D.C. Al Fine

 Δισθανείς (Δύο φορές νεκροί)

Ενότητα δεύτερη: Ο θάνατός μου

 Κεφάλαιο 2ο, D.C. Al Fine 

12/5/21

Πρώτο το οποίο επεδιώχθη στα πλαίσια της μεταλλαγής της ειδοποιού διαφοράς της "ανθρωπότητος", ήτο η πλασματική ισότης, ήτοι η ψευδαίσθησις της ισότητος που απορρέει από την κοινή συμμετοχή ή την κοινή δυνατότητα συμμετοχής στην απόκτηση και κατανάλωση αγαθών. Έτσι, από την μία πλευρά εξομαλύνονται πλασματικά και για το σκεπτόμενο υποκείμενο οι ταξικές διαφορές, καθ' όσον αυτό εμπραγματίζεται δυναμικά τείνοντας προς το μη ον, ενώ από την άλλη το τελευταίο, στην κοπιώδη προσπάθεια προς τη δυναμική ανέλιξη εξανδραποδίζει όλο και περισσότερο εαυτόν, στον παραλογισμό του εγκλωβισμού του υπό την εξουσία των παραγομένων από αυτό αγαθών, που σημαίνει, για να εξασφαλίζει να καταναλώνει στην ψευδοελευθερία του, πρέπει να συνεχίσει να παράγει στη δουλεία του.

Η "ισότητα" αποβαίνει τελικά και μονάδα διαφορισμού, αφού εκ φύσεως φανερώνει ό, τι προσπαθεί να καλύπτει, ενισχύοντας την ανισότητα οπότε και τις διαφορές των μαζικών τάξεων, στην παρουσία τους. Πίσω όμως από τη λειτουργία αυτή που λίγο πολύ αυτοαναιρείται προωθείται μια δεύτερη η οποία αφορά όχι πλέον στην κοινωνική εξομάλυνση μέσω μιας πλασματικής εντύπωσης εξισωμένων κατά το δυνατόν οικονομικών μονάδων, αλλά στην ομογενοποίηση της "ανθρωπότητος".

Αν ό, τι κάνουμε έχει τις ίδιες σαφείς αντιτυπίες σ' όλους μας, αυτό δε σημαίνει παρά ομοιότητα, όχι ισότητα. Γινόμαστε όμοιοι όχι ίσοι και η ομοιότητα  αυτή δεν αίρεται από μία αντισταθμιστική τάση όπως η ισότητα, αφού αποβλέπει στη μετουσίωση, ήτοι αλλαγή ουσίας και όχι εξωτερικής ένδυσης. Αν ο βιομήχανος και ο εργάτης ανήκουν σε διαφορετικές τάξεις, αυτό δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά το ότι τα εισοδήματά τους είναι διάφορα. Η δυνατότητα συμμετοχής στα καταναλωτικά αγαθά και των δύο, εξομαλύνει την κοινωνική κατάσταση δίδοντας διεξόδους εκτόνωσης που ταυτόχρονα αποφράσσει, καθώς κατοχυρώνει το χάσμα μεταξύ των δύο υποκειμένων όσον αφορά στην  οικονομική τους κατάσταση. Όταν όμως οι δύο προηγούμενοι βιώνουν την υπαρκτικότητά τους, ήτοι αποκτούν την αυτοσυνειδησία της ύπαρξής τους μέσα από τους ίδιους τύπους καταναλωτικών αγαθών, υπάρχουν ως προς αυτά, με άλλα λόγια γνωρίζουν εαυτούς εξ αυτών, ενώ δεν υφίσταται αντισταθμιστικός παράγοντας ο οποίος να επαναφέρει την πραγμοποιημένη "ανθρωπότητα" στη φυσική αντίληψη του εαυτού. Με τον τρόπο αυτό και τα δύο υποκείμενα εξαντικειμενικοποιούνται, εμπραγματίζονται και οπωσδήποτε απο-οντοποιούνται - απο-υποστασιάζονται. Ο εαυτός αποκτά συνείδηση καταναλωτικού αγαθού. Η αντίρρηση που θέλει τον εαυτό του τύπου αυτού ως τον κατεξοχήν συνειδητοποιημένο προσκρούει ακριβώς στο γεγονός της αποκοπής του από το κοινό γίγνεσθαι.

 Ένας αποκομμένος από το γεγονός εαυτός, εν-κεκλεισμένος στην ατομικότητά του, αποδίδεται εξωυποκειμενικά στην κοινωνική του υπόσταση, φανέρωση και παρουσία με την αισθητική αντίληψη της απουσίας. Οι ταξικές διαφορές γίνονται με τον τρόπο αυτό σημεία επαφής αντί τριβής, δια των οποίων εξασφαλίζεται η συνεχής ομογενοποίηση: Πίσω από κάθε ευτελή - όχι φθηνή έκδοση του Μαρξ ή της Αγίας Γραφής, εμφωλεύει πάντα η ποσοτική ομοιογένεια σε βάρος της ποιοτικής διαφοράς. Όταν τα δύο τελευταία μεταστρέφονται σε καταναλωτικά αγαθά προς ευδαιμονισμό και διέγερση ψευδοσυγκινησιακών καταστάσεων, απαλείφεται η τραγικότητα, η μιζέρια, ο ανθρώπινος πόνος που τους δίνει ακριβώς την ιδιαιτερότητα, όχι άλλη από την ουσία τους. Μεταποιούνται και ο λόγος ύπαρξής τους περνά απαρατήρητος μπρος στην απολαυστική κατανάλωση, καθώς παύει να υπάρχει ο Προσωπικός αυτών Λόγος.

Η προσπάθεια προς μετουσίωση της "ανθρωπότητος" (αλλά και τα αποτελέσματά της), ενυπάρχει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, σε οποιοδήποτε συμβάν. Φανέρωση διαρκής, τα Μέσα Μαζικής Αντιμετώπισης στο ρόλο του ομογενοποιητή ως Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται από το συνεχή βομβαρδισμό της ά-μοιρης πλέον, απο-κεκομμένης  ατομικότητος, στη συνεχή τριβή της, την κατευθυνόμενη κραιπάλη. Πίσω από την τελευταία, δεν υπάρχει τίποτε ικανό να διακρατεί και να συνέχει την κοινωνική παρουσία, δηλαδή τη μετοχή στο κοινωνικό γεγονός, που αποτελεί όμως και το οριακό σημείο αναφοράς της ύπαρξής μας. Ο μόνος λόγος που αναδύεται στην "κοινωνική συλλογικότητα", είναι αυτός του καταναλωτή.

Ολοθρευθείσης της κοινωνικής διέλιξης, απόλλυται ακριβώς ο μοναδικός τρόπος του υπάρχειν. Το αντίτιμο προϊόν μπορεί να είναι καλίγραμμα στήθη παραπληρούμενα σιλικόνης ή κάποια ακαταγώνιστη λιχουδιά παρά τη μηχανικά αναπαραγόμενη ηχητική επένδυση.

Η έννοια οποιασδήποτε  ενέργειάς μας καλύπτεται από την ιδέα της καλοζωίας η οποία όμως είναι στενά και αδιάσπαστα συνδεδεμένη μόνο με οικονομικές δυνατότητες, ώστε ο σκοπός, τουτέστιν η απόκτηση χρημάτων, να ταυτίζεται με την πλήρωση του λόγου ύπαρξης του εαυτού. Η καλοζωία διασκεδάζεται μεταπλάθοντας τα σκεδασμένα τεμάχιά της σε λόγους ατομιστικής διαντίδρασης. Έτσι μετατρέπεται σε ατομιστική έκφραση και φανέρωση όλων των απωθημένων ζητημάτων των οποίων ακριβώς η απώθηση οδήγησε στην εν λόγω κατάσταση, των ζητημάτων των οποίων η φανέρωση κατά την ουσία αυτών θα έκρουε τον κώδωνα κινδύνου του συστήματος.

Με την εξαντικειμενικοποίηση του εαυτού, έτσι όπως τον προσφέρουμε ως έδεσμα τρυφερό στους άλλους, δημιουργούμε έναν τρόπο πλασματικής συλλογικότητος που αποκαλύπτεται σε έναν άκρατο ατομικισμό. Ας αναφερθούμε παραδειγματικά στην εγκληματικότητα. Αν κάποτε αποτελούσε το μελανό σημείο της κοινωνικότητος, αυτό που έπρεπε να εξαλειφθεί, σήμερα, παρ' ότι εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως εξορκιστέα, αποτελεί σημείο επαφής, αφού χρησιμοποιείται ως συνεκτικός κρίκος των εν-κεκλεισμένων στις ατομικότητές τους παρακολουθούντων: καθηλωμένες πανομοιότυπες μονάδες, όντας μπροστά σε πανομοιότυπους δέκτες στη λήψη ενοειδούς στην ποικιλομορφία του μηνύματος, μεταλλάσσονται σε τηλε-θεατές είτε εντός είτε εκτός οικίας. Άν κάποτε η συλλογικότητα εμπεδώνεται στην υποβάθμιση του ατομικού και την εξύψωση του προσωπικού, τώρα κατοχυρώνεται στην απονέκρωση του προσωπικού και το θρίαμβο του μαζικού ατομικισμού.

Υπόδειγμα της εργοστασιακά παραγόμενης μαζικής οντικής κατασκευής αποτελεί η ίδια η παραγωγική δραστηριότητα, όπως συμβαίνει στην όποια εφαρμογή της. Φανέρωσή της, η ομοιοτυπία των παραγομένων προϊόντων. Οι παράγοντες αποσταθεροποίησης, προσλαμβάνονται στο κέντρο ελέγχου του συστήματος μέσω του μηχανισμού έρευνας - ανάλυσης - σύνθεσης της αγοράς, μετατρέπονται σε μεταλλαγμένα και ελεγχόμενα πρότυπα και διοχετεύονται πλέον ως αναλώσιμα αγαθά τα οποία ως προερχόμενα από αποσταθεροποιητικούς παράγοντες λαμβάνουν τη μέγιστη αποδοχή και χρήση, θεωρούμενα ως επιτυχία αγώνων. Με τον τρόπο αυτό, σημείο αντιλεγόμενο το οποίο είναι δυνατόν να θέτει σε κίνδυνο την ανισορροπία της δομικής σταθερότητας της Ισχύος, παραδίδεται μεταποιημένο σε καταναλωτικό αγαθό, προς κατανάλωση από την ίδια την Ισχύ, ενώ έχει απωλέσει ό, τι το χαρακτηρίζει ως αυτό που είναι. Οποιαδήποτε επαναστατικότητα "παρατυπική" - δια της διοχέτευσης προς κατανάλωσιν  παραποιημένου αντιτύπου, δε σκοπεύει παρά στη διαμόρφωση του ανθρώπου της υποταγής. Εξεγέρσεις γνήσιας και αληθινής επιθυμίας προς αλλαγήν αναπαράγονται από το σύστημα και αποδίδονται ως τρόποι ελέγχου και χειραγώγησης στον ευτυχισμένο νόμιμα "εξεγερμένο".  Όταν ο τελευταίος εθιστεί στον "παρατυπικό" τρόπο ύπαρξης, το κάθε χαστούκι της κυρίαρχης ισχύος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εαυτού.

Η υπαρκτική αντίληψη του εαυτού από του διατιθεμένου προϊόντος δε σταματά στην πραγμοποίηση - εργαλειοποίηση του όλου άνθρωπος - κόσμος, αφού ακόμα και στην αλλοτριωμένη αυτή κατάσταση, ο εαυτός δεν παύει να αυτοαντιλαμβάνεται , πράγμα που σημαίνει τη γνώση της ανταλλακτικής του αξίας. Ένα ακριβό προϊόν που έχει την επίγνωση της αξίας του, έστω και απομονωμένο στην ατομιστική του αυτάρκεια δεν παύει να είναι ένα ακριβό προϊόν. Επόμενο λοιπόν στάδιο της πορείας στην μεταποίηση του παράγοντος ον, είναι η κατανόηση του εαυτού από το σκεπτόμενο πλέον αντικείμενο ως έχοντος τη μηδενική αξία, μάλλον δε τείνοντος προς αυτήν.

Το ανθρώπινο ον, αφού περνά στο χώρο της αυτοαξιολόγησης μέσω της κατασκευής και μάλιστα της τιμής αυτής στην οποία βεβαίως περιέχονται όλες οι γνωστές αναδράσεις που επιτυγχάνουν την εκμετάλλευση του καταναλωτή - αλήθεια, σε ποιο δαίδαλο έχει εγκλωβιστεί ο άνθρωπος παραγωγός -, αρκεί να υποβιβάζεται διαρκώς στη διαλεκτική αναφορικότητα που επισυμβαίνει στην καθημερινή αλληλλόδραση, φθάνοντας έτσι η αξία του, εκείνη του πιο ευτελούς προϊόντος. Ο υποβιβασμός είναι εύκολος. Αρκεί να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, ήτοι πληθώρα καταναλωτικών αγαθών, ανοδική πορεία τιμών μείωση εργασιακών θέσεων και κοινωνικών παροχών, αύξηση οικονομικών υποχρεώσεων. Με τον τρόπο αυτό, ο εθισμένος καταναλωτής τείνει στην αδυναμία να καταναλώνει δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο τη θέση του καταναλώνοντας επί πιστώσει. Και ενώ ευχαριστημένος καταβυθίζεται ολοένα στην οικονομική ένδεια, ενδυναμώνει συνεχώς το οικονομικό χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ισχύος η οποία θα δράσει την κατάλληλη στιγμή έχοντας όλα τα ζητούμενα προ των χειρών αυτής. Το γεγονός αυτό δεν αφορά σε συγκεκριμένες ομάδες, αλλά στην ολότητα του ανθρώπινου δυναμικού, ενέχοντας οπωσδήποτε τις σχετικές διαφοροποιήσεις, αναλόγως της οικονομικής δυνατότητος κάθε ομάδος. Ενδεικτική του υποβιβασμού ως προς την κατασκευή, η ατομική αυτοαξιολόγηση μέσω της κατοχής της, καταλήγει τον κάτοχο στο επίπεδο του απλού παρελκομένου αυτής. Ταυτόχρονα με την αντιπαράθεση του ευτελούς πια εαυτού παρά τα πλέον δαπανηρά επιστημονικά επιτεύγματα ή απλώς και μόνο τα υπεραυτοματοποιημένα καταναλωτικά αγαθά σε σχέση με τα οποία η ύπαρξη κατέχει τη θέση απλού συμβεβηκότος το οποίο ενεργοποιείται στην προσφορά του προϊόντος, καταλήγουμε στην λειτουργική έκφραση της θέσης τους στην ακλόνητη βεβαιότητα του ότι τελικά, δεν έγινε το Σάββατο για τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος για το Σάββατο.

Τελικός στόχος, ο εκμηδενισμός της αξίας του ανθρωπίνου προϊόντος, που ούτε καν σαν δούλος, σαν πράγμα δεν επιτρέπεται να υφίσταται, η πορεία στον αφανισμό ακόμα και αυτής, της υπεραλλοτριούμενης ανθρωπιάς, η απονέκρωση και απάθεια στον προκαθορισμένο θάνατο που πλουσιοπάροχα αποδίδει στη μάζα η κυρίαρχη Ισχύς.

Ίσως μοιάζει γλυκός, βαθύς, χωρίς όνειρα και ξύπνημα ύπνος.

Το σύμπαν δε ειπείν, ΥΠΝΟΣ ΝΗΔΥΜΟΣ.     

ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος