ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ: Ο ΘΥΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο θυμός του Θεού

 Είναι εμφανές πως η Αποκάλυψη του Ιωάννου είναι ένα ιδιαίτερο κείμενο στο οποίο ο γραφεύς αυτού προσπαθεί να  απεικονίσει την  υποκειμενική προσωπική του εμπειρία κατάργησης της ατομικότητος με την αποτύπωση μιας προσωπικής ψυχοσυναισθηματικής ενδοσυναισθητικής διεύρυνσης στην κατάργηση των δομικών συστατικών της υλικής εμπειρίας υποκειμένης στο χωροχρόνο.

Η υποκειμενική βίωση της εμπειρίας αυτής μεταφερόμενη σε γραπτό κείμενο αποτυπώνει και την κουλτούρα του υποκειμένου, τις παραδόσεις και τις ελπίδες ενός έθνους όπως και την ιδιαιτερότητα της παραδοσιακής εβραϊκής κουλτούρας ως του εκλεκτού λαού του Θεού  ο οποίος προορίζεται από Αυτόν να άρχει του κόσμου τούτου αρχής γενομένης από του ερχομού του Μεσσίου.

Η εξέχουσα θέση την οποία τοποθετείται το εβραϊκό έθνος έναντι των άλλων είναι εμφανέστατη κατά την φράση «οι Εβραίοι κατά πρώτον και οι Έλληνες» όπου Έλληνες νοούνται όλοι οι εκτός των Εβραίων ειδωλολάτρες. Η νεωτερίζουσα διαφοροποίηση του Μεσσιανικού οράματος  δεικνύει την αποχώρηση από την κοινότητά των,  μερίδος Εβραίων, ιδρυτών του νεωτερίζοντος εβραϊκού Μεσσιανισμού, του χριστιανισμού, όπως εμφανίζεται στις εμφύλιες διαμάχες των διαφοριζουσών κοινοτήτων στους χρόνους του Νέρωνος.

Οι Εβραίοι χριστιανοί διατηρούν την κουλτούρα τους διαφοροποιώντας τη λειτουργικά, δεχόμενοι δύο στάδια στην εκπλήρωση του προορισμού των, καθώς ο Μεσσίας εμφανίζεται συνολικά δύο φορές και όχι μία. Ως θύμα και θύτης, όχι μόνο ως θύτης. Και ενώ ο τρόπος με τον οποίο ανταποδίδει στην κοινωνία αυτά που της αρμόζουν εκ των πράξεών της κατά τη δεύτερη θριαμβευτική παρουσία του είναι καθαρά Παλαιοδιαθηκικός, ως Θεού αγαπώντος τους αγαπώντας αυτόν και μισούντος τους μισούντας αυτόν και τους αγαπώντας αυτόν, καθώς ο θυμός του που οφείλεται στα αδικήματα και τη βλασφημία κατά του προσώπου του και των πιστών εις Αυτόν, είναι μία ανταπόδοση αίματος, οι δύο εμφανίσεις Του ωθούν και σε μία άλλη κατεύθυνση τη σκέψη εκτός της εβραϊκής κουλτούρας, αυτής της απολαβής των συνεπειών των πράξεων εκ της ιδίας τους ύπαρξης κάτι το οποίο συντονίζεται και με την εγκόσμια παρουσία του Διδασκάλου Ιησού κατά το ενεργείν εκ του θέλειν. Αντίθετα του επικρατήσαντος αρχικού εβραϊκού Μεσσιανισμού, στις καταγραφές της Παλαιάς Διαθήκης εμφανίζεται διαφοροποίηση της θεϊκής προσωπικότητος, καθώς ενώ στα πρώτα στάδια εμφανίζεται ως ο αγαπών τον παραβαίνοντα τη συμβουλή –όχι εντολή, κατασκευάζοντάς του ακόμα και την ένδυση που θα χρειαζόταν στην πτωτική του πλέον ύπαρξη, τους δερμάτινους χιτώνες, κάτι που εμφανίζεται και σε επόμενες συνευρέσεις με τους απογόνους, σταδιακά αλλάζει, και αυτό δεν είναι τυχαίο καθώς αυτό που αλλάζει δεν είναι ο Θεός αλλά αυτό που επιζητά ο άνθρωπος από το Θεό βιώνοντας την όλο και αυξανόμενη βία η οποία πηγάζει από τη διαφοροποίηση των κοινωνικών τάξεων, την εκμετάλλευση των αδυνάτων, την ολοένα ισχυροποίηση της Ισχύος, τη δημιουργία ενός τρόπου ζωής που δε διαφέρει παρά σε  ελάχιστα δευτερεύοντα σημεία από το σημερινό. Με άλλα λόγια η προσωπικότητα του Θεού που εκφράζεται στην εβραϊκή κουλτούρα καθώς δημιουργήθηκε με την πάροδο του χρόνου από την ατομική ζωή στη νομαδική, στην κοινοτική και στη ζωή της πόλης, και από την ζωή του υπεύθυνου για όλα ελευθέρας βούλησης προσώπου ως τη ζωή του άβουλου χειραγωγούμενου εγκλωβισμένου κατοίκου της πόλης και σκλάβου της Εξουσίας, είναι το αποτέλεσμα της αντίδρασης της ανθρώπινης οντότητος στη βίωση της βίαιης δράσης της Ισχύος  επ’ αυτής.

Η ισορροπία της δημιουργίας εναρμονισμένη στην τελειότητά της δεν μπορεί παρά να αποβάλλει τα εκτρώματα τα οποία εκ της επιλογής των την ανισορροπούν. Δεν πρόκειται για μια προσωπική εκδίκηση του Δημιουργού, αλλά για τα αποτελέσματα της καταστροφικής δράσης ενός αποκομμένου από το Έν μέρους, ενός δημιουργήματος το οποίο ως αποχωρισμένο κατά την προσωπική επιλογή του, δρα ανεξαρτήτως της δημιουργίας, καθ’ εαυτόν και δι’ εαυτόν. Ο άνθρωπος απολελυμένος εκ της οργανικότητος του Ενός, διασπά εκ των ενεργειών του την αρμονία της ζωής στην ολότητά της και λαμβάνει ως αντίδραση ενός οργανισμού τον οποίο θέτει σε κίνδυνο τα αποτελέσματα της ιδίας δράσης. Δεν εκδικείται ο Θεός γιατί τότε δεν θα ήταν Θεός, ούτε είναι δυνατόν να εισέρχεται σε διαδικασίες πιστοποίησης της πίστης μέσω παράδοσης της ανθρώπινης ύπαρξης στο διάβολο ο οποίος εμφανίζεται να του θέτει ζητήματα τα οποία τον θέτουν σε αμφιβολία ώστε να πρέπει να αποδειχθεί το αληθές και όλο αυτό να γίνεται μέσα από καταστροφές που επιφέρει ο εξουσιοδοτημένος διάβολος στον άνθρωπο όπως στην περίπτωση του Ιώβ,   είναι η ανισορροπία αυτή η οποία ανταποδίδει και στην οποία ο άνθρωπος εκθέτει τη δημιουργία δια των δράσεών του. Σε κάθε δράση αντιστοιχεί μία αντίδραση όπως στην εκδήλωση δράσης ενός ιού, ο πυρετός αποτελεί ένδειξη αντίδρασης προς τον αφανισμό της απειλής. Κάθε ενέργεια στο όλο επιφέρει μία άλλη αντίθετης φοράς ως απάντηση προς αυτήν.

Αυτή ακριβώς η αντίδραση στην εξωτερική προσβολή του ξένου που εκφράζεται στο μένος του Αχιλλέα και ερμηνεύεται ως η κατοχή από κάποιο θεό του ανθρώπινου σώματος που γίνεται ξενιστής, τονίζει την εξωτερική αιτία του μένους, της μανίας, παρερμηνεύοντας μόνο, την αντίδραση του οργανισμού που εξαιτίας κάποιου εξωτερικού αιτίου τίθεται σε ανισορροπία, ως κατοχή από θεό. Όμως και στις δύο περιπτώσεις εκείνο που είναι το αίτιο της μανίας είναι ξένο προς τον οργανισμό.

Η αρχή δράσης – αντίδρασης, εγγενής στη δημιουργία, αποτελεί χαρακτηριστικό αυτής, όμως όχι και του Δημιουργού της, όπως ακριβώς  διδάσκεται από τον Διδάσκαλο Ιησού αλλά και από τους Αποστόλους, οι οποίοι στο σημείο αυτό ακολουθώντας τον Ιησού εμφανίζονται να αποκλίνουν από την πολιτισμική τους κληρονομιά καθώς το ζήτημα είναι να αγαπάς όχι μόνο αυτόν που σε αγαπά, κάτι πολύ φυσικό, αλλά και αυτόν που σε μισεί. Αυτό ακριβώς το σημείο που αποδεικνύει την τεράστια διαφορά της παγιωμένης αντίληψης του Παλαιοδιαθηκικού Θεού του οποίου ο θυμός έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δημιουργήματος ως αντίδραση στη δράση, κάτι το οποίο υπάρχει και στην Αποκάλυψη - στον ύστατο βαθμό καθώς γράφεται μετά την καταστροφή και τις σφαγές των Ιεροσολύμων από τη Ρώμη οδηγώντας την αντίδραση στην κορυφαία ανταπόδοση-, ως το κύριο ζήτημα το οποίο διαπραγματεύεται με τον τρόπο της η διδασκαλία του Ιησού και των Αποστόλων (βλ. και το αναρτηθέν «Οι τέσσερις απαντήσεις, Απάντηση δεύτερη, Ραβί Ιησούς και χριστιανική κοινότητα»), πέρασε στα αζήτητα όταν ο χριστιανισμός καταλογογραφήθηκε ως θρησκεία, αποκτώντας θέση στη δομική οργάνωση και λειτουργία του κόσμου τούτου. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε τον όρκο που δώσαμε αντίθετα προς τη διδασκαλία του Ιησού περί όρκου, στο Ευαγγέλιο κατά την έναρξη της στρατιωτικής μας θητείας, προς φόνευση των μισούντων την πατρίδα ημών και ημάς.

 Όσο πιο ισχυρή είναι η απειλή προς το όλο τόσο αυξάνεται η αντίδραση του τελευταίου. Η αυτονόμηση και ψευδοαποκοπή του ανθρώπου εκ του Ενός και τα πλήγματα που του επιφέρει ενέχουν την εξολόθρευση του ίδιου του ανθρώπου καθώς δεν έχει πάψει να αποτελεί μέρος του όλου ασθενές μεν, υπάρχον δε. Κυριαρχία στη φύση σημαίνει κυριαρχία στον ίδιο, μετάλλαξη στα παραγόμενα της φύσης σημαίνει μετάλλαξη στον ίδιο, καταστροφή της είναι η καταστροφή του. Όσο και αν μια ρομποτοποιημένη νεοτεχνολογική ύπαρξη εμφανίζεται αποκομμένη από τη δημιουργία, ως Άλλο, δεν παύει να δραστηριοποιείται εντός της και να τη χρησιμοποιεί, δεν παύει να λαμβάνει τα αποτελέσματα της δράσης του εξ αυτής, δράση της οποίας η μεγιστοποίηση μεγιστοποιεί την αντίδραση, η οποία δεν είναι άλλο από την αντίδραση της ζωής προς το θάνατο και η οποία  αποτελεί το ολοκαύτωμα του ίδιου του δρώντα καταστροφέα.   

                                                                                                    ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                    Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος