ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ «Ο ΕΝΟΙΚΟΣ»

 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ «Ο ΕΝΟΙΚΟΣ»

1.       ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

2.       ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ

3.       ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΖΙ

4.       ΤΟ ΘΕΙΟ ΘΗΛΥ

5.       ΟΧΙ ΖΩΗ ΟΧΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

 

1. TA ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Τελικά για τι πρόκειται;

Μία μυθιστορία επιστημονικής φαντασίας;

Ένα συμβολικό,  πολυσυμβολικό και αλληγορικό κείμενο;

Μία συλλογή αυτοβιογραφικών στιγμών, καλυμμένη με  κουρτίνα συμβόλων;

Ένας επικό ταξίδι στον εσώτερο εαυτό;

Η μυθιστορηματική έκφανση καταγραφής της ψυχικής θλίψης για τα συμβάντα των ημερών μας;

Η επισήμανση του τρόπου που πρέπει να λειτουργήσει ο κόσμος για να υπάρξει πραγματικά;

Ένα προφητικού τύπου κείμενο;

Ένα κάλεσμα της ύστατης στιγμής στην οποία ο άνθρωπος πρέπει να επιλέξει την αληθινή ζωή στο φως ή τον συνεχή θάνατο στο σκοτάδι;

 

Παρουσιάζοντας τα ερωτήματα με μία απεικόνιση, αυτά σχηματίζουν δύο ομόκεντρους κύκλους. Και καλό θα είναι η απεικόνιση να γίνει όχι με δύο κύκλους που ανακυκλώνονται αλλά που δημιουργούν μία ελικοειδή κίνηση. Έτσι τα ερωτήματα στροβιλίζονται γύρω από τα δύο κέντρα που μπορεί να συμπίπτουν καθώς έχουν να κάνουν με τον ίδιο φορέα, όμως, κάθε κύκλος έχει το κέντρο του, συμπίπτουν χωρικά αλλά όχι ποιοτικά.

Θεωρώντας τα ερωτήματα έτσι, ο εσωτερικός στροβιλισμός που εδρεύει στη γη έχει σαν κέντρο του την αναζήτηση του εσώτερου εαυτού. Στο ίδιο σημείο, εδρεύει και το κέντρο του εξωτερικού κύκλου, το μήνυμα. Έτσι, η αναζήτηση του εσώτερου εαυτού, δημιουργεί ένα κυκλώνα από τον οποίο, η επιθυμία που οδηγεί στην αναζήτηση αυτή, σε ένα συνονθύλευμα στροβιλισμών εσωτερικών (γι’ αυτό και τονίζεται αρκετές φορές η λέξη στροβιλισμός), πραγματώνεται ιστορικά στον εξωτερικό κύκλο, την παρουσία του βυθίσματος στον εαυτό στη χρονικότητα. Και το κέντρο του εξωτερικού κύκλου που βρίσκεται στο ίδιο σημείο με το κέντρο του εσωτερικού, η ιστορική του παρουσία, είναι το μήνυμα.

Το μήνυμα ξεκινά από τη γη, στροβιλίζεται στον αέρα και διασκορπίζεται πίσω στη γη. Όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα βρίσκονται στους στροβίλους και αυτά ως εμβύθιση εαυτού και ως αντίστοιχη ιστορική ύπαρξη.

Ένα μήνυμα είναι τέτοιο μόνο αν έχει αποστολέα και παραλήπτη. Αποστολέας είναι εκείνος που στο εσωτερικό του ταξίδι , αναγνωρίζει τον μη εαυτό, αποχωρίζεται από αυτόν που έχει εκπαιδευθεί να ονομάζει εαυτό και που στην πορεία ανακαλύπτει πως δεν είναι ένας αλλά πάρα πολλοί οι οποίοι εντέχνως από τη μέρα της γέννησής του έχουν ενσωματωθεί σε αυτόν. Τελικά, φθάνει στον μη εαυτό που δε σημαίνει κενό, παρά κενό μορφοποιημένων τύπων εαυτού,  ο οποίος τελικά δεν είναι παρά μία διαφορετική μορφή των στοιχείων της δημιουργίας, τα οποία αποτελούν το παν, το οποίο σχηματίζεται από τις διάφορες μορφές – εκδηλώσεις,  των ίδιων πάντα στοιχείων.

Τα στοιχεία αυτά δεν υποκύπτουν στους νοηματικούς φορμαλισμούς του νου αλλά τον διαφωτίζουν να αναγνωρίσει τον εαυτό στις διαδοχικές μεταμορφώσεις της ύλης. Ένα κομμάτι χαρτί δεν υπάρχει σαν πρότυπο στη δημιουργία, είναι μία μορφή στοιχείων της, σε συγκεκριμένες συνθήκες.

Το ταξίδι στον εσώτερο εαυτό καταλήγει σε αυτό που πολλές φορές συναντούμε με τον όρο «σπίτι», τη φράση «επιστροφή στο σπίτι»,  πολύ γνωστό στην αγγλική ως  GOING HOME, η οποία είναι πιο σαφής, καθώς δείχνει τη συνέχεια της διαδρομής του ταξιδιού αυτού. Και όταν η αναγνώριση του μη εαυτού αρχίζει να αναδύεται τότε είναι φανερό πως το μήνυμα που ενσωματώνει το ταξίδι στην ιστορία δεν απευθύνεται μόνο στον άνθρωπο αλλά σε ό, τι υπάρχει γύρω του. Προέρχεται από τα στοιχεία της δημιουργίας και διασκορπίζεται πάλι σε αυτά. Ας πούμε πως είναι ένα μήνυμα του φωτός, του νερού, της γης, της φωτιάς προς την ίδια τη δημιουργία. Και ποια η διαφορά τότε; Ένα μήνυμα που έχει τον ίδιο αποστολέα και παραλήπτη; Ναι, μόνο που περιέχει την πνευματικότητα της αυτοσυνειδησίας που έχει αποκτηθεί, την επανασύνδεση με τη δημιουργία ως η ίδια, τη φροντίδα και προστασία της, καθώς  αυτή είναι πλήρως αποχωρισμένη από την ύπαρξή της, την ιστορική ύπαρξη, στον εαυτό της καθημερινότητας ή καλύτερα της πολυπόθητης κανονικότητας των ημερών μας. Ο εαυτός της κανονικότητας έχει  αποκόψει κάθε οργανική σχέση του με τη δημιουργία. Αυτή, για εκείνον, αποτελεί ένα αντικείμενο προς κατανάλωση, εκμετάλλευση, κέρδος, συσσώρευση, κυριαρχία. Ξεχνά όμως πως υποκείμενο και αντικείμενο είναι μόνο φορμαλισμοί εικονιστικών απεικονίσεων. Δεν υπάρχει αντικείμενο αν δεν υπάρχει υποκείμενο, και τα δύο βρίσκονται στο νου. Όπως το δεξί και το αριστερό, το πάνω και το κάτω. Έτσι, με αποχωρισμένο το νου από το σώμα, εκπαιδευμένος ο άνθρωπος από τη στιγμή της γέννησής του, δημιουργεί την φαντασιακή αλλαζονική κυρίαρχη αθάνατη οντότητα  η οποία από ένα σεληνιακό σαλέ λαμβάνει τις αποφάσεις για τη δράση της στη γη. Το σώμα του όμως, βρίσκεται στη γη και λαμβάνει όλα τα αντίτιμα των δράσεών του, όπως τα λαμβάνει η ολόκληρη η Δημιουργία, σε όλα τα επίπεδα των μορφών της.  Και απόντος του νου από το σώμα του  στη γη, το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια του.

Παρατηρήσεις

Είναι πολύ χαρακτηριστική η φράση του Ντεκάρτ «σκέφτομαι άρα υπάρχω» καθώς εδώ εμφανίζεται ακριβώς ο κυρίαρχος αλλαζονικός εαυτός ο οποίος πλήρως αποχωρισμένος από το σώμα ταυτοποιείται μόνο από την νοητική ενέργεια. Και αυτό γίνεται φανερό στην προσπάθειά του να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα καθώς μιλά για τη γνώση του Θεού από το νου. Μόνο που στην περίπτωση αυτή αν ο νους θέλει κλείνει την επαφή με το Θεό, όπως μπορεί ανά πάσα στιγμή να διακόψει μία τηλεφωνικήκλήση, που σημαίνει πως ο Θεός εξαρτάται πλήρως από το νου. Όχι αυτόν του  πραγματικού ανθρώπου, αλλά εκείνου στον οποίο έχει διαχωριστεί ο νους και το σώμα πλήρως.  Ακριβώς όπως θεοποιεί σύμφωνα με την Βίβλο, ο νους του τον καταναλωτή του δέντρου της γνώσης πριν την Πτώση, τρέχοντας στο μέλλον και διαγράφοντας το παρόν.

Η θεοποίηση του νου συνταξιοδοτεί ουσιαστικά το Θεό αλλά τον διατηρεί μέσω της συνέχειας του κανονιστικού θρησκειακού πλέγματος προς το ίδιον συμφέρον, προς χειραγώγηση της μάζας. Μετά τις αγροτικές εξεγέρσεις και τις σφαγές που τις ακολούθησαν των εξεγερμένων αγροτών και των γυναικών θεραπευτριών του Μεσαίωνα, όπως και τις σφαγές και εκμετάλλευση των αυτοχθόνων των νέων περιοχών, στην έναρξη του νέου χρηματοπιστωτικού συστήματος, η θρησκεία βαθμιαία υποχωρεί από την πρώτη θέση στήριξης της εξουσίας καθώς αντικαθίσταται από την επιστήμη, η οποία αντίστοιχα βαθμιαία ιεροποιείται. Γιατί και η επιστήμη είναι μία θρησκεία, αυτή του ανθρώπινου αποχωρισμένου νου.

Η ίδια λέξη ορθός λόγος που τόσο διατυμπανίζεται αποδεικνύει από την καταγωγή της, την αρχική σημασία στη χρήση της, τον κακόβουλο χρήστη. Λόγος στον Όμηρο στη συγκεκριμένη αναφορά στη συνάθροιση των Αχαιών στρατιωτών, σημαίνει  συλλογή. Λόγοι ήταν οι κατάλογοι των Αχαϊκών παλατιών με τα συσσωρευμένα αντικείμενα που αποδείκνυαν την υπεροχή του πλούσιου έναντι του φτωχού λαού. Το χαρακτηριστικό των κυρίαρχων που πάντα οδηγούν τον κόσμο κατά τα θέλω τους σε ένα δρόμο αίματος και πόνου. Ορθός λόγος λοιπόν είναι η σωστή συσσώρευση, το σωστό κέρδος, ο σωστός τρόπος διατήρησης του χάσματος των τάξεων, η συνέχεια της εξουσίας.

Ο όρος επιστημονική φαντασία ενέχει ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό καθώς η φαντασία του νου ίσταται επκυρίαρχη πάντων. Ίσταμαι Επί. Επί πού; Φυσικά πάνω στη μάζα. Έτσι δεν πρέπει να κάνει εντύπωση η θρησκειοποίηση της επιστήμης που φανερώνεται με όλη της ισχύ σήμερα. Το ανθρώπινο σώμα δεν υπάρχει, οι πολλαπλές πηγές των αισθήσεών του καταργούνται, η αισθητική πολλαπλότητα. Η καρδιά όσα μηνύματα και αν στέλνει χαρακτηρίζεται μόνο σαν όργανο, ενώ τα μηνύματά της διαστρέφονται από το νου στην απεικόνισή τους.

 

2. ΕΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ

Εντός και εκτός δεν αφορά παρά σε δύο κοινότητες ανάμεσα στις οποίες ζουν άνθρωποι οι οποίοι αιωρούνται, καθώς ενώ ζουν στην μία, μέσα τους, βρίσκονται  στην άλλη. Οι τελευταίοι βρίσκονται σε μία κατάσταση μετεωρισμού, ανάμεσα σε μία καθημερινότητα η οποία βαθμιαία  εξαϋλώνεται από πραγματικότητα σε ψεύδος καθώς αγκαλιάζεται από την αναδυόμενη αλήθεια. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε αυτό που ονομάζεται στα κείμενά μας, στη ΝΕΚΥΙΑ, ζώνη του μισού σημείου. Αιωρούνται σε ένα κόσμο όπου δεν βρίσκουν πλέον κανένα κοινό σημείο ζώντας μέσα τους τον άλλο, πραγματικό κόσμο του οποίου η αλήθεια πιστοποιείται από τη βαθιά επίγνωση του εαυτού ως μέρος του Όλου, του Ενός, απελευθερωμένη από κάθε διάκριση, αποχωρισμό. Διακρίνονται σε εκείνους που κάποια στιγμή κάνουν το άλμα που είναι η αρχή για την έξοδό τους και αναμένουν τα αποτελέσματα που μπορεί να είναι πολύ γρήγορα ή αργά, όμως πάντα τα ίδια και σε εκείνους που δεν κάνουν το άλμα αλλά υπομένουν να αισθάνονται αλλιώς και να ζουν αλλιώς μέχρι το τέλος τους, σε ένα συνεχές πένθος. Για τους πρώτους, ουσιαστικά ο χρόνος που θα λάβουν τα αποτελέσματα του άλματος, είναι χρόνος ενδοσκόπησης και εσωτερικής αναγέννησης, κάτι το οποίο οδηγεί στην όλο και μεγαλύτερη μείωση της σχέσης με τη μία κοινότητα και την αύξηση της σχέσης με την άλλη η οποία αναγνωρίζεται εκ καρδίας, ως ο τόπος τους, το σπίτι τους, αυτός στον οποίο δημιουργήθηκαν για να ζήσουν και να διαιωνίσουν τη ζωή, παραμένοντας όμως για την ώρα ιστορικά, ανύπαρκτος, άγνωστος για αυτούς καθώς τον γνωρίζουν μόνο ως εσωτερική τους αλήθεια..

Η αρχική κοινότητα είναι αυτή της ονομαζόμενης κανονικότητας η οποία  λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της από την δράση της κυρίαρχης ελίτ. Χαρακτηριστικά της αποτελούν  η παγκόσμια διακυβέρνηση, η πλήρης υπακοή σε κάθε κρατική εντολή, η πλήρης και βίαιη καταστολή σε όποια αντίθεση. Η κυριαρχία εδραιώνεται στην θρησκειοποίηση της επιστήμης ενώ οι θρησκείες ενώνονται σε μία παγκόσμια θρησκεία εταιρικής μορφής. Τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τον άνθρωπο δεν υφίστανται πλέον. Καμία κοινωνική σχέση, πλήρης απομόνωση, ενσωμάτωση ενός προτύπου ψηφιοποιημένου ανθρώπου, πλήρης έλεγχος σε όλα από την ψυχαγωγία και ενημέρωση μέχρι την συνθετική διατροφή και την ιατρική της ασθένειας (ένα σημείο κομβικό καθώς όλοι οι αρχαίοι λαοί όλοι μιλούν για την ιατρική της υγείας), καθώς επιβάλλονται για συγκεκριμένους λόγους συνεχείς φαρμακευτικές αγωγές οι οποίες δημιουργούν τον αποστειρωμένο χώρο, προσωπικό και συλλογικό, ενώ η εκτέλεση κάποιου δημόσια δεν προκαλεί ούτε το κοίταγμα της. Τα πάντα συνεχίζονται σε πλήρη αδιαφορία με τον αφανισμό της κριτικής σκέψης, της πνευματικότητας όπως κι αν η τελευταία εμφανιζόταν. Κομβικό σημείο αποτελεί η εκπαίδευση και η παραγωγή υποτελών τα οποία ουσιαστικά είναι ένα αφού δεν υπάρχουν πλέον οικογένειες. Επιλέγονται γονείς οι οποίοι με βάση τα κρατικά ιατρικά πρωτόκολλα, δίδουν τα γενετικά τους υλικά τα οποία μέσω τεχνητών μητρών αποδίδουν τα παιδιά. Αυτά παραδίδονται για τρία χρόνια στους επιλεγμένους οι οποίοι υποχρεούνται στην φροντίδα τους υπό συνεχή έλεγχο. Μετά τα τρία χρόνια περνούν στην κυριότητα του κράτους σε ειδικά ιδρύματα όπου υπόκεινται σε πλήρη εγκεφαλική αναδόμηση, δε γνωρίζουν γονείς, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο και το κράτος δρομολογεί την πορεία τους με βάση τα ζητούμενα τα οποία είναι κρατικοί υπάλληλοι και κρατικοί εργάτες, ακόμα και στο χώρο των καλών τεχνών. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο είδος ενασχόλησης ή εργασίας ιδιωτικού τύπου. Οι γονείς αποχαιρετούνται. Αν η αξιολόγησή τους είναι θετική επανεπιλέγονται. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί  την όποια κρατική εντολή. Αυτό θα επισύρει το τέλος της ύπαρξής του στο χώρο ο οποίος έχει ενσωματωθεί στην αντίληψη, ως ο χώρος πλήρους ασφαλείας, ο μόνος που η επιβίωση είναι δυνατή απαλλαγμένη από τον συλλογικό πανικό και τρόμο, τον οποίο έζησαν όλοι μέχρι να φθάσουν στο σημείο αυτό.  Ένα πολύ μελετημένο project εφαρμογής της απόλυτης πλανητικής κυριαρχίας.

Τα δύο φύλλα δεν υπάρχουν ουσιαστικά, η γυναίκα και ο άντρας είναι απλά μεταβλητές του συστήματος, πανομοιότυπες και την ισορροπία φέρνει η δημιουργία τους τρίτου φύλλου, που αποθεώνει τον άνθρωπο δημιουργό, αυτόν που είναι άνδρας και γυναίκα ταυτόχρονα καθώς του αφήνει τη δήθεν ελεύθερη επιλογή να είναι ό, τι θέλει ενώ υποκρύπτει ουσιαστικά την απαλοιφή των δύο φύλων αφού αυτά ταυτίζονται.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι, οι παλιοί οι οποίοι προέρχονται από τον παλιό κόσμο, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν χρησιμοποιώντας τεχνάσματα στα οποία είχαν εκπαιδευθεί στον προηγούμενο κόσμο, τα οποία φυσικά γνωρίζει η εξουσία καθώς και αυτά αποτέλεσαν τον τρόπο της ύπαρξής της τότε, αλλά τα επιτρέπει καθώς την οδηγούν σε μεγάλα κέρδη  και φυσικά ενυπαρχούσης της ημερομηνίας λήξης των ανθρώπων αυτών.

Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας, ο αντιπαρατιθέμενος στο σύστημα, σε πρώτη φάση αποσύρεται από τον εργασιακό χώρο που είναι μόνο κρατικός και ζει περιθωριοποιημένος και σε πλήρη ένδεια όπως μπορεί, μέχρι να συμπληρωθεί ο χρόνος στον οποίο ορίζεται η δυνατότητα επαναφοράς λόγω μετάνοιας. Εκείνος που παραμένει σταθερός καταγγέλλεται δημόσια ως εγκληματίας κατά του κοινωνικού γίγνεσθαι και αποβάλλεται από την κοινότητα.

Έτσι αποστέλλεται στην άλλη κοινότητα η οποία αποτελεί την κοινότητα των αποβλήτων. Ο διαχωρισμός επιτυγχάνεται με ένα είδος θόλου ο οποίος περικλείει τον εναέριο και γήινο αποστειρωμένο χώρο. Κανείς δεν μπορεί να κινηθεί έξω από το θόλο στο εξωτερικό περιβάλλον άνευ κρατικής εντολής. Αυτή η κίνηση δεν είναι κάτι πέρα από μία στρατιωτική επιχείρηση σύλληψης αποβλήτων που θα πλαισιώσουν την έλλειψη εργατικών θέσεων καταναγκαστικά, ενώ το συμβάν παρουσιάζεται στα ΜΜΕ, ως η κρατική ηρωική προσπάθεια αλληλεγγύης και επαναφοράς αποβλήτων στο σύστημα.  Ο εξωτερικός χώρος λοιπόν αποτελεί τον χώρο αποβολής κάθε αποβλήτου. Χώρος πλήρως κατεστραμμένος στον οποίο αποβάλλονται και οι αντιπαρατιθέμενοι στο σύστημα οι οποίοι και αυτοί ονομάζονται απόβλητοι.

Σε αυτόν τον τόπο θα περάσει κάποια στιγμή εκείνος που βρίσκεται στη ζώνη του μισού σημείου και που έχοντας κάνει το άλμα αναμένει σταθερά. Δε γνωρίζει κάτι για αυτόν. Το πέρασμά του σε αυτόν γίνεται η ιστορική εμπειρία εκείνου που έχει συνειδητοποιήσει μέσα του. Δεν είναι ένας τόπος θανάτου όπως τον έχουν ορίσει οι κυρίαρχοι αλλά ένας τόπος ζωής όπου οι άνθρωποι επιβιώνουν ζώντας ο ένας για τον άλλο. Δεν υπάρχουν εξουσίες, νόμοι, χρήματα, κανόνες, όσο για τις θρησκευτικές πίστεις έχουν ολοκληρωθεί στο τώρα, ο θεός είναι εκεί, φανερώνεται σε κάθε στιγμή της ζωής στο χώρο αυτό. Η συμπόνια ή ευσπλαχνία η αγάπη τους ενός για τον άλλο, η κατανόηση. Ό, τι κάνει ο καθένας το κάνει για τον άλλο και αυτό επιστρέφει σε αυτόν με τη δύναμη της συλλογικότητας. Όλοι είναι μαζί, χέρι με χέρι, καρδιά με καρδιά, νους με νου, σώμα με σώμα. Και η συλλογική τους δύναμη αναδύεται τεράστια καθώς μέσα από τη διαδικασία επιβίωσης, έχουν περάσει σε ένα επίπεδο ζωής πλήρους αυτοσυνειδησίας και πνευματικότητας, στο οποίο οι εντός του θόλου μπορούν να αντιπαρατεθούν μόνο με τη χρήση ωμής στρατιωτικής βίας. Και σ’ αυτήν φθάνουν αντιλαμβανόμενοι την εξέλιξη των αποβλήτων. Έτσι, ο χώρος των αποβλήτων αγκαλιάζει την ένοπλη βία με την συλλογική του πνευματικότητα επιδεικνύοντας τις σπασμωδικές αποφάσεις μιας κυρίαρχης ελίτ επί ουσιαστικά ανύπαρκτων ανθρώπων.

 

3. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: ΜΑΖΙ

Αν και ο άνθρωπος που βρίσκεται σε μετεωρισμό βυθίζεται μέσα του προσπαθώντας να φθάσει την αλήθεια της ύπαρξής του που είναι η αλήθεια της ύπαρξης και αν και έχει φθάσει να αγγίζει τα στοιχεία του μη εαυτού (συμπαντικού), αποκαλώντας τα φύλλα των δένδρων αδέλφια του, εν τούτοις, για την ώρα, δεν κάνει το τελικό βήμα του άλματος, να φθάσει σε αυτό που καλούμε το σπίτι μου, τώρα. Αναμένει την κρατική ελίτ να τον σπρώξει, να τον αποβάλλει. Και αυτό είναι φυσικό γιατί δεν γνωρίζει τι συμβαίνει εκτός του θόλου. Το μόνο που γνωρίζει σαν μέρος επιβίωσης είναι το εντός. Δεν γνωρίζει πως ουσιαστικά τα στοιχεία που αναγνωρίζει μέσα του, βρίσκουν την ιστορική τους πραγμάτωση εκτός, του θόλου παρά μόνο πως μέσα του αγγίζει την αλήθεια, την γνωρίζει και ο τρόπος που ζει είναι ο μόνος που μπορεί να υπάρξει, αποσχισμένος και περιθωριοποιημένος εντός. Απλά για αυτόν η αναμενόμενη αποβολή του στον έξω χώρο, ουσιαστικά συνδέεται με το τέλος της γήινης ύπαρξής του, καθώς αποβάλλεται σε ένα πλήρως κατεστραμμένο από κάθε άποψη χώρο. Με άλλα λόγια πήρε την απόφασή του, διαχωρίστηκε και περιμένει το τέλος του, με το κεφάλι ψηλά, ικανοποιημένος όμως και σίγουρος από το βίωμα της εμπειρίας του, το βίωμα της ελευθερίας της επιλογής.

(Μπορεί να γίνει εδώ μία αναφορά στον Μαρσώ του Αλμπέρ Καμύ, «Ο Ξένος», ο οποίος βρίσκει την αλήθεια μέσα του στο τριήμερο που κρατείται μέχρι την εκτέλεσή του καθώς ατενίζει το γαλανό ουρανό από το μικρό τετράγωνο άνοιγμα του κελιού του. Και είναι χαρακτηριστική η στάση του προς τον ιερέα που πηγαίνει να τον κοινωνήσει και στον οποίο δεν αφιερώνει το χρόνο του γιατί όπως του λέει είναι πραγματικά ζωντανός, δεν τον χρειάζεται).

Και ο λόγος που παραμένει στο σημείο αυτό είναι το ότι είναι μόνος. Περιτριγυρίζεται από ανθρώπινα υποβιβασμένα όντα , που ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο. Δεν υπάρχει καμία σύνδεση με αυτά. Και το ότι μόνο η συλλογικότητα θα κάνει ιστορική εμπειρία την αλήθεια που έφθασε μέσα του, αυτή η επίγνωση πραγματοποιείται στη συνάντηση η οποία θα τον οδηγήσει σε ένα βήμα που για αυτόν είναι αδύνατο, εκτός νου. Την έξοδο από το θόλο.

Η συνάντηση με το κοριτσάκι αφορά ακριβώς στη συλλογική ενέργεια η οποία εμφανίζει την ανυπέρβλητη δύναμή της. Και τότε ο ίδιος βιώνει την έννοια του «μαζί». Και εδώ οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ένας εκπαιδευτικός προχωρημένης ηλικίας γίνεται μαθητής κι ένα κοριτσάκι δέκα ετών γίνεται δασκάλα του. Πρόκειται για ένα δίδυμο όπου ο μεν ενήλικας βιώνει την αλήθεια στην οποία έφθασε όχι χωρίς πόνο και κόπο το δε κορίτσι είναι η ορατή απόδειξη της αλήθειας αυτής καθώς για λόγους που δε θα αναφερθώ τώρα – υπάρχουν στο βιβλίο, έχει διατηρήσει την πραγματική του ύπαρξη, δεν έχει υποστεί το φορμαλισμό που εκπαιδεύει στην υποτέλεια. Είναι ένα κορίτσι , θα μπορούσαμε να πούμε η Εύα πριν την Πτώση (αν και η θέση μου είναι πως η Εύα δεν σχετίζεται με την πτώση αλλά τη συσχέτισε η επιβεβλημένη πατριαρχία) ή μία αληθινή ύπαρξη όπως αυτή που περιγράφεται στις παραδόσεις των αυτοχθόνων της γης,  οι οποίες αναφέρονται στον προσαμανιστικό κόσμο, όταν οι άνθρωποι συνδιαλέγονταν κατευθείαν με το δημιουργό και τους θεούς. Το κορίτσι λοιπόν και ο ενήλικος είναι ένα, το ίδιο. Βαδίζουν χέρι με χέρι και δεν τους σταματά ούτε η ομάδα των υπεροπλισμένων στρατιωτών  και ούτε και ο άτρωτος και αδιαπέραστος θόλος.

Έτσι, το κορίτσι και ο ενήλικας, η δασκάλα του δασκάλου και ο δάσκαλος της δασκάλας, στην έξοδό τους από το θόλο αποκτούν την πραγματική τους υπόσταση, είναι ένα, και αυτή είναι η γνώση που βιώνεται από τον ενήλικα, ο οποίος συνεχώς αποβάλλει τις κανονιστικές μορφοποιήσεις του εκπαιδευμένου του νου στην διάρκεια της παραμονής του εντός του θόλου. Γιατί αν και είχε φθάσει στα βάθη του να γνωρίσει το μη εαυτό, ήταν απαραίτητη η σφραγίδα της εμπειρίας της αλήθειας: η συνύπαρξη, καλύτερα το δι-υπάρχειν, το οποίο υποστασιάζει την αλήθεια, την ελευθερία, στο χαμόγελο που αναδύεται στα πρόσωπα των δύο.  «Είμαστε ελεύθεροι».

 

4. ΤΟ ΘΕΙΟ ΘΗΛΥ

Κομβικό σημείο της βύθισης στον εσώτερο εαυτό αποτελεί η σχέση των δύο φύλλων. Σημείο που στο συγκεκριμένο βιβλίο θίγεται με ιδιαίτερο τονισμό σε ελάχιστη ποσότητα όμως. Ένα στίγμα από το οποίο αναγνωρίζεται η έννοια του αληθινού κόσμου. Στίγμα καθότι ουσιαστικά είναι το θέμα του επόμενου βιβλίου μου το οποίο έχει ήδη ολοκληρωθεί και βρίσκεται υπό μεταγραφική επεξεργασία. Ένα παρόμοιο στίγμα όπως για παράδειγμα υπάρχει στην Οδύσσεια ή στην διαμόρφωση της  ιστορίας του Ραβί Ιησού .

Ο πολιτισμός που συντηρείται εντός του θόλου εκφράζει τον πατριαρχικό τρόπο σε έξαρση αποδίδοντας τα masculine ιδιώματα του ανδρός και στο γυναικείο φύλλο. Μπορούμε να το δούμε και τώρα περνώντας από ένα γυμναστήριο. Μία αντίστοιχη εξαπάτηση είναι αυτή των φεμινιστικών κινημάτων, τα οποία λαμβάνοντας την ύπαρξή τους ως αντίθεση στην πατριαρχία, αφού από αυτή περιμένουν την παραχώρηση, όχι μόνο την εδραιώνουν αλλά και μεταφέρουν στο γυναικείο φύλο τις λεγόμενες masculine ιδιότητες, την καθαρή έκφανση της πατριαρχικής δομής.

Έτσι, εντός του θόλου, δεν πρόκειται περί της έξαρσης του αληθινού θηλυκού αλλά για μια πλήρη εξομοίωσή του με το ανδρικό, που σημαίνει την κατάργηση της σχέσης τους, ουσιαστικά την κατάργησή τους. Τα δύο φύλα γίνονται ένα, αδυνατώντας να αναπαράγουν τη ζωή. Αυτή πλέον παράγεται στα εργαστήρια. Ενώ η εμφάνιση του τρίτου φύλλου και η όλο και μεγαλύτερη επικράτησή του είναι ακριβώς η απεικόνιση της ταύτισης των δύο φύλλων, στο νέο συστημικό ψηφιοποιημένο άνθρώπο. Έτσι η σχέση των δύο φύλων εκφράζεται σε μία ομότιμη πατριαρχική ανάδειξη μέσα από τον υπερκαταναλωτισμό του ενός από τον άλλο. Και αυτό σφραγίζεται με τη δημιουργία του τρίτου φύλου ως έκφανση της υποτιθέμενης ελευθερίας καθώς έγκειται στην ελεύθερη επιλογή του καθενός  να είναι ό, τι επιθυμεί, άνδρας ή γυναίκα ή και τα δύο. Στην ουσία όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο όποια και να είναι η επιλογή. Τα δύο φύλα καταργούνται. Η φανέρωση του Δημιουργού στην ένωσή τους, το θαύμα της Ζωής, η συνέχειά της, περνούν στον κρατικό έλεγχο, αποτελούν πλέον έργο της κυρίαρχης εξουσίας.

Στην αντίπερα όχθη αλλά και μέσα στον ήδη ταξιδεμένο εαυτό του ενοίκου δεν συναντούμε ένα τύπο σχέσης φύλων που η ισότητα βασίζεται σε μία δικονομική αντίληψη ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Το βύθισμα στον εαυτό αποκαλύπτει την αληθινή σχέση των δύο φύλων, απορρίπτοντας την υπερκαταναλωτική, και αυτή η σχέση δεν είναι παρά ο αρχαϊκός τρόπος ύπαρξης των κοινοτήτων, για τον ελληνικό χώρο, αυτός  πριν την κάθοδο και επικράτηση των Αχαιών, ο οποίος άπτεται ακόμα κατ’ αρχήν του κυκλαδικού πολιτισμού και δευτερευόντως του Μινωϊκού καθότι ο τελευταίος έχει ήδη περάσει στο στάδια της πατριαρχικής δομής του βασιλιά μάγου, που δε διοικεί μόνο το κράτος αλλά και τα καιρικά φαινόμενα και ό, τι άλλο ενέχεται στις δομές που έχουν εδραιωθεί, τη σχέση του λαού του με το Υπερπέραν είτε τον ουράνιο κόσμο είτε τον υπόγειο. Να παρατηρήσουμε στο σημείο αυτό, πως πολύ γρήγορα στον ελληνικό χώρο, η σαμανιστική ιδιότητα του θεραπευτή σαμάνου αποδίδεται στον πλούσιο κυρίαρχο σε αντίθεση με άλλα μέρη του κόσμου στα οποία ο θεραπευτής σαμάνος δεν έχει καμία σχέση με την εξουσία, είναι ο βοηθός της ζωής της κοινότητας. Υπ’ αυτή την οπτική το τέλος της κοινότητας ως συλλογική θέληση που δρα, άρχεται της δημιουργίας των πόλεων. Και καθώς το ίδιο με τις όποιες ιδιαιτερότητές του υφίσταται και στο Ισραήλ, δεν είναι περίεργο πως ο χριστιανισμός που συνενώνει τις δύο κουλτούρες χρησιμοποιήθηκε ως το εργαλείο της απόλυτης κυριαρχίας καθώς τροποποιήθηκε καταλλήλως ώστε να εξυπηρετεί ακριβώς αυτό. Και φυσικά η κυριότερη μεταστροφή του γίνεται με την απαλοιφή από τους ρωμαϊκούς καταλόγους, των χριστιανών ως παρανόμων κολλεγίων (collegium illicita, σήμερα terrorists), από τον Μ. Κωνσταντίνο και την εγγραφή του στους καταλόγους μορφοποιημένων κανονιστικών θρησκειών.

Επιστρέφοντας, μετά την παρένθεση αυτή, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί πως ο όρος μητριαρχία υπήρξε κατασκευή της πατριαρχίας. Η σχέση των δύο φύλλων που γνωρίζει πλέον με την έξοδό του από το θόλο ο άνθρωπος δεν είναι μητριαρχία. Είναι ισορροπία. Η επαναφορά στο αρχαϊκό κοινοτικό πρότυπο των δύο φύλων τα οποία στην ένωσή τους φανερώνουν τον Δημιουργό. Η γυναίκα αποτελεί το θείο θηλυκό, το divine female, αποτύπωση αληθινή της Μητέρας Γης (η οποία εκφράζεται σε κάθε υπαρκτή μορφή - εκδήλωση), καθώς μέσα της δημιουργείται η ζωή. Όχι μόνη της, αλλά με τη μετοχή του άλλου φύλου το οποίο με την δραστήρια ύπαρξή του, ενεργοποιεί τη Μητέρα Γη, του Νερού, του Αέρα, του Φωτός. Του κινητικού άρρενος. Και μέσα στην Μητέρα η οποία ενέχει όλα τα υλικά για τη δημιουργία της ζωής η ενέργεια του κινητικού άρρενος αποδίδει στην ένωσή της με αυτά, τη συγκεκριμένη μορφή που γεννάται. Όσον αφορά στη Μητέρα Γη Γυναίκα, η μορφή που γεννάται είναι ο άνθρωπος. Και είναι αδύνατον να άρχει το ένα φύλο επί του άλλου, το αρσενικό επί του θηλυκού ή αντίστροφα, αφαιρώντας και υποβιβάζοντάς  και προσθέτοντας και αναβιβάζοντας , γιατί έτσι έχουν διαστραφεί τα αληθινά τους ιδιώματα, ουσιαστικά o υποβιβασμός αφορά και στα δύο. Δεν είναι αυτά που όντως είναι. Και έτσι  δεν προάγουν τη ζωή αλλά τον πόνο και το θάνατο. Αντίθετα στην αληθινή ένωσή τους γίνονται το απόλυτο Ένα, αυτό που δημιουργεί την αέναη ροή της Ζωής.

Έτσι, η μεταστροφή στον αληθινό εαυτό οδηγεί στην αληθινή σχέση των δύο φύλων, που με τη σειρά της αποδίδει την τελειότητα της δημιουργίας. Αυτή εκφράζεται στην ένωση των δύο φύλων που στην ερωτική συνεύρεση βρίσκει την πραγματική της θέση στη ροή της συμπαντικής ζωής καθώς το Ένα, τα δύο φύλα ενωμένα, τη ζει, τη νιώθει, τη βλέπει, την ακούει, γίνεται ένα με αυτή. Ένα σώμα, μία ψυχή, στην επίγνωση πως ο ένας είναι  ο άλλος και αντίστροφα, στην πλήρη αποδυνάμωση της διάκρισης. Έτσι, στην ένωση αυτή αναδύεται ο Δημιουργός καθώς αν αφαιρέσουμε τις διάφορες νοητικές αποτυπώσεις ο Δημιουργός είναι ένας και από αυτόν προκύπτει το παν, το ένα, που στην γήινη ανθρώπινη παρουσία του εκφράζεται στην ένωση των δύο φύλων τα οποία είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα.

 

5. ΟΧΙ ΖΩΗ ΟΧΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Το πώς τελειώνει το βιβλίο, το τέλος ενός ταξιδιού ουσιαστικά είναι η αρχή ενός νέου κύκλου. Η ουσία του τέλους εδώ είναι το μη τέλος, η μη αρχή. Μπορεί το σώμα να σταματά να λειτουργεί ως συγκεκριμένη μορφοποίηση στοιχείων  αλλά δε χάνεται κάτι. Απλά υπόκειται σε άλλες μεταμορφώσεις. Ζει και ανθίζει είτε στους φυσικούς είτε τους πνευματικούς απογόνους. Μέσα μας δεν υπάρχει μόνο το παιδί που κάποτε ήμασταν αλλά και οι γονείς μας και οι γονείς τους, οι δάσκαλοί μας, οι δάσκαλοί τους και έτσι φθάνουμε στα αρχικά κύτταρα ζωής.  Και αν φθάσουμε βαθιά μέσα μας θα γνωρίσουμε το Δημιουργό. Γιατί η δημιουργία δε διακρίνεται στις υπάρξεις. Αυτές είναι απλές μεταμορφώσεις των ίδιων βασικών στοιχείων που σε συγκεκριμένες συνθήκες αποδίδουν συγκεκριμένες μορφές. Ποιος μπορεί να αμφιβάλει πως όταν ένα σύννεφο χάνεται δεν έχει μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, νερό, αέρα, χιόνι; Μόνο μορφή έχει αλλάξει και γίνεται φυτό που γίνεται ζώο, που γίνεται άνθρωπος.

Στο τέλος του βιβλίου ή την αρχή του, όπως το αναφέρω, εκδηλώνεται η αέναη ύπαρξη του παντός. Οι δύο ψυχές βρίσκονται μετά το τέλος της γήινης ανθρώπινης παρουσίας τους. Παρά το βίαιο θάνατό τους, είναι πολύ χαρούμενες και καθώς ενώνονται πάνω από το πλήθος του θόλου, του μεταδίδουν αυτή τη χαρά και τον ενθουσιασμό, παρόλο που το πλήθος θεωρεί πως αυτό που βλέπει ανήκει στους τρόπους κρατικής ψυχαγωγίας. Όμως η συναισθηματική επίδραση το οδηγεί σε ένα παραλήρημα χαράς πρωτόγνωρο. Και αυτή η συνεύρεση των ψυχών ανήκει σε πολλές διδασκαλίες θρησκευτικών παραδόσεων  και αποτελεί το θέλγητρο για μία ενάρετη ζωή που θα οδηγήσει μετά το θάνατο στην ολοκλήρωση. Όμως δε σταματά εκεί. Αφορά μόνο στο πρώτο επίπεδο το οποίο απευθύνεται στη μαζική ύπαρξη.

Ο γιατρός που εμπλέκεται στην ιστορία τους αφήνει πίσω τη μάζα. Προχωρεί σε μια βαθύτερη γνώση και αυτή η βαθύτερη γνώση είναι που ενεργοποιεί το νέο κύκλο καθώς ο γιατρός ολοκληρώνει το έργο του εκτελεσθέντος από τον ίδιο πατέρα του. Αναγνωρίζει τον πατέρα του μέσα του , τη μητέρα του, τις αδελφές του, των οποίων ποτέ δε γνώρισε την ύπαρξη. Όλοι ζουν μέσα του, είναι εδώ. Έτσι αφού ολοκληρώνει το έργο του πατέρα του καταστρέφοντας όλα εκείνα τα οποία θα αποτελούσαν το τέλος της ζωής εκτός θόλου, μεταμορφώνεται, παίρνει τη μορφή του πατέρα του όχι μόνο εσωτερικά αλλά εξωτερικά. Φορά τα ρούχα του, τα σανδάλια του, κρεμά την τσάντα του στον ώμο του και φεύγει. Πού πηγαίνει; Μα εκεί που είχε βρεθεί και είχε αποφασίσει ο πατέρας του να μείνει πριν τη σύλληψή του. Πηγαίνει στη συνέχεια της ζωής. Έξω από το θόλο. Και ο πατέρας του και όλοι οι πρόγονοί του έως τους μονοκύτταρους πρώτους οργανισμούς είναι μαζί του, προσφέροντάς τους την ελευθερία για την οποία χιλιάδες χρόνια υπέφεραν.

 Βαδίζει ενσυνείδητα στον αληθινό κύκλο της ζωής που δεν αλλάζει ποτέ. Η δημιουργία βρίσκεται μέσα μας, έξω μας, παντού γύρω μας. Ο Δημιουργός το ίδιο, αν είμαστε χριστιανοί ή αν ανήκοντας σε μια άλλη παράδοση, τον ονομάσουμε Αγνή Γη ή Μεγάλο Πνεύμα. Αν βρισκόμαστε κι εμείς, τώρα, εδώ, με το σώμα και το νου ενωμένα, «ψυχή τε και σώματι», ή πιο καλά (με τη σωστή έννοια και όχι τη διεστραμμένη που επικράτησε), με «νου υγιή εν σώματι υγιές», θα τον αναγνωρίσουμε, θα μιλήσουμε μαζί του περπατώντας στη φύση, τη Μητέρα μας, με όλα μας τα αδέλφια γύρω, τους γονείς μας, τους γονείς τους, τους προγόνους μας, μέχρι τους λύκους ή τους ιππόκαμπους, τα κρίνα και τα πεύκα. Ο παράδεισος είναι εδώ. Μέσα μας και έξω μας. Γιατί μέσα και έξω είναι μόνο ένα νοητικό μόρφωμα, τίποτε περισσότερο.  Όχι μετά το θάνατο, εδώ και τώρα. Και είναι στην προσωπική μας επιλογή να τον φανερώσουμε στην ιστορική ύπαρξη της αληθινής ζωής.

ΣΤΟ ΣΤΡΟΒΙΛΟ ΤΩΝ ΕΡΩΤΗΜΑΤΩΝ 6 Ή 1;

Ο γιατρός βλέποντας τη συνεύρεση των ψυχών στον ουρανό δακρύζει. Γιατί;

1.       Συγκίνηση. Βλέπει τις ψυχές των δύο αγαπημένων να βρίσκονται και πάλι.

2.       Χαρά. Κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει πλέον.

3.       Πόνος. Είναι ένα όργανο εξουσίας που εκτέλεσε τον πατέρα του.

4.       Ανακούφιση. Είχε την έγκριση του πατέρα του να το κάνει.

5.       Χαρά. Ο κόσμος χαίρεται.

6.       Λύπη. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Άλλο βλέπει και άλλο καταλαβαίνει.

7.       Θλίψη. Αποχωρισμός από την ζωή που κατοχύρωνε την επιτυχία του.

8.       Χαρά. Ολοκλήρωσε το έργο του πατέρα του.

9.       Ευτυχία. Εύρεση του πραγματικού εαυτού.

10     Συγκίνηση. Επίτευξη του καλού, συνέχεια της Ζωής.

11     Βαθιά χαρά. Ο πατέρας του συνεχίζει να ζει μέσα του, είναι μαζί του, όπως και όλοι οι πρόγονοι και συγγενείς του.

12     Βαθιά ευτυχία. Επίγνωση της μη γέννησης, μη θανάτου.

 

Aρχίζοντας με τα ερωτήματα, τελειώνουμε με αυτά, ή όχι; Και θέτω τα ερωτήματα που προκύπτουν από το τέλος ή αρχή της ιστορίας. Και κάθε σημείο του κειμένου μπορεί να τεθεί κάτω από ένα ίδιο πλήθος ερωτημάτων. Πώς θα ερμηνευθεί; Η ερμηνεία δίδεται στο ίδιο το βιβλίο. Ο ένοικος αναφέρει σε ένα σημείο, πως ποτέ δεν κατέληγε στην ερμηνεία κάποιας φράσης παρά μόνο όταν χρησιμοποιούσε όλες τις έννοιες των λέξεων. Όμως στην πραγματικότητα τι κάνει; Αντιλαμβάνεται πως δεν παύει να γίνεται όργανο εννοιών. Έτσι, αφήνει την καρδιά του να τον οδηγήσει καθώς ενώνοντας το νου του στα μηνύματα της καρδιάς, ο τελευταίος σιωπά. Στην αλήθεια δεν υπάρχει καμία φόρμα που ο νους μπορεί να αποδώσει. Και αυτό μπορούμε να το αισθανθούμε ως χριστιανοί στον Αποφατικό Λόγο του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ως Βουδιστές στην περιήγησή μας στη Νιρβάνα, ως άνθρωποι, σε κάθε αρχαϊκή παράδοση αυτοχθόνων του κόσμου, του κοσμήματος του σύμπαντος.

 

ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος