ΣΤΟΝ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΟΣΜΟ

 

Στον πράσινο κόσμο

Περιήγηση στον κόσμο της Νέας Τάξης με το έντυπο της Cosmote Μάιος – Ιούνιος 2021

 Περιοδικό COSMOTE Mάιος - Ιούνος 2021

23/6/21

13 καὶ ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. 14 καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε. 15 καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΕΦ. ΙΓ΄, 13-15.

Η περιήγηση στον πράσινο κόσμο είναι αυτή στο χώρο της μαζικής ατομικότητας στην ανακατασκευασμένη παγκόσμια δημιουργία της Νέας Τάξης, όπως αποτυπώνεται στην προσωπική παρατήρηση, κριτική εστίαση και ερμηνεία του ενημερωτικού εντύπου της Cosmote Μάιος – Ιούνιος 2021. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ληφθεί ως πολεμική αντιπαράθεση προς την Cosmote η οποία πολύ σωστά και σε πλήρη διαφάνεια εισάγει στο μαζικό χώρο του νέου κόσμου. Πρόκειται λοιπόν για μια κριτική με έναυσμα το οποίο δόθηκε από το συγκεκριμένο έντυπο, σε ό, τι οριζόταν παλαιότερα ως κοινωνικός χώρος με κέντρο τον άνθρωπο, το κοινωνικό δίποδο λογικό ον. Πιθανόν η εμμονή στους όρους «άτομο, ατομικότητα, μάζα, μαζικοποίηση» να φανεί ως υπερβολή σε αντίθεση με τον όρο «άνθρωπος» που παρατίθεται ελάχιστα. Όμως αυτό γίνεται εσκεμμένα καθότι όλα εκείνα τα οποία χαρακτήριζαν τον άνθρωπο δε χάνονται, δε σβήνουν όμως εμφανίζονται εντελώς διάφορα μάλλον δε μεταποιούνται. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για άνθρωπο πλέον γιατί έχει προωθηθεί η μεταστροφή του σε μετάνθρωπο, το διάδοχο του ανθρώπου. Το ίδιο, δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για κοινωνικό χώρο και κοινωνία γιατί δεν υπάρχει, ακόμα και όταν υπάρχει συνεύρεση. Υπάρχει ο χώρος των μαζικών ατομικοτήτων με ασύρματη ή ενσύρματη επικοινωνιακή σύνδεση. Η οθόνη βρίσκεται πλέον ανάμεσα στα βλέμματα των επικοινωνούντων, διαχωρίζοντάς τους πλήρως και καταργώντας κάθε κοινωνική μέθεξη.

Η βασική διαφορά του μετανθρώπου από τον άνθρωπο είναι η απώλεια του προσώπου. Το πρόσωπο έχει περάσει στη λήθη πλέον καθώς διαμορφώνεται από την έξωθεν στοχευμένη δράση αλλαγής του. Δεν υφίσταται πλέον πρόσωπο αλλά το καθρέφτισμα μιας ψηφιακής οθόνης το οποίο σχηματίζεται στη χρόνια εκπαίδευση μέσω της προτυποποίησης, της ευτυχίας του υπερκαταναλωτισμού αλλά και του φόβου, της απομόνωσης, της μάσκας, του εγκλεισμού, της αποκοπής των αισθητικών κραδασμών της επαφής  των σωμάτων και στην αναδιαμορφωμένη επαναφορά με ενδιάμεση την ψηφιακή συσκευή της οποίας η χρήση ήδη είχε γενικευθεί σε μια προετοιμασία χρόνων. Όσο περισσότερη απομόνωση, όσο περισσότερη απομάκρυνση από την κοινωνία, τόσο μεγαλύτερη η αναγκαιότητα της ψηφιακής συσκευής, τόσο μεγαλύτερη η εξάρτηση από αυτήν, πράγμα το οποίο εδραιώνεται και ιατρικά αφού η ασύρματη ακτινοβολία επιφέρει τοξικοποίηση, ήτοι εξάρτηση. Στο τελικό στάδιο το οποίο διανύουμε, η προσωπική κοινωνικότητα αφανίζεται με τη χρήση της ενδιάμεσης επικοινωνιακής ψηφιακής συσκευής, στην εργασία, τη διασκέδαση, την ψυχαγωγία, την εκπαίδευση, την ερωτική σχέση, σε όλα τα επίπεδα της ζωής, σε κάθε χρονική στιγμή.

Πλήρης αποχωρισμός από τον περιβάλλοντα χώρο. Το βλέμμα, εστιάζει σε πάρα πολύ κοντινή απόσταση. Έτσι η οντότητα αποχωρίζεται πλήρως από ό, τι την περιβάλλει το οποίο αποτυπώνεται πλέον σε μία εικόνα η οποία απέχει ελάχιστη απόσταση από τους οφθαλμούς. Πρόκειται για την εστίαση σε μία ψευδή σύνθεση ψηφίων.

Ο αποχωρισμός είναι πλήρης και τετελεσμένος εφ’ όσον γίνει το αποτέλεσμα συνεχούς χρόνιας εκπαίδευσης. Όπως το ανθρώπινο πέλμα χάνει την επαφή του με το έδαφος, καθώς μονώνεται περνούν στη λήθη οι αισθητικές μνήμες των κυττάρων του όντος της ύπαρξης ως κοσμικής δημιουργίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τη συνεχή εστίαση σε κοντινό σημείο διά της οποίας δημιουργείται η χρόνια σύσφιξη του οφθαλμού. Ο άνθρωπος δεν ορά πια τον κόσμο καθώς ο οφθαλμός του χάνει αυτή την κατάσταση της μη σύσφιξης την οποία του αποδίδει το βλέμμα στον ορίζοντα. Ο άνθρωπος μπορεί να μη βλέπει πια τον κόσμο για πολλούς λόγους αλλά τουλάχιστον ένας από αυτούς είναι αυτή η απώλεια της κατάστασης του οφθαλμού.  Γνωρίζει την κοσμική ύπαρξη από μία σύνθεση ψηφίων η οποία μπορεί στον οφθαλμό να παρουσιάζεται ως μία αποτύπωση της φύσης αλλά όχι και στον εγκέφαλο και στην καταγραφή στην κυτταρική μνήμη. Η ευχαρίστηση την οποία προκαλεί η δυνατότητα του υποτιθέμενου χειρισμού των πραγμάτων μέσω μίας συσκευής αποδίδει χαρά και ικανοποίηση στο χειριστή της σχηματίζοντας την ψευδή συνειδησιακή κατάσταση του υπερέχοντος. Η ικανοποίηση διαγράφεται στο πρόσωπο καθώς ο χειρισμός της συσκευής φανερώνει την φαντασιακή κατάσταση του ελέγχου των όντων τοποθετώντας το χειριστή στη θέση του δημιουργού. Δημιουργεί εικόνες, τις αποτυπώνει, τις αποθηκεύει, τις μεταποιεί τόσο καλύτερα όσο πιο αναβαθμισμένη είναι η συσκευή και το δίκτυο. Είναι φανερό πως ο άνθρωπος πλέον δεν έχει απολύτως καμία σχέση με όποιο νόημα περιέχεται στην ονομασία αυτή.

Και για να είναι σίγουρη η συνεχής παραμονή του στην εξάρτηση από τη συσκευή πέρα από την φυσική εξάρτηση λόγω της τοξικότητας της ασύρματης ακτινοβολίας προτυποποιείται. Η φράση «Αναδεικνύει το στυλ σου» δεν φανερώνει παρά τη δημιουργία ενός προτύπου το οποίο αυτοαπολυτοποιείται, διαχωρίζεται πλήρως, απομονώνεται από οτιδήποτε, διαμορφώνοντας τη συνείδηση ενός κυρίαρχου και απόλυτου όντος ενώ η εξάρτηση από τη συσκευή και τη δικτύωσή της η οποία υπόκειται στις κρυφές διαπλοκές χειραγώγησης, υποτέλειας και κερδοσκοπίας παραμένει αφανής, καθώς στην έξαρση την οποία οδηγείται αδυνατεί να νοήσει την πλήρη εξάρτησή του, αυτή η οποία αφορά στο μη κοινωνικό ον, από μία ξένη αρχή.

Ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται η χειραγώγησή του φανερώνεται με τη φράση «Προσφορές για κάθε σου ανάγκη» ως εάν η συσκευή αυτή και η σύνδεσή της να δύναται μέσω αυτών που προσφέρει να καλύψει τις ζωτικές ανάγκες επιβίωσης ενός οργανισμού, οι οποίες παραμένουν πάντα οι ίδιες απαρχής του κόσμου. Η συσκευή δεν μπορεί να καλύψει καμία ανάγκη καθώς δεν μπορεί να προσφέρει τροφή, στέγη, ένδυση αν δεν υπάρχει το χρηματικό αντίτιμο. Δεν μπορεί να καλύψει καμία ανάγκη παρά μόνο αυτές που το ίδιο το σύστημα που προώθησε τη συσκευή αυτή δημιούργησε και που δεν είναι άλλο από τις κλειδαριές ασφαλείας του συστήματος. Οι ψευδείς ανάγκες εξασφαλίζουν τη συνέχιση του ψεύδους.

Τα προνόμια που πολυθρυλούνται συνεχώς και που έχουν να κάνουν με προσφορές αποτελούν άλλη μία απόδειξη του τρόπου δράσης των σκοτεινών δυνάμεων. Όσο περισσότερη ομιλία από τη συσκευή, τόσο λιγότερη επαφή προσωπική, τόσο μεγαλύτερη αύξηση της αποξένωσης, τόσο απώλεια της κοινωνικότητας. Ενδεικτική της πλήρους απομόνωσης η πυρηνική οικογένεια στην οποία η κόρη η οποία κρατά τη συσκευή περιστοιχίζεται από τους γονείς οι οποίοι δεν κοιτούν την κόρη αλλά όλοι μαζί την συσκευή. Κλεισμένοι μέσα στον ιδιωτικό τους χώρο, διατηρώντας ένα παράθυρο - άνοιγμα προς τα έξω αλλά το οποίο είναι θολό που σημαίνει πως έξω δεν υπάρχει τίποτα. Τα πάντα είναι εδώ, συγκεντρωμένα στον υπολογιστή τσέπης ο οποίος είναι το αντικείμενο της πλήρους εστίασης. Η χαρά των προσώπων υποδηλώνει το τέλος της κοινωνικής ύπαρξης.

Η πλήρης αποκοπή από την κοσμική δημιουργία φανερώνεται σε μέγιστο βαθμό όταν στη φράση «Ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία» η λέξη ελευθερία εξισώνεται με «απεριόριστα data» και απεικονίζεται στην παρουσία άνδρα στο φυσικό περιβάλλον όπου φωτογραφίζει ένα πτηνό. Και ενώ βρίσκεται σε μία δασώδη ορεινή περιοχή φωτογραφίζει και πιθανότατα καταγράφει τις κινήσεις του πτηνού έχοντας προσηλωμένο το βλέμμα στην οθόνη παρακολούθησης. Εδώ, η φύση είναι πλέον η εικόνα, αυτή είναι η πραγματικότητα, όχι ο περιβάλλων χώρος. Είναι δυνατός ο εκθειασμός της υπέροχης φύσης από αυτόν μέσα από την εικόνα ενώ στην πραγματικότητα με κάθε μέσο ο ίδιος συμβάλλει στην καταστροφή της. Και αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα του διαδικτυακού τρόπου ύπαρξης. Εννοείται, πως πάντα η εικόνα συνοδεύεται από το αντίστοιχο χρηματικό αντίκρισμα. Στην επόμενη απεικόνιση, ο άνδρας εμφανίζεται ξαπλωμένος σε ένα κλειστό χώρο ενώ η φύση φαίνεται από ένα άνοιγμα του χώρου αυτού. Ο συγκεκριμένος όμως επικεντρώνει το βλέμμα σε κάποιο άλλο σημεία εντός του κλειστού χώρου – να υποθέσω σε μία οθόνη στην οποία βλέπει τη φύση την οποία βιντεοσκόπησε ενώ δίπλα του βρίσκεται ξαπλωμένος ένας σκύλος του οποίου το τραγικό βλέμμα και ο τρόπος που κλίνει το κεφάλι είναι ενδεικτικός:

Ο άνδρας, ένα πλήρως απομονωμένο ον, χρήστης της τεχνολογίας, κρατά το ύστατο σημείο της κοινωνικότητας στη σχέση του με ένα ζώο, όχι πλέον άνθρωπο και αυτή είναι η τελευταία κοινωνική του συνδιαλλαγή καθώς τα ζώα χρησιμοποιήθηκαν εντέχνως τα τελευταία χρόνια για να αντικαταστήσουν την απώλεια της κοινωνικότητας μεταφέροντάς την στη σχέση ανθρώπου – ζώου, ως το ενδιάμεσο σημείο μεταξύ κοινωνικότητας και αποκοπής από αυτήν. Ο άνθρωπος έγινε φίλος με το ζώο ξεχνώντας τους ανθρώπους. Όμως δεν έγινε φίλος με τα ζώα αλλά με το δικό του ζώο, πράγμα που δε φανερώνει κάτι περισσότερο από το λόγο του συνεχούς πλυσίματος και γυαλίσματος και την υπερφόρτωση με ακριβά παρελκόμενα του αυτοκινήτου του. Η αληθινή σχέση με το ζώο υπάρχει μόνο στη συνειδητοποίηση του εαυτού, του ποιος είμαι πραγματικά, που οδηγεί στην πλήρη επίγνωση πως είμαι ένας από αυτούς, τους ανθρώπους,  από αυτά, τα ζωντανά πλάσματα, ένα κομμάτι της φύσης που ως μέρος της, της αποδίδω ό, τι μου αποδίδει. Διαφορετικά, η σχέση ανθρώπου – ζώου αν εντοπίζεται στον εγκλεισμό στην ανθρώπινη κατοικία και υποταγή στην ανθρώπινη εξουσία δεν αποτελεί σχέση αλλά παραπλάνηση και επιβουλή.

H παρουσία της οικογένειας φαινομενικά αλλάζει τον τρόπο προώθησης και δράσης, όμως είναι όντως έτσι; ποιας οικογένειας; Και η απάντηση διαλύει κάθε αμφιβολία περί αλλαγής, όπως διατυπώνεται φραστικά, της οικογένειας η οποία «μοιράζεται απεριόριστη ομιλία και απεριόριστα data». Έτσι λοιπόν η φραστική δήλωση αυτή δε σημαίνει παρά πως τα προσφερόμενα κατακρατούν την ένωση της οικογενειακής ζωής. Δι’ αυτών επικοινωνούν μεταξύ τους ή με άλλους. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και αυτό φανερώνεται στην πυρηνική οικογένεια η οποία έχοντας σταθμεύσει το αυτοκίνητό της μέσα στη φύση, όχι σε δρόμο αλλά σε φυσικό χώρο όπου το αυτοκίνητο αποτελεί έκτρωμα, εισβολή καταστροφέα – κάτι που τονίζεται και από το μαύρο χρώμα του, ενώ τα φυτά γύρω παρουσιάζονται να διαφανοποιούνται, να εξαϋλώνονται, αυτή, η οικογένεια, διασκεδάζει. Οι χαρούμενες εκφράσεις στα πρόσωπα είναι ενδεικτικές. Όμως η διασκέδαση αυτή δεν έχει να κάνει με τη σχέση τους, καθώς όλοι έχουν στραμμένο το βλέμμα σε ένα σκυλί το οποίο κρατούν δεμένο. Όλοι λοιπόν κοιτούν χαρούμενοι ένα δεμένο σκυλί μπροστά σε ένα μαύρο αυτοκίνητο μέσα σε ένα φυσικό χώρο ο οποίος αποσαθρώνεται. Είναι φανερή η απομάκρυνση από τη φύση η οποία πλέον αποτελεί ονειρική φαντασίωση, η εξάρτηση από την κατασκευή – ένα μαύρο εισβολέα, η χαρά του κυρίαρχου από τον υποτελή – το δεμένο  ζώο και η πλήρης απομάκρυνση των ατόμων αφού η διασύνδεσή τους ανιχνεύεται ως χαμόγελο μέσω του δεμένου υποτελούς.

Oι λεκτικές παροτρύνσεις «Να περάσεις στην επόμενη φάση» ή «άλλαξε…» παρουσιάζουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Ο έφηβος ο οποίος εστιάζει με πλήρη προσοχή στη συσκευή του ταυτόχρονα έχει απομονωθεί και ηχητικά – οπτική και ηχητική μόνωση, καθώς φορά τα ακουστικά ενώ η απόδοση του βλέμματος της σαγηνευτικής ευτυχίας της γυναίκας καθώς αυτό στρέφεται από τη συσκευή προς το φωτογραφικό φακό δίνει την ποιότητα της αλλαγής, του επόμενου βήματος. Και δεν είναι τυχαίος ο χώρος στον οποίο απεικονίζεται η μορφή. Πρόκειται για ένα χώρο τεχνητό, χωρίς νόημα, με διαπλοκές και συνδυασμούς χρωμάτων. Η νέα γυναίκα, ανήκει στο χώρο αυτό, το χαμόγελο που χαρίζει το εκπέμπει, είναι ένα δείγμα υπέρμετρου αποχωρισμού στην καταβύθιση της ύπαρξης στην ανυπαρξία.

Oι συσκευές της 5G υπερτονίζονται στην άμεση εξάρτησή τους με την συγκεκριμένη. Και όχι μόνο φραστικά και οπτικά αλλά και από τα μεγέθη των γραμματοσειρών. Φράσεις «Για σένα που θέλεις να ζήσεις την 5G εμπειρία», «Απίστευτες ταχύτητες», «Για σένα που θέλεις να ξεχωρίζεις», «που θέλεις ό, τι πιο νέο κυκλοφορεί», «που αναζητάς τις ΤΟP Επιλογές”, «Για σένα δυνατά χαρακτηριστικά», καταλήγουν σε μία φράση που αποδίδει όλο το κρυφό περιεχόμενο των επιζητουμένων: «Για σένα που τα βλέπεις όλα μέσα από μία κάμερα». Στο τέλος δεν αφήνει απέξω και όσους δεν αρέσκονται στη χρήση των συσκευών αυτών αφιερώνοντας τη φράση «Για σένα που το απλό είναι και το καλύτερο», που σημαίνει την ενσωμάτωση όλων στο σύστημα, δε μένει κανείς απέξω γιατί ο κίνδυνος βρίσκεται εκεί.

Όλες οι φράσεις δείχνουν ακριβώς τον τρόπο χειρισμού στη δημιουργία απολυτοποιημένων αλλαζονικών ατομικοτήτων, την κατευθυνόμενη μάζα. Η ατομική απεύθυνση «για σένα» πάντα συνοδεύεται από την πρόσκτηση υπέρμετρων δυνατοτήτων δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του υπερανθρώπου.Χαρακτηριστικά όπως η υπέρ - ταχύτητα, η ξεχωριστή ατομικότητα, το νεότατο, το πλέον εξελιγμένο, το καλύτερο, το κραταιό, αποτυπώνουν τον τύπο του ατόμου το οποίο πλήρως απολυτοποιημένο παρακολουθεί τα πάντα μόνο σε μία οθόνη.

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο γύρω του και όλα αυτά πάντα με την προϋπόθεση της 5G. Αυτή είναι που δίνει όλες τις δυνατότητες, αυτή κατεβαίνει από τον ουρανό, αυτή προσφέρεται γενναιόδωρα στα άτομα για να τους αποδώσει την ελευθερία, την απεριόριστη κίνηση, την απεριόριστη ομιλία κρατώντας τους εγκλωβισμένους στην εστίαση των είκοσι εκατοστών μιας οθόνης. Και καθώς τα πάντα βρίσκονται εκεί παραβλέπονται όλα όσα επισυμβαίνουν γύρω, όλα τα συμβάντα που καθορίζουν τα πάντα αφήνοντας πλήρως ελεύθερο το πεδίο δράσης της κυρίαρχης Ισχύος.

Οι πολύχρωμες οθόνες συσκευών με αφηρημένα σχήματα διαφόρων χρωματισμών, υπερτονισμένες με ντεκόρ το ανθρώπινο background που χαμογελά επικεντρωμένο στις συσκευές αφήνουν να διαγράφεται η πορεία των συμβάντων. Και εδώ η αλήθεια υποστασιοποιείται στην ημιδιαφανή εικόνα του ανθρώπινου τοίχου σε σχέση με τον πλήρη και έντονο χρωματισμό των συσκευών. Τα άτομα, καταλήγουν παρελκόμενα των συσκευών, αυτά που τις συνοδεύουν στις περιπλανήσεις τους, τα δεμένα ζώα τους.

 

Η υποδούλωση και εξάρτηση των ατόμων εμφανίζεται με πληρότητα καθώς η ημιδιαφάνεια αποστερεί την πραγματική ύπαρξη η οποία καταλήγει ένα φάντασμα, ένας ζωντανός νεκρός, μία νεφώδης κατάσταση που μεταφέρεται μέσω της «φωτιάς» 5G, της νέας συμπαντικής δύναμης (η οποία ήδη περνάει στην ιστορία καθώς τη διαδέχεται η 6G χωρίς να αλλάζει το νόημα και η ουσία της εφαρμογής).

Ο άνθρωπος δεν υπάρχει πλέον, είναι ημιδιάφανος, δε συμμετέχει στο γίγνεσθαι, δεν μπορεί να παρεμβληθεί συμμετέχοντας σε οποιοδήποτε συμβάν, αποτελεί μία σκιά, ένα κατευθυνόμενο ον, με άλλα λόγια μία συσκευή του συστήματος ρυθμιζόμενη μέσω της 5G.

Tα χαρακτηριστικά της νέας ατομικότητας ολοκληρώνονται και αποβάλλουν την αδιαφάνεια καθώς αποτελούν πλέον υπαρκτική οντότητα με την πρόσκτηση τόσο των παρελκομένων των συσκευών όσο και τις ιπόλοιπες συσκευές του ψηφιακού ολοκληρωτισμού.

Οι νέες αυτές υπάρξεις εμφανίζονται πλέον σε πληρότητα. Είναι οι υπάρξεις του νέου επιπέδου, η ψηφιακή μάζα. Στην πλήρη της ευτυχία εμφανίζεται σε κάθε στιγμή, είτε στην παραμονή της στον αστικό και το φυσικό εξωτερικό χώρο  είτε στο ιδιωτικό ο οποίος μπορεί να είναι όχι μόνο ένας χώρος κατοικίας αλλά και ο ιδιωτικός χώρος ενός οχήματος, συμβάντα εικονικά καθώς σε όλες τις περιπτώσεις ο εξωτερικός χώρος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αφού η σχέση του με το χειριστή της συσκευής θεμελιώνεται όχι σε αυτή του χειριστή με το χώρο αλλά σε αυτή της συσκευής με το χώρο τον οποίο ελέγχει, δίνει πληροφορίες και καθοδηγεί το χρήστη ο οποίος δεν αποτελεί παρά την ζωϊκή υπόσταση της συσκευής και ενώ αισθάνεται ο κύριος των πάντων φανερώνεται ως το αλυσοδεμένο ζώο στην καθημερινή του μετακίνηση υπό πλήρη έλεγχο.

  

Η ολοκλήρωση παρουσιάζεται στην απεικόνιση γυναικός πλήρους ευτυχίας ξαπλωμένης στο φυσικό περιβάλλον η οποία εστιάζει το φωτογραφικό φακό τοποθετημένο ακριβώς από πάνω της στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο καθώς η ασύρματη ακτινοβολία δρα εξ ουρανού και σε όλα τα μέλη του σώματος αλλά κυρίως στο κεφάλι το οποίο κατέχει όλη την απεικόνιση. Η πλήρης χαρά που το κατακρατεί είναι απολύτως δικαιολογημένη καθώς πρόκειται για το αποτέλεσμα της συνάντησης με Την θεϊκή εξ ουρανού δύναμη ενώ η συσκευή βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο κεφάλι της, τονίζοντας το λόγο της χαράς αλλά και την πλήρη εξάρτηση από αυτή καθώς αποτελεί τον δέκτη της θείας ασύρματης ακτίνας και όχι μόνο αλλά και την ακριβή διασύνδεσή της με το συγκεκριμένο σημείο του ατόμου, το κεφάλι και μάλιστα τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η ατομικότητα και η απομόνωση διατηρούνται πλήρως σε οποιοδήποτε χώρο, η ψηφιοποιημένη οντότητα είναι καθόλα μονωμένη και η σχέση της με ό, τι την περιβάλλει καθαρά επιφανειακή.

Η εστίαση στην αίσθηση της αφής στη χρήση άλλων συσκευών αποτελεί άλλο ένα δείγμα της ολοκλήρωσης της ψηφιοποίησης του χρήστη καθώς η αφή αποτελεί την διασύνδεση της μνήμης των κυττάρων της ύπαρξης στη ρίζα της Δημιουργίας, την πηγή της βαθιάς γνώσης, της αισθητικής.

Ο εντοπισμός της στη λεία επιφάνεια της οθόνης αποκλείει δια της συνεχούς εκπαίδευσης και με την ταυτόχρονη απομάκρυνση από κάθε πιθανότητα επαναφοράς της αισθητικής και συναισθηματικής γνώσης με την υποστήριξη άλλων παραγόντων που εντέχνως χρησιμοποιούνται όπως η μετάδοση της μολυσματικής ασθένειας της οποίας ήδη ο κίνδυνος ως η κοινή φήμη που χειραγωγεί την κοινή γνώμη έχει εκτοξευθεί στα ύψη με αποτέλεσμα την παύση κάθε αγγίγματος, την διακοπή της επανεύρεσης της επαφής με την αρχή της ίδιας της ύπαρξης.

Αποκομμένες οντότητες από τη βάση της ύπαρξης, χαίρονται με την επικέντρωσή τους στις συσκευές, τον συνδετικό πλέον κρίκο των νέων όντων, αυτή είναι η αισθητική και συναισθηματική γνώση της ζωής πλέον. 

Και είναι κάτι που φανερώνεται καθώς η ύπαρξη μιας συσκευής που βρίσκεται στο κέντρο τριών ευτυχισμένων προσώπων τα συνδέει ουσιακά.

Χαρακτηριστικές οι εικόνες του φυσικού περιβάλλοντος που αναδύονται στις συσκευές καθώς ξεκινούν από μία πιστή αποτύπωση αυτού προχωρώντας στη σταδιακή αλλοίωσή του αποδίδοντας το ψηφιακό περιβάλλον ως το φυσικό.

 

Το ψηφιακό πλέον είναι αυτό στο οποίο διαδραματίζεται η ζωή ή μάλλον ο θάνατός της ατομικής πλέον μαζικοποιημένης οντότητας. Η πλήρης αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος καταλήγει στην οπτική υπερφόρτωση με την καθολική ανάμιξη χρωμάτων και στέρηση κάθε οπτικής έννοιας, αποδίδοντας την απονέκρωση του εγκεφάλου στην ψευδαίσθηση της θεϊκής δυνατότητας αλλαγής κάθε  περιβάλλοντος στοιχείου. Στέρηση εννοιών σημαίνει την παύση εγκεφαλικής λειτουργίας, νόησης και κρίσης που η κατάληξή τους είναι η δράση.

Kαι η πλήρης μονωμένη νοηματική ένδεια στην οποία καταβυθίζεται η ύπαρξη αποτυπώνεται στην από κοινού τηλεθέαση καθώς όλα τα βλέμματα εστιάζονται σε μία οθόνη η οποία δημιουργεί την έκφραση των συναισθημάτων των παρακολουθούντων οι οποίοι πολλοί μαζί, είναι απολύτως μόνοι. Γνωστοί, φίλοι , οικογένεια, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στην οθόνη εμποτίζονται συγκινησιακά από διαπλοκές ψηφίων μη έχοντας απολύτως καμία σχέση με ό, τι βλέπουν.

Άζωοι, μονωμένοι τηλεθεατές ψευδών φαντασιώσεων καθώς θεωρούν και αισθητοποιούνται στην εμφάνιση της ζωής στην οθόνη μη έχοντας απολύτως καμία συμμετοχή σε αυτή. Και καθώς η ζωή συνεχίζεται στην απουσία αυτών, κατ’ αυτούς διευρύνεται η μετοχή σε αυτήν με τον εγκλεισμό τους στον απομονωμένο χώρο – βασίλειο και την κατανάλωση συγχρόνων χημικών εδεσμάτων, δηλητηρίων των ιδίων, με την τηλεθέαση.

Η χρήση του τηλεκοντρόλ επιφέρει το πλήρες ικανοποίησης κυρίαρχο βλέμμα της πολλαπλής δυνατότητας, αντίστοιχο εργαλείο με μία μαγική ράβδο ή ένα πυροβόλο όπλο, τη δύναμη που αποδίδει την εξουσία.

Τα διάφορα προγράμματα που προσφέρονται μπορεί βέβαια να αποδίδουν τη μέγιστη εμπειρία του δικτύου και αυτό, αποκλειστικά στους νέους, αυτούς στους οποίους θα βασιστεί ο νέος κόσμος. Έτσι η κόρη της πυρηνικής οικογένειας καθισμένη στους ώμους του πατέρα, εστιάζει προς τα άνω, τον ανόριο χώρο της υπερδύναμης ενώ η μητέρα βρίσκεται δίπλα, μέσα στον ιδιωτικό χώρο.

Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα του παγκόσμιου αίματος του νεανικού πληθυσμού, αυτή που καταργεί το ταβάνι του χώρου εγκλεισμού δίνοντας τη δυνατότητα άπειρων μεταβάσεων και αυτή είναι που εκστασιάζει το κορίτσι, ως το Πνεύμα που κάποτε δόθηκε εις τους Αποστόλους. Ξεχνά πως είναι εγκλεισμένη και απόλυτα ελεγχόμενη. Για εκείνη, η ώρα της απόλυτης δύναμης έφθασε και αυτή μπορεί να τη χειριστεί.

Η διασπορά του ασύρματου σήματος θεωρείται «κατάκτηση» και μάλιστα «επική» μέσα στον ιδιωτικό χώρο. Πολύ σωστά, είναι η πλήρης εισβολή και κατάκτηση μέχρι και του τελευταίου ελαχίστου σημείου του χώρου. Δεν υπάρχει πλέον σημείο που να εξαιρείται.

Κάθε γωνία, κάθε σημείο, λούζεται στο χείμαρρο των ακτίνων, είτε αποτελεί χώρο εργασίας, είτε ψυχαγωγίας, είτε συντροφεύει τις ιδιαίτερες στιγμές ενός ζεύγους στο οποίο ο καθένας έχει τη δική του συσκευή εν ενεργεία μπροστά του αλλά η αγαπητική συνεύρεση τελείται στο κοίταγμα και το ερωτικό χαμόγελο και των δύο, της μιας συσκευής. Αρκεί μια μικρή αλλαγή για να αποδοθεί η μέγιστη οικειότητα ή να εξαφανιστεί πλήρως.

Η γυναίκα αγκαλιάζει τον άνδρα από πίσω, το βλέμμα της σε αυτόν, όμως αυτός είναι προσηλωμένος στην οθόνη. Η γυναίκα αναγκάζεται να στρέψει και αυτή το βλέμμα στην οθόνη αποδίδοντας το ερωτικό χαμόγελο. Εκείνος όμως εξακολουθεί να είναι απομονωμένος, απορροφημένος στη δικτυακή περιήγησή του. Έτσι περιηγούνται και οι δύο υποστασιοποιώντας την αγαπητική τους σχέση.

Οι συσκευές ασύρματου τηλεφώνου περιπλέκονται με όλες τις άλλες δημιουργώντας ένα δίχτυ από το οποίο κανείς δεν μπορεί να διαφύγει. Έναν χώρο αισθητικά οικείο – αφού είσαι μόνος – που μπορείς να κάνεις τα πάντα.

Τα πάντα που αφορούν σε σένα ως μόνο, μονωμένο. Έχοντας το λάπτοπ στα πόδια η νέα γυναίκα συσσωρεύει όλες τις δυνατότητες στείρωσης της μήτρας κάτι που ίσως δεν την νοιάζει και πολύ πλέον καθώς της προμηθεύουν την τεχνητή μήτρα,  ενώ ταυτόχρονα μιλά με το ασύρματο τηλέφωνο διοχετεύοντας άλλη ποσότητα ραδιοακτινοβολίας στον εγκέφαλό της. Η στείρωση και ο καρκίνος είναι η μέγιστη προσφορά της χρήσης των συσκευών αυτών στην εξάρτηση της χρόνιας χρήσης  που δημιουργεί η παραγωγή τοξικών ουσιών από την δράση των ακτινοβολιών.

Σε όλες τις εικονικές αποτυπώσεις, η χαρά που εμφανίζεται να διακατέχει την κάθε ύπαρξη αν συνδυαστεί με την τοξικότητα που αποδίδει στον εγκέφαλο η ασύρματη ακτινοβολία και την πλήρη εξάρτηση που δημιουργείται από τις εκκρινόμενες ουσίες, μπορεί να εξισωθεί ποιοτικά και ποσοτικά στην αντιστροφή της με τη λύπη και κατάθλιψη η οποία μπορεί να εμφανιστεί σε όποια μεγάλη διακοπή ρεύματος ή την παύση της δυνατότητας φόρτισης της συσκευής, στην οποία μπορεί να εκδηλωθεί η απώλεια της ύπαρξης νοητικά, χωρικά δε ως αυτοκτονία.

Κλείνοντας την περιήγηση στον πράσινο κόσμο μένει η απορία γιατί ονομάστηκε έτσι αφού δεν υπήρξε καμία πράσινη συνάντηση. Αυτή ακριβώς τη συνάντηση επιφυλάσσει το τέλος της περιήγησης χωρίς επικαλύψεις και παρανοήσεις, ξεκάθαρα. Ο άρχων του κόσμου τούτου, ο δράκων, ο πράσινος δράκος, ο οποίος όμως ουσιαστικά είναι πύρινος αφού μεταφέρει στη γη τη φωτιά από τον ουρανό, ίπταται δηλώνοντας την κυριαρχία εφ’ όλης της γης. Στον αέρα τον οποίο διαπερνά και τη γη και το ύδωρ τα οποία υπερκαλύπτει. Και το πράσινο το GREEN δεν είναι παρά το πιο φονικό, το πιο πύρινο στοιχείο καλυμμένο με το πράσινο χρώμα της φύσης. Ίσως η χρήση του όρου άρχεται από τον κύριο Green… είναι το όνομα που δόθηκε στο Ναζί Γιόζεφ Μένγκελε, περιβόητο για τα πειράματα και τις άπειρες θανατώσεις παιδιών, ο οποίος φυγαδευόμενος στην Αμερική με την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργεί με το νέο του όνομα το οικολογικό σήμα της Νέας Τάξης συνεχίζοντας τα πειραματικά του έκτροπα, για τους Αμερικανούς αυτή τη φορά, θεμελιώνοντας τον Πράσινο Κόσμο, αυτόν που φωτίζεται στη GREEN DAY με τη δράση  απορρήτων pj όπως τα MK ULTRA .

Οι άνθρωποι, η οικογένεια, δεν κοιτούν το δράκο αλλά κοιτούν ο ένας τον άλλο χαμογελώντας παρ’ ότι το παιδί τους δείχνει τον πράσινο δράκο ψηλά στον ουρανό. Αλλά ούτε αυτό τον κοιτάζει. Και αυτό υποδεικνύει τόσο την ανθρώπινη άγνοια όσο και την πανταχού παρουσία του δράκου που δεν εντοπίζεται χωροχρονικά, κατέχει την πλήρη επικράτεια στην ατμόσφαιρα αλλά και έξω από αυτήν, κυριαρχεί απόλυτα στην πράσινη φύση και το γαλάζιο νερό, είναι παντού, καλύπτει τα πάντα, δεν αφήνει κανένα σημείο ακάλυπτο, εξ ού και η κυριαρχία της μεγαλογράμματης φράσης  «Cosmote 5G», ενώ τα φραστικά σχήματα είναι απολύτως πλήρη καθαρότητας: «Ξανασχεδιάζουμε τον κόσμο από την αρχή». Το αλλοπρόσαλλο απολυτοποιημένο ον αλλαζονικά κατέχει τη θέση του Θεού στο νου του και αποφασίζει να αναδημιουργήσει τη θεϊκή δημιουργία, δίνοντας την υπόσχεση «ένας κόσμος καλύτερος για όλους».

Σίγουρα  θα μπορούσε να υπάρξει ένας κόσμος καλύτερος για όλους αν έπαυαν να ισχύουν όλες οι κυρίαρχες εκμεταλλευτικές εξουσιαστικές δομές που πάντα ίσχυαν. Αν κυριαρχούσε  η αγάπη και η αλληλεγγύη καταργώντας τους νόμους που δεν είναι παρά το απόλυτο όπλο των Ελίτ Ισχύος, καταργώντας τις κλειδαριές και τα λουκέτα, την υπερκατανάλωση άχρηστων τεχνητών δημιουργημάτων, την επιτηδευμένη συσσώρευση πληθυσμιακών μαζών σε τεχνητά περιβάλλοντα προς εύκολη χειραγώγηση, τις καταστροφικές δράσεις στο φυσικό χώρο. Και αυτός είναι ο πραγματικός ανασχεδιασμός του κόσμου, το θεϊκό σχέδιο. Από τη στιγμή που οι ίδιες οι Ελίτ επιβάλλουν τον ανασχεδιασμό του κόσμου στην απογονιδίωση του ανθρώπου που σημαίνει την οντική του υποβάθμιση και την πλήρη υποτέλεια του κόσμου όλου στους σκοπούς τους αποκόπτοντας πλήρως τον άνθρωπο από τον κόσμο και επιτρέποντάς του να περιφέρεται εγκλεισμένος στο φαντασιακό ψηφιακό κόσμο στον οποίο πολύ έντεχνα τον εκπαίδευσαν, το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί όλη αυτή η ανακατασκευή του κόσμου είναι ο απόλυτος ολοκληρωτισμός στην έκφανση του πιο ακραίου φασισμού: να στερείσαι πλήρως τη ζωή στην πλήρη αποκοπή από αυτήν, με την κυριαρχία της εμφυτευμένης φαντασίωσης πως την έχει κερδίσει, πως είσαι ένα με αυτή.

Ένας κόσμος χειρότερος από όλους όσους προηγήθηκαν, χειρότερος για όλους.

                                                                                          ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος