ΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

 

Ανατομία μίας Σταύρωσης

Ενότητα Α΄, Μέρος 3ο

Αστικό και Μαζικό μοντέλο

26/12/2020 

 Η υπέρβαση του είναι του λόγου από τον ίδιο και η μετάλλαξή του σε Λόγο καταργεί στην εσωτερίκευση της επίγνωσης αυτής, την ύπαρξη του Θεού. Ένα δημοφιλές παράδειγμα είναι οι περιπτώσεις, όπου η συμμετοχή στη θρησκευτική τελετουργική λατρεία θεωρείται ως κίνδυνος για τη διασπορά μολυσματικών ασθενειών, κάτι το οποίο θα ήταν αδύνατο να συμβεί σε παλαιές εποχές αφού η συμμετοχή στη θρησκευτική λατρεία  ήταν ο σίγουρος τρόπος σωτηρίας και όχι καταδίκης.

Αστικό μοντέλο	Μαζικό μοντέλο
Το υποκείμενο άνθρωπος ανάγεται μέσω του λόγου ο οποίος ανιχνεύει ένα νομοτελειακό όλο, τη φύση.  Έτσι, ο λόγος υπερβαίνει τη φύση δηλαδή και τον ίδιο.	Το υποκείμενο δεν αποτελεί παρά μία σύνδεση κατηγορημάτων. Η σύναψή τους είναι τυχαία και μπορεί να αλλάξει δια της αλλαγής του νοητικού σχηματισμού τωω πολύ εύκολα.
Ο αυτοϋπερβαίνων λόγος επιτρέπει την ύπαρξη ενός αβλαβούς Θεού στο περιθώριο προς ιδίαν χρήση.	Ό, τι βρίσκεται πέραν των κατηγορημάτων είναι ανύπαρκτο για το υποκείμενο.
Το Όλο υφίσταται από και στην διαρθρωμένη ολόπλευρη συνοχή της λειτουργίας των μερών του.	Το Όλο δεν υφίσταται παρά αποτελεί μία τυχαία σύναψη συμβάντων όπως και το ίδιο το ον.
Η ιεραρχία των ουσιών της Θεολογίας και Κοσμολογίας καταλύεται όπως και η ουσία, από τις δράσεις φύση, άνθρωπος, ιστορία και λειτουργία. Η λειτουργία παίρνει τη θέση της ουσίας ως το κατεξοχήν είναι. Ταυτόχρονα διατυπώνεται η άρνηση να γίνει και θεωρητικά αποδεκτή όπως έγινε στην πράξη και να ανακοινωθεί δημόσια η κατάργηση της ουσίας. Η εφαρμογή του λειτουργισμού σε όλο το πεδίο του επιστητού αφανίζει όλο το Θεολογικό κατασκεύασμα.	Όλες οι δράσεις καταρρέουν εκ της εκ της κατάργησης της λειτουργικής δράσης – παρουσίας που είναι ο άνθρωπος. Το φαίνεσθαι και το είναι δεν υφίστανται. Όλα συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο, ακόμα και ο χρόνος, συν-κρατούμενα από ελαφρές και εναλλάξιμες νοητικές κατασκευές.
Τα μέρη του Όλου εξειδικεύονται με τη λειτουργία τους στη διαμόρφωση και διακράτηση αυτού. Η νομοτέλεια υφίσταται σε κάθε σημείο του Όλου του οποίου η τελειότητα προκύπτει από την τελειότητα των λειτουργιών των επιμέρους τομέων αυτού.	Τα μέρη ενώνονται τυχαία και η ένωση εξηγείται νοητικά και προπάντων σχετικά εκ της σχετικότητας των πάντων που σημαίνει την ευχέρεια περάσματος από μία εξήγηση σε άλλη στην οποία καταρρέει κάθε έννοια και ευθύνη σφάλματος.
Η τελείωση του σκοπού του αποφέρει την προκύπτουσα ικανοποίηση του υποκειμένου δια της επιβεβαίωσης της άξιας κατοχής της θέσης του. Η ολοκλήρωση του Όλου πραγματοποιείται εκ της τελείωσης του σκοπού κάθε θέσης του, όποια και να είναι αυτή.	Η ικανοποίηση γίνεται αυτοσκοπός δια της αποχαλινώσεως κάθε ψυχικής ορμής μέσω της υπερκατανάλωσης. Οδηγεί στον αποκλεισμό από κάθε έννοια συν-σκέψης και συν-δράσης τα αφανισμένα από τις υλικές απολαύσεις και εν-κεκλεισμένα εντός οριοθετημένων σημείων μαζικά όντα.

 Ο περιθωριοποιημένος Θεός εξακολουθεί να υφίσταται ως παρελκόμενο της εκκλησιαστικής ζωής, αφού η ίδια της η ουσία έχει πλέον διαγραφεί οριστικά. Ο Θεός δεν υπάρχει, δεν είναι πραγματικός, αλλά καταλήγει σε μία έλλογη κατασκευή. Ήδη από το διαφωτισμό η Θεολογία δέχθηκε το πλήγμα το οποίο αποδεικνύεται από την κοινωνική του εφαρμογή. Παρά το γεγονός αυτό όμως, η ιεραρχικά δομημένη εκκλησία συνεχίζει να υπάρχει εσωκοσμικά ακολουθώντας την έννοια του απολιθώματος των Γάλλων ανθρωπολόγων της δεκαετίας του 1960-1970 - και αυτό δεν έχει καμία σχέση με την προσωπική στάση ιερέων και πιστών, αλλά με το σύνολο δομημένο εκκλησιαστικό  σύστημα,  προσφέροντας τις υπηρεσίες του στους κυβερνώντες δια του επηρεασμού πολύ μεγάλου μέρους του πληθυσμού και λαμβάνοντας τα ανάλογα αντίτιμα, που μέσα σε αυτά είναι και η ίδια του η ύπαρξη. Και όπως θα αναλυθεί σε προσεχείς αναρτήσεις του θέματος Ανατομία μιας Σταύρωσης, αυτό δεν είναι παρά η συνέχεια της μεταβολής του χριστιανισμού από τρόπο Ζωής στην Αλήθεια, που σημαίνει και τη μεταβολή του ψευδούς κόσμου στον Αληθινό, σε καταλογοποιημένη εγκόσμια θρησκεία  ήδη από τον 4^ο αιώνα,  όπου γίνεται ο τρόπος διατήρησης μιας αυτοκρατορίας για μια ακόμα χιλιετία, καθώς έξυπνα συμπεριλαμβάνεται σε έναν επίγειο τρόπο κυρίαρχης ύπαρξης καθαγιασμού της εκάστοτε Εξουσίας, όχι χωρίς αντιδικίες και συγκρούσεις, αλλά πάντα στην ύπαρξη κράτους εν κράτει. Ένα κράτος δομημένο με συμφέροντα, το οποίο λάθρα διασώζει ακόμα και σήμερα την μνήμη ύπαρξης της Ζωής και του Φωτός, έχοντας διακόψει τη σχέση του με αυτό εδώ και αιώνες και στηριζόμενο στην αγνή πραγματική πίστη, επίγνωση και θέληση Ζωής των προσώπων.

                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος