ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΕΜΠΤΗ: Ο ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΟΣ

Ο ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΟΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ 

4/12/21

…Κι εσύ, που πάντα χειρίζεσαι τις συσκευές σου ώστε να επιτύχεις τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για σένα, άσχετα με την κατάσταση που θα προκύψει για τις συσκευές, δεν είσαι παρά μια συσκευή του συστήματος της κυρίαρχης ελίτ που σε χειρίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αφού για να υπάρχει πρέπει να υπάρχεις κι εσύ στη λειτουργική θέση που σου αποδίδει το σύστημά της. Αν δεν ήσουν, ούτε εκείνοι θα ήταν…

Μήπως απορείς γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις πώς είσαι συνδεδεμένος στο κύκλωμά της; Ή μήπως, πώς επιτυγχάνεται η πλήρης ρύθμισή σου; Σίγουρα η σύνδεση, είναι αποδοτική στη ρύθμισή σου, όταν γίνεται σε ένα έναν χώρο όπου είσαι εσύ κι αυτοί, γιατί οπουδήποτε αλλού, με άλλους, αποδίδεις τα αποτελέσματα των ρυθμίσεών σου.  Άρα ο πιο κατάλληλος χώρος να ρυθμιστείς άψογα είναι ο ιδιωτικός σου. Το να υπάρχουν σήμερα στο χώρο σου μαύρες γυάλινες οθόνες , που εξειδικεύονται πλέον σε επιμέρους ρυθμίσεις σου, είναι ό, τι πιο συνηθισμένο. Έτσι, και με μία μόνο, ξεκίνησε τo σύστημα να ρυθμίζει πριν αρκετά χρόνια, ώστε περνώντας αρκετά στάδια πάντα επιτυχή, να φθάσει στη σημερινή εξειδίκευση ρυθμίσεων.

Είναι αναγκαία η παραμονή σου στον χώρο σου, μετά από την πολύωρη εργασία και την κούραση που αποδίδει η τελευταία, είτε είναι σωματική καθαρά, είτε ψυχική που μεταστρέφεται σε σωματική. Τον περισσότερο χρόνο της ζωής σου τον καταναλώνεις ξένος, σε ένα ξένο περιβάλλον, όπου ο μόνος λόγος για να βρίσκεσαι εκεί είναι το αναγκαίο χρήμα, κάτι που δε σχετίζεται με κανένα τρόπο με τις πραγματικές σου ανάγκες σαν ενιαία ύπαρξη. Και όταν πια ησυχάζεις και επιστρέφεις σε σένα, εκπαιδεύθηκες στη μη επιστροφή, να συνυπάρχεις με τη μαύρη οθόνη, σα μέσο ξεκούρασης, σαν μία ανάπαυλα. Επέτρεψες λοιπόν τη συνεχή παραμονή της στο χώρο σου, και συνήθισες καθώς αφήνεσαι κουρασμένος στη θέασή της, να αφήνεσαι ταυτόχρονα και ανοιχτός, να δέχεσαι κάθε δράση που έρχεται πάλι από έξω μέσω αυτής. Και αντί να ασχοληθείς  επιτέλους με τον εαυτό σου έστω και για πολύ λίγο, να σκεφθείς, να κρίνεις τις εμπειρίες που είχες, τις αφήνεις χωρίς εξέταση ακυρώνοντας όχι μόνο τη σκέψη τους αλλά τον ίδιο σου το νου, απλά παρακολουθώντας.  Και η ακύρωση αυτή είναι εν γνώσει σου αφού πρόκειται για μια σχέση μονοσήμαντη. Η εξωτερική δράση φθάνει σε σένα, γαντζώνεται και αρχίζει να εισχωρεί. Με καθημερινή επανάληψη οι ρυθμίσεις σου γίνονται όλο πιο αποδοτικές ενώ η ίδια η χρόνια επανάληψη αποτελεί και την τέλεια ρύθμιση. Εύκολο αν ήθελες να το δεις. Βγάλε τη γυάλινη οθόνη από το χώρο σου και μείνε με τον εαυτό σου. Δε θα μπορέσεις. Θα αισθανθείς εντελώς άδειος γιατί αυτός και μόνο είναι πλέον ο εαυτός σου.  Και αυτός ο εαυτός πάντα καθόριζε όλα όσα διαδραματίζονται στο γήινο χώρο, όλα τα συμβάντα που πολλές φορές σε άφησαν άναυδο ενώ εσύ ο ίδιος τα προκάλεσες ως αυτός που είσαι, η απαιτούμενη ενέργεια η απαραίτητη για την πραγμάτωσή τους. Και αυτό πάντα είχε σχέση με τη δική σου απουσία η την καθοδηγούμενη παρουσία στον κοινωνικό χώρο και τα δύο χαρακτηριστικά της δικής σου τακτοποίησης.

Δεν είσαι μόνο ένας αλυσοδεμένος σκλάβος που κινείται όπως και όσο του ορίζει η αλυσίδα, αλλά μέσα από το κτίσιμο της ατομικότητας στη σχέση αυτή, η αλυσίδα έγινε απαραίτητη, τόσο ώστε να μεταστραφείς εσύ σε ένα εξάρτημά της. Και αν η αλυσίδα δε σου αποδώσει την καθοδήγησή της έστω και μία φορά, γιατί εσύ ποτέ δεν επέλεξες, όσο σίγουρος και αν είσαι - βλέπεις πόσο καλά σε εκπαίδευσαν, αν δε σε κατευθύνει στην ήδη συγκεκριμένη επιλογή και αποσυρθεί αφήνοντάς σε μόνο και έρημο, αποσύρεσαι και εσύ είτε σωματικά είτε ψυχικά στον πανικό της έντασης του διλλήματος της επιλογής που ποτέ δεν σε άφησαν να φθάσεις πραγματικά.

Έγινε λοιπόν ο καλύτερός σου φίλος η αλυσίδα, καθώς σου αποδίδει συνεχώς την ψευδαίσθηση της τακτοποίησης, της ασφάλειας. Σου αποδίδει στην πλήρη εκτέλεση των εντολών της ένα ασφαλή οριοθετημένο χώρο και τακτοποιημένο που γίνεται όλο και πιο έρημος. Έρημος από ανθρώπους. Γιατί όπως εσύ, έτσι και όλοι, οι περισσότεροι, ξέχασαν ο ένας τον άλλο, έμειναν με την οθόνη, κάτι που κανέναν δεν ενοχλεί πλέον, αρκεί να μη χαθεί η τακτοποίηση. Έτσι όλοι παρακολουθούν, σέρνονται και καθοδηγούνται σε όλα, στην πλήρη πραγματική απουσία τους.  Έγινες ψυχρός, όταν τα συμβάντα τρέχουν γύρω σου, όταν άνθρωποι χάνονται. Μπορεί να σχολίασες ή να είχες μία συγκινησιακή έξαρση γιατί η καρδιά όσο και να την αποκόψεις είναι αυτόνομη και αναδύεται αλλά η επόμενη στιγμή ήταν το «ε, τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα, εγώ όμως καλά είμαι». Και ενώ ο κόσμος γύρω σφύζει από αδικοχαμένους νεκρούς εσύ απλά αλλάζεις κανάλι παρακολουθώντας διαγωνισμό μαγειρικής, την ευστροφία της υπερκατανάλωσης. Βλέπεις, ο φίλος σου δε σου επιτρέπει να δεις πως όλοι αυτοί οι νεκροί δε διέφεραν σε κάτι από εσένα όσο ζούσαν, απλά πέθαναν γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, να συνεχίζει η κυρίαρχή ισχύς στη θέση της. Ούτε και πως κάθε νεκρός είναι ένα ακόμα στήριγμα στην εδραίωσή της. Γιατί αν σε άφηνε να δεις θα έβλεπες και τη δική σου αυριανή μέρα. Απλά παρέμεινες θεατής αλλάζοντας τη θέασή σου που όμως είναι δεδομένη και καθοδηγούμενη. Και δίπλα από κάθε είδηση πόνου εισάγεται υπενθύμιση υπερκαταναλωτισμού για να σε επαναφέρει, οποιουδήποτε είδους υλικών κατανάλωσης, προϊόντων, ζώων, ανθρώπων. Και ούτε που σου περνάει από το μυαλό πως σε διατηρούν μόνο και μόνο γιατί τους αποδίδεις ύπαρξη, είσαι μία πηγή ενέργειας, όπως μία μπαταρία που όταν όμως περάσει ο καιρός της αποσυντίθεται και απλά αντικαθίσταται. Προχώρησες και εξελίχθηκες στα πρότυπα που σου έδωσαν ώστε να πάρουν όλη τη δική σου ενέργεια, τη δική σου δύναμη, τη ζωή.

Έτσι, η μαύρη οθόνη συνέχισε και συνεχίζει, να σου προωθεί ψεύδη, διαστρεβλώσεις και να διαμορφώνει όλη σου τη στάση απέναντι σε αυτά, ώσπου έφθασε η ώρα, καθώς αξιολογήθηκες από το σύστημα μέσα από διαδικασίες που ενώ σε άλλες εποχές θα είχαν κινήσει επαναστατικές δράσεις, εσύ  όχι μόνο τις αποδέχτηκες αλλά και τις στήριξες, πάντα χειραγωγούμενος και πάντα σε ένα επίκτητο εγώ το οποίο άλλαζει ανάλογα με τα θέλω τους, έφθασε λοιπόν η ώρα  η αλυσίδα να γίνει κοντύτερη, να σε σέρνει από το λαιμό με δύναμη. Με άλλα λόγια η μαύρη οθόνη να είναι πάντα μαζί σου, αποκλείοντας την πιθανότητα της χρήσης από εσένα, μιας εξόδου κινδύνου από την κατοικία σου, τουτέστιν να το σκάσεις.

Μεταμορφώθηκε λοιπόν σταδιακά, μίκρυνε, απαλλάχθηκε από συγκεκριμένες μορφές ενέργειας και σύνδεσης, απέκτησε πολύ περισσότερες δυνατότητες και τελικά έγινε πολύ μικρή ώστε να χωρά στην τσέπη σου, να την φέρεις πάντα μαζί σου, άσχετα αν σου έδινε ταυτόχρονα και μια πολύ μεγάλη ώθηση στην απόκτηση του ανίατων ασθενείών. Η επιστήμη σε διαβεβαιώνει πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όμως όταν η επιστήμη που είναι υπέροχη εργάζεται για τα αφεντικά σου και όχι για σένα, μην περιμένεις και πολλά από αυτήν, μάλλον λίγα καλά και άπειρα κακά πάντα καλυμμένα με το ένδυμα του σωτήρα σου. Το μόνο που έπρεπε ήταν να πεισθείς πως αυτή η μικρή οθόνη, σου είναι εντελώς απαραίτητη, να την έχεις πάντα επάνω σου.  Με τον τρόπο αυτό και εκείνοι είναι πάντα μαζί σου, ξέρουν τα πάντα για σένα, ποιος είσαι, πού είσαι, τι είσαι, με ποιους είσαι. Βέβαια φρόντισαν να στο προσφέρουν με τέτοιο τρόπο τόσο αδιαμφισβήτητο πλέον μέσα σου ώστε ήταν σίγουροι πως δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από πάνω της. Γι’ αυτό σου πρόσφεραν κάποιες αναβαθμίσεις στη χρήση της - εσύ έτσι τις είδες, χωρίς να βλέπεις τη βρωμιά και τη δυσωδία που καλύπτουν κάτω από το χαριτολόγημα του «καλύτερου κόσμου». Απλά σου έδωσαν πολύ λίγα για να σου πάρουν πάρα πολλά. Σου αύξησαν σε κάποια επίπεδα κατά βάση ανούσια, την τακτοποιημένη σου ζωή για να στην πάρουν όλη ενώ σε έκαναν να βλέπεις πως σου χάριζαν και άλλη, περισσότερη και καλύτερη. Γιατί γι’ αυτούς η ζωή σου δεν είναι παρά μία μεταβλητή, μία αντικαταστήσιμη αναλώσιμη μονάδα που προσφέρει τη ζωή της σε αυτούς στο χρόνο που έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί στις προϋποθέσεις του συστήματός τους.

Κι εσύ, μπορεί να συνδιαλέγεσαι για ώρες ατέλειωτες στα κοινωνικά δίκτυα, να λες τη γνώμη σου για οτιδήποτε, να βρίζεις όσους δε συμφωνούν ή να βρίσκεις ερωτικούς συντρόφους, να εκτονώνεσαι διοχετεύοντας όλη την τυφλή ενέργεια που αναδύεται από την αντίδραση της καρδιάς σου, που αντιλαμβάνεται πλήρως ό, τι σου συμβαίνει, αλλά ο νους σου εκπαιδευμένος και αλυσοδεμένος τη μεταφράζει όπως του υποδεικνύουν εκείνοι που ταυτόχρονα σε ελέγχουν συνεχώς, ώστε να είναι βέβαιοι πως συνεχίζεις σωστά στη ρύθμισή σου.

Βλέπεις λοιπόν, η ιστορία ξεκίνησε με μία μαύρη γυάλινη οθόνη που μόνο παρακολουθούσες, εκπαιδευόσουν και αποδεχόσουν. Έπειτα ήρθε και μία άλλη με το οποίο μπορούσες κι εσύ να δημοσιοποιείς, αφού πλέον είχες μορφοποιηθεί είχε έρθει η στιγμή να αποδώσεις όχι μόνο αποδεχόμενος αλλά και υπερασπιζόμενος την αποδοχή. Έπειτα, μίκρυνε, έγινε φορητή, μπορούσε να σε ακολουθεί έξω από το χώρο σου, να είναι μαζί σου. Τελικά κατέληξε στον μικρό αχώριστο συνοδό και φίλο σου. Τώρα, όλα τα κάνεις με αυτήν, μια ερωτική συνεύρεση ή μία τραπεζική πληρωμή, είσαι επικεντρωμένος συνεχώς σε αυτή την οθόνη είτε μέσα είτε έξω, είτε στέκεσαι είτε περπατάς, είτε είσαι επιβάτης είτε οδηγός οχήματος. Ούτε πρόσεξες πόσο μίκρυνε ο ορίζοντάς σου ακόμα και σε αυτήν, την οθόνη. Γιατί η μεγάλη σε υποχρέωνε να βρίσκεσαι πιο μακριά, έτσι το βλέμμα σου καμιά φορά μπορεί να ξέφευγε, να εστίαζε κάπου αλλού, και γι’ αυτό τη μεγάλωναν όλο και περισσότερο μέχρι που έφθασε το μέγεθος του τοίχου. Αντίθετα ο νέος σου αχώριστος σύντροφος εστιάζεται από πολύ κοντά. Τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσά σας. Καμία συνεύρεση, αυτή η εγκάρδια συμμετοχή των ανθρώπων, η τόσο χαρακτηριστική. Και οι συνευρέσεις είναι πλέον και αυτές καθαρά επιφανειακές αφού και σε αυτές όλοι είναι προσηλωμένοι στα μικρά μαύρα τους κουτάκια που ουσιαστικά είναι και ο νέος ιδιωτικός τους χώρος. Γιατί μέσα εκεί βρίσκεσαι, πουθενά αλλού. Και οι λέξεις που ανταλλάσσονται χάνονται, χωρίς να φθάνουν στον προορισμό τους, αυτόν που δικαιολογεί και την ύπαρξή τους. Όχι πως η ανθρώπινη συνεύρεση χτυπήθηκε μόνο έτσι και τώρα, αυτό έγινε από την πρώτη στιγμή της εισόδου των κυρίαρχων στο σπίτι σου. Κι αυτό άρχισε να χάνει τα όριά του, να αποχρωματίζεται, να γίνεται ένας ατομικός, αποπροσωποποιημένος χώρος ακολουθώντας εσένα στη μεταστροφή σου σε αλλαζονικό, συμφεροντολογικό κυρίαρχο: τον κυρίαρχο δούλο. Όμως επειδή πάντα υπήρχε η περίπτωση να αναδυθεί η αλήθεια στην ανάμιξη μιας συνεύρεσης, όταν η αύρα του ενός έρχεται σε επαφή με αυτή του άλλου, έπρεπε να εξαλειφθούν οι δυνατότητες μίας τέτοιας περίπτωσης, όπως και έγινε. Δεν ενεργούν πια οι αύρες των σωμάτων γιατί έχουν παγώσει πλέον. Μένουν μόνο οι συνδέσεις μέσω του ανύπαρκτου στην ουσία πλέγματος της κοινωνικής δικτύωσης, στην πραγματικότητα αποδικτύωσης στις οποίες φανερώνεται η έλλειψη όποιας προσωπικής σχέσης αφού και τα πρόσωπα πλέον δεν υπάρχουν. Ακριβώς αυτό είναι και το επιζητούμενο της ισχύος. Καμία ισχύς δε έχει να φοβηθεί κάτι που θα προσδώσει ανισορροπία στο σύστημά της όταν στηρίζεται στους απομονωμένους πλήρως σκλάβους της. Θυμήσου μόνο τι κατάφερε να κάνει κάποτε ο Σπάρτακος όταν συνένωσε τους δούλους των Ρωμαίων.

Και στη μέθη της απόλαυσης της "καλύτερης ζωής" σου διαφεύγει πως αν ένα χέρι κλείσει ένα διακόπτη, η οθόνη θα μαυρίσει, όλα θα χαθούν κι εσύ μαζί τους, καθώς θα μείνεις απόλυτα μόνος και άβουλος αφού η βούλησή σου είναι η βούλησή τους, χωρίς ταυτότητα αφού η ταυτότητά σου είναι η ταυτότητά τους. Τότε υποφέροντας από την υπέρμετρη ένταση των παθών σου θα αισθανθείς τι είναι η πολυθρυλούμενη «κοινωνική δικτύωση». Αλλά μόνο θα το νιώσεις, ο νους σου δε θα σου δώσει τη σωστή απεικόνιση ως μορφοποιημένος δούλος. Γιατί και τα δικά σου χαρακτηριστικά δεν είναι άλλα από της συσκευής που κρατάς. Είσαι κι εσύ μια συσκευή που το σύστημα χρησιμοποιεί για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτό της άψογα δημιουργημένης και ρυθμισμένης. Θυμήσου μόνο πόσες τέτοιες συσκευές πέταξες στα σκουπίδια όταν έληξε ο χρόνος λειτουργίας τους ή όταν κυκλοφόρησε κάποια ελάχιστα αναβαθμισμένη ανάλογα με τις απαιτήσεις σου. Αυτή ακριβώς είναι και η δική σου θέση. Όταν θα εμφανίσεις επιπλοκές στη λειτουργία, όταν θα εμφανιστούν πιο αποδοτικές από εσένα, νέες και καλοφτιαγμένες, όταν θα λήξει ο χρόνος λειτουργίας σου, θα είσαι πλέον ο άχρηστος του συστήματος. Ο μοναδικός σου δρόμος είναι στην ακολουθία των πρώην αγαπημένων σου συσκευών, στα σκουπίδια.

 

       ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                            Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος