ΠΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΕΛΙΤ

 

Ανατομία μίας Σταύρωσης

Ενότητα Α΄, Μέρος 2ο

Πατριά και Ελίτ

23/12/2020 

Στον ελληνικό χώρο, παρά τις διακυμάνσεις του υπό τις εκάστοτε γεωπολιτικές – στρατιωτικές συνθήκες, το συνεχές επαναλαμβανόμενο σενάριο των εναλλασσομένων κυβερνητικών σχημάτων είναι, εξαιρουμένης της περιόδου της κυβερνήσεως του Ι. Καποδίστρια, όχι λόγω διαφόρου δόμησης, αλλά στοχοθεσίας και κινήτρου, διπολικό. Εκτυλίσσεται σε δύο άξονες συμπλεκόμενους και διαπλεκόμενους. Θα μπορούσε να ονομαστεί «η ανακύκλιση της κατάρρευσης», αλλά ακόμα και αυτό αποβαίνει ελλιπές διότι η ανακύκλιση προϋποθέτει ανόρθωση.  Έτσι, μέσα σε ένα χαοτικά διαλυόμενο χώρο, δεν μπορεί παρά οι όποιες εναλλαγές να αποδίδουν αρνητικό αποτέλεσμα.

Η διάλυση μιας διαλυμένης οικονομίας ή η συνέχεια παραμονής στη διάλυση δια διαφόρων παραγόντων συντείνουν σε ένα στόχο: την διατήρηση της πολιτικής κάστας της πολιτικής πατριάς αρχικά και της κινητικά δημιουργημένης επαγγελματικής πολιτικής ελίτ αργότερα. Και οι δύο κατακρατούν το χαρακτηριστικό της απροσβλησίας στη λειτουργία τους, καθώς η μεν πρώτη διατηρείται δια του πελατειακού συστήματος - ας θυμηθούμε τα αρματολίκια και τον τρόπο λειτουργίας τους - με τα σφάλματά της να προσμετρώνται στους αντιπάλους, η δε δεύτερη διά του καθέτου διαχωρισμού από το κοινωνικό γίγνεσθαι -, στην οποία η εσφαλμένη πρακτική δικαιολογείται εκ της πλέον καθιερωμένης κοσμοθεωρητικής τυχαιότητας των συμβάντων τα οποία όντας ενταγμένα σε νοητικές κατασκευές δύνανται απλά να αλλάξουν τρόπους διασύνδεσης ή να ενταχθούν σε άλλο νοητικό κατασκεύασμα, απαλλάσσεται από κάθε αρνητικό αποτέλεσμα δράσης ενώ χαρακτηρίζεται από το διαρκή εξεφτελισμό ο οποίος πλέον μόνιμα της αποδίδεται από το μέσο πολίτη (sic!), που δεν αρκείται σε κάτι πέρα από να την καθυβρίζει αδιαλείπτως –άλλος άλλους και όλοι όλους-, ενώ ταυτόχρονα παγιώνει την ισχύ της εντασσόμενος ολοένα στην ηδονιστική φαντασίωση του βολεμένου υπερκαταναλωτή, απέχοντας τελικά και από την παρωδία της δημοκρατίας στην οποία φαντασιακά για αυτόν και θεωρητικά για το σύνταγμα συμμετέχει.

Η παιδεία, από άλλη εστίαση, αποτελεί την κοινωνικοκρατική έκφραση της διαλυμένης κοινότητας και την υλοποίηση της στοχοθεσίας της παραμονής σε αυτήν. Αλλά σε αυτό θα επανέλθω αφού διεξέλθω κάποιων ιδιαιτέρων σχολίων.

Ο δανεισμός, σηματοδοτεί την έναρξη της πολιτικής ύπαρξης της Ελλάδας. Δανεισμός με βαρύτατους έντοκους όρους οι οποίοι δια ιδιαιτέρων ιδιωτικών επικερδών συμφωνιών γίνονται αποδεκτοί εξασφαλίζοντας τη μη δυνατότητα αποπληρωμής και την ένταξη της Ελλάδας σε ένα χρεωστικό κοινό.

Ο πολεμικός εξοπλισμός ως κύρια προοπτική του δανεισμού αναλώνεται σε πλεκτάνες των εμπλεκομένων και πάντα σε μια κατασπατάληση χρήματος σε έξοδα παραστάσεων, προσοικείωση μεγάλων ποσών από τους εμπλεκομένους προς προσωπική ωφέλεια, διαμοίρασμα ποσών στους ενδιάμεσους και άνευ σκοπού συγκροτούμενους τομείς, ώστε τελικά να επιτευχθεί η καταχρηστική, αναποτελεσματική και άχρηστη αγορά παρωχημένου, προβληματικού προς απόσυρση ή απλά ελαχιστοποιημένου σε ποσότητα οπλισμού.

Η εύνοια των ξένων δυνάμεων επιζητείται διαρκώς οπότε και οι παραχωρήσεις προς αυτές αγγίζουν την υπερβολή - και αυτό φαινομενικά αφού η επιζήτηση της εύνοιας είναι η επικάλυψη της διαταγής - , καθώς ξένες επιχειρήσεις λειτουργούν με όρους ειδικού τύπου προκαλώντας απώλεια τεράστιου κεφαλαίου ή καταλήγουν στο αποτέλεσμα αυτό αφήνοντας απλήρωτα χρέη. Φυσικά εδώ μεσολαβεί και η ανταλλαγή και αντιπαροχή των σχετικών αντιτίμων προς τους κυβερνώντες.

Η ίδια στάση ακολουθείται από εντόπιους επιχειρηματίες οι οποίοι αποκομίζοντας τεράστια έσοδα τα προσπορίζονται ενώ φανερώνουν δια των εν-χρημάτων διαπλοκών με τους κυβερνώντες, οικονομική ένδεια.

Η ανάληψη έργων από συγκεκριμένες επιχειρήσεις και ο αφανισμός του δημοσίου χρήματος από τους ενδιάμεσους φορείς είναι μια συνήθης και επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Τα έργα γίνονται με τη λιγότερη δυνατή δαπάνη, δια υψηλότατων εικονικών κοστολογίων ενώ οι παρατρεχάμενοι λαμβάνουν τον οβολό της προώθησης. Και αν το κοστολόγιο είναι αρκετά χαμηλό, αυτό καθόλου δε βλάπτει τους εμπλεκομένους παρά το τελικό ακατάλληλο αποτέλεσμα που παραδίδεται προς χρήση.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί σε κάθε σημείο της ελληνικής διαστρωματωμένης κοινωνίας με την ανοχή, η οποία εξασφαλίζει την ησυχία του καθενός επί το έργον αυτού. Καθένας καταχράται ό, τι δύναται να καταχραστεί από τη θέση αυτού, από εκατοντάδες εκατομμύρια έως δεκάρες. Το ποσό είναι δευτερεύον ζήτημα. Το πρωτεύον είναι η διαπαιδαγώγηση ενός λαού εν τη γενέσει αυτού στα σπάργανα του νεοδόμητου κράτους.

Έτσι, εισάγεται το ζήτημα της πατριάς. Διότι πώς θα ήταν όλα αυτά εφικτά αν δεν υπήρχαν συγκεκριμένοι υποστηρικτές ώστε να επιτυγχάνεται η μονιμοποίηση των κατόχων της εξουσίας; Η δημιουργία μιας πελατείας λοιπόν γύρω από τα πρόσωπα αυτά είναι επιβεβλημένη και ο τρόπος γνωστός και καθαγιασμένος από τη σύνολη ζωή των κατοίκων του χώρου αυτού.  Μία πελατεία η οποία, όποια και να είναι η προέλευσή της, συγγένεια, φιλία, συναλλαγή, συμφέρον, προσπορίζεται θέσεις άνευ ουσιαστικών και πολλές φορές και τυπικών ή πλαστών προσόντων ζώντας ως επί το πλείστον με τα κεφάλαια του δημοσίου. Όσο η διάλυση αισθητοποιείται, τόσο η εξουσία έχει την ανάγκη περισσότερης στήριξης, τόσο η πελατεία αυξάνει, τόσο η κλοπή μεγαλώνει, τόσο το δημόσιο αποσαθρώνεται.

Εδώ το ζητούμενο είναι ένα σχήμα παιδείας που να διατηρεί κατά το δυνατόν μία μονιμότητα και σταθερότητα στο σύστημα ώστε να επιβραδύνεται η διάλυση, όχι όμως με στόχο την ανόρθωση αλλά την παραμονή των πολιτικών στις θέσεις της εξουσίας. Έτσι το μέσο στην παιδεία μεταστρέφεται σε σκοπό ενώ ο τελευταίος περνάει στη θεωρητική διατύπωση της ανυπαρξίας. Ευνόητο, καθώς η λογική απλά και ξεκάθαρα ομολογεί πως ένα κράτος δικαίου, ισονομίας, ευνομίας και ευπραγίας δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην οριζόντια κινητικότητα των νέων πολιτών, αποφοίτων της παιδείας και όχι στους νέους εργαζομένους που θα διαπαιδαγωγούνται έτσι ώστε διά της μελλοντικής τους μεταφοράς στον κοινωνικοπολιτικό βίο όχι μόνο θα εκλέγουν αλλά όπως στους τελευταίους χρόνους της μαζικής πλέον καλουμένης δημοκρατίας θα εκλέγονται και θα προωθούνται διά της καθέτου κινητικότητας που σημαίνει το πέρασμα στην πολιτική ελίτ με όλες τις απολαβές που συνεπάγεται. Αν οι νέοι δεν οδηγούνται στον τελικό σκοπό της παιδείας που δεν μπορεί να είναι άλλος από μία ολοκληρωμένη κοινωνία του καλού και αγαθού, οδηγούνται στον εργασιακό ανταγωνισμό ο οποίος διά του αλληλοσπαραγμού των μετεχόντων   αποκλείει κάθε έννοια βιωσιμότητας μιας χώρας.  Σε όλα τα προσχήματα λοιπόν παιδείας με απαρασάλευτη σταθερότητα, η μόρφωση είναι ο ατομικός στόχος επιβίωσης ενώ ο πραγματικό σκοπός  της συλλογικής υγιούς επιβίωσης περνάει στη λήθη.

 Ο κοινός και ιδιαίτερος παράγοντας στην Ελλάδα είτε ως απορροή του αστικού προτύπου είτε της μαζικής δημοκρατίας είναι σταθερότατος. Και εδώ αναλόγως του προτύπου τα σχήματα παιδείας ακολουθούν τις εκ των έξω εισαγόμενες μέσω της οικονομίας προοπτικές. Αν το αστικό ιδεώδες μετέφερε στο άτομο την αξία της θέσης που κατείχε στη σχέση του με το λειτουργικά διατεταγμένο όλο, όπου, ακόμα και ο χαμηλόμισθος εργαζόμενος εύρισκε τουλάχιστον τη θεωρητική του δικαίωση στη θέση και το λόγο της ύπαρξής του - θέση που κατείχε εκ της αξίας και δυνατοτήτων του (πάντα κατά το θεωρητικό πρότυπο), διατηρουμένου του πολιτικού συστήματος ως παραπάνω διεγράφη, η σημερινή, μαζικοποιημένη, ασύνειδη, οικονομικά και ηδονιστικά εξαθλιωμένη κοινωνία, η δρώσα κάτω από το συνεχή οικονομικό εκβιασμό, εκφοβισμό και βιασμό αποβαίνει εύχρηστη και χειραγωγήσιμη καθώς έχει ενσωματώσει συνειδησιακά την αυτοαντίληψη της μάζας ακόμα και όταν δεν το αποδέχεται προσπαθώντας να εξάρει την ιδιαιτερότητά της μέσα από τα παράγωγα μαζικής κατανάλωσης, είναι η «κοινωνία της μαζικής δημοκρατίας» η οποία μάλιστα φθάνει και αυτή στο τέλος της.

Πρόκειται για την μαζικότητα που χαρακτηρίζεται από την ιδιοτυπική παραγωγή και κατανάλωση η οποία υποστασιάζει τα φαινόμενα της απλής κίνησης και των απλών και τυχαίων συσχετισμών χωρίς κάποιο ιδεώδες στο οποίο να αποβλέπει παρά στον ηδονισμό της υπερκατανάλωσης όπως και αν νοηθεί αυτή, από τη γενετήσια συνεύρεση ως την αναπλήρωση και υπερπλήρωση του ψυχισμού του ατόμου μέσω του μαζικοποιημένου προσφερομένου προτύπου του, είτε αυτό είναι πολιτικός αρχηγός, είτε καλλιτέχνης, είτε ποδοσφαιριστής, είτε απλά ένα αντικείμενο ηδονής όπου αυτή μπορεί να προέρχεται ακόμα και από φόνους.

Όπως και να έχει, το σύστημα στην Ελλάδα παραμένει αλώβητο χρησιμοποιώντας τρεις όρους ανάλογα με το κοσμικό πρότυπο.

Ο πρώτος όρος είναι η ενσυνείδητη βιωματική αποδοχή της μη δυνατότητας και δράσης εκ των κάτω στα τεκταινόμενα, είτε αυτή προέρχεται εκ της καθέτου διαστρωμάτωσης, είτε εκ της οριζοντίου εκ των έσω ή καθέτου εκ των κάτω και έσω σχηματισμένης κυβερνητικής ελίτ, είτε εκ της παγκοσμίου  επιφοράς την οποία επικαλούνται οι κυβερνώντες, είτε εκ του αχρηστευμένου από τα παραπάνω και από τα ίδια διατηρουμένου θρησκευτικού και θεολογικού πλαισίου.

Ο δεύτερος όρος είναι ο οικονομικός βιασμός, εκβιασμός, η εξαθλίωση που οδηγεί στο κέντρο του ενδιαφέροντος τις βασικές ανάγκες επιβίωσης για ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου.

Ο τρίτος όρος είναι ο αφανισμός ή η μεταστροφή του συλλογικού ιστορικού ασυνειδήτου του λαού, όπως και αν έχει διαμορφωθεί αυτό.

Έτσι, η μάζα είναι πλέον ο παθητικός αποδέκτης σε θέση τηλεθεατή όλων των συμβάντων των οποίων όλα τα τραγικά αποτελέσματα καρπούται.

                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος