ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΒΔΟΜΗ: ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

 Ταξίδι με χαμόγελο

16/1/22

Αδελφοί μου, Αδελφές μου,

Κάναμε πράξη το άλμα. Βαδίζουμε όλοι μαζί, χαρούμενοι, το χαμόγελο έγινε μέρος του σώματός μας όπως τα μάτια, το στόμα, τα χέρια, τα πόδια, παραμένοντας σταθερό παρά τις αντιξοότητες που συναντούμε, καθώς βλέπουμε πάντα το τέλος του ταξιδιού μας, ένα νεογέννητο βρέφος που έχει καρφωμένο το βλέμμα του στα μάτια μας, καθισμένο στη γη, ανάμεσα στα πουλιά, τα ζώα, τα φυτά που το περιτριγυρίζουν. Και ο καθένας μας αναγνωρίζει σ’ αυτό τον εαυτό του. Γιατί αφαιρώντας όλα όσα δημιούργησαν τους επίκτητους εαυτούς, αυτούς που μας έκαναν να ασφυκτιούμε και να υποφέρουμε όλα αυτά τα χρόνια που δεν ήταν ζωή παρά μια παρένθεση ζωής, παρένθεση αιώνων, χιλιετιών, επιστρέφουμε στην πραγματική μας ύπαρξη, αυτή της επόμενης στιγμής του ανοίγματος των ματιών του νεογέννητου. Και τώρα, μετά από αυτή την περιπλάνηση μέσα σε μια παρένθεση χρόνου, επιστρέφουμε στην πραγματική μας ύπαρξη, αυτή που μας έδωσε η ζωή, έχοντας μαζί μας κάτι ακόμα, αυτό που χρειαζόταν για να συνεχίσουμε όταν γεννηθήκαμε. Την αυτοσυνειδησία, την αισθητική γνώση που έγινε πνεύμα, που αναδύθηκε τη στιγμή του άλματος και που σε κάθε μας βήμα γίνεται όλο και πιο σταθερή μέσα από τη σιγουριά που αποδίδει η εμπιστοσύνη στο κάθε μας βήμα. Και το χαμόγελο, το νέο μέρος του σώματός μας, το πνευματικό μέρος που αποκτά υπόσταση, είναι η επίγνωση της συνέχισης της ζωής, που σφραγίζεται από την επιστροφή στο σπίτι μας, την εγκατάστασή μας σ’ αυτό και τη συνεχή φροντίδα του, τη φροντίδα του μόνιμου αγαπημένου μας σπιτιού, τη φροντίδα της Μητέρας Γης, τη φροντίδα της συνέχειας της ζωής.  Είμαστε μόνο βρέφη, μικρά, νεογέννητα, με αυτοσυνειδησία και γνώση καρδιάς, αγάπης. Επιστροφή στη Μητέρα σημαίνει συνέχεια της ζωής, της αληθινής, της ζωής του κόσμου, ο οποίος ξαφνικά μεταμορφώνεται, γίνεται ξανά παράδεισος, μόνο και μόνο γιατί εμείς μεταμορφωθήκαμε, γίναμε ξανά άνθρωποι.

Αδελφοί μου, Αδελφές μου,

Έχουμε μακρύ δρόμο να βαδίσουμε, εκείνον που ακολουθήσαμε στην άγνοιά μας κάποτε εγκαταλείποντας το σπίτι μας. Και εδώ ο μακρύς δρόμος σημαίνει την χρονικότητα της περιπλάνησης. Και τώρα είναι ο ίδιος αυτός της επιστροφής όχι ως περιπλάνηση, δεν ψάχνουμε κάτι γιατί ήδη βρήκαμε και γνωρίζουμε αλλά γιατί πρέπει να μεταμορφωθούμε, να αλλάξουμε το δέρμα μας, το εσωτερικό μας. Και αφαιρώντας κομμάτι κομμάτι τον εσωτερικό μας κόσμο που είναι γεμάτος με αποίκους ξένους και καταστρεπτικούς, αφήνουμε τον πραγματικό μας εαυτό να λάμψει μέσα μας. Και το χαμόγελό μας γίνεται όλο και πιο μόνιμο και αδιατάρακτο. Όμως δεν βαδίζουμε μέσα στην ανεμελιά. Γιατί είναι τόσα πολλά τα στρώματα των αποίκων μέσα μας, ώστε πολύ εύκολα αν η προσοχή στην εμπιστοσύνη της σιγουριάς του βήματος ελαττωθεί μπορεί να πλανηθούμε καθώς αφαιρώντας και αποβάλλοντας, εκείνο που μένει μπορεί να μην είναι παρά ένα ακόμα ψεύδος.

Αναρωτιέστε πώς βρέθηκαν όλα αυτά μέσα μας; Αναρωτιέστε πως αν και έχουμε ζήσει τόσο λίγο έχουμε τόσα επίβουλα αποικιακά στρώματα; Αγαπημένοι μου, έχουμε ζήσει μόνο μία στιγμή, εκείνη που γεννηθήκαμε. Ότι περάσαμε μέχρι τώρα δεν είναι ζωή αλλά μία παρένθεση που επιμένουμε να τη χρονοποιούμε γιατί η ζωή δεν έχει χρονικότητα, είναι αέναη, συνεχής, άχρονη. Και αυτή η χρονική παρένθεση είναι η περίοδος τους κακόβουλου αποικισμού. Είναι η εκπαίδευσή μας που πάντα συνεχιζόταν και πάντα μέναμε στην παρένθεση του χρόνου, χωρίς να ζούμε. Κάθε δευτερόλεπτό της δεν είναι παρά η διαμόρφωση της μορφής εκείνου που οι κακόβουλοι θέλουν να είμαστε. Δεν έχει σχέση με εμάς, τους νεογέννητους ολόλαμπρους φορείς της ζωής, αλλά με τους σκοτεινούς υποτελείς του θανάτου, αφού ο κόσμος της παρένθεσης είναι κόσμος θανάτου και πόνου. Και είναι τόσο οργανωμένη η εκπαίδευση που δεχτήκαμε, τόσα πολλά τα στρώματα του αποικισμού που η αποβολή τους δημιουργεί αστάθεια, απώλεια κατεύθυνσης αν δεν εμπιστευόμαστε ολόψυχα το βλέμμα του νεογέννητου που πάντα εστιάζει πάνω μας από το σπίτι του, το σπίτι μας, στην ολοκλήρωση του ταξιδιού μας. Και είναι αυτή, η αίσθηση της καρδιάς μας που σιγουρεύει το βάδισμα, που δεν αφήνει το χαμόγελο να σβήσει ή να γίνει μάσκα. Γιατί το ψεύδος, αποδίδει πάθη, εντάσεις, διαχωρισμούς, αλλαζονία, πλεκτάνες και εγκλήματα και αν υπάρχει χαμόγελο είναι μία μάσκα που γρήγορα αποκαλύπτει την πραγματική της ταυτότητα, ενώ το γνήσιο και αληθινό χαμόγελο αποδίδει γαλήνη, ηρεμία, ισότητα, ένωση αποκαλύπτοντας την αγάπη και η καρδιά αμέσως το αναγνωρίζει.  Αν λοιπόν μιλάμε για αγάπη και παίρνουμε μόνο, σημαίνει πως το βλέμμα μας είναι επικεντρωμένο σε εμάς. Τότε ας στρέψουμε το βλέμμα γύρω μας και ας δώσουμε ό, τι πήραμε, διαφορετικά πισωγυρίζουμε παραπλανημένοι. Γιατί αν παίρνουμε, το επόμενο θα είναι να σιγουρέψουμε, έπειτα να κλειδώσουμε, έπειτα να αντιπαρατεθούμε, να διχαστούμε. Γι’ αυτό το κάθε μας βήμα πρέπει να είναι σταθερό και αργό, έτοιμο για κάθε αστραπιαία κίνηση. Να βαδίζουμε σαν πλάσματα γεμάτα μάτια που κοιτούν και παρατηρούν συνέχεια μέσα και έξω. Γιατί το μέσα και το έξω μας είναι μόνο ένα παιχνίδι λέξεων του νου. Ό, τι κακό και άσχημο βλέπουμε γύρω μας και το κατακρίνουμε να είστε σίγουροι πως υπάρχει και μέσα μας και ενεργεί ύπουλα και καταστρεπτικά όχι μόνο για εμάς αλλά κυρίως για την ίδια τη ζωή, τη ζωή του κόσμου. Και από εκεί λαμβάνουμε κι εμείς τα αποτελέσματα στους εαυτούς μας.

Αδελφοί μου, Αδελφές μου,

Με ποιους βρισκόμαστε; Γιατί με αυτούς και όχι με άλλους; Ποιος μας καθοδηγεί; Να έχουμε εμπιστοσύνη στο νεογέννητο που μας δείχνει το δρόμο κρατώντας το χέρι μας και να αφήνουμε τις αισθήσεις μας να υποδεικνύουν τα μηνύματα της καρδιάς μας. Αυτά θα μας πουν, πού βρισκόμαστε, πώς, με ποιους. Τα εμπιστευόμαστε έχοντας πάντα μέσα μας την επιθυμία του προσωπικού, όχι του ατομικού εγώ, την επιθυμία του κόσμου που είναι η ζωή.  Αφήνουμε στο νου το μήνυμα της καρδιάς μας μόνο αν τον έχουμε κάνει φίλο της. Κάναμε το άλμα για να στηρίξουμε τα παιδιά του κόσμου, να τους δώσουμε τη δυνατότητα που ποτέ δεν είχαν, να φέρουμε τον άνθρωπο πίσω, στην πραγματική του κατοικία που είναι ο πραγματικός άνθρωπος. Και αγαπημένοι μου να προσέχουμε το ατομικό καλό, μία αποικία που καραδοκεί για να μας κατασπαράξει. Κι ενώ βαδίζουμε χαρούμενοι και ξένοιαστοι,  βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία να μας αρπάξει και να μας σύρει πίσω στην παρένθεση του θανάτου ενώ εμείς πιστεύουμε πως βαδίζουμε σωστά. Και αυτό είναι ό, τι δίνει στο ταξίδι μας αυτό μία επική διάσταση, καθώς διασχίζουμε τόπους όπου κάθε σημείο τους είναι έτοιμο να δράσει και να μας παρασύρει στο θάνατο στην πρώτη ευκαιρία που θα υπάρξει.

Ας ακούμε λοιπόν πάντα την καρδιά μας, ας νιώθουμε τα ρίγη της, σε ό, τι ακούμε και βλέπουμε και ας την ακολουθήσουμε με όλες μας τις αισθήσεις να λειτουργούν, να είναι έτοιμες για κάθε τι. Ας κρατήσουμε το χέρι του αδελφού μας, της αδελφής μας και ας ακούσουμε την καρδιά μας. Ας επικεντρωθούμε στην αγάπη για τη ζωή των άλλων, των διπλανών μας και ποτέ δε θα λαθέψουμε. Γιατί φροντίζοντας το διπλανό μας φροντίζουμε τους εαυτούς μας. Αν φροντίζουμε τους εαυτούς μόνο, μόνο θάνατο δίνουμε και αυτόν λαμβάνουμε.  Κι όταν σε αυτό το επικό ταξίδι, το πιο μακρινό και δύσκολο, το ταξίδι στον μέσα μας κόσμο αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε, να συνειδητοποιούμε, καθώς αποβάλλουμε όλο και περισσότερους αποίκους, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε και την εποπτεία του κόσμου, των πραγμάτων, να βλέπουμε τα πάντα και να μη λαθεύουμε. Γιατί δεν υπάρχουν πια εαυτοί που βρίσκονται μέσα μας και μας καθοδηγούν, παρά μόνο η λάμψη της ζωής που ακτινοβολεί  μέσα μας και έξω μας.

Και το επικό μας ταξίδι  ολοκληρώνεται φθάνοντας στον προορισμό μας κι εμείς όλοι είμαστε χαμόγελα που ακτινοβολούν την ευτυχία του κόσμου καθώς όλοι νιώθουμε να αναδύεται μέσα μας το νεογέννητο, το πνευματικό πλέον παιδί της Μητέρας Γης και βρισκόμαστε όλο χαρά στην αγκαλιά της. Μα κι αυτή χαμογελά γεμάτη χαρά για την επιστροφή μας. Και ο ουρανός γύρω μας λάμπει κι εμείς μέρη ουράνια, λάμπουμε. Φως στο Φως, ό, τι πραγματικά είμαστε.

ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος