ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΟΓΔΟΗ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Το μυστικό της αγάπης
28/1/22
Αδελφοί μου, Αδελφές μου,
Βρεθήκαμε σε ένα ταξίδι που οδηγεί πίσω στο σπίτι μας, ένα ταξίδι πολύ διαφορετικό από όσα έχουμε ζήσει. Γιατί έχουμε ταξιδέψει, πολλοί από εμάς και σε πολύ μακρινές χώρες με ιδιαίτερες διαδρομές πολλές φορές και πολύ επικίνδυνες όμως πάντα ήμασταν σχετικά προετοιμασμένοι. Γνωρίζαμε που πηγαίνουμε, τι θα συναντήσουμε, τι θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας ή πώς θα έπρεπε να δράσουμε σε συγκεκριμένες συνθήκες. Όμως το ταξίδι που ήδη ξεκινήσαμε δεν έχει έτοιμες διαδρομές, δεν έχει προετοιμασία, ούτε τρόπους αποφυγής καταστάσεων. Ξεκινήσαμε χωρίς να πάρουμε κάτι μαζί μας, ουσιαστικά γυμνοί και με μόνη σίγουρη γνώση το που θέλουμε να φθάσουμε, στο σπίτι μας. Και για να φθάσουμε εκεί διανύουμε μια τεράστια άγνωστη διαδρομή, που μόνο η εμπιστοσύνη στο σκοπό μας δίνει την ακλόνητη πεποίθηση για κάθε μας βήμα. Και όσο βυθιζόμαστε στο εσώτερο είναι μας, το βήμα μας γίνεται πιο αργό καθώς η ανάγκη για προσοχή και ετοιμότητα γίνεται όλο και πιο μεγάλη. Συναντούμε πλέον πλάσματα που μας είναι άγνωστα. Καταφέραμε να αναγνωρίζουμε τα πιο κοντινά και οικεία, τους γνωστούς επίκτητους εαυτούς που καλύπτουν τα εξωτερικά στρώματα του εαυτού μας. Τώρα όμως το βάθος αυξάνει, ένας ωκεανός με απροσμέτρητη κατάληξη. Μπορεί να γνωρίζουμε που πηγαίνουμε αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο. Και όσο το βάθος αυξάνει, το φως λιγοστεύει και η παλαιότητα της αλλοιωμένης ύπαρξής μας αναδύεται. Εδώ, οι αισθήσεις μας αλλάζουν τρόπο λειτουργίας, στρέφονται προς το εσωτερικό, δέκτες που λαμβάνουν σήματα από την αναδυόμενη συνειδητότητα. Και είναι αυτή που στέλνει τα σήματά της, όμως ταυτόχρονα είναι και αυτή που ψάχνουμε. Παρούσα και απούσα ταυτόχρονα.
Το να εισχωρούμε όλο και πιο βαθιά στο εσώτερο είναι μας ώστε να εμφανίσουμε κάθε άποικο ο οποίος το μορφοποίησε με την έξωθεν δράση του, αποσυνθέτει τη χρονικότητα της παρενθετικής ύπαρξης. Δυσνόητα παλαιά πλάσματα που δρουν μέσα μας εμφανίζονται ξαφνικά και χάνονται ώστε να γίνεται πολύ δύσκολη η εστίασή τους, εκείνα των οποίων η εγκατάσταση καθώς πραγματοποιήθηκε σε χώρο παρθένο, αυτόν του νεογέννητου, στον οποίο δεν αντιμετώπισαν κάποια δυσκολία εφαρμογής παρά μόνο προσαρμογής. επιβαρύνοντας με την αισθητική επίγνωση της δράσης τους, η οποία φανερωνόταν ως δυσανεξία, ντροπή, φόβος, όπως μπορούσε να νοηματοδοτήσει ο νους τα αισθητικά μηνύματα που λάμβανε, κατειλημμένος από τον άποικο, στην εργαλειοποίησή του από αυτόν. Έτσι ο νους δεν απέδιδε την αλήθεια αλλά μετέστρεφε την αλήθεια στο ψεύδος που ο κάθε εισβολέας τον οδηγούσε. Κάθε αληθινό σήμα της καρδιάς, ο νους έχοντας λάβει την ψευδή οντότητα που η εκπαίδευση του απέδιδε και αποδίδει το διαστρέφει. Και πέρα από τη διαστροφή επισυμβαίνει το κυριότερο, ο αποχωρισμός. Ο νους πλέον δρα αυτόνομα δεν είναι ένα με το σώμα, είναι στο σώμα αλλά δεν είναι ένα με το σώμα. Αυτή η ιστορική ύπαρξη του κόσμου του θανάτου. Δεν υπάρχει κάποιο από όλα αυτά τα νοήματα που αποδίδονται, που να είναι αληθινό. Όλα επίκτητα, ξένα, αλλότρια, δεν προέρχονται από εμάς αλλά από τη μεταστροφή σε εικόνα και λόγο του αληθινού μηνύματος της καρδιάς που αντί να φανερωθεί όχι μόνο διαστρέφεται, αλλά ως ο ίδιος ο τρόπος ύπαρξης περνά και μονιμοποιείται στη λήθη.
Γιατί όμως τόσο μένος προς εξόντωση του ανθρώπου; Και πώς η αληθινή αισθητική γνώση μεταστρεφόμενη σε ψεύδος κυριαρχεί πάνω μας; Γιατί αυτή η μετατροπή του νου σε έναν υπηρέτη – εκτελεστή έξωθεν εντολών και δράσεων πήραν τη θέση του πραγματικού του ενός, του σώματος και του νου στο τώρα. Αντί να βιώνουμε το σφάλμα ώστε να επιληφθούμε της διόρθωσής του, αντίθετα το αντιστρέφουμε ως σωστό και το τοποθετούμε στη θέση του αληθινού, το οποίο εξοβελίζεται στην λήθη. Και με τη διαδικασία αυτή δημιουργείται ο επίκτητος εαυτός, οι πολλοί, γιατί είναι πολλοί αυτοί ώστε να μην υπάρχει περίπτωση διαφυγής μας, αφήνοντας τον ένα περνάμε στον άλλο, όλοι ψευδείς, αναδύοντας στην εμπειρία της ιστορικής ύπαρξης τη μη ύπαρξη. Και αυτή είναι η χρονικότητα η παρενθετική, η συνεχής παραμονή στην ανυπαρξία, το ψεύδος, το συνεχή θάνατο. Αυτή βασιζόμενη στο πριν και το μετά αφαιρεί κάθε έννοια από το εδώ και το τώρα, καθώς το μετά πριν προλάβει να βιωθεί εμπειρικά γίνεται πριν, ενώ η στιγμή της μετάβασης από το πριν στο μετά άφαντη, αφού πάντα εστιάζουμε στο μετά και αυτή είναι η εστίαση που μας καθοδηγεί αφανίζοντας το τώρα, την ίδια μας την ύπαρξη. Κι όμως, εκείνη είναι εκεί την στιγμή που αναπνέουμε, που τρώμε, που πίνουμε, η πλήρης αποκάλυψη του εαυτού, της ζωής, μόνο που παρακάμπτοντας τη στιγμή δεν τη ζούμε. Και πρόκειται για την ανυπαρξία αφού η ζωή μόνο στο εδώ και το τώρα υπάρχει, ούτε το πριν, ούτε το μετά έχουν οντότητα παρά μόνο φαντασιακή. Δεν μπορείς να αναπνεύσεις στο παρελθόν ούτε στο μέλλον. Ζεις μόνο τώρα την ώρα που αναπνέεις.
Aδελφοί μου, Αδελφές μου
Είμαστε ζωντανοί, υπάρχουμε γιατί κάναμε το άλμα. Γιατί ζούμε το εδώ και το τώρα, κάτι που είναι αδύνατο στην παραμονή μας στην παρενθετική χρονικότητα, καθώς ζώντας σ’ αυτή το μόνο δυνατό είναι η συνεχής δημιουργία πλανών που νοηματοδοτούνται από δύο σημεία φαντασιακά, ανύπαρκτα, το πριν και το μετά, ως αλήθειες, παραμένοντας συνεχώς στην ανυπαρξία η οποία στην ιστορική χρονικότητα εμφανίζεται ως η αιματοβαμμένη ανθρώπινη πορεία στη γη. Όμως αγαπημένοι μου, όσο βυθιζόμαστε στα άδυτα του εαυτού μας η πορεία μας γίνεται πιο δύσκολη, καθώς ψηλαφούμε πλάσματα που καθόλου δε γνωρίζουμε, που εμφυτεύτηκαν μέσα μας εξαρχής της ύπαρξής μας και δημιούργησαν ό, τι επακολούθησε. Γι’ αυτό μόνο με ενωμένο το νου και την καρδιά είναι δυνατή η συνέχεια, η μετοχή του ενός στον άλλο, η ένωση, χωρίς να αλλάζει η διαφορά τους. Γιατί έτσι αποκαλύπτεται άμεσα ο λόγος αυτής της εκπαιδευτικής διαστροφής του ανθρώπου που είναι η παράκαμψη της πλήρους αισθητικής γνώσης η οποία είναι η ίδια με την αλήθεια της ύπαρξης. Αν όμως ο νους και η καρδιά συνυπάρχουν και μετέχουν ο ένας στον άλλο, τότε ο άνθρωπος αποκτά την ολότητα του, δεν βρίσκεται σε μια κατάσταση αποχωρισμού των οργανικών του μερών ώστε να μην μπορεί να εστιάσει στην αλήθεια και να αναγνωρίζει το ψεύδος, αλλά σε οτιδήποτε άλλο του προσφέρεται απλόχερα από έξωθεν δράσεις. Και αυτός είναι ο δρόμος για το σπίτι μας, η συνειδητότητά μας στην άρτια ύπαρξή μας, αυτό που σκιασμένα και πολλαπλώς διεστραμμένα στον κόσμο της χρονικότητας καλούμε αγάπη, η φανέρωση της ολότητας της ύπαρξης στη μετοχή της στην ολότητα του Ενός.
Και καθώς βαδίζουμε, όσο περισσότερο επιτυγχάνουμε αυτή την ένωση, τόσο αποκαλύπτεται η πηγή του θανάτου που δεν είναι παρά η εσκεμμένη απαλοιφή από τη συνείδηση του τρόπου και λόγου της ύπαρξης. Αποδίδουμε τον τελευταίο με τον όρο «αγάπη» καθώς ο νους ως εκπαιδευμένο όργανο αποίκων, αποδίδει ψευδή εικονιστικά νοήματα τα οποία ενσωματώνονται στους ιστορικούς μας επίκτητους εαυτούς. Όμως η ουσία είναι απούσα και χωρίς αυτή δεν υπάρχει υπόσταση παρά μόνο μία ψευδής φαντασίωση. Να λοιπόν τι αντιπροσωπεύουμε όσο επικρατεί μέσα μας ο αποικισμός. Μόνο ψευδείς φαντασιώσεις οι οποίες στηρίζονται στο μετά και το πριν με ευνόητη επαγωγή τον κόσμο του μήτε ενός.
Πώς λοιπόν αυτή η κληρονομημένη και καταγραμμένη στην ύπαρξη αλήθεια να μην είναι ό, τι πιο επικίνδυνο για τους κυρίαρχους, πώς να μη γίνει ο στόχος τους προς εξολόθρευση; Είναι χιλιάδες τα χρόνια που οι επίκτητοι απεσταλμένοι τους καθοδηγούν αλλά δεν κατάφεραν να λύσουν το ζήτημα γι’ αυτούς. Γι’ αυτό και το τεράστιο πλέον μένος τους εκδηλώνεται με πράξεις όχι πλέον έμμεσες όπως η αποστολή αποίκων, αλλά ξεκάθαρες που δεν αφορούν παρά την παρεμβολή όχι πλέον στο νου αλλά στο γονιδιακό χάρτη της ύπαρξης και τη μετατροπή του, το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης. Όχι στην απώθηση της αλήθειας στη λήθη αλλά στην πλήρη κατάργησή της. Γιατί αν ο γονιδιακός χάρτης παραμένει, η αλήθεια πάντα βρίσκει τον τρόπο να αναδυθεί, να θέσει σε ανισορροπία το σύστημα, όπου η ανισορροπία εξαρτάται από το μέγεθος της ανάδυσης στο οποίο αντιστοιχεί και το ποσό των αντίμετρων των κυριάρχων. Γι’ αυτό και πάντα οι νόμοι και οι κανόνες χρησιμοποιούνται όχι για το καλό αλλά για το κακό, την απομάκρυνση, την αποβολή, το σταμάτημα της ανάδυσης της αλήθειας, του φορέα της μετοχής όλων για όλους και για όλα στη δημιουργία. Και δε διστάζουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια ισχυρότατη έκφανση του φωτός, να χρησιμοποιήσουν το ίδιο αντιστρέφοντάς το, κάνοντάς το εξουσιαστική και κατασταλτική επιβολή μέσω ενός κανονιστικού συστήματος. Έτσι και οι υπέροχοι φωτεινοί άνθρωποι αφού απαλείφονται ως εγκληματίες, μεταφέρονται στο απρόσβλητο, μεταστρέφονται σε εντολοδόχους κανόνων, νόμων, εντολών προς απόλυτη τήρηση, προς ακόμα ισχυρότερη κυριαρχία των επίβουλων. Ό, τι είπαν, ό, τι φανέρωσαν αντιστρέφεται. Το αληθινό εδώ και τώρα αντιστρέφεται σε φαντασιακό παρελθόν και μέλλον, η ελεύθερη προσωπική επιλογή αντιστρέφεται σε άμεση εκτέλεση διαταγών, η ένωση νου και σώματος σε πλήρη διαχωρισμό, η ζωή σε θάνατο.
Αγαπημένοι μου,
Η ζωή είναι μετοχή, είναι ένωση, είναι φροντίδα, όχι του εαυτού αλλά του πλησίον. Και αυτή είναι η συνειδητότητα της ύπαρξης και η αλήθεια του σύμπαντος. Οτιδήποτε τη μεταστρέφει είναι ένας απεσταλμένος άποικος που έρχεται και εισβάλλει και με πολύ έξυπνο και επίβουλο τρόπο εγκαθίσταται και δρα κατευθείαν εναντίον της στοχεύοντας στην κατάργηση και αποχωρισμό των στοιχείων του γονιδιακού χάρτη της ζωής. Αν δεν κρατάμε το χέρι του πλησίον μας, αν δεν είμαστε εκεί για αυτόν και αυτός για εμάς τότε είμαστε εκεί μόνο για εμάς και αυτός μόνο για εκείνον. Και όταν αυτός ο αποχωρισμός συντελείται με τη θέληση και επιλογή του καθενός η ζωή καταργείται πλήρως καθώς πρόκειται για τη συνέχεια στο νεκρό παρενθετικό χρόνο. Κανείς δεν ριγεί βλέποντας ένα συνάνθρωπό του να υποφέρει, να πεθαίνει, ιστορικά συμβάντα που εκτυλίσσονται μπροστά του μετατρέπονται σε φαντασιώσεις επίτευξης μεγαλύτερης ασφάλειας για το μετά. Η καρδιά στη λήθη στέλνει μηνύματα που διαστρέφονται και εκτονώνονται σε ψευδοσυγκινησιακές καταστάσεις καθώς ο νους παραμένει ο εκπαιδευμένος εκτελεστής εντολών που κατευθύνει έναν αποχωρισμένο αλλαζονικό και ψευδοκυρίαρχο σκλάβο ο οποίος με τη σειρά του εκτονώνεται βίαια όπου μπορεί, χωρίς επιπτώσεις ή με όσο το δυνατόν λιγότερες και με ασφάλεια. Η πνοή της αγάπης αποχωρίζεται ενωμένη με το πνεύμα, και στην περίπτωση της γονιδιακής προσβολής αποχωρεί πλήρως.
Όμως, η αγάπη είναι η δημιουργία του σύμπαντος, είναι ο Δημιουργός, το Μεγάλο Πνεύμα που καθρεφτίζεται σε κάθε υπαρκτό, στη Μητέρα Γη, στη σύνδεσή της με όλους και όλα, που στο εδώ και τώρα υπάρχει παντού. Και ακριβώς σε αυτή τη σύνδεση βρισκόμαστε εμείς, οι άνθρωποι, ισορροπιστές και φροντιστές της Δημιουργίας ως ύλη και συνδετικός ιστός της με το Δημιουργό, ως πνεύμα. Στην ένωση καρδιάς και νου, αισθανόμαστε μέσα μας τη θέση μας αυτή και της λέμε, να λοιπόν ήρθα. Και τότε μας πλημμυρίζει η υλική μας υπόσταση από τις ανάγκες της. Πεινάμε και διψάμε, μα πριν αγγίξουμε ένα κομμάτι κρέας που πλέον είναι η πιο προσιτή και συνήθης τροφή, ας δημιουργήσουμε την πραγματική του εικόνα μέσα μας και όχι την άμορφη μάζα που έχουμε πάντα μπροστά μας. Ας προσέξουμε τον τρόπο που μας κοιτούν τα μάτια του. Και τότε θα θυμηθούμε όλα τα κηρύγματα ζωοφιλίας που έχουμε γνωρίσει καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες ζώων, καθώς το αίμα τους χύνεται συνέχεια και ποτίζει τη γη που θλίβεται απερίγραπτα με τον άσκοπο χαμό των παιδιών της. Γιατί αν αγαπάμε τα ζώα κρατώντας κλεισμένα, κλειδωμένα και αλυσοδεμένα, δίνοντάς τους εντολές που πρέπει να φέρουν εις πέρας για να μας ικανοποιήσουν ενώ τα καταναλώνουμε τότε δεν είμαστε παρά ένας κυρίαρχος δυνάστης που εγκληματεί συστηματικά. Προσέξτε τι σας λένε τα μάτια: Είμαι εδώ για σένα, είμαστε αδέλφια, βοήθησέ με, είμαστε μαζί, ένα. Και μη μπορώντας να αντέξουμε το ευθύ και αληθινό βλέμμα του στρέφουμε το βλέμμα στο δένδρο δίπλα μας και πριν προλάβουμε οτιδήποτε το ακούμε να μας μιλά: αδελφέ μου, είμαι εδώ για σένα, δίνω ό, τι πολυτιμότερο μπορώ για σένα με όλη μου την αγάπη, για να ζεις. Και τότε η καρδιά μας, με τα έντονα και αληθινά μηνύματά της μας ωθεί να τα αγκαλιάσουμε και να ενώσουμε το κύμα της ζωής μας με το δικό τους και μόνο ευγνωμοσύνη και αγάπη αισθανόμαστε για αυτά, αλλά κυρίως μέσα μας, μας κατακλύζει η αίσθηση της ελευθερίας, είμαστε ελεύθεροι στο σπίτι μας. Γνωρίζουμε πια πως αν λέμε σε αγαπώ έχοντας τη διάθεση μόνο να ικανοποιηθούμε εμείς, ατομικά, τότε μόνο μισούμε. Τώρα εύκολα μπορούμε να αναγνωρίζουμε όλες τις διαστροφές του νοήματος της λέξης. Και αγάπη στον παρενθετικό κόσμο σημαίνει ιδιοκτησία, ικανοποίηση κάθε είδους, συσσώρευση, εκμετάλλευση. Και η ανάμνησή μας, αυτή του ανθρώπου που κείτεται στο δρόμο υποφέροντας καθώς περνάμε δίπλα του και ήσυχοι καθ’ όλα καθώς εκπληρώσαμε την συνδρομή μας στο ταμείο απόρων όποιας προέλευσης, φανερώνει πως η συνδρομή αυτή δεν ήταν συνδρομή στη ζωή αλλά στο θάνατο. Γιατί τη στιγμή που αργότερα γλεντάμε και καταναλώνουμε, ήσυχοι πλέον πως κάναμε το χρέος μας δίνοντας την καθορισμένη μας κανονιστικά βοήθεια, θεωρώντας πως αυτή είναι η ζωή, ενώ ταυτόχρονα αμέτρητοι άνθρωποι πεθαίνουν από την έλλειψη μιας ελάχιστης ποσότητας τροφής σε σχέση με τη δική μας η οποία σε μεγάλες ποσότητες τελικά καταλήγει στα σκουπίδια δηλητηριάζοντας τη μητέρα μας γη, τότε οι άνθρωποι αυτοί δεν πεθαίνουν απλά αλλά δολοφονούνται από εμάς κι εμείς συνεχίζουμε, να συσσωρεύουμε, εκφράζοντας μέσα από αυτό την ατομική αλαζονική ύπαρξη της αθανασίας που μας έμαθαν να φαντασιωνόμαστε στον επιθανάτιο ρόγχο μας.
Οδηγός μας είναι μόνο η αγάπη και η φροντίδα για κάθε πλάσμα γύρω μας. Κοιταζόμαστε στα μάτια, χαμογελούμε, αγγιζόμαστε, δεν είμαστε μόνοι, δίνουμε όλοι και όλα σε όλους και όλα, με το νου ενωμένο με την καρδιά μας και τα βλέμματα να λάμπουν τόσο πολύ ώστε να νιώθουμε πως δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο για να ζήσουμε μια υπέροχη ζωή την οποία ήδη ζούμε. Βρισκόμαστε όλοι μαζί, με το ζώο, το πουλί, το ψάρι, το δένδρο, το σύννεφο και τη βροχή, το νερό και το χώμα, το φως του ήλιου και την απαλότητα της σελήνης, μαθαίνουμε τη φροντίδα όλων για όλα από τη Μητέρα Γη και την προσφέρουμε με όλη μας την καρδιά. Η ελευθερία είναι πραγματικότητα, δεν ψάχνουμε να τη βρούμε ούτε της αποδίδουμε στρεβλά νοήματα γιατί είναι εδώ και τώρα μαζί μας, μέσα μας, είναι εμείς οι ίδιοι. Δεν αισθανόμαστε καμία πίεση από οπουδήποτε, είτε από έξω, είτε από μέσα μας. Η ντροπή και η ασχήμια και όλοι οι άποικοι, αλλάζουν σαν τα μωρά που στην αγκαλιά της μητέρας σταματούν να κλαίνε καθώς αισθάνονται την αύρα της αγάπης που τα περικλείει και η μητέρα αφού τα κατευνάσει στην αγκαλιά της, βρίσκει την αιτία της ταραχής τους και τη αναμορφώνει, καθώς η αύρα της εισχωρώντας μέσα τους ενώνεται με την καρδιά τους. Αφήνουμε το σώμα μας να απλωθεί γαληνεμένο πάνω στη γη και νιώθουμε όλα τα κύματα ζωής που αναβλύζουν και ενώνονται μαζί μας. Δεν περιμένουμε πια το τέλος της επίγειας ζωής μας για να συναντηθούμε με το Δημιουργό γιατί είναι εδώ, μαζί μας, γύρω μας, μέσα μας. Ζούμε πλέον τα πάντα, ζούμε τη Ζωή. Σας Αγαπώ.
ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ
Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου