EΠΙΣΤΟΛΗ ΕΝΑΤΗ: ΣΤΗΝ ΟΔΟ

Στην Οδό 

(Ομιλία 28/5/22 στην συγκέντρωση Ελεύθερα Σκεπτόμενων Πολιτών Αγίου Δημητρίου)

28/5/22-LIVE : "ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ"https://www.youtube.com/watch?v=N8G0b0YUcUc

Aδελφοί, Αδελφές μου

Δεν πρόκειται να μιλήσω ως εκπαιδευτικός σε αναστολή για συμβάντα και τεκταινόμενα, για όλα τα άσχημα τα οποία έχουμε υποστεί και μάλιστα τα παιδιά τα τελευταία δύο χρόνια. Γιατί αυτό είναι σαν να παρατηρούμε ένα παγόβουνο εστιάζοντας στο μέρος που είναι έξω από το νερό ενώ ουσιαστικά το τεράστιο μέρος του βρίσκεται κάτω από το νερό. Μόνο σε ό, τι φαίνεται. Όχι σε ό, τι βρίσκεται αθέατο.   Και δε θα μιλήσω για αυτή την τεράστια απειλητική οντότητα αλλά για την τεράστια δύναμη η οποία θα την οδηγήσει σε ανάδυση και όπως η εξαγωγή των ριζών ενός δένδρου από τη γη το οδηγούν στο τέλος του, έτσι θα τελειώσει  και αυτή.

Και η δύναμη την οποία δεν μπορεί παρά να αποδεχθεί , είναι δύναμή μας. Kι αυτή φανερώνεται όταν επιστρέφουμε στο σπίτι μας, στον εαυτό μας, είμαστε τα αφεντικά του εαυτού μας, δεν περιφερόμαστε εδώ και εκεί, αφήνοντας μία ύπαρξη έρμαιο σε κάθε εξωτερική δράση αλλά εμείς είμαστε η ενσυνείδητη δράση, η αλήθεια από την οποία αναδύεται η κατανόηση, η αγάπη, το φως που μοιράζεται γύρω και εξαφανίζει ακόμα και την υποψία του σκοταδιού.

Και ό,τι λεχθεί εδώ, τώρα δεν εστιάζει στο πώς θα φθάσουμε στην επίγνωση, αλλά κυρίως στα αποτελέσματά της. Ένα δένδρο που ζώντας στο φυσικό περιβάλλον αποδίδει οξυγόνο, διοξείδιο, ασφάλεια με τον έλεγχο ροής του νερού, τόπο κατοικίας, για ζώα αλλά και ανθρώπους, πάροχος τροφής. Σκεφθείτε τον εαυτό σας σαν ένα δένδρο το οποίο όντας φυσικό, αληθινό, χωρίς επεμβάσεις φαρμάκων, χρωμάτων και ορμονών παρά μόνο με την φροντίδα αγάπης, κλάδεμα, καθάρισμα και ό, τι άλλο, αποδίδει τα εκλεκτά δώρα του κόσμο, και το πώς του αληθινού, του φυσικού, που είναι η πορεία στο μονοπάτι της επιστροφής…

Είναι πραγματικά υπέροχο να βρισκόμαστε όλοι μαζί, αυτή τη στιγμή, εδώ, τώρα. Και αυτό είναι τόσο υπέροχο και υψηλόβαθμο όσο και τα αρνητικά συμβάντα που μας οδηγούν εδώ. Γιατί ουσιαστικά αυτά, τα αρνητικά, έδωσαν την ώθηση στην ανάδυση των θετικών. Η απομόνωση και ο αποχωρισμός αναδύουν την επιθυμία της ομοψυχίας, της αδελφικότητας. Από την αποξενωμένη με καταπιεσμένες από νόμους και κανόνες ατομικότητες κοινότητα, αναδύεται  επιθυμία για κοινή, απλή, αγαπημένη, ελεύθερη ζωή.

Όμως τι; Επειδή επιζητώντας  το καλό, επιθυμώ το κακό που με οδηγεί στο καλό; Όχι βέβαια. Στη γήινη πραγματικότητα, το καλό και το κακό είναι ένα, όπως το δεξί και το αριστερό, το πάνω και το κάτω κλπ. Δεν αποδέχομαι το κακό που όμως υπάρχει, απλά στην επίγνωση του εαυτού, όντας στο σπίτι μου, το μεταστρέφω δρώντας ώστε να αναδυθεί ο αληθινός τρόπος ύπαρξης που τόσο επιθυμεί ο άνθρωπος απαρχής, η αλληλούπαρξη με τα πάντα, αυτό που λέμε δι- υπάρχειν, που αναδύει την ειρήνη, τη χαρά, την ευτυχία μέσα στη αγάπη και κατανόηση και αυτή είναι η ελευθερία που τόσο ψάχνουμε και ποτέ δεν αγγίξαμε.

Ο τρόπος που μάθαμε να ζούμε, που εκπαιδευτήκαμε, είναι η διάκριση, ο διαχωρισμός. Και αυτός τώρα που είναι αντίθετος σε ό, τι πραγματικά είμαστε, στην έξαρσή του, μας ωθεί στην ένωση, τη μη διάκριση. Τόσο καιρό μιλάμε για δεξί και αριστερό, πάνω και  κάτω και όλες τις δυαδικότητες του κόσμου τούτου. Όμως όσο και αν προσπαθήσουμε να ξεχωρίσουμε τη δεξιά από την αριστερή πλευρά ενός φύλλου χαρτιού δε θα τα καταφέρουμε. Είναι ένα. Δεν υπάρχει διάκριση. Εμείς όμως μάθαμε να ζούμε σε ένα τέτοιο φαντασιακό κόσμο και αυτή η εκπαίδευσή μας είναι η έδρα των βασάνων του κόσμου.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Τι βλέπουμε; Συσσώρευση υλικών αγαθών, επιθυμία κατοχής, ατέλειωτο κυνηγητό υποτιθέμενων εξωτερικών τρόπων ευτυχίας, ανασφάλεια, φόβο, πόνο, θλίψη έγκλημα, βία, ένταση, πόλεμο. Αυτά τα αποδίδουμε σε δράσεις έξω από εμάς. Όμως εμείς οι ίδιοι αν κοιτάξουμε μέσα μας, θα τα συναντήσουμε. Πώς λοιπόν μπορούμε να επιλύσουμε ένα τέτοιο ζήτημα έξω από εμάς όταν εμείς το φέρουμε μέσα μας; Μόνο αν σταματήσουμε τη δράση τους μέσα μας , τα πάρουμε αγκαλιά και τα κοιμίσουμε στην αποθήκη μας αφήνοντας να τα προσέχουν τα θετικά τα οποία επίσης αναγνωρίζουμε μέσα μας και για τα οποία πλέον ο δρόμος είναι ανοιχτός. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν είμαστε τώρα, εδώ.

Τι σημαίνει αυτό; Πού βρισκόμασταν όλα αυτά τα χρόνια; Σίγουρα όχι εδώ. Συνεχώς σε ένα τρέξιμο. Το σώμα μας υπήρχε στην καθημερινότητα και ο νους μας αλλού, στο παρελθόν ή στο μέλλον, σε ζητήματα που μας δημιουργούσαν ανασφάλειες, φόβο, άγχος, σε φιλοδοξίες, σε απολαύσεις, ή σε ένα καλό και ασφαλές μέλλον.  

Πώς όμως θα οργανώσεις ένα σχέδιο μέλλοντος όταν τη στιγμή που το κάνεις είσαι απών; Δυστυχώς, ήμασταν ανύπαρκτοι με διαχωρισμένο το νου από το σώμα. Μια πολύ εύκολα χειραγωγήσιμη μάζα υποτελών στους οποίους η ελίτ διοχέτευε συνεχώς πλασματικά πρότυπα εγώ ή πλασματικούς τρόπους ευτυχίας όπως η υπερκατανάλωση οποιουδήποτε υλικού (από τροφή έως το άλλου φύλλου), η εργαλειοποίηση του πλησίον, ώστε να διατηρεί ακριβώς διά του διαχωρισμού αυτού την αδίστακτη κυριαρχία της, η οποία στοιβάζει στην εδραίωσή της αμέτρητους νεκρούς. 

Έλα λοιπόν, εδώ τώρα. Συγκεντρώσου, κοίτα βαθιά μέσα σου, απόκτησε την επίγνωση της ύπαρξής  σου. Κοίταξε γύρω σου τα δέντρα, το φως, το γαλάζιο ουρανό. Και τότε θα νιώσεις πως βλέπεις τον παράδεισο που πάντα πίστευες πως θα τον συναντήσεις όταν πεθάνεις.  Είναι εδώ τώρα, και μπορείς να τον δεις, να περπατήσεις σ’ αυτόν. Με ποιο τρόπο; Με τη μη διάκριση. Γιατί κοιτώντας μέσα σου δε θα βρεις κάποιο στοιχειακό πρότυπο που λέγεται άνθρωπος, θα καταλήξεις στη γη, στο φώς, στο νερό. Φρόντισε λοιπόν τον εαυτό σου, φροντίζοντας αυτά και η ζωή σου θα γίνει παραδεισένια. Και η φροντίδα αυτή είναι αγάπη που προκύπτει από την κατανόηση. Αρκετά καταστρέψαμε τα πάντα γύρω μας. Τώρα που τα βρίσκουμε μέσα μας ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Γιατί η φροντίδα του εαυτού μας είναι η φροντίδα του κόσμου όλου. Του Ενός χωρίς καμία διάκριση.

Η ανθρωπότητα ανελίσσεται συνεχώς εδώ και 50 περίπου χρόνια και τα τελευταία έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, για πρώτη φορά, Και γι’ αυτό είμαστε εδώ, τώρα. Όχι μόνο εμείς. Αδέλφια μας από το Μεξικό, τις Άνδεις, τον Καναδά, την Αίγυπτο, τη Μογγολία, την Ινδία, τη Σρι Λάνκα, την Αυστραλία, από όλη τη γη είναι εδώ μαζί μας.

Γιατί και αυτοί αντιμετωπίζουν ό, τι και εμείς. Και αυτή η θετική συλλογικότητα είναι ικανή να φέρει τον παράδεισο στον κόσμο. Μάλλον να αναδιευθετήσει τον κόσμο σε παράδεισο.  Αυτό είναι το κλειδί και αυτός ο εχθρός της κυρίαρχης ελίτ που αυτή την εποχή ήδη ξεκίνησε την Τρίτη φάση της παγκόσμιας γενοκτονίας προσπαθώντας να τελειώσει με τον άνθρωπο που καθώς τον βλέπει να ξυπνά αντιλαμβάνεται την απειλή του, την απειλή της αγάπης.

 Όλοι οι φωτισμένοι μιλούν για τη δύναμη της συλλογικής θέλησης. Αν αυτή εστιάζει σε ό, τι αποδίδει η εξουσία τότε η χειραγωγημένη συλλογική θέληση επιφέρει την καταστροφή. Το γνωρίζουμε  όλοι. Αν όμως εστιάζει στην αγάπη, την προσφορά, τη ζωή, την συμπόνια, είναι αδύνατον να νικηθεί. Γιατί το σκοτάδι δεν υπάρχει είναι η απουσία του φωτός. Ο φωτισμός εξαφανίζει κάθε ίχνος σκοταδιού. Η χειραγωγούμενη μάζα είναι απλά απούσα. Έτσι αφήνει το πεδίο ελεύθερο σε κάθε είδους έξωθεν δράση. Τη στιγμή που θα είναι παρούσα  κάθε έξωθεν δράση, δεν βρίσκει κενό χώρο για να εκδηλωθεί, αφανίζεται.

Ο Βούδας έλεγε πως όπου υπάρχουν τέσσερις μαθητές μου είμαι εκεί. Ο Ιησούς όπου υπάρχουν δύο στο όνομά μου είμαι εκεί. Ποιοι είναι οι δύο; Εσύ και εγώ. Ο ένας και ο πλησίον. Αγάπα τον πλησίον όπως τον εαυτό σου που σημαίνει γνώρισε τον εαυτό σου και μέσα σου θα συναντήσεις τον πλησίον σου, είσαστε ένα και έτσι θα ακτινοβολήσεις την αγάπη στον εαυτό σου, προς τα έξω, αρχικά στον πλησίον. Και η αγάπη σου φθάνει σε αυτόν και εξαπλώνεται Γίνεται συλλογική, είστε δύο , και ανάμεσά σας ο Ιησούς. Γιατί  ο άνθρωπος πάντα το επιθυμούσε αυτό με όλη του την καρδιά και πάντα ξεστράτιζε μέσα από τον τονισμό διεστραμμένων εννοιών καταλήγοντας πάντα ένας καταστροφέας.

Αδελφοί, Αδελφές μου 

Η επιστροφή ήδη έχει αρχίσει. Ό τι και να συμβεί, ο άνθρωπος έχει προχωρήσει στην ανέλιξη του αφυπνισμένου όντος, του φροντιστή του Όλου,  του κηπουρού της γης. Έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί τις καταστροφές που έκανε στην ίδια τη ζωή, να αποκτά την επίγνωση του ποιος πραγματικά είναι. Πως αυτό που ονομάζει Θεό, δεν είναι κάποιος απέναντί του που πρέπει να φθάσει αλλά βρίσκεται μέσα του και μπορεί να αναδυθεί  μέσα από τις πράξεις του. Πως ό, τι φυσικό είναι γύρω μας είναι ο παράδεισος και πως ό, τι επιφέραμε σε αυτό, η απουσία του.

 Ο άσωτος υιός επιστρέφει και ο πατέρας κάνει γιορτή, Είμαστε χαρούμενοι, ενθουσιασμένοι. Περιπλανώμενοι στην έρημο βλέπουμε μία όαση. Η χαρά μας είναι μεγάλη και φθάνοντας εκεί η χαρά γίνεται ευτυχία. Η μητέρα μας η γη μας περιμένει. Επιστρέφουμε και δε χρειαζόμαστε καμία εξουσία, νόμους ,  αρχές, ποινές. Σκεφθείτε το σώμα μας που λειτουργεί σε μία συνεργασία αγάπης των κυττάρων του, αποδίδοντας τη ζωή ακόμα και στις πιο τοξικοποιημένες συνθήκες όπως αυτές που ζούμε σήμερα. Και ούτε φορμαλιστικές θρησκευτικές έννοιες χρειαζόμαστε. Γιατί ο Θεός που πιστεύετε, όπως και αν τον ονομάζετε, είναι εδώ, μαζί μας, κρατώντας το χέρι μας, όπως και όλοι οι πρόγονοί μας, οι γενναίοι αγωνιστές, οι πνευματικοί μας πατέρες, χωρίς διακρίσεις νοητικές, όλοι εδώ. Κοιτάζουμε βαθιά μέσα μας και τους βλέπουμε να χαμογελούν. Και αν συνεχίσουμε το κοίταγμα σε βάθος μέσα μας, θα φθάσουμε στα κύτταρα στην αρχή της ζωής. Και μετά; Μετά σιωπή. Δεν υπάρχουν νοητικές απεικονίσεις του μετά, όμως ήδη γνωρίζουμε.

Και η αγάπη που αναδύεται από την επίγνωση αυτή ας είναι ο οδηγός μας στο στενό μονοπάτι που θα διανύσουμε σύντομα. Με σταθερό βήμα και σίγουρο γιατί το Φως μας δείχνει το δρόμο. Δώστε λοιπόν τα χέρια και χαμογελάστε. Καμία κατασταλτική βία, υλική ή ψυχική δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί σε αυτό το χαμόγελο, στην αγάπη, στην αλήθεια, στην πραγματική ζωή. Είμαστε ένα όλοι, όλοι για το ένα, όλοι για όλους και το Ένα είναι για όλους μας.

Να είστε ευλογημένοι.

ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος