ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΓΩ

Για σένα, γιατί εγώ είμαι εσύ και εσύ εγώ

 

Αρχή είναι η παρατήρηση δύο αντικειμένων, του χώρου της καθημερινότητας και του χώρου του νεκροταφείου. Μέσα από την παρατήρηση αυτή διαμορφώνεται το ξεκίνημα της διαδρομής που εισάγει στον κόσμο της διάκρισης, του αποχωρισμού, της εκμετάλλευσης, του εγκλήματος, τονίζοντας την συνεχή εκπαίδευση του ανθρώπου στη χειραγώγησή του από τις κυρίαρχες ελίτ. Εδώ εμφανίζεται ο άνθρωπος να ακολουθεί το σύστημα χωρίς επιλογή αφού φέρει μέσα του το διχασμό νου και πράξης και την αντίφαση.

Προχωρεί στα δύο βασικά αλληλοεξαρτώμενα: τις διαπροσωπικές κοινωνικές σχέσεις, που ουσιαστικά ξεκινούν από τη σχέση των δύο φύλων, οι οποίες στην πτώση τους οδηγούν σε ανώτερους στόχους οι οποίοι όμως παρά τις καλές τους προθέσεις δεν παύουν να αποτελούν δημιουργία ισχυρότερων προφίλ του εγώ με αποτέλεσμα να διατηρούν ό, τι θέλουν να σταματήσουν.

Η εμπειρία αυτή οδηγεί τελικά στο μόνο σταθερό σημείο το οποίο υπάρχει, την φύση και την αρχή της παύσης του διαχωρισμού και της διάκρισης. Έτσι η επιστροφή στη φύση που σημαίνει την ενσυνείδηση του ότι ο άνθρωπος είναι η φύση, καταργεί το προβληματικό σημείο του νου, τη διάκριση υποκειμένου και αντικειμένου στην αλληλεξάρτηση δύο εμπειριών: του βυθίσματος στον εσώτερο εαυτό όπου το έγχρονο προσπαθεί να ψηλαφίσει το άχρονο δίνοντας την ευκαιρία στο άχρονο να τον συναντήσει στην επανεύρεση της θέσης του στη δημιουργία, του σκοπού που έψαχνε απεγνωσμένα και που τελικά δεν είναι άλλος από την ίδια τη ζωή του στην αέναη συνέχιση της Ζωής.

Έτσι φτάνει στο κομβικό σημείο της επιλογής. Και τώρα η επιλογή είναι συγκεκριμένη και δεν μπορεί να αλλάξει, καθώς βρήκε μέσα του τη γαλήνη που τόσο έψαχνε η οποία κάνει σίγουρο και σταθερό το κάθε του βήμα. Και επιστρέφει στην καθημερινότητα όχι πλέον για να μπει στη ροή της αλλά για να μιλήσει, να επικοινωνήσει, να αφήσει τα μηνύματά του στον αέρα. Και γίνεται έτσι ο απόβλητος του συστήματος, ο εσταυρωμένος του, ο ένοικος.

Και έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος ενός στροβίλου που οδηγεί όχι στην ίδια αρχή αλλά στην αρχή ενός άλλου επιπέδου, αυτού της επίγνωσης του είναι, στην κατάργηση κάθε δυαδικότητας η οποία δε γίνεται νοητικά αλλά αντίθετα, με ένα άλμα, με την αποφόρτωση του νου από όλες τις απεικονίσεις δια των οποίων ο τελευταίος καθιερώνει το «πάντα έτσι ήταν τα πράγματα» μεταφέροντας το παρελθόν στο μέλλον και απαλείφοντας το παρόν, δημιουργώντας έναν πλασματικό κόσμο νεκροζώντανων.

                                                                                                                ο ένοικος