ΝΕΚΥΙΑ

  Δισθανείς (Δύο φορές νεκροί) Ενότητα δεύτερη: Ο θάν ατός μου  Κεφάλαιο 2ο, D.C. Al Fine   12/5/21 Πρώτο το οποίο επεδιώχθη στα πλαίσια της μεταλλαγής της ειδοποιού διαφοράς της "ανθρωπότητος", ήτο η πλασματική ισότης, ήτοι η ψευδαίσθησις της ισότητος που απορρέει από την κοινή συμμετοχή ή την κοινή δυνατότητα συμμετοχής στην απόκτηση και κατανάλωση αγαθών. Έτσι, από την μία πλευρά εξομαλύνονται πλασματικά και για το σκεπτόμενο υποκείμενο οι ταξικές διαφορές, καθ' όσον αυτό εμπραγματίζεται δυναμικά τείνοντας προς το μη ον, ενώ από την άλλη το τελευταίο, στην κοπιώδη προσπάθεια προς τη δυναμική ανέλιξη εξανδραποδίζει όλο και περισσότερο εαυτόν, στον παραλογισμό του εγκλωβισμού του υπό την εξουσία των παραγομένων από αυτό αγαθών, που σημαίνει, για να εξασφαλίζει να καταναλώνει στην ψευδοελευθερία του, πρέπει να συνεχίσει να παράγει στη δουλεία του. Η "ισότητα" αποβαίνει τελικά και μονάδα διαφορισμού, αφού εκ φύσεως φανερώνει ό, τι προσπαθεί να καλύπτει, ενισχ

  ΣΥΝΕΧΕΣ "ΤΩΡΑ" ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ  Ο ΑΚΟΥΩΝ ΑΣ ΑΚΟΥΕΙ, Ο ΒΛΕΠΩΝ ΑΣ ΒΛΕΠΕΙ, Ο ΝΟΩΝ ΑΣ ΝΟΕΙ 10/5/21  Άνθρωποι, Δεν είστε τίποτε άλλο παρά ο συνδυασμός δύο στοιχείων, του χώρου και του χρόνου που οργανώνονται σε μια αλληλουχία ενός συνεχούς "τώρα". Δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, αυτά είναι παράγωγα της σκοτισμένης διανοίας σας. Υπάρχει μόνο το παρόν στο οποίο η ύπαρξή σας μία συγκεκριμένη στιγμή καταλαμβάνει ένα χωρικό σημείο. Είστε η συλλογή, ο λόγος των άπειρων σημείων διαιρετότητας του χωροχρόνου. Έχει λοιπόν αλλάξει κάτι στην αλληλουχία του πάντοτε για την ύπαρξή σας; Μια οποιαδήποτε στιγμή ύπαρξής σας μπορεί κάλλιστα να αντιπροσωπευθεί στο παρακάτω απόσπασμα της Γένεσης (Γένεσις, Κεφ. ΣΤ΄, στ. 5), το οποίο κάλλιστα αποδίδει εκ της σταθερότητος αυτού σε ένα διηνεκές παρόν το είναι του κόσμου τούτου. Και αυτό είναι η νύχτα, η απώλεια, ο θάνατος, το σκότος. Ό, τι αντιδρά στον τρόπο ύπαρξης του κόσμου τούτου, αποτελεί την αλήθεια της ύπαρξης,

Διασκοτισμός:    Το τέκνο του Διαφωτισμού 11/5/21 ...όπου, το ύστατο ενέργημα της ανθρώπινης ύπαρξης ενάντια στη βαρβαρότητα, την καταπίεση, την υποδούλωση, το δογματισμό, φθάνει στην αποκάλυψη του δημιουργήματός του που δεν είναι κάτι άλλο από το αίτιο της δικής του ανάδυσης: Την καταπίεση, τη βαρβαρότητα, την υποχθόνια δράση, τον απόλυτο δογματισμό, την απόλυτη χειραγώγηση. Πολύ ισχυρότερο το δημιούργημα από το δημιουργό σε δύναμη, επιβουλή και επιβολή από τον προκάτοχό του καθώς εμπεριέχει όλη τη γνώση και δύναμή του και όλα τα απάνθρωπα χαρακτηριστικά του τα οποία οικειοποιήθηκε με την κατ' αυτού νίκη, η οποία μορφοποιείται στην καταστροφή του. Με την ανατροπή όλων των αρχών με τις οποίες ο Διαφωτισμός ήρθε σε ρήξη και κατανίκησε, τις οικειοποιήθηκε, τις ενέταξε στο δικό του σύστημα και τις υποστασιοποίησε στη μέγιστη δύναμή τους, όπως και ο προηγούμενος κυρίαρχος και με πολύ μεγαλύτερη δύναμη και ισχύ. Δε χρειάζεται η περιπλοκή της σκέψης σε δαιδαλώδες τοπίο.   Αρκεί η κρι

  Η ΠΤΩΣΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ  Ο ΑΚΟΥΩΝ ΑΣ ΑΚΟΥΕΙ, Ο ΒΛΕΠΩΝ ΑΣ ΒΛΕΠΕΙ, Ο ΝΟΩΝ ΑΣ ΝΟΕΙ "Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνο κακία πάσας τας ημέρας" Γένεσις, Κεφ. ΣΤ΄, στ. 5. 9/5/21 Άνθρωποι, Ζείτε σε ένα καταιγισμό λογικών και παράλογων διαπλοκών. Το ανθρώπινο πρόσωπο αποκτά όλο και λιγότερη σαφήνεια. Τα μάτια χάνουν τον ιδιαίτερο τρόπο που κοιτούν, τρόπος που εκφράζει το ίδιο το είναι του κάθε προσώπου, τα χαρακτηριστικά του χάνουν τις ευαίσθητες καμπύλες. Αποκαλύπτεται ένα γωνιώδες επιθετικό ον, όπως αυτά που διασπείρονται και προτυποποιούνται μέσω των ταινιών που προσφέρονται προς τηλεκπαίδευση, από τα Μέσα Μαζικής Εκπαίδευσης ή ακόμα και από τα καταναλωτικά αγαθά που τείνουν όλα πλέον στις μορφές του τύπου αυτού. Οι υπέροχες αισθητικές   γραμμές, οι εκπροσωπούσες την ψυχή, που κατάφεραν να διατηρηθούν λίγα χρόνια μετά τη γέννηση, αντικαθίστανται από σκληρές μεταλλικές

  Δισθανείς (Δύο φορές νεκροί) Ενότητα δεύτερη: Ο θάνατός μου  Κεφάλαιο 1ο, Tο Προσωπείο 8/5/2021   Η κάλυψη της βλάβης με χρήση της θετικής δυνατότητός της, εισάγει την καθιέρωση της χρήσης του προσωπείου. Το προσωπείο, στην αληθινή, φρικώδη εκφορά του, ξεσκεπάζει την πλασματική καθημερινότητα, καθώς αυτή γίνεται αντιληπτή στην πραγματικότητά της που, είναι η άπλαστη απροσδιοριστία. Ταυτόχρονα, σαρκώνει τον αποχωρισμό του εαυτού από τον ίδιο και την καταβύθισή του στη χαώδη συλλογικότητα, ειδωμένη στα πρωταρχικά αδιερεύνητα βάθη της που πολύ όμορφα και πολύ εύκολα μπορούν να υποστασιάζουν τις ενέργειές τους σε αιματοβαμμένες τελετουργίες ακόμα και στην περίπτωση που αυτές εκφράζονται ως καθαγιασμένοι τρόποι εθνικής επαγρύπνισης   πάντα κάτω από την σωτήρια προστασία του προσωπείου. Το βύθισμα στη συλλογικότητα, όντας γερά συνεχόμενη με το ιερό κέντρο της, εμφανίζεται σήμερα με την ίδια χρηστική κατανόηση του προσωπείου, αντικατασταθέντος όμως του ιερού πυρήνος σύν-φυρσης και συν