ΝΕΚΥΙΑ

  Το μυστικό της αγάπης 28/1/22 Αδελφοί μου, Αδελφές μου, Βρεθήκαμε σε ένα ταξίδι που οδηγεί πίσω στο σπίτι μας, ένα ταξίδι πολύ διαφορετικό από όσα έχουμε ζήσει. Γιατί έχουμε ταξιδέψει, πολλοί από εμάς και σε πολύ μακρινές χώρες με ιδιαίτερες διαδρομές πολλές φορές και πολύ επικίνδυνες όμως πάντα ήμασταν σχετικά προετοιμασμένοι. Γνωρίζαμε που πηγαίνουμε, τι θα συναντήσουμε, τι θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας ή πώς θα έπρεπε να δράσουμε σε συγκεκριμένες συνθήκες. Όμως το ταξίδι που ήδη ξεκινήσαμε δεν έχει έτοιμες διαδρομές, δεν έχει προετοιμασία, ούτε τρόπους αποφυγής καταστάσεων. Ξεκινήσαμε χωρίς να πάρουμε κάτι μαζί μας, ουσιαστικά γυμνοί και με μόνη σίγουρη γνώση το που θέλουμε να φθάσουμε, στο σπίτι μας. Και για να φθάσουμε εκεί διανύουμε μια τεράστια άγνωστη διαδρομή, που μόνο η εμπιστοσύνη στο σκοπό μας δίνει την ακλόνητη πεποίθηση για κάθε μας βήμα. Και όσο βυθιζόμαστε στο εσώτερο είναι μας, το βήμα μας γίνεται πιο αργό καθώς η ανάγκη για προσοχή και ετοιμότητα γίνεται όλο και πι

  Travel with a smile   16/1/22 My Brothers, my Sisters We made a historic act the jump. We all walk together, happy, the smile became part of our body like the eyes, the mouth, the hands, the feet, remaining stable despite the adversities we encounter, as we always see the end of our journey, a newborn baby nailed to the his gaze on our eyes, sitting on the ground, among the birds, the animals, the plants that surround him. And each of us recognizes ourselves in this. Because by removing everything that created the acquired selves, those that made us suffocate and suffer all these years that were not life but a parenthesis of life, a parenthesis of centuries, millennia, we return to our real existence, that of the next moment of opening the eyes of the newborn. And now, after this wandering in a parenthesis of time, we return to our real existence, the one that life gave us, having with us something else, what we needed to continue when we were born. The self-awareness, the aest

  Ταξίδι με χαμόγελο 16/1/22 Αδελφοί μου, Αδελφές μου, Κάναμε πράξη το άλμα. Βαδίζουμε όλοι μαζί, χαρούμενοι, το χαμόγελο έγινε μέρος του σώματός μας όπως τα μάτια, το στόμα, τα χέρια, τα πόδια, παραμένοντας σταθερό παρά τις αντιξοότητες που συναντούμε, καθώς βλέπουμε πάντα το τέλος του ταξιδιού μας, ένα νεογέννητο βρέφος που έχει καρφωμένο το βλέμμα του στα μάτια μας, καθισμένο στη γη, ανάμεσα στα πουλιά, τα ζώα, τα φυτά που το περιτριγυρίζουν. Και ο καθένας μας αναγνωρίζει σ’ αυτό τον εαυτό του. Γιατί αφαιρώντας όλα όσα δημιούργησαν τους επίκτητους εαυτούς, αυτούς που μας έκαναν να ασφυκτιούμε και να υποφέρουμε όλα αυτά τα χρόνια που δεν ήταν ζωή παρά μια παρένθεση ζωής, παρένθεση αιώνων, χιλιετιών, επιστρέφουμε στην πραγματική μας ύπαρξη, αυτή της επόμενης στιγμής του ανοίγματος των ματιών του νεογέννητου. Και τώρα, μετά από αυτή την περιπλάνηση μέσα σε μια παρένθεση χρόνου, επιστρέφουμε στην πραγματική μας ύπαρξη, αυτή που μας έδωσε η ζωή, έχοντας μαζί μας κάτι ακόμα, αυτό που

 1/1/22 My Brothers, my Sisters We have walke d for many years a road that has come to an end. We left our house, abandoned it, bathed in the passion of the young and on the way we were loaded with the burdens of our new home that actually only existed in our minds. We got unbearably tired, walking and living in a world that was approaching death at every step. And now he is dead. My dears, it is time to go home, to take care of it, because the time we left it is long and the damage is great. But there is, and it awaits us with the doors and windows open and all anticipation. And the road back will be long but not as far as we have traveled, much shorter than that. Because now we do not return as we left it, to ignorance, but we know who we are, what we are and that is why we return. Return is not the problem but the solution we chose because now we know. Take with you all your knowledge, what you have achieved all these years and offer it to Mother Nature. Leave them to her and she wi

  1/1/22 Αδελφοί μου, Αδελφές μου Περπατήσαμε για πάρα πολλά χρόνια ένα δρόμο που έχει φθάσει στο τέλος του. Φύγαμε από το σπίτι μας το εγκαταλείψαμε, λουσμένοι στο πάθος του νέου και στην διαδρομή φορτωθήκαμε με τα βάρη του νέου μας σπιτιού που στην πραγματικότητα υπήρχε μόνο στο νου μας. Κουραστήκαμε αφόρητα, βαδίζοντας και ζώντας σε ένα κόσμο που στο κάθε μας βήμα πλησίαζε στο θάνατο. Και τώρα είναι νεκρός. Αγαπημένοι μου, είναι καιρός να γυρίσουμε στο σπίτι μας, να το φροντίσουμε, γιατί ο χρόνος που το αφήσαμε είναι μεγάλος και οι ζημιές του πολλές. Όμως υπάρχει, και μας περιμένει με τις πόρτες και τα παράθυρα ανοιχτά και όλο προσμονή. Και θα είναι μακρύς ο δρόμος της επιστροφής αλλά όχι όσος έχουμε διανύσει, πολύ μικρότερος από αυτόν. Γιατί τώρα δεν επιστρέφουμε όπως το εγκαταλείψαμε, στην άγνοια, αλλά γνωρίζουμε ποιοί είμαστε, τι είμαστε και γι' αυτό επιστρέφουμε. Η επιστροφή δεν είναι το πρόβλημα αλλά η λύση που την επιλέξαμε γιατί τώρα ξέρουμε. Πάρτε μαζί σας όλες τις γνώ