ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΦΟΝΕΙΣ

 

Προσχεδιασμένα Πρότυπα Φονείς

30/11/2020

2015… το παγκόσμιο σήμα έναρξης της επίσημης εγκαθίδρυσης της Νέας Τάξης όπου μία κινηματογραφική παραγωγή μετά από 5 χρόνια προετοιμασίας και μετά την οικονομική ύφεση του του 2008 της οποίας οι σχετικές αναστηλώσεις των δημοσίων ελλειμμάτων αντιστοιχούν στην τεράστια αύξηση χρεών, αντιστρέφει ένα θέμα ανατροπής σε σήμα έναρξης του μεγαλύτερου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητος: The Wall. O τοίχος που αποσαθρώνεται δεν είναι πλέον άλλος από τον ελάχιστο προσωπικό των νομικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων ενώ τα παιδιά εμφανίζονται να χορεύουν κάτω από τις εντολές της Αρχής και την άνωθεν συνεχή κατασταλτική βία. 

Και αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος δράσης της επίβουλης Iσχύος στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ο οποίος αποσυνθέτει την ύπαρξη και την επανασυνθέτει σε ένα φαντασιακό ψευδές επίπεδο βίωσης προτύπων εντέχνως εμφυτευμένων διά της αντιστροφής της ταυτότητας ενός συγκεκριμένου συμβάντος το οποίο υφίσταται μεν ως εικονική πραγματικότητα ουσιαστικά δε αντιστρέφεται εξυπηρετώντας τους δόλιους σκοπούς της Ελίτ του Βαθέως Σκότους.

Προς επίτευξη του στόχου της αντιστροφής αυτής προηγείται η αποκοπή από κάθε παραδοσιακή αξία και ηθική η οποία εδραιώνεται στον ειλικρινή πόθο προς δικαιοσύνη, ελευθερία και αλληλεγγύη κάθε ύπαρξης ως αντίδραση στον συστημικό ολοκληρωτισμό.

Η αναταυτοποίηση αυτή αφήνει αβάσιμες τις ψυχικές δομές οι οποίες πρέπει να επαναβασιστούν σε όλα τα επίπεδά τους. Μέσα από αυτή την επανεδραίωση η αναταυτοποίηση καταλήγει σε μία συνάθροιση στοιχείων τα οποία εντέχνως εμφυτευμένα στη νέα ψευδή ταυτότητα –όπως η υπερκατανάλωση η οποία ισχύει σε κάθε δράση και έκφραση αντί της εσωτερικής διεύρυνσης,   αντιστρέφει την κάθε ευγενική προσδοκία σε κυρίαρχη και αλαζονική αυτιστική απαίτηση. Έτσι ο διαλογισμός εκπίπτει στην κατανάλωση κάθε είδους τοξικών ουσιών και η αγαπητική συνεύρεση σε διεστραμμένο σεξισμό στο έλεος της υπερκαταναλωτικής μανίας, καταλήγοντας πάντα στη χειραγώγηση τεράστιου αριθμού υπάρξεων οι οποίοι παρά την αντίθετη δική τους γνώμη, λειτουργούν πλέον όχι ως η αντίδραση στην επιβαλλόμενη ισχύ αλλά ως η ίδια η δράση της Ισχύος η οποία επικαλύπτεται από τους ψευδείς πλέον ευγενικούς και διακαώς επιζητούμενους στόχους της αναταυτοποιημένης ύπαρξης η οποία φαντασιακά βρίσκεται στο άσπιλο παρελθόν ενώ οι πράξεις της διαιωνίζουν το δόλιο και φθονερό μέλλον.

Δεν είναι τυχαίο το ότι στις μεγαλύτερες και σημαντικότερες συλλογικές συνευρέσεις που πραγματοποιήθηκαν στη γη υπό του οράματος της νέας κοινωνίας ανθρώπων, της κοινωνίας της αγάπης την οποία οραματίζονταν οι υποτιθέμενοι αντιδρώντες, λειτουργούσε καθόλα η δράση της Ισχύος και αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από τη λογοκρισία στην οποία υποβλήθηκαν σε όλες τις περιπτώσεις οι μετέχοντες στην παρουσία των δρωμένων. Έτσι κατ’ αρχήν σταθερά και χωρίς εξαιρέσεις λογοκρίθηκαν δρώμενα τα οποία ξέφευγαν από τη χειραγώγηση της Ισχύος ενώ όλα όσα παρουσιάζονταν είχαν να κάνουν με τον ερωτισμό και την εκτόνωση ενός καταπιεσμένου εαυτού και από όσα είχαν σαφείς πολιτικές προεκτάσεις επετράπησαν μόνον εκείνα στα οποία η πολιτική δράση αποτελούσε το διακοσμητικό χώρο στον οποίο εκτυλισσόταν μια ερωτική σχέση.

Στη συνεχή επιβουλή των ατόμων από της Ισχύος, συμβάλλουν πάντα αποφασιστικά όλες οι εταιρίες παραγωγής προτύπων και φυσικά τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης καθώς θεοποιούν τα πρότυπα τα οποία εμφυτεύονται στα άτομα αποδίδοντάς τους την αίσθηση του άτρωτου, του αθάνατου. Όμως η θεοποίηση - και αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δράσης , δε στρέφει το ον προς τα άνω αλλά όπως πολύ εύκολα γίνεται αντιληπτό προς τα κάτω.  Το θεοποιημένο πρότυπο εγκοσμίως, συνδέεται εξωκοσμικά μόνο με το Σκότος στη χρήση κάθε δυνατού μέσου που ουσιαστικά καταλήγει στην πλήρη ισχύ του ερπετοειδούς τμήματος του εγκεφάλου, πλήρως αποκομμένου από του προσθίου τμήματος, αποκλείοντας κάθε κριτική σκέψη και γνώση, η οποία βέβαια για να πληρωθεί ως δράση θα πρέπει να εξαφανιστεί και από κάθε εκπαιδευτική δραστηριότητα μέσα σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον όπως ένας υπολογιστής. Τελικά το θεοποιημένο πρότυπο και τα αντιτυπικά του αντίγραφα καταλήγουν στην εκφώνηση της πιο διεφθαρμένης  και ολέθριας φράσης «είμαι ο Σατανάς», όπως εκφέρεται στις μαζικοποιημένες εκδηλώσεις, σε όλα συμβάντα, σε κάθε κινηματογραφική ταινία, που δεν αποτελούν παρά τις ψυχικές δράσεις προετοιμασίας της απόλυτης κατάπτωσης και μεταστροφής στο μη είναι, καθώς και σε κάθε διαφήμιση και κάθε βήμα στους αστικούς χώρους που πλέον συσσωρεύουν όλο σχεδόν το ποσοστό της πληθυσμιακής μάζας του πλανήτη.

Τα θεϊκά πρότυπα εντός της κοινωνικής σφαίρας καταλήγουν να χειραγωγούν και να κατευθύνουν τις υπάρξεις οι οποίες εκ φύσεως είναι η ελπίδα του μέλλοντος ενώ οι ελάχιστες παραμένουσες αγνές αποβάλλονται από του κοινωνικού χώρου είτε από της Ισχύος είτε από της ίδιας της χειραγωγούμενης μάζας, μαζική έκφανση της Ισχύος. Με τον τρόπο αυτό ο πόθος και η ελπίδα αλλαγής του κόσμου μεταποιούνται διατηρώντας την παλιά τους εικόνα ακριβώς - όπως η αντιπαράθεση δεξιάς και αριστεράς η οποία δίδεται προς αποχαύνωση και πλήρη απομάκρυνση από το πολιτικό γίγνεσθαι το οποίο έχει προ πολλού αποβάλλει αυτές τις διακρίσεις τηρώντας απλά τις εντολές της Ισχύος -,  ως αντίδραση στη δράση της Ισχύος, στη δράση της ίδιας της Ισχύος του Βαθέως Σκότους που σημαίνει και την τεράστια ενδυνάμωσή της, ενώ οι παραμένοντες πιστοί και αμετακίνητοι σε ό, τι πρεσβεύουν απομακρύνονται από τη μαζική κοινωνία δια των γνωστών μεθόδων πολιτικής δράσης, κοινής φήμης και παραπληροφόρησης στη μη προσπελάσιμη απόσταση από το μαζικό γίγνεσθαι. Το τελευταίο χάνει μέσα στη συνεχή αυτή δράση όλα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά εμφανίζοντας ακριβώς τα αντικοινωνικά στην απομόνωση, αποκοπή από τη συλλογικότητα, μικραίνει συνεχώς ως ό, τι είναι η ουσία του ανθρώπου ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει συνεχώς σε μια φαντασιακή ψευδαίσθηση ως το κυρίαρχο ον το οποίο είναι κυρίαρχο κάτω από το άγρυπνο και κατασταλτικό βλέμμα της Ισχύος και κλειδαμπαρωμένο ακόμα και στον πιο μικρό ατομικό του χώρο.

Η μεταποίηση αυτή αποτυπώνεται στην καταστροφή και αποβολή κάθε σταθερού ηθικού και αξιακού συστήματος το οποίο αποσαθρώνεται ακόμα και αν υπόκειται σε κάποια ευγενή δράση, με το συνεχή βομβαρδισμό στον οποίο υποβάλλεται, κάτι το οποίο θεάται συνεχώς από τους παλαιούς εν ενεργεία εκπαιδευτικούς οι οποίοι αντιμετωπίζουν την πλήρη, εμφυτευμένη διά των ηλεκτρονικών μέσων που αποτελούν την κύρια ενασχόληση, αδιαφορία των μαθητών ενώ οι τελευταίοι στρέφονται στα προβαλλόμενα ψηφιοποιημένα πρότυπα στα οποία έχουν συμπεριληφθεί και αρχαίες ηθικές αξίες αναδομημένες όμως και μεταποιημένες κατά τα ζητούμενα της Ισχύος. Και αυτό το οποίο εμπεδώνεται και επιθυμείται δεν είναι οι αξίες και το ήθος που επιδεικνύουν το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης, το θάρρος, η αυτοθυσία, η αγάπη για τον πλησίον, αλλά ο τρόπος δράσης που υπερέχει θεαματικά, η πιο θεαματική δολοφονία.

Η εσκεμμένη υπερκατανάλωση οδήγησε λοιπόν τα άτομα στη μαζικοποίηση, την απομόνωση, τον αυτισμό, την ψευδή κυριαρχία και την κακόβουλη πρακτική. Έτσι, τα σκάνδαλα τα οποία πλέον διαρκώς φανερώνονται δε λαμβάνονται παρά μόνο ευκαιριακά υπόψιν καθώς ό, τι και να συμβαίνει η αποχαυνωμένη μάζα παραμένει στο φαντασιακό της κατασκεύασμα. Έτσι, όταν γίνεται στις μέρες μας λόγος για επιστροφή στην κανονικότητα πάντα θα πρέπει να ερμηνεύεται ως επιστροφή στην υπερκαταναλωτική χαλάρωση και δανειοληπτική σπατάλη, στην επαναεπαλήθευση του ψευδοκυρίαρχου αυτιστικού όντος. Γιατί άλλη κανονικότητα πέρα από αυτήν ποτέ δεν υπήρξε. Και αυτό που τόσο ενόχλησε και οδηγεί στην επιζήτηση της κανονικότητας δεν είναι ό, τι συμβαίνει αλλά η στιγμιαία επαναφορά της γονιδιακά κληρονομημένης αλλά στη λήθη πλέον, επίγνωσης του θανάτου, η οποία επιφέρει τον απόλυτο πανικό όσο ισχυροποιείται έξωθεν, αφού το ψευδοθεοποιημένο ον είχε ήδη αποβάλλει την αλήθεια της ύπαρξής του στην κυριαρχία του υπερκαταναλωτισμού.

Όμως αυτή η κανονικότητα η τόσο ποθητή ώστε να επιζητεί τη θετικότητα ακόμα και  σε προσωπικές θυσίες όπως η απώλεια κάθε νομικά κατοχυρωμένου δικαιώματος πολίτη και η καταβύθισή του στο επίπεδο της εύπλαστης μάζας είναι ακριβώς αυτή που βιώνεται και δημιουργεί τη θέληση προς την ίδια. Μόνο που βιώνεται από μία άλλη οπτική η οποία αφήνει να διαφανεί ένα ελάχιστο τμήμα της αηδιαστικής θανατηφόρας ύπαρξής της, παίζοντας το παιγνίδι της τυφλόμυγας και χρησιμοποιώντας μία άλλη όψη για να περιχαρακώσει ακόμα περισσότερο, πολύ πιο βαθιά και πολύ πιο αποτελεσματικά την ανθρώπινη μάζα σε τροφή των θανάσιμων επιβουλών του Σκότους.

Κάθε επαναφορά, κάθε χαλάρωση, αποτελεί ένα προστάδιο για ακόμα χειρότερα συμβάντα. Εφ’ όσον η ανθρώπινη μάζα ως τέτοια έχει πλήρως αποπροσωποποιηθεί ο πλήρης συμβολισμός της στην πράξη είναι η απώλεια της απόλυτης δύναμης του ανθρώπου,  του ανθρώπινου προσώπου. Κρυμμένο ίσω από ένα τιποτένιο γλοιώδες υλικό, η αποσύνθεση είναι πλήρης και οριστική.

                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ  ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                Διδάσκαλος Π.Ε., Θεολόγος