TO ENA KAI TO MHΔEN

 Το ένα και το μηδέν

7/8 /2020

…όπου, η υποχρεωτική χρήση της μάσκας -λόγω επανέλευσης της υποτιθέμενης πανδημίας ή της σκόπιμης επαναφοράς σ’ αυτήν, αποτυπώνει το αποτέλεσμα της δράσης της Ισχύος, αφαιρώντας το μοναδικό και ανεπανάληπτο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης, το πρόσωπο, το οποίο έχει ήδη υποστεί τεράστια πλήγματα…

Η απουσία του προσώπου, μηδενίζει την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη ως ατομικότητα αλλά και ολότητα καθώς η αποκοπή εκ των δύο δεν αποτελεί μία ψυχική διεργασία αντιστρέψιμη, αλλά μια πραγματικότητα, την υποστασιοποίηση της αποκοπής δημοσίως. Και με αυτόν τον τρόπο επιφέρεται η ισορροπημένη κανονικότητα μεταξύ της πραγματικής κοινωνικής κατάστασης και της πραγματικής εικόνος αυτής οι οποίες ευρίσκοντο σε διάσταση. Η απουσία του προσώπου αποτελεί τη σφραγίδα της Νέας Τάξης, ο μηδενισμός του δημιουργήματος. Γιατί, τι άλλο μπορεί να εκφράσει το μηδέν παρά την απουσία του όντος;

Και ο λόγος περί του Ενός και του Μηδενός…

Πώς είναι δυνατή η χρήση ενός δηλωτικού ύπαρξης το οποίο δηλώνεται εμπραγμάτως δια του μηδενός, το οποίο φανερώνει την πλήρη απουσία; Το μη ον, το οποίο όντας μη υπάρχον μπορεί να εκφραστεί μόνο ως απουσία του όντος. Και πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε το ανύπαρκτο για να επιλύσουμε ζητήματα της υπαρκτικής πραγματικότητας; Περισσότερο, πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται το ανύπαρκτο, το τίποτα, η απουσία οποιασδήποτε οντικής δημιουργίας σε όλα τα επιστημονικά πεδία τα οποία κατεργάζονται οτιδήποτε λαμβάνει χώρα και σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δράσης;

Δεν είναι περίεργο το ότι η καταστροφή του ουράνιου σώματος που ζούμε ξεκινά από την ώρα που ενσωματώνεται η χρήση του μηδενός στη θεωρία και αποδίδει το αποτέλεσμά του στην πράξη. Μια χρήση που αποδεδειγμένα αποδίδει πλασματικές λανθασμένες απαντήσεις στα ψευδή ερωτήματα που θέτει το ανθρώπινο (sic!) σκέπτεσθαι. Έτσι επανερχόμεθα στο γνωστό μυθολογικό μοτίβο των οδών της αρετής και της κακίας καθώς φανερώνεται η λανθασμένη επιλογή του δρόμου της κακίας της οποίας ακριβώς το χαρακτηριστικό ήταν η εξαπάτηση μέσω των ηδονών που πρόσφερε. Και ή επιλογή μπορεί για πολλούς να είναι λανθασμένη, για λίγους όμως είναι η σωστή επιλογή που θα τους απέφερε κέρδη και εξουσία επί των πολλών.  

Η ορθή τοποθέτηση του ανθρώπου στη δημιουργία αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να χειρίζεται τους αριθμούς οι οποίοι είναι όχι απλά σύμβολα αλλά σύμβολα συμβόλων. Δηλαδή αν θελήσω να απαντήσω στην ερώτηση «πόσα δέντρα έχεις στον κήπο σου;» Η απάντησή μου με έναν αριθμό δηλώνει πως έχω το συγκεκριμένο αριθμό απολύτως ομοίων δέντρων, ψευδές, καθώς το φθογγικό άκουσμα του αριθμού δε δηλώνει παρά μόνο ένα άθροισμα το οποίο εκπροσωπεί ένα άλλο φθογγικό άκουσμα τη λέξη δέντρο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως αλήθεια στη σχέση 1+1=2, η αληθινή σχέση που εκφράζεται παραμένει στο πρώτο στέλεχος της ισότητας, με άλλα λόγια, 1+1=1+1, καθώς κάθε τι το οποίο υπάρχει είναι απολύτως μοναδικό. Οι λογοσοφίες περί γένους και είδους το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να εισάγουν τη μαζικοποίηση των όντων προς χρήση, προς χειραγώγηση με οποιοδήποτε τρόπο επιλεχθεί, της οντικής μάζας. Όπως ακριβώς ο κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική ύπαρξη που αποτυπώνει όλο της το είναι στο πρόσωπο, το ίδιο συμβαίνει και σε όλα τα δημιουργήματα. Ποτέ δε θα δούμε δύο απολύτως όμοια λουλούδια, δύο δέντρα, δύο ζώα. Το κάθε ένα είναι αυτό που είναι και στη θέση που είναι. Όμως, στα χέρια της Ισχύος η οποία εμφανίζεται στο βάθη του παρελθόντος η ισότητα 1+1=2 μπορεί να έχει και τη μορφή 2-2=0, με άλλα λόγια, μαζικοποιώντας τη δημιουργία αυτή μετατρέπεται σε υλικό προς χρήση εκτός της ουσίας του καθώς εμμένει η αριθμητική ισότητα στο δεύτερο συμβολισμό, δύο μόνο αριθμών. Και είναι ευνόητο πως πουθενά δεν εμφανίζεται η ύπαρξη του πρώτου συμβολισμού. Ένας πόλεμος είναι απλά μία αριθμητική παράσταση, όπως και το αποτέλεσμα ενός λανθασμένου φαρμάκου. Η ανθρώπινη ύπαρξη όπως και κάθε άλλη είναι απούσα από τις παραστάσεις των κυβερνητικών ελίτ και της Ισχύος η οποία ρυθμίζει τις κινήσεις τους.

Είναι προφανές πως ένα κόσμος άξιος της τελειότητας της δημιουργίας, της άρτιας και ολοκληρωμένης ζωής ποτέ δε θα προχωρούσε στη μαζικοποίηση της δημιουργίας αφού άμεσα θα μαζικοποιούνταν και ο ίδιος. Ό, τι μπορεί να δώσει σωστή σκέψη και επιτέλεση μόνο στο υπάρχον μπορεί να στηρίζεται, μόνο στην πραγματικότητα που βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε, καθώς μόνο ό, τι υπάρχει, δίνει τη σωστή και άξια γνώση και λύση. Αν η γνώση στηρίζεται σε κάτι το οποίο δεν υπάρχει οπουδήποτε στη δημιουργία τότε μόνο κακό μπορεί να φέρει σε ό, τι υπάρχει. Έτσι, κοιτώντας και παρατηρώντας γύρω μας σίγουρα θα μας ήταν αντιληπτή η ιδιαιτερότητα του κάθε τι υπάρχοντος και βέβαια των ανηκόντων στην ίδια κατηγορία, όχι μόνο κατά τα ιδιαίτερα εμφανισιακά χαρακτηριστικά αλλά και κατά τη λειτουργική θέση, όπως ένα δέντρο μπορεί να αποδίδει καρπούς ενώ ένα άλλο προστασία από καιρικά φαινόμενα. Και αυτός ο τρόπος κατανόησης της ανεπανάληπτης μοναδικότητας του κάθε υπαρκτού επιτυγχάνει τη σωστή σύνδεση –σύνδεση μέθεξης, μετοχής των υπαρκτών μεταξύ τους και με το Όλο, αναγνωρίζοντας και τη δική μας θέση σε αυτό, την ιδιαίτερη προσωπική μας θέση, λειτουργική στο Όλον και διά του Όλου. Και αυτό οδηγεί σε ένα πλήρη σεβασμό προς ό, τι μας περιβάλει, μια αποξένωση από την οπτική της χειραγωγούμενη μάζας και από την πλήρη απόρριψη της χειραγώγησης αυτής καθώς αποδεχόμενος αυτήν, αποδέχομαι ουσιαστικά τη δική μου, διαγράφοντας οποιαδήποτε εξέλιξη πραγματική, αληθινή. Κάθε τι που μας περιβάλει είναι ιδιαίτερο, μοναδικό, έχει τη δική του θέση και λειτουργία όπως και ο καθένας μας. Οτιδήποτε εκτρέπει από την οπτική αυτή είτε είναι θεωρία είτε πράξη όπως η αθώα παραγωγή μαζικοποιημένων καταναλωτικών αγαθών ενεργεί προς καταστροφή σύμπασας της δημιουργίας και καταβυθίζει την αλήθεια στη λήθη. Και όπως ακριβώς κάθε τι είναι μοναδικό και ο αφανισμός του ένα πλήγμα στη δημιουργία, αποδεχόμενος την ομαδοποίηση του παντός σε μαζικοποιημένες κατηγορίες τις οποίες θεωρώ ελέγξιμες και υπό των απαιτήσεών και επιλογών μου, δρω επιφέροντας κατά της δημιουργίας συνεχή πλήγματα τα οποία βέβαια λαμβάνω και ο ίδιος ως λειτουργικό της σημείο, νοητικά μόνον αποξενωμένος από αυτήν, καθώς απομονωμένος στην αλαζονεία του ψευδοκυρίαρχου αλλοτριώνομαι και αποξενώνομαι από ό, τι είμαι.

Ουσιαστικά, η αντίληψη του μηδενός, σχετίζεται με τη χρήση της μαζικοποιημένης ύπαρξης, την οποία μπορώ να μηδενίσω. Και αυτό, καθώς σε οποιοδήποτε χωρικό όριο με περιβάλει δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να μου καταστήσει σαφές το μηδέν, το τίποτα. Όπως λοιπόν καταστρέφοντας ένα δρυμό προς προσωπική εκμετάλλευση, αυτό που υποδεικνύει το τίποτα είναι η απουσία του δρυμού, αυτή την απουσία την μετατρέπω σε ύπαρξη και την απεικονίζω με ένα σύμβολο. Όχι μόνο λοιπόν υποστασιάζω το ανύπαρκτο αλλά και το παριστάνω. Πώς όμως παριστάνω το ανύπαρκτο, το οποίο ποτέ δε γνώρισα και ούτε πρόκειται να γνωρίσω ακόμα και ως θάνατο καθόσον όταν επέλθει εγώ δε θα είμαι, πως εμφανίζω την υπόσταση της απουσίας στην παρουσία; Και προχωρώντας, πώς τον αφανισμό ενός δρυμού, το θάνατό του, τον φέρνω στην ύπαρξη συνενώνοντάς τον με τη ζωή;  Δεν είναι παρά μία μολυσματική ενέργεια η πράξη μου καθώς στην ανάδραση της συνένωσης απουσίας ενός υπαρκτικού ψεύδους και παρουσίας, μολύνω τη ζωή με το θάνατο και οτιδήποτε διαφορίζεται από αυτόν, το ‘Ενα με το μηδέν. Δια του τρόπου αυτού, ό τι θεωρώ γνώση η οποία οδηγείται και σε παραγωγή έργου υπό τη χρήση του μηδενός είναι ελαττωματική, όπως το μηδέν δεν είναι έτσι και τα παράγωγά του… και βέβαια  ακόμα και η ενσωμάτωσή του στο λόγο είναι ελαττωματική και γίνεται μόνο κατά συνθήκη καθώς δε θα μπορούσε να θιγεί οποιοδήποτε ζήτημα… γιατί πώς θα μιλήσεις για κάτι ανύπαρκτο; Αρκεί να το υποστασιάσεις… και σ’ αυτό επαφίεμαι στο ότι η υποστασιοποίησή του κατά λόγο και πράξη δεν έγινε απ’ εμού. 

Ανιχνεύοντας την καταστροφική επέμβαση του ανθρώπου στη δημιουργία, όχι όπως τις καταστροφές της αρχαιότητας οι οποίες ήταν επιφανειακές και αναστρέψιμες καθώς καταστροφές πάντα γίνονταν ως ένα μέρος της δημιουργίας, αλλά καταστροφές οι οποίες προχωρούν στην ουσία της ίδιας της δημιουργίας επιφέροντάς της μη αναστρέψιμα πλήγματα, όπως για παράδειγμα η ραδιενέργεια η οποία επαναφέρει την οντική σε προοντική ύπαρξη, αυτές ξεκινούν μετά την πρακτική εφαρμογή της θεωρητικοποιημένης εισαγωγής του μηδενός στην γνώση του παντός.

Η οδός η οποία επέλεξε, ή καθοδηγήθη να επιλέξει ο άνθρωπος, αποδεικνύεται πλήρης σοβαρότατων ελαττωμάτων, κάτι το οποίο είναι προφανές εκ των αποτελεσμάτων αυτού τα οποία δηλώνουν σφάλμα, καθόσον η καταστροφή που επέφερε ο άνθρωπος στη δημιουργία τα τελευταία διακόσια έτη έπληξαν μια δημιουργία δισεκατομμυρίων ετών. Και βέβαια είναι σφάλμα αφού αποτελεί όχι τον τρόπο ενός οργανικού λειτουργικού μέλους της δημιουργίας αλλά ενός υποτιθέμενου απομονωμένου κυρίαρχου αυτής. Καταντά λοιπόν γελοίο να αναρωτιόμαστε για την πορεία του κόσμου, τις ασθένειες που ως δρεπανοφόροι θερίζουν τις ανθρώπινες υπάρξεις, όλα τα εκτρωματικά που συμβαίνουν γύρω μας αφού είναι έργα δικά μας, απτά αποτελέσματα των πράξεών μας στις οποίες συγκαταλέγεται και η αποδοχή του τρόπου της υποτιθέμενης εξέλιξής μας. Και αντί να ζήσουμε στην πλήρη γαλήνη, πληρότητα δικαιοσύνη και ελευθερία που αποδίδει η μετοχή μας στο  Όλο της Δημιουργίας καθορίζοντας έτσι και τις επιτελέσεις μας –δε γράφω πράξεις γιατί ο άνθρωπος «πράττει το κακό και επιτελεί το καλό», τις σχέσεις μεταξύ μας, με ό, τι μας περιβάλλει με έδρα τη Μητέρα Γη, προτιμήσαμε τη νοητική αποκοπή μας από αυτή –ψευδή καθώς παραμένουμε μέρη αυτής, με τίμημα την αλαζονεία, την κυριαρχία, την εκμετάλλευση, το κέρδος, το ψεύδος, το μηδέν.

Η ζωή της ανθρωπότητος ως ψευδής σχέση με την αλήθεια είναι η απουσία της. Ο άνθρωπος και τα δημιουργήματά του για τα οποία τόσο καυχάται, είναι μηδενισμένος, νεκρός κατ’ ουσίαν ως αληθινά απών. Ζούμε στον πλασματικό κόσμο του μηδενός, του συνεχώς περιβάλλοντος μηδενισμού της ύπαρξης, του θανάτου, ο οποίος όσο συνεχίζουμε την πορεία εις αυτή την οδό, εξαπλώνεται όλο και περισσότερο. Το μηδέν ως θανατηφόρα μόλυνση επεκτείνει συνεχώς την κυριαρχία του προσπαθώντας να μολύνει όλα τα σημεία, ένα προς ένα, του Όλου ως την τελική πτώση του τελευταίου, το τέλος του Παντός το οποίο θα είναι και το τέλος μας.

Επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούνται προς τη μη αποδοχή των παραπάνω και εννοώ αυτά που ξεφεύγουν από το επίπεδο της γελοιοποίησης μέσω των Μ.Μ.Ε. τα οποία ακολουθούν δια τους ίδιους λόγους την οδό της κακίας, καταρρίπτονται εξ ιδίων καθώς κάθε στιγμή αποδεικνύεται πως η χρήση της υποτιθέμενης γνώσης γίνεται προς ίδιον όφελος και κέρδος και όχι προς το γενικό καλό. Κάθε απειροελάχιστη χρονικότητα που βιώνουμε ως παρελθόν πληρούται καταστροφών μη αναστρέψιμων τις οποίες αποφέρει η δράση στην συγκεκριμένη επιλεγμένη οδό, φανερώνοντας την ουσία της αντιθετικά προς την αληθινή ζωή, την ευτυχία, τη χαρά της ύπαρξης. Το μόνο που καταφέρνει ο άνθρωπος είναι να θανατώνει συνεχώς τη ζωή μέχρι να της αφαιρέσει κάθε δυνατότητα συνέχειας, χρησιμοποιώντας ως πηγή έργου το ανύπαρκτο, οδηγώντας με κάθε πράξη στην ανυπαρξία το υπαρκτό.

Και εδώ θα έπρεπε να αναρωτηθούμε  ως προς το τι είναι αυτό που μας απέδωσε και μας αποδίδει η χρήση του μηδενός, δια του απειροστικού λογισμού; Ποια η ωφέλεια αυτού για τον άνθρωπο ως μέρους της δημιουργίας, για την ίδια που αποτελεί τον οίκο του, πώς δηλώνεται εξ αυτής η πραγματική εξέλιξη, η ελευθερία, ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη; Μάταια θα προσπαθούμε να βρούμε έστω και κάτι που να προσομοιάζει και μόνο στα παραπάνω. Η χρήση του στην επίλυση προβλημάτων οδηγεί πάντα σε ένα ολικό ταξικό διαχωρισμό χειραγωγούντων και χειραγωγουμένων και στη διάλυση της πλανητικής μας υπόστασης ως ενός άρτια δομημένου Όλου. Οδηγεί σε θανάτους τεράστιου αριθμού όχι πλέον οφειλόμενους στην επιβίωση αλλά στην κερδοφόρο αγορά των ελίτ οι οποίες διαφεντεύουν όλες τις καταναλωτικές παραδοχές τις οποίες εντέχνως μετατρέπουν σε έμφυτες αναγκαιότητες, από φάρμακα έως παραγόμενα υλικά διατροφής και από οδοντογλυφίδες έως διαστημόπολοια. Και οι νεκροί είναι αμέτρητοι, από πολέμους, από ασθένειες οι οποίες προχωρούν με ιλιγγιώδη πλέον ταχύτητα στην εξολόθρευση του φυτικού και ζωϊκού κόσμου καθώς ζώα και φυτά δημιουργούνται εργαστηριακά ενώ η παραγωγή εξ αυτών η οποία επιβάλλεται πλέον αποσαθρώνει τις δυνατότητες της Μητέρας Γης. Και όλα αυτά για την αποκομιδή κέρδους από τους νεκρούς αδελφούς μας, τη νεκρή μητέρα μας. Και όλοι αυτοί οι νεκροί και μη, όλοι μας,  ήταν και είμαστε ήδη νεκροί πριν επέλθει το φυσικό τέλος, καθώς με τον ένα ή άλλο τρόπο επιλέχθηκε η συγκεκριμένη θέση του ανθρώπου στη δημιουργία. Μηδενίζοντας αυτήν και τον εαυτό τους, οι άνθρωποι συνέχισαν την επιβίωση σφιχτά αγκαλιασμένοι με το μηδέν, μεταδίδοντας το θάνατο όλο και σε περισσότερα κύτταρα της ύπαρξής τους. Δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο το πώς ήρθε το τέλος της φυσικής τους παρουσίας, με στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανιστήρια, δολοφονίες, ατυχήματα, ασθένειες ή φυσική λήξη του χρόνου λειτουργίας τους. Και αυτό γιατί ποτέ ο άνθρωπος ως κοινότητα δεν ξεπέρασε τη βίωση της γνώσης του κακού ως αλήθεια. Κυριευμένος από την υλική διαφθορά ποτέ δεν αντελήφθη πως όλα, ό, τι πράττει, ό, τι δημιουργεί βαδίζοντας σ’ αυτή την οδό τον καταβυθίζουν όλο και περισσότερο στην ανυπαρξία, στην απουσία του ως αυτού που δημιουργήθηκε, στον πόνο, στο θάνατο, καθώς τα πεπραγμένα του γίνονται τρόπος ζωής. Η εκμετάλλευση κάθε πηγής, η κυριαρχία, η συσσώρευση, η εξάρτηση από την ύλη, το κέρδος, έμειναν για πάντα οι οδηγοί του αποδίδοντάς του το βίωμα ενός κόσμου ο οποίος είναι αυτός. Έτσι είναι ο κόσμος, και για να επιβιώσουμε μετέχουμε ακριβώς στα ίδια που παθαίνουμε, εφαρμόζοντας την κυριαρχία μας όπου είναι επιτρεπτό. Ο καθένας μας έχει τη δική του επικράτεια την οποία χειρίζεται ως ο μέγας δικτάτωρ. Όλοι προχωρούμε με τον ίδιο τρόπο φέρνοντας συνεχώς στην ύπαρξη το κακό και το θάνατο καθώς μόνο αυτός είναι ο δρόμος ξεχνώντας πως τον επιλέξαμε ως το μόνο φυσικό και αναπότρεπτο.

 

 …κι όμως, αρκεί μία πεζή ήσυχη περιπλάνηση σε ένα δρυμό, σε ένα βουνό, σε ένα λιβάδι  για να δημιουργηθεί αμέσως το ερώτημα: «Τι είναι αυτό που με κάνει να ζω όπως ζω; Η πραγματική ζωή είναι εδώ, η ζωή δισεκατομμυρίων χρόνων, το νερό της πηγής με ξεδιψά, το δέντρο μου προσφέρει σκιά και τροφή, η γη ένα κατάλυμα, όσο για μένα μπορώ να μείνω και να προσπαθώ με φροντίδα να συνεχίζει τη λειτουργία της βοηθώντας την τις στιγμές που θα εμφανιστεί ένας παράγοντας αντιλειτουργικός αυτής και να καλύπτω τις ελάχιστες πραγματικές ανάγκες μου με τη βοήθεια της Μητέρας Γης και των Αδελφών μου Ζώων…τι σχέση έχω με τις τρομέρες εντάσεις και το άγχος των πόλεων, με τα εκατομμύρια οχήματα που με περιβάλλουν, με την τεράστια ηχορύπανση που διαστρέφει τα πάντα μέσα μου, με τις κυβερνήσεις που προωθούν αυτόν τον πλασματικό τροπο ζωής, τις ψευδείς υποχρεώσεις που μου επιβάλλουν, του θανατου ως ζωή, προσφέροντας τις υπηρεσίες μου σε αυτές; Αναγνωρίζω όσους υποκινούν τα νήματα όμως ξαφνικά αναγνωρίζω και τον εαυτό μου ανάμεσά τους. Πώς λοιπόν αντί κάθε μέρα να είναι ένα ακόμα σκαλί στη βίωση της αληθινής μου ύπαρξης και καταγωγής τελειώνει σε ένα συνεχές και υπερέντονο αίσθημα διάλυσης το οποίο μπορεί να ξεσπάσει εκρηκτικά στους ανθρώπους που με περιβάλλουν, οδηγώντας με σε φαρμακολαγνεία δηλητηρίαση της ύπαρξής μου, η οποία επισωρεύει πλήγματα; Και σε τι με ωφέλησε ένα διαστημικό πρόγραμμα δισεκατομμυρίων όταν δίπλα μου πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά και ενήλικες από ασιτία; Και αν η ζωή μου είναι τέτοια γιατί η συσσώρευση άχρηστων ουσιαστικά υλικών γίνεται τρόπος της ζωής μου ως το τέλος της;

Πάντα το μηδέν – ο απειροστικός λογισμός, συμβάδιζε με την πορεία καταστροφής από τη στιγμή που επιλέχθηκε προς χρήση. Όμως, ποτέ μέχρι τον περασμένο αιώνα δεν έδειξε το πρόσωπό του, καθώς πάντα κρυβόταν πίσω από χαρακτήρες που θεωρούνταν αυτοφυείς του κόσμου τούτου και όχι ως μη ανήκον εις αυτόν παρά το προφανές οπτικό αποτέλεσμα. Τον περασμένο αιώνα όμως, σε μία πρωτοφανή δημόσια έκθεση ο θάνατος αποκτά υπόσταση και ύπαρξη καθώς η απουσία υποστασιάζεται ως παρουσία σε ένα υποτιθέμενο χρηστικό εργαλείο: τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Βασιζόμενος στον απειροστικό λογισμό ο Η.Υ. φανερώνεται ως τη ανάμιξη του τίποτα, της απουσίας, του μη όντος, του μηδενός και του  κάτι, της παρουσίας, του όντος, του ενός, αφού η λειτουργική του παρουσία βασίζεται στις εναλλαγές του 1 και του 0. Στη συσκευή αυτή, τίποτα και κάτι, μη ον και ον, απουσία και παρουσία, 1 και 0, υποστασιάζονται ως όλεθρος καθώς το μηδέν παρασύρει το ένα στην ανυπαρξία. Λίγο παραπέρα, η εξάπλωση των Η.Υ. σε όλα τα σπίτια και τις εργασίες, δημιουργεί μια ακόμα σύνδεση ολέθρου, αυτή της συσκευής και του χρήστη, παρασύροντας το χρήστη στην ανυπαρξία, στο μηδέν. Γιατί ποια άλλη είναι η δράση του Η.Υ. εκτός από τη στέρηση της κοινωνικότητος, την απομόνωση, τη στέρηση εργασιακών θέσεων, τον οικονομικό μαρασμό πολλών ανθρώπων, τις απολύσεις, τη δημιουργία άλυτων πολλαπλών τύπων προβλημάτων στον οργανισμό; Έτσι επιτυγχάνεται ο ολοένα περισσότερος αποκλεισμός της ύπαρξης των χρηστών αντικαθιστώντας την κοινωνική επαφή με την ψευδαίσθηση της διαδικτυακής σχέσης που αναπτύσσεται, χωρίς να υπάρχει πολλές φορές ούτε μία συνάντηση των αποκαλούμενων φίλων καθώς η κοινωνία τους είναι η παραίσθηση ενός τοξικοποιημένου, εκ της σύνολης χρήσης όλων των πλέον τοξικών υλικών κατανάλωσης, ατόμου, ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται εξάρτηση υψίστου βαθμού αφού ο άνθρωπος λαμβάνει πλέον υπόσταση εκ των διαδικτυακών επαφών, πράγμα που σημαίνει τη βαθιά εξαρτησιακή σχέση με τον Η.Υ., αφού ο τελευταίος είναι το μέσον δια του οποίου ο άνθρωπος λαμβάνει ύπαρξη, υπόσταση, παρουσία. Και επειδή ο μηδενισμός θα πρέπει να αφορά σε όλη την ανθρωπότητα και όχι σε μέρος της, θεσμοποιήθηκε η χρήση του Η.Υ. για όλες τις δημόσιες προσωπικές και μη υποθέσεις και διαδικασίες με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η αποφυγή κάποιων από τη μέγγενη του θανάτου.

Ο άνθρωπος για πρώτη φορά στην ιστορία του, έρχεται σε συνάντηση της ορατής υπόστασης του θανάτου, του μηδενός, του σκότους, του διαβόλου και όπως αλλιώς μπορεί να λεχθεί. Και είναι πάντα μαζί, κάθε ώρα, κάθε στιγμή και όσο περισσότερο εγκλείεται στον Η.Υ. τόσο περισσότερο αλλοιώνεται, διαστρέφεται, μεταποιείται ο ίδιος και καθώς η όλο και μεγαλύτερη χρήση πραγματοποιείται ασύρματα, τόσο περισσότερη εξάρτηση δημιουργείται δια της θανατηφόρου ραδιοακτινοβολίας εξίσου υποστασιάζουσας το ένα και το μηδέν, μια εξάρτηση όμοια με αυτήν των ναρκωτικών καθώς είναι οι ίδιοι οι εγκεφαλικοί νευρώνες οι οποίοι ερεθίζονται και δραστηριοποιούν με ψευδή σήματα τον εγκέφαλο. Και καλό θα ήταν να θυμηθούμε την πρώτη χρήση των Η.Υ. προς απόκτηση δεξιοτήτων ατόμων ειδικών αναγκών προς την επιβίωσή τους. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει στη χρήση από άτομα φυσιολογικά, μεταποιώντας τους σε άτομα ειδικών αναγκών, εξαφανίζοντάς τους ως ό, τι είναι, απουσιοποιώντας τους σε ατομικό βιωματικό επίπεδο αλλά και σε πραγματικό, καθώς όλοι ως καταχωρημένοι στις τράπεζες συλλογής και καταλογοποίησης, τη στιγμή που αυτές κλείνουν, όλοι απομένουν χωρίς στοιχεία, χωρίς περιουσία, χωρίς ονόματα, χωρίς ύπαρξη, ένας κόσμος ζωντανών νεκρών...  Και ο άνθρωπος εμφανίζεται σε ένα είδος μεταφυσικής σχέσης με τον Η.Υ., όπως η σχέση του με το Θεό καθώς η εξάρτησή του είναι τεράστια και η έλλειψή του απουσία νοήματος προς οτιδήποτε υπάρχει. Μπορεί να χαμογελά, μπροστά στην οθόνη, να εργάζεται, να μιλά με κάποιους, να βιντεοσκοπείται σε οποιαδήποτε κατάσταση και να το δημοσιοποιεί. Στην πραγματικότητα αυτά δεν είναι παρά τα αποτελέσματα μιας νέας δυάδος, όπως το ζεύγος της πρώην εποχής, το νέο ζεύγος ατόμου-Η.Υ.,  στην πραγματικότητα ατόμου-μηδενός ορίζει την κυριαρχία του μηδενός, του μη όντος, του θανάτου  στον κόσμο που γνωρίζουμε, της απουσίας του όντος και την ίδρυση της νέας μη κοινωνίας, της Νέας Τάξης, η οποία ορίζεται από όλα τα χαρακτηριστικά τα αντίστροφα της προηγούμενης η οποία μπορεί να τα εμφάνιζε αλλά ως ελαττώματα  και όχι ως ουσία της, κάτι το οποίο παύει να ισχύει εκθέτοντάς την δημόσια: Το 1 και το 0 τα οποία δίνουν το αποτέλεσμα 1+0=0 και αυτό αφού 1Χ0=0.

Έτσι, οδηγούμεθα  στην απόδειξη του θανάτου ως ζώντος και δρώντος καθώς επιδρά σε ό, τι βρίσκεται στην ακτίνα δράσης του απουσιοποιώντας την ύπαρξη ως αυτό που είναι. Και δε σταματά εκεί αλλά αποθηκεύοντας όλα τα στοιχεία όλων και δημιουργώντας μία τεράστια συλλογή από αυτά καταλογοποιώντας όλους και όλα, οτιδήποτε έχουν, οτιδήποτε κάνουν, οτιδήποτε πιστεύουν, οπουδήποτε βρίσκονται και καθώς πάντα υπάρχει η περίπτωση διαφυγής κάποιου στοιχείου φθάνουμε στην κατάργηση των σκληρών δίσκων ως αποθηκευτικών προσωπικών μέσων, ώστε τα πάντα να αποθηκεύονται στις τεράστιες δεξαμενές πληροφοριών προς έλεγχο και χρήση παντός στοιχείου από οποιονδήποτε έχει την πρόσβαση σ’ αυτές. Και επειδή ο έλεγχος αυτός πρέπει να είναι συνεχής και αδιάκοπος, είτε βρισκόμεθα εντός της οικίας μας είτε εκτός, επινοήθηκε ο μικρός Η.Υ., η συσκευή του κινητού τηλεφώνου το οποίο μπορεί να σε βλέπει, να σε ακούει, να σε καταγράφει, να δίνει τη θέση, τις πράξεις, τη σκέψη και τα αισθήματά σου στον έλεγχο αλλά και να δημιουργεί το ψηφιακό σου είδωλο στο διαδικτυακό χώρο, ο οποίος κατά το Στέητ Ντηπάρτμεντ (βλ. κείμενο «Διαγραφή»), αποτελεί την μόνη αλήθεια και αλώβητη πραγματικότητα, ως ο χώρος των Ιδεών του Πλάτωνος, της αλήθειας, έναντι της διαπλοκής των τυχαίων μεταβλητών τις οποίες εμείς θεωρούμε πραγματικότητα η οποία εκ του νοήματος που της αποδίδεται, αποτελώντας ένα απείκασμα της πραγματικότητος του κυβερνοχώρου και χάνοντας κάθε αξία, υπόκειται σε οποιαδήποτε χρήση και  μάλιστα κατάχρηση.       

 

                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ  ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                Διδάσκαλος Π.Ε., Θεολόγος