σημαίνει πως η γνώση του στον κόσμο τούτο του τρισδιάστατου χωροχρόνου είναι απειροελάχιστη ή τείνει στο μηδέν το οποίο φυσικά δεν υφίσταται, απλά τείνει στο ελάχιστο μέγεθος, αυτό της απλής μη αναβιβασμένης ύπαρξης.
Έτσι, η αναφορά στο μισό σημείο δεν είναι παρά αυτή της καθόλου εκδοχής του, η οποία παραμένει μη προσβάσιμη στην υποστασιοποίησή του που δεν είναι άλλη από τον εγκλωβισμό του στη γήινη ύπαρξη. Και είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό αφού οι τρεις διαστάσεις αντανακλούν το φυσικό χώρο στον οποίο εξελίσσονται τα χωροχρονικά συμβάντα. Εδώ, η γνώση της μονάδας αντιπροσωπεύει μία πολύ περιορισμένη αντίληψή της, καθώς αποκλείεται εκ του λόγου η πολλαπλότητα των διαστάσεων αφού ό, τι γνωρίζουμε αφορά στις τρεις εξ αυτών.
Ο πραγματικός χώρος του σημείου ως συμπαντική αρχή είναι η ενότητα η οποία εδραιώνει κάθε δημιούργημα το οποίο υπάρχει μόνο και μόνο επειδή υποστασιάζει ως ελλιπής αντιπρόσωπός του τρεις από τις δυνατότητές του. Και είναι τρεις καθώς αποτελούν τον ελάχιστο τρόπο ύπαρξης, αυτόν της πρωταρχικής, της πρωτόγονης, της μη αναπτυγμένης που έχει μέσα της όλες τις δυνατότητες που μπορεί να της παρέχει η έδρα της, εφ’ όσον τις αναγνωρίσει ώστε να αποδεσμευθεί η υποστασιοποίησή τους . Οι τρεις διαστάσεις εκφράζουν ένα χωροχρονικό παρόν μόνο και μόνο επειδή αυτές τελικά έχουν καθιερωθεί ή επιλεγεί να χρησιμοποιούνται αφού η βίωση των πολλαπλών θα έφερνε τριγμούς στα θεμέλια του κατοχυρωμένου και επιβεβλημένου τρόπου ύπαρξης. Και αυτό καθώς κάθε εξωτερίκευση στον τρισδιάστατο χώρο απομονώνει στη λήθη το άχρονο του σημείου ενώ το εμπεριέχει, εισαγόμενη στη χωροχρονικότητα. Ο θάνατος υφίσταται ακριβώς επί και δια τούτου: το σημείο δεν υπάρχει πριν και μετά. Έχοντας ενυπόστατη την αχρονικότητα αποτελεί το συνεχές τώρα το οποίο ενέχει τη δυνατότητα απείρων συμβάντων των οποίων ο αριθμός περιορίζεται τείνοντας στην ανυπαρξία στον εγκλωβισμό της τρισδιάστατης πλέον σκέψης. Στο σημείο το πριν και το μετά ενσωματώνονται στο συνεχές τώρα, το εμπεριέχον ό, τι υπήρξε και ό, τι θα υπάρξει πάντα ως παρούσα δυνατότητα, όχι ως παρελθόν και μέλλον, ως κοσμική δημιουργία την οποία πάντα περιέχει, και πάντα στην υπέρβαση του εγκλωβισμού του. Και αυτό πολύ απλά εκφράζεται με τη φραστική παραδοξολογία του μισού σημείου, όχι όμως γιατί αντιφάσκει με την ουσία του αλλά γιατί την επικυρώνει αφού η μονάδα εμπεριέχει πολλαπλότητες που μένουν στη λήθη. Αυτό που θεωρούμε μονάδα ολοκληρωμένη δεν είναι παρά μία πολύ φτωχή αντιπρόσωπός της ενώ ο αδύνατος για το λόγο μερισμός της αποδίδει την πλήρη δυναμική της ανάδυση από τη λήθη.
Είναι λοιπόν ο κοσμικός χώρος ο οποίος περιορίζει εκ κατασκευής την ανάδυση της αλήθειας του σημείου, ή μήπως η ερμηνεία του και αν ναι, γιατί η ερμηνεία τηρείται κατ’ αποκλειστικότητα ουσιαστικά γράφοντας τη δική της ιστορία και όχι την αλήθεια; Διαφορετικά, είναι δυνατό το βίωμα της πολλαπλότητος στον κόσμο τούτο ή πιο απλά είναι δυνατή η περιήγηση στη ζώνη του μισού σημείου (the half point zone);
Kαι εδώ εισέρχεται το ον το οποίο χρησιμοποιεί το όργανο που το χαρακτηρίζει αποκλειστικά όχι προς μερική ερμηνεία αλλά προς ολική κυριαρχία. Η Βιβλική Πτώση αποδίδει επακριβώς την εικόνα ενός όντος το οποίο σκεπτόμενο συμφεροντολογικά και επιθυμώντας την απόλυτη κυριαρχία αποκτά τη γνώση του καλού και του κακού την οποία είναι αδύνατο να αποδώσει θετικά ως νέο και αμόρφωτο ον. Έτσι η εμπειρία του δέντρου της γνώσης καταλήγει μόνο στο κακό από ένα ον απαίδευτο, προς το προσωπικό του συμφέρον, ενώ καταλύει κάθε ποιοτική αναβάθμισή του. Γιατί, πώς θα ήταν δυνατή η επικυριαρχία σε μια δημιουργία εν δυνάμει πολλαπλών διαστάσεων αν δεν τις απέκλειε;
Έτσι, αποδίδει μία ερμητικά σφραγισμένη σε ένα χώρο ύπαρξη ενώ κατακρατεί για τον εαυτό του και τους συν αυτόν τα στοιχεία τα οποία καλά κρυμμένα αποτελούν την προϋπόθεση της κυριαρχίας του. Και ακριβώς επειδή αυτό γίνεται όχι ολιστικά αλλά ατομικιστικά, αποτελεί τη μέγιστη ύβριν κατά του ενός, την ανατροπή όλων όσων δημιουργούν την συμπαντική ζωή αφού τα πάντα σε αυτήν αλληλοσυμπληρώνονται στην αχρονικότητα καθρέφτισμα της οποίας είναι η χωροχρονική της έκφανση.
Στην υπερβολή της λογικής του αλαζονείας, ο άνθρωπος απέβαλε τη νόηση, εντοπίζοντας την στη λογική ή την υποστασιοποίησε σε κάθε είδους διαστροφή, ελάχιστο χρονικά εμφανιζόμενο ιδίωμα, σε αντιπαραβολή με την πληρότητα της νόησης ως υπαρξιακή γνώση, την οποία απέβαλε. Οτιδήποτε προβάλλει ως κυρίαρχο οδηγεί στη διαστροφή του παντός καθώς οι αλληλοσυμπληρούμενες αρμονία και η ισορροπία μεταστρέφονται στη δυσαρμονία και ανισορροπία, τον κόσμο του πόνου.
Και μπορούμε να σκιαγραφήσουμε αντικειμενικά πλην του εαυτού μας και των αισθητικών κραδασμών του τη μορφή της γνώσης αυτής με την υπαρκτική εν-βίωση της προσευχής του διδασκάλου Ιησού προς τον Πατέρα λίγο πριν τη σύλληψή του. Και αν αποδεχόμαστε αυτόν τον υιό του ανθρώπου, αποδεχόμαστε και τον τρόπο αυτού. Δεν επρόκειτο για μια απλή, λογική ομιλία αλλά μία υπαρξιακή διακτίνιση και ο ιδρώτας που καταπίπτει στη γη ως θρόμβοι αίματος το υποδηλώνει καθώς ανακηρύττεται ως νόηση και γνώση όχι η λογική αλλά το σύνολο της ύπαρξης ως γνώση κάθε κυττάρου που την αποτελεί, της οποίας ο άνθρωπος απέβαλε το μεγαλύτερο μέρος, την συναισθηματική οργανική γνώση. Καθώς η αποβολή αυτή έχει επισυμβεί στον άνθρωπο και είναι τετελεσμένη ως αποτέλεσμα χρόνιας συνεχούς εκπαίδευσης και όχι παθολογίας, αναδύεται σε κάθε στιγμή στην οποία η ύπαρξη αντιμετωπίζει μέγιστα διλλήματα ενέχουσα πλήρη συναισθηματική γνωστική ισχύ. Ακριβώς επειδή η λογική αδυνατεί να επικαλεστεί την Αλήθεια παρά μόνο τη δική της αλήθεια, αν επέλθει η αμφιβολία προς το λόγο και δεν αποφασιστεί χωρίς περαιτέρω αποδεικτικά στοιχεία η ισχύς του, τότε ελευθερώνεται το αρχέγονο συναισθηματικό πεδίο της νόησης, το οποίο αποκαλύπτεται τόσο ισχυρό όταν οι δικλείδες ασφαλείας αχρηστευθούν, ώστε οδηγεί όχι μόνο σε μια ακλόνητη γνώση αλλά σε μια βαθιά αλλαγή της προσωπικότητας.
Μέσα από όλη αυτή την καταβύθιση στο χαοτικό δίλημμα, η γνώση που αποκομίζεται, η συναισθηματική ανίκητη σιγουριά της πιο επικίνδυνης επιλογής φέρνει στο φως το βυθισμένο στη λήθη αρχέγονο είναι της ύπαρξης. Καθώς, αν επιλέγεται με σιγουριά το πιο επικίνδυνο, αυτό που μπορεί να τερματίσει την ίδια την ύπαρξη, δε σημαίνει παρά την ανάδυση του σκοπού, του γιατί της ύπαρξης. Και το γιατί είναι φανερό από την επιλογή που μπορεί ίσως να μη φέρει τελικά το αποτέλεσμα που προμηνύεται αλλά η οποία θα προτιμάται σε όλη τη διάρκεια της παραμονής στο χωροχρόνο. Θα είναι ο κυνηγός της ύπαρξης μέχρι να γίνει πλήρως οικεία, πλήρης γνώση ως Αλήθεια. Και ο σκοπός που αναδύεται είναι ένας: η αγάπη. Η θυσία για τον άλλο, η προσπάθεια μέχρι τελευταίας ανάσας για το καλό. Αυτή είναι η Αλήθεια, το γιατί, το περιεχόμενο της αποστολής στον κόσμο που δεν είναι άλλο από τη σωτηρία του, τη σωτηρία της δημιουργίας η οποία έπεται την αποβολή κάθε είδους συμφέροντος η οποία συνοδεύει την κατάταξη επιπέδων σκλάβων, την κυριαρχία και χειραγώγηση αυτών.
Μεταβολές προσωπικοτήτων που εκπλήσσουν και θεωρούνται ακόμα και απάτες αποτελούν συμβάντα της καθημερινότητας. Όμως, είναι αδύνατη η επιλογή που οδηγεί στην καταστροφή της ύπαρξης να δειχθεί ως απάτη, ενώ με μια απλή αλλαγή τοποθέτησης θα μπορούσε να αποφύγει την καταστροφή. Κι αυτό γιατί ο βιώνων την Αλήθεια ακυρώνει κάθε εμπλοκή του με απάτη, είναι κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με αυτόν. Σίγουρα λοιπόν δε θα κάνει καμία αλλαγή τοποθέτησης αφού κάθε αλλαγή από την Αλήθεια αποτελεί απάτη και υποδεικνύει δόλο. Η ηρεμία με την οποία θα αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία, ακόμα και το θάνατο, είναι το αποτέλεσμα της γνώσης. Και όποιος φθάνει στο σημείο αυτό, αποδίδει με το βλέμμα του την φανέρωση της κοσμικής δημιουργίας. Δεν απορρίπτει το φόβο η Αλήθεια, αλλά τον κάνει προσπελάσιμο καθώς όσος περισσότερος ο θάνατος τόσο αποδεικνύεται η δύναμη της ζωής.
Είναι λοιπόν οι βιώνοντες τις δυνατότητες της ζώνης του μισού σημείου των πολλαπλών διαστάσεων εκείνοι οι οποίοι προσπερνούν ανέγγιχτοι κάθε συμβάν το οποίο αναδύεται καθώς όσο μεγαλύτερη η δυσκολία, τόσο ευκολότερη η ακύρωσή της από την Αλήθεια.
Η παραμονή στη ζώνη του μισού σημείου είναι μία περιήγηση στο σύμπαν των ψυχών. Είναι η δυνατότητα της συνδιαλλαγής με αυτές, η πραγματική υπαρκτική γνώση. Εκείνη που σταθεροποιεί την ύπαρξη και ταυτόχρονα της αποδίδει την εκπληκτική όψη του οικειότατου αλλά και του απόλυτα ξένου προς τον κόσμο τούτο.
Η περιπλάνηση στον κόσμο της νύχτας δεν αποτελεί πηγή τρόμου αλλά γνώσης καθώς το σκοτάδι είναι μόνο η απατηλή επικάλυψη του φωτός, ώστε να αποδιώχνει κάθε παρατηρητικό βλέμμα. Ο τονισμός της νύχτας, του σκότους, σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας ως η πηγή τερατουργημάτων, το προωθεί σε μία ύστατη θέση ισχύος ενώ δεν αποτελεί παρά μία απάτη, ένα ψεύδος. Ο αναδυόμενος από αυτό φόβος της αγνωσίας το μεταστρέφει σε μία μεταφυσική δύναμη ενώ δεν είναι παρά η κάλυψη της ανθρώπινης επικερδούς εκμετάλλευσης των πάντων. Το σκότος δεν είναι παρά η έκφανση του απολυτοποιημένου ανθρώπινου λόγου.
Ο εναγγίζων την Αλήθεια δε θα επιστρέψει ποτέ ξανά στον
κόσμο που γεννήθηκε.
Θα ζει σε αυτόν, θα μετέχει στα πάντα, όμως θα είναι ξένος προς αυτόν καθώς ο
βιώσας το Όλον όσο ελλιπές και να είναι το βίωμά του, είναι αδύνατον να
ανακαλέσει συμπεριφορές και πράξεις του κόσμου τούτου οι οποίες ήδη του έχουν
αποκαλυφθεί και απορριφθεί.
Η ζωή του μπορεί να κυλίσει ήσυχα ή τρομακτικά, ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες που θα επιβάλλονται, έχοντας πιστούς φίλους και μαινόμενους εχθρούς, καθώς το ανάστημά του θα φανερώνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, αποτελώντας σημείο τριβής με τα συμβάντα, αφού πάντα η ολιστική αντιμετώπιση αποδεικνύει τη μερικότητα και την ανικανότητα της λογικής την οποία θα κληθεί να δηλώσει όχι χρησιμοποιώντας κάθε είδος καταστολής αλλά το ήρεμο και διαπεραστικό βλέμμα της γνώσης, κάτι που τις περισσότερες φορές οδηγεί εκτός του κόσμου τούτου. Και όσο πιο χυδαίος και εξευτελιστικός ο τρόπος αποβολής του, τόσο αναντίρρητη και ανυπέρβλητη η λάμψη της αλήθειας.
Σε συγκεκριμένα συμβάντα θα βαδίσει πάντα μέχρι το τέλος έχοντας αποβάλλει κάθε κυριαρχική αλαζονεία η οποία θα του αποδοθεί αργότερα από τους ίδιους τους εκτελεστές του οι οποίοι θα χρησιμοποιήσουν το θάνατό του προς κυριαρχία. Ο θάνατός του υπαρξιακά υπερτονίζει την απελευθέρωση της εγκόσμιας ύπαρξης στην πολλαπλότητα των διαστάσεων της εν δυνάμει συμπαντικής ζωής και ταυτόχρονα κοσμικά δημιουργεί άλλο ένα όπλο της κυρίαρχης ισχύος στην υποδούλωση και χειραγώγηση των ατόμων.
Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου