ΤΟ ΑΛΜΑ ΣΤΙΣ ΕΞΙ ΧΟΡΔΕΣ
Το άλμα στις 6 χορδές
14/9/21
Πολλές φορές η έντονη
εστίαση της σκέψης σε συγκεκριμένο ζήτημα σταματά απότομα, καθώς
συνειδητοποιείται πως είναι αδύνατη η συνέχεια, χωρίς την εμπλοκή σε
φαντασιακές διαδρομές. Όμως, αν το ζήτημα παραμένει ανοικτό, ατελές και ο νους
εν εγρηγόρσει, μία εμπειρία της καθημερινότητας καθοδηγεί τη σκέψη, την οδηγεί
στην υπέρβαση του αδιεξόδου στο οποίο βρέθηκε.
ΤΟ ΑΛΜΑ
Το ζήτημα το οποίο εκκινεί τη διαδικασία της σκέψης αφορά στο πώς ο άνθρωπος, δύναται να υπερβεί το επίκτητο ή τα επίκτητα εγώ τα οποία προσάπτονται στην υλική καθημερινότητα, ώστε να βιώσει την εμπειρία της ανάδυσης του πραγματικού του είναι, αυτού με το οποίο ήρθε στον κόσμο, όπως τον αντίκρισε στην πρώτη οπτική θέαση, τo απειροελάχιστο τώρα, πριν την έναρξη της υλικότητας. Αυτό το είναι που τον συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια της εγκόσμιας παρουσίας του, τόσο κοντά ώστε να μπορείς να το αγγίξεις χωρίς να κινηθείς, αλλά και τόσο μακριά που αδυνατείς να το δεις, να το ακούσεις, να γνωρίζεις πως υπάρχει. Ακόμη, πώς θα ήταν δυνατή μία παραδειγματική αναπαράσταση της διαδικασίας πέρα από μία παραβολική ιστορία, μία αναπαράσταση πραγματική η οποία να προκύπτει από την πράξη χωρίς να κινδυνεύει να αλλοιωθεί στην νοητική επεξεργασία της παραβολής από τη σκέψη; Ένα παράδειγμα ορατό και αντιληπτό καθόλα χωρίς να υπάρχει διαπλοκή και ανισορροπία;
Ο κλασσικός δρόμος της ελληνικής παράδοσης, αυτός των αντιθέτων, φανερώνει πως ο διαχωρισμός που αναδύεται στην δράση των αντιθέτων αυτοκαταργείται, είναι παράγοντας ενωτικός. Ο κόσμος βιώνεται ακριβώς στην ύπαρξη των αντιθέτων και στην ένωσή τους δημιουργείται η εικόνα του, όπως ακριβώς η νύχτα και η ημέρα, το φως κα το σκοτάδι, η ευτυχία και η δυστυχία, το γλυκό και το πικρό. Ένας άνθρωπος που δεν ήρθε αντιμέτωπος με μεγάλες δυστυχίες, μπορεί να θεωρήσει την ελάχιστη που θα του συμβεί ως τη μέγιστη. Αν κάποιος δεν έχει γευθεί το μέλι, πιστεύει ακράδαντα πως το πιο γλυκό που υπάρχει είναι το σύκο. Και εδώ επιδεικνύεται αυτή η σχετικότητα της θεωρίας των αντιθέτων, δεν υπάρχουν αντίθετα μόνο η νοητική κατασκευή τους: Όταν ο ήλιος δύει δεν κυριαρχεί το σκοτάδι σαν αντίθετη ύπαρξη παρά μόνο βιώνεται ακόμα μία φορά η ύπαρξη του ήλιου ως απουσία. Ό, τι λοιπόν δεν λαμβάνει υπόψιν την απουσία και την υποστασιοποιεί ως είναι αυτή είναι η αιτία της κοσμοθέασης του πόνου και του βασάνου, αποτέλεσμα της δράσης του κακού το οποίο όμως μόνο φαντασιακά υφίσταται, είναι απλά η απουσία του καλού, στην υλική έκφανση της ύπαρξης, όπως ακριβώς επέρχεται ο θάνατος με την απουσία της ζωής, της εγκατάλειψης του εγκλωβισμού της στην ύλη.
Η διαδικασία της πρόσκτησης των επίκτητων εγώ διαμορφώνεται στην εμπειρία του υλικού κόσμου ενώ στην αντίθεσή του με αυτόν, ο πνευματικός υπάρχει εκ γενετής στην ίδια ύπαρξη, αλλά για να συνειδητοποιηθεί από την ύπαρξη, η τελευταία πρέπει να τον ακούσει. Να ακούσει τα μηνύματα που συνεχώς σε όλη τη διάρκεια της εγκόσμιας παρουσίας της λαμβάνει και να τα υλοποιήσει καθότι αν δεν γίνουν πράξη, παραμένουν μία φαντασιακή κατάσταση. Ανύπαρκτα στον υλικό κόσμο με αποτέλεσμα την ανυπαρξία του φορέα τους, του ανθρώπου όσο και αν αυτός θεωρεί πως υπάρχει, είναι πραγματικός.
Ο άνθρωπος ανακυκλώνεται συνέχεια στον υλικό κόσμο ο οποίος του αποδίδει επίκτητα εγώ, πρότυπα δράσης έτσι ώστε να είναι αδύνατον να προχωρήσει μόνος πέρα από αυτά, με τη δική του σκέψη, στην εμβάθυνση στον εαυτό του, να ψηλαφίσει το πραγματικό του είναι. Εκεί μπορεί να οδηγηθεί από μία ιδιαίτερη κομβική εμπειρία για παράδειγμα ένα ατύχημα ή μία ασθένεια ή οτιδήποτε άλλο θέσει υπό αμφισβήτηση τα επίκτητα εγώ του, υπερβαίνοντας το φράγμα μεταξύ του επίκτητου φαντασιακού εγώ και του πραγματικού είναι. Γίνεται εύκολα αντιληπτό παρατηρώντας ανθρώπους που έζησαν τέτοιες περιπτώσεις, οι οποίες συναντώνται και στους ίδιους τους παρατηρητές βέβαια, αλλά πάντα το βλέμμα στρέφεται προς τα έξω και όχι προς τα μέσα και θα ήταν πιο σωστό να λεχθεί ως προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός. Και αυτό γιατί είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να βλέπει και να κρίνει τον πλησίον του και όχι τον εαυτό του. Όμως βλέποντας τον πλησίον στην κριτική αυτού γίνεται πάντα η αποφυγή της κριτικής του εαυτού του οποίου η απουσία οδηγεί πάντα στην πορεία προς τα πίσω η οποία λαμβάνει το σχήμα ενός κύκλου. Αλλά παραμένοντας για λίγο ακόμα και το λίγο μπορεί να είναι ολόκληρη η εγκόσμια ύπαρξη, στην παρατήρηση των πλησίον σίγουρα θα διακρίνουμε την εμφάνιση μετά από την κομβική εμπειρία ενός άλλου τρόπου σκέψης που αποδεικνύεται από ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής στον οποίο ή θα παραμείνει πλέον σταθερά ή κατά το σύνηθες θα τον απορρίψει σταδιακά κατά την επανάκαμψή του στον παλιό και γνωστό τρόπο ύπαρξης, την επιστροφή στην ονομαζόμενη καθημερινότητα. Όπως ακριβώς συμβαίνει στο άκουσμα ενός υπερβολικά ενοχλητικού ήχου. Άλλος θα κλείσει τα αυτιά με τα χέρια μόλις λάβει το ερέθισμα, ενώ άλλος θα τα αφήσει ελεύθερα ώστε να έχει την εμπειρία αυτής της ενόχλησης, να έχει τη γνώση αυτού που δεν πρέπει να συμβαίνει. Ποιος λοιπόν από τους δύο μπορεί να μιλήσει αξιόπιστα για το ποιον του ήχου αυτού;
Η επανάκαμψη αφορά στη βιωματική αντιθετική δράση ως αποτέλεσμα του ίδιου βιώματος. Αυτό, επειδή το βίωμα, οδηγεί στην αντίθετη της καθημερινότητας εννόηση, το οποίο συνεπάγεται την υπέρμετρη ανασφάλεια στην οποία εκτίθεται ο συνήθης, ψευδώς ασφαλής άνθρωπος. Άμεσα βιώνεται η τάση για ένα τεράστιο άλμα το οποίο δεν έκανε ποτέ μέχρι τώρα, που σημαίνει πως δεν έχει καμία αποθηκευμένη μνήμη περί του τι μέλει γενέσθαι. Τότε το πανίσχυρο ακόμα επίκτητο εγώ απλώνει το χέρι του και γλυκά τον έλκει προς τα πίσω, στην ψευδή ασφάλεια που εκπαιδεύτηκε και έμαθε να ζει, την καθημερινότητα. Αφήνει το πραγματικό του είναι στην άλλη πλευρά του φράγματος το οποίο είναι ένα χάσμα. Επανακάμπτοντας η τετελεσμένη πράξη του είναι κανονιστική της επόμενης ημέρας: Όσο ο άνθρωπος επαναφέρεται πίσω, τόσο περισσότερο ενισχύεται η δύναμη του επίκτητου εγώ, τόσο βυθίζεται στην υλικότητα, τόσο αποκόβεται από το πραγματικό του είναι.
Παραβολικά, με όλη την ταπεινότητα της σκιότητας του λόγου, ο άνθρωπος μπορεί να εκφραστεί ως μία έκφανση τριών διαφορετικών υπάρξεων.
- Της Ανόθευτης Αλήθειας άχωρης και άχρονης, τη στιγμή της εισόδου του στην ύλη.
- Της Κοσμικής Πραγματικότητας η οποία ξεκινά από το αμέσως επόμενο τώρα του ανοίγματος των οφθαλμών και τελειώνει κατά τη στιγμή του θανάτου.
- Της Αλήθειας της Κοσμικής Ύπαρξης, του πραγματικού είναι, το οποίο ακολουθεί την ύπαρξη σε όλη τη διάρκεια της ζωής χωρίς να παύει τη στιγμή του θανάτου.
Στο τέλος της εγκόσμιας ζωής η Ανόθευτη Αλήθεια και η Αλήθεια της Κοσμικής Ύπαρξης επανενώνονται. Όμως εδώ υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Λείπει ο σύνδεσμος, ο ενδιάμεσος κρίκος, αυτός της Κοσμικής Ύπαρξης ο οποίος θα υπάρξει μόνο αν ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της υλικής πραγματικότητας υποστασιοποιήσει το πραγματικό του είναι στο ιστορικό του εγώ. Έτσι η Αλήθεια ενσωματωμένη στην ύλη, επιστρέφει στο ΄Ολον, την πηγή της την ίδια την Αλήθεια, πλήρης της αυτοσυνειδησίας της. Και αυτό ακριβώς είναι η ολοκλήρωση της ύπαρξης. Όταν ο άνθρωπος απαρνηθεί το αληθινό του εγώ για διάφορους λόγους αφήνοντάς το στην λήθη, πεθαίνει ανολοκλήρωτος παραμένοντας εγκλωβισμένος στο επίπεδο της ύλης, των γήινων αντιθέσεων, του πόνου. Η Αλήθεια ξαναβρίσκεται στην πηγή της όπως ήρθε στο φως κατά τη γέννηση που σημαίνει πως η συγκεκριμένη ύπαρξη δεν ήταν παρά ένας καθρεφτισμός της ύπαρξης, ήταν ανύπαρκτη, δεν υπήρξε ποτέ και ας έζησε είκοσι, σαράντα ή ογδόντα χρόνια.
Ο κύκλος της ύπαρξης αρχίζει στο φωτισμό των οφθαλμών στην πλήρη άχρονη και άχωρη Αλήθεια, το ακριβώς επόμενο τώρα εισάγει τις αντιθέσεις της ύλης οι οποίες οδηγούν την ύπαρξη στη συνεχή πορεία σε έναν κύκλο με πορεία προς τα πίσω – εδώ το πίσω σημαίνει την απουσία της ορθής κίνησης. Στην πρώτη ήδη ανακύκλωση της πορείας από τις δράσεις ασφυξία – αναπνοή, πείνα – χορτασμός, δυσφορία – αφόδευση, κούραση – γαλήνη, η Ανόθευτη Αλήθεια αρχίζει να αντικαθίσταται σταδιακά από την κοσμική, κάτι το οποίο ολοκληρώνεται στο τέλος της παιδικής ηλικίας. Ταυτόχρονα όμως από τη δεύτερη στιγμή συνυπάρχει η Αλήθεια της Κοσμικής Ύπαρξης, η Ανόθευτη Αλήθεια η ενσωματωμένη στην ύλη. Όμως αυτή ακριβώς είναι εκείνη η οποία πρέπει να αναδυθεί, να συνειδητοποιηθεί και να υποστασιοποιηθεί που σημαίνει την αντίθετη πορεία από αυτή της υλικής ύπαρξης. Αν ο άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ανακυκλώνει συνεχώς στον πρώτο κύκλο της ύλης με την απουσία της υπόστασης του αληθινού του είναι, παραμένει πάντα ένα μη πνευματικό ον, απόλυτα υλικό, με το αληθινό του είναι στη λήθη, κατεχόμενος από όλα τα επίκτητα εγώ τα οποία εμφανίζει. Και τα εγώ αυτά είναι απολύτως ψευδή αφού δε φανερώνουν το είναι του, το ποιος είναι, το πρόσωπό του αλλά είναι προσωπεία, μάσκες οι οποίες έντεχνα προσαρτώνται στην ύπαρξή του από την εκάστοτε κυρίαρχη Ελίτ Ισχύος με στόχο πάντα τη διατήρηση της κυριαρχίας εκείνης και της δουλείας της ύπαρξης σε εκείνη. Ο άνθρωπος των επίκτητων εγώ είναι κατ’ ουσίαν ανύπαρκτος , ορατό στην πορεία του χωροχρόνου ο οποίος για τις ανύπαρκτες υπάρξεις είναι και αυτός ανύπαρκτος καθώς οι συνθήκες επιβίωσης στον υλικό κόσμο παραμένουν ακλόνητες κάτω από την αμείλικτη Ισχύ. Οι ιστορικές στιγμές που φανερώνουν την πραγματική πορεία της ύπαρξης είναι ελάχιστες και αυτό από ανθρώπους που κατάφεραν να υπερβούν το χάσμα και να εισέλθουν στο δεύτερο κύκλο, τον αληθινό, ο οποίος περιέχει τις ίδιες τρεις διαφορετικές υπάρξεις με τον προηγούμενο. Αυτή τη φορά όμως αναδύεται το αληθινό είναι και φανερώνεται στον κόσμο με το πέρασμα της αυτοσυνειδησίας στην ιστορική πράξη.
Το επίκτητο εγώ μέσα από τη διαδικασία μάθηση - συνήθεια - συνθήκη, κινείται ανακυκλούμενο συνεχώς προς την ίδια κατεύθυνση η οποία κατά συνθήκη αναφέρεται ως «προς τα πίσω». Λειτουργεί ακριβώς όπως οι φακοί προστασίας από τον ήλιο, τα γυαλιά ηλίου: προσαρμογή του φωτισμού και χρωματισμού κατ’ επιλογήν, η οποία εξελίσσεται σε πάρα πολλές επιλογές, έτσι, όπως αρέσει στον καθένα. Το επίκτητο εγώ ψευδώς φαντασιώνεται τον κόσμο όχι ως είναι αλλά στις ψευδείς αλλαγές οι οποίες αποδίδουν την υπερδύναμη στον άνθρωπο να τις πράττει. Με αυτό τον πολύ συνήθη τρόπο, ο άνθρωπος εκπαιδεύεται, μαθαίνει και πράττει την αλλαγή του πραγματικού κατά βούληση και επιθυμία, στην υπερκατανάλωση. Αρκεί να βγάλει τους φακούς για να διαπιστώσει το ψεύδος. Όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο όταν έχει μάθει και πράξει, να αντικρύσει το φως του ήλιου, να αποδεχτεί πως ο κόσμος είναι αυτός που βλέπει τώρα και όχι αυτός των φακών. Έτσι αμέσως ξαναφορά τα γυαλιά. Προτιμά να μην τα βγάζει ποτέ αλλά απλά να τα αλλάζει, ενώ τη νύχτα η απουσία του φωτός κάνει περιττή την αλλαγή, ούτε υπάρχει λόγος να τα χρησιμοποιεί αφού στο σκοτάδι παύει η διάκριση. Ουσιαστικά οι φακοί αφαιρούν το φως την ημέρα και ο άνθρωπος ζει σχεδόν όλη τη ζωή του στην απουσία του φωτός.
Μηνύματα της Αλήθειας της Κοσμικής Ύπαρξης, τα οποία συνδέονται με τις ιδιαίτερες συνθήκες της ανθρώπινης καθημερινής ζωής, οδηγούν στην εμπειρία ψηγμάτων της Αλήθειας. Στο άκουσμα της εμπειρίας γίνεται το άλμα, ένα άλμα όμως στο οποίο ο άνθρωπος μετεωρίζεται έως να το αποδεχθεί συνειδητά, φανερώνοντας ένα ιστορικό εγώ, καθρέφτισμα της αληθινής κοσμικής του ύπαρξης. Αυτό σημαίνει πως ο τρόπος για να εδραιωθεί η ύπαρξη στο επίπεδο του δεύτερου κοσμικού κύκλου – του αληθινού, είναι η ιστορική πράξη στην κυριολεξία επιτέλεση - όχι πράξη πλέον: πράττω το κακό και επιτελώ το καλό, πράγμα το οποίο φανερώνεται στη λέξη επιτελώ η οποία αντιδιαστέλλεται δραματικά από το πράττω καθώς φανερώνει τέλος δηλαδή σκοπό στην ολοκλήρωσή του ενώ δια της προθέσεως επί γίνεται εμφανής η δύναμις η οποία οδηγεί στην ολοκλήρωση. Η κατανόηση εκ της εμπειρίας και η υλοποίησή της στο χώρο και χρόνο αποκόπτει κάθε πιθανότητα παραμονής σε μία ψευδή φαντασίωση της κατανόησης της ύπαρξης αφού αποτελεί ιστορία του κόσμου η οποία αν δεν πραγματοποιηθεί μπορεί πολύ εύκολα να λάβει τη μορφή ενός επίκτητου εγώ το οποίο για άλλη μια φορά δεσμεύεται στην υπερκατανάλωση του παντός. Έτσι το άλμα ακυρώνεται. Ο άνθρωπος παραμένει εγκλωβισμένος στον πρώτο κύκλο της υλικότητας η οποία δεν είναι άλλο από αυτό το οποίο διαθρυλούται στα συμβάντα των χρόνων μας ως η πολυπόθητη κανονικότητα, η οποία αποκόπτει κάθε ανασφάλεια η οποία δύναται να υπάρξει στη σκέψη του τρόπου της ύπαρξης στην οποία δια του ιστορικού της εγώ καθρεφτίζεται το πραγματικό της είναι καθώς στον καθρεφτισμό αυτό αφανίζεται κάθε ψευδής βεβαιότητα του επίκτητου εγώ.
Είναι αυτή η ψευδής βεβαιότητα της ύλης στην οποία ο άνθρωπος απαρχής εκπαιδεύεται ώστε να αποκλειστεί η ιστορική φανέρωση της Αλήθειας. Αυτή η βεβαιότητα δημιουργεί τη συνεχή και κατά κανόνα απαράβατη συνέχεια στην υλική μόνο ύπαρξη αποδίδοντας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας εκφραζόμενης στην υπερκατανάλωση, υπερσυσσώρευση και υπεραπόλαυση τα οποία μεταστρέφουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας σε ψευδαίσθηση αθανασίας, ουσιαστικά καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα άλματος στην υπέρβαση του χάσματος και της αντίθετης κίνησης, εξ ου και ο ελάχιστος αριθμός των συνειδητά επιτελούντων το άλμα δια της ιστορικής έκφανσης της Αλήθειας.
ΣΤΙΣ ΕΞΙ ΧΟΡΔΕΣ - ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΜΑΤΟΣ
της. Αν χορδιστεί με το καθιερωμένο χόρδισμα ΜΙ ΛΑ ΡΕ ΣΟΛ ΣΙ ΜΙ (6 5 4 3 2 1) εκ της έκτης χορδής (μπάσα) προς την πρώτη (πρίμα), το πρώτο το οποίο διαπιστώνεται είναι πως δύο χορδές χορδίζονται στον ίδιο τόνο τον οποίο αποδίδουν απλά στο άγγιγμά τους, χωρίς πάτημα στην ταστιέρα. Το δεύτερο, πως οι τρεις λεπτότερες χορδές ΣΟΛ ΣΙ ΜΙ (3 2 1), αποδίδουν επίσης ανοικτές, χωρίς πάτημα στην ταστιέρα τη συγχορδία ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ. Το τρίτο, πως οι δύο ανοικτές χορδές που παράγουν την ίδια νότα ΜΙ ΜΙ (6 1) δεν απέχουν μία οκτάβα μεταξύ τους , ήτοι ΜΙ ΦΑ ΣΟΛ ΛΑ ΣΙ ΝΤΟ ΡΕ ΜΙ αλλά δύο ήτοι ΜΙ ΦΑ ΣΟΛ ΛΑ ΣΙ ΝΤΟ ΡΕ ΜΙ ΦΑ ΣΟΛ ΛΑ ΣΙ ΝΤΟ ΡΕ ΜΙ. Το τέταρτο, πως αν και η συγχορδία ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ μπορεί να ακουστεί στο άγγιγμα των τριών πρώτων ανοικτών χορδών, το ηχητικό αποτέλεσμα του αγγίγματος όλων δεν έχει καμία σχέση με το άκουσμα μιας ελάσσονος συγχορδίας παρότι διαφέρει προστίθενται μόνο δύο διαφορετικές νότες καθώς η ΜΙ (6) ανήκει και αυτή στη, ελάσσονα. Το άκουσμα του αγγίγματος των έξι ανοικτών χορδών αποδίδει την αίσθηση της απαλοιφής της αντίθεσης που προκύπτει στο άκουσμα της ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΟΣ που είναι η ΜΙ ΜΕΙΖΟΝΑ, αντίθεσης που προβάλλεται στον υλικό κόσμο, καθώς η προσθήκη της νότας ΛΑ (5) και ΡΕ (4) εμπλουτίζει την ελάσσονα συγχορδία με την τέταρτη βαθμίδα της τονικής ΜΙ ΛΑ (4η) και της έβδομης ΜΙ ΡΕ (7η), άκουσμα το οποίο αισθητικά αποδίδει την απαλοιφή του γήινου βάρους των αντιθέσεων. Μεταφορικά άκουσμα ελαφρύ, δροσερό, πολύχρωμο, γαλήνιο, υγιές. Είναι πάρα πολλές οι λέξεις που μπορούν μεταφορικά να προσεγγίσουν το άκουσμα αυτό, όμως το σίγουρο είναι ένα, πως ένα τέτοιο άκουσμα δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο των πολλαπλών αντιθέσεων τις οποίες καταργεί.
Παριστώντας τις δύο οκτάβες ως δύο κύκλους δημιουργείται η αναπαράσταση των δύο επιπέδων στα οποία κινείται η ανθρώπινη κοσμική ζωή. Το νεογέννητο στο άνοιγμα των οφθαλμών του είναι έτοιμο να επιτελέσει το άλμα στη συνήχηση ΜΙ ΜΙ (6 1), της Απόλυτης Αλήθειας και του Κοσμικού Αληθινού Είναι. Ακριβώς την επόμενη στιγμή μετά το άνοιγμα των οφθαλμών αρχίζει η κίνηση της ύπαρξης στον πρώτο κύκλο της πρώτης οκτάβας ενώ ταυτόχρονα η Αλήθεια της Κοσμικής Ύπαρξης ηχεί σταθερά και αδιάλειπτα, ανεξάρτητη στο δεύτερο κύκλο και ασύνδετη με την κίνηση στον πρώτο καθώς παραμένει ακίνητη ηχώντας σταθερά καθόλη τη διάρκεια της γήινης ζωής και αυτή είναι η συγχορδία ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ. To ερώτημα που προκύπτει στη διαπλοκή των σκέψεων είναι γιατί ΕΛΑΣΣΟΝΑ. Βέβαια ό, τι και να ήταν θα μπορούσε να αιτιολογηθεί καθώς χρησιμοποιείται μία συγκεκριμένη εστίαση. Αν ήμουν Αμερικανός θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ΜΙ ΜΕΙΖΩΝ ιδιαίτερο χόρδισμα της παραδοσιακής νέγρικης μουσικής και να κατευθύνω έτσι τη σκέψη ώστε και πάλι να επικυρώνεται η ΜΙ ΜΕΙΖΩΝ αυτή τη φορά, αφού η μουσική αυτή αποτελεί την υπόσταση της χαράς της κοινότητας μέσα στην απόλυτη δυστυχία των σκλάβων. ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ λοιπόν απλά γιατί πρόκειται για τον εγκλωβισμού του απείρου στα όρια της ύλης αλλά και γιατί το ίδιο αναμένει την ολοκλήρωσή του η οποία μπορεί να αρχίσει κατά τη διάρκεια της ζωής και να συνεχιστεί μέχρι το τέλος της, η να αρχίσει και να σταματήσει - να ακυρωθεί, ή να μην αρχίσει ποτέ. Έτσι η ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ συγχορδία αντιπροσωπεύει τόσο τη μελαγχολία του εγκλεισμού, όσο και την αναμονή της ολοκλήρωσης, του σκοπού της κοσμικής ύπαρξης της Αλήθειας. Και είναι ασύνδετη και αποκομμένη από τον πρώτο κύκλο αφού απουσιάζει ο συνδετικός κρίκος, το ενδιάμεσο ΜΙ το οποίο αποτελεί το ΚΟΜΒΙΚΟ σημείο των δύο κύκλων. Ο δεύτερος λοιπόν ακολουθεί την κίνηση του πρώτου με την ίδια φορά ενώ ηχεί σταθερά το πραγματικό είναι ακίνητο σε έναν κύκλο που κινείται παρασυρόμενος από την κίνηση του πρώτου. Όμως η κίνηση του πρώτου χαρακτηρίζεται από μία αντίστροφη πορεία. Ενώ αρχίζει στο άνοιγμα των οφθαλμών στην ήχηση του ΜΙ (6) είναι αδύνατον το ΜΙ αυτό να ηχήσει ως ήχησε καθώς από την δεύτερη στιγμή η εγκόσμια ύπαρξη η οποία στον πρώτο κύκλο εμπειρίας της θα προχωρήσει στην έναρξη της δημιουργίας του εγκόσμιου εγώ το οποίο είναι το κομβικό ΜΙ το οποίο δεν υπάρχει σε ανοικτή χορδή αλλά ηχεί μόνο με την εφαρμογή πίεσης σε συγκεκριμένο σημείο της ταστιέρας. Η επόμενη στιγμή λοιπόν, η δεύτερη, δεν είναι η νότα ΦΑ μετά το ΜΙ αλλά η νότα ΜΙ ΥΦΕΣΗ, επτά νότες ψηλότερα. Ακολουθώντας τη σειρά ΜΙ ΥΦΕΣΗ ΡΕ ΡΕ ΥΦΕΣΗ ΝΤΟ ΣΙ ΣΙ ΥΦΕΣΗ ΛΑ ΛΑ ΥΦΕΣΗ ΣΟΛ ΣΟΛ ΥΦΕΣΗ ΦΑ (7 6 5 4 3 2), η ολοκλήρωση του κύκλου γίνεται στο ΜΙ ανοικτό της έκτης χορδής του οποίου η ποιότητα έχει ελάχιστα μειωθεί ενώ συμπληρώνεται και αποδίδει την ίδια ποσότητα με τη συνήχηση του ΚΟΜΒΙΚΟΥ ΜΙ το οποίο ηχεί για πρώτη φορά. Έτσι η δεύτερη στιγμή άρχεται από το ΜΙ ΥΦΕΣΗ καθώς πλέον η ύπαρξη εκδιπλώνεται στην υλικότητα, ακριβώς ένα ημιτόνιο – ένα βήμα, πριν το κομβικό ΜΙ το οποίο μόλις ο πρώτος κύκλος ολοκληρωθεί αρχίζει να υπάρχει. Το επίκτητο εγώ του υλικού κόσμου ήδη αρχίζει από τη δεύτερη στιγμή της ύπαρξης τη θεμελίωσή του σε κριτήρια υλικά. Το αρχικό ΜΙ (6) δεν μπορεί πλέον να ηχήσει στην ολοκλήρωση του κύκλου αυτούσιο καθώς είναι η Αλήθεια, η εκτός της ύλης, ούτε όμως και να χαθεί ξαφνικά παρά μόνο να αντικατασταθεί σταδιακά στην πορεία της ύπαρξης κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας όπου δημιουργούνται τα πρώτα επίκτητα εγώ. Εκείνο το οποίο ηχεί στη διάρκεια της αντικατάστασης είναι η συνήχηση του ΜΙ (6) και του κομβικού ΜΙ σε μια συνεχή και προοδευτική αντικατάσταση του πρώτου από το δεύτερο. Ταυτόχρονα, συνηχεί σταθερά το ΚΟΣΜΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, η συγχορδία ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ των ανοικτών χορδών ΣΟΛ ΣΙ ΜΙ (3 2 1). Κάτι ξεχωριστό, αποκομμένο, όμως τόσο οικείο.
Ο ΝΟΥΣ η ΜΙ (6) και η κοσμική έκφανση του ΝΟΗΤΟΥ, η συγχορδία ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ είναι ασύνδετες. Αυτό σημαίνει πως δεν έχει εδραιωθεί η ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, δια του οποίου ο ΝΟΥΣ και το ΝΟΗΤΟ αποκτούν την ολοκλήρωσή τους, την τριαδικότητα όσον αφορά στη σύνδεση του ΝΟΥ με την υλική έκφανση του ΝΟΗΤΟΥ, την Αλήθεια στην Κοσμική της ύπαρξη.
Και εδώ φανερώνεται η διαφορά της τριαδικότητας ΝΟΥΣ ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΟΗΤΟ, από την τριαδικότητα ΝΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΥΛΙΚΗ ΕΚΦΑΝΣΗ ΝΟΗΤΟΥ. Η διαφορά Θεού και Ανθρώπου και η αποσαφήνιση της σημασίας ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ στην οποία φανερώνεται και η διαδρομή την οποία η υλική ύπαρξη πρέπει – όπου το πρέπει απλά υποδεικνύει ένα δρόμο, να διασχίσει ώστε να φθάσει στην ολοκλήρωση. Άμεσα αντιληπτό το ότι η ολοκλήρωση απαιτεί πάντα τη συνύπαρξη των τριών. Γιατί οποιαδήποτε έλλειψη των μετεχόντων στην τριάδα όχι μόνο φανερώνει το έλλειμμα αλλά ακυρώνει και τα άλλα δύο. Δεν μπορεί να υπάρξει νους χωρίς νοητική ενέργεια ή νοητό, ούτε νοητική ενέργεια χωρίς νου ή νοητό και ούτε νοητό χωρίς νου ή νοητική ενέργεια. Έτσι, για να συνδεθεί το Εκκοσμικευμένο Νοητό το είναι της ύπαρξης, με την Αλήθεια, την πηγή του είναι αναγκαία η εκκοσμικευμένη νοητική ενέργεια δια της οποίας ο άνθρωπος θα πραγματοποιήσει τη σύνδεση. Και αυτή δεν είναι άλλη από το ΑΛΜΑΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, όχι του θανάτου που μας έχουν εκπαιδεύσει και μάθει αλλά του πραγματικού θανάτου, του κύκλου της γήινης υλικότητας στη συνεχή παραμονή του ανθρώπου στον κύκλο της πρώτης οκτάβας.
Όμως, αν και μία οκτάβα είναι ο κύκλος της γήινης ύπαρξης είτε στην υποβαθμισμένη πλήρη υλικότητα, είτε στην αφυπνισμένη υλική πνευματικότητα, καθώς ο δεύτερος κύκλος δεν αποτελεί παρά το ευγενές απαύγασμα του πρώτου, δηλώνοντας τη χωρικότητα, για να συμπέσει με τη υλική δημιουργία κατ’ ανάγκη θα πρέπει να εμφανίσει και τη χρονικότητα. Και αυτό μπορεί εύκολα να προβληθεί παραδειγματικά με το είδος του ρυθμού που ακολουθεί η κίνηση στον κάθε κύκλο. Γιατί, ενώ ο ρυθμός της δημιουργίας είναι ένας και μοναδικός για όλους και για όλα, στην εκδίπλωσή του στην ανθρώπινη ύπαρξη μεταβάλλεται. Έτσι, στον σταθερό ρυθμό της Δημιουργίας σε τέταρτα, ο ρυθμός του πρώτου κύκλου μπορεί να αντιπροσωπεύεται από τέσσερις ρυθμικές αξίες, ήχους – φθόγγους – νότες σε κάθε τέταρτο ενώ ο ρυθμός του δεύτερου σε τρεις, πράγμα το οποίο εμπειρικά φανερώνεται στο διάφορο τρόπο ζωής ενός πνευματικού υλικού ανθρώπου από έναν καθαρά υλικό. Ο πνευματικός άνθρωπος βιώνει μεγαλύτερη διάρκεια ύπαρξης από τον υλικό και η διαφορά αυτή μπορεί να γίνει υπέρμετρη καθώς οι τέσσερις νότες κάτω από τις διαρκείς συνθήκες υπερέντασης και άγχους της καθημερινότητας μπορούν να εκφραστούν και με τριάντα δύο, εξήντα τέσσερις και ούτω καθ’ εξής, ενώ οι τρεις αξίες του δεύτερου κύκλου παραμένουν ακριβώς ως έχουν εναρμονισμένες με τη κοσμική σταθερότητα. Η ζωή λοιπόν στην καθημερινότητα μπορεί να διανύεται με τόση ταχύτητα ώστε να δικαιολογείται πλήρως η απόφανση ενός υπερήλικα πως η ζωή του πέρασε χωρίς να την καταλάβει, δεν έζησε.
Μπορούμε να δούμε τη χωροχρονικότητα των οκτάβων και μέσα από ένα άλλο παραδειγματισμό, η έμπνευση του οποίου οφείλεται στους παλαιούς. Με αρχή της ύπαρξης στη δημιουργία του σημείου - αδιάστατου, γίνεται το πέρασμα στην ένωση των σημείων σε ευθείες οι οποίες για να αποδώσουν τη υλική διαφοροποιημένη πολλαπλότητα όπως εκφράζεται στη χρονικότητα θα πρέπει να σχηματίσουν τα δύο πιο απλά σχήματα της χρονικότητας των τριών σημείων – του τριγώνου και των τεσσάρων σημείων του τετραγώνου. Να λοιπόν κατ’ αρχήν ο ρυθμικός διαχωρισμός των δύο κύκλων, αντιπροσωπευτικός της κοσμικής χρονικότητας στη βίωσή της από τον άνθρωπο. Για να συμπληρωθεί η παραδειγματική παραβολή εισάγεται και η τρίτη διάσταση στο δισδιάστατο χρόνο ώστε να φανερωθεί η χωροχρονικότητα. Έτσι, το τετράγωνο μεταποιείται σε κύβο και το τρίγωνο σε πυραμίδα τριγωνικής βάσης, όντας αποκομμένα το ένα από το άλλο. Την αμέσως επόμενη στιγμή του ΑΛΜΑΤΟΣ ο επιτελεστής του βιώνει την εμπειρία της υλικής πνευματικότητας, υποστασιάζοντας στην υλική χωροχρονικότητα το Αληθινό Κοσμικό Είναι με το ιστορικό του εγώ. Αυτό το εγώ στον τρισδιάστατο πνευματικό υλικό κύκλο θα εκφραστεί από την ανθρώπινη ύπαρξη ως πυραμίδα με τετράγωνη βάση. Σταθερότατη εδραίωση στον υλικό κόσμο και ακάθεκτη εξύψωση στον ουράνιο.
Η συνεχής κίνηση στον κύκλο της πρώτης οκτάβας δε σχετίζεται με τη δεύτερη παρά μόνο ως απουσία της τελευταίας η οποία συνεχίζει σταθερά να ηχεί ακολουθώντας όμως την πορεία της πρώτης ενσωματωμένη σε αυτή, στη λήθη. Η πρώτη οκτάβα στην συνεχή της κυκλική κίνηση είναι η ανθρώπινη δράση της συνηθισμένης καθημερινότητας. Το κομβικό ΜΙ το οποίο στο πέρασμα της παιδικής ηλικίας σταθεροποιείται ενώ το ΜΙ (6) σταδιακά παύει, είναι τα επίκτητα εγώ, οι ταυτότητες που φέρουν οι άνθρωποι, τα κοσμικά ψεύδη δια των οποίων συνέχεται ο κόσμος του πόνου και του βασάνου, ο κόσμος του θανάτου, αυτός της απουσίας της ΖΩΗΣ.
Το Αληθινό Κοσμικό Είναι, αποκομμένο από κάθε δράση γήινη η οποία διαμορφώνει τα επίκτητα εγώ, καθώς αφ’ ενός μεν η κίνηση την οποία ακολουθεί η ύπαρξη είναι αντίθετης φοράς με εκείνη που οδηγεί στο Αληθινό Είναι, αφ’ ετέρου δε, χρειάζεται το ΑΛΜΑ, ενός τόνου ή δύο ημιτονίων στη σειρά ΜΙ ΚΟΜΒΙΚΟ, ΦΑ, ΦΑ ΔΙΕΣΗ της δεύτερης οκτάβας για να φθάσει στο ΣΟΛ(3) ανοικτό πλέον, ελεύθερο, που αποτελεί και μία από της τρεις νότες του Εκκοσμικευμένου Αληθινού Είναι. Η πραγματοποίηση του άλματος ενός τόνου που όσο μικρό και αν φαίνεται στην ταστιέρα της κιθάρας είναι η κάλυψη ενός τεράστιου χάσματος η οποία θα πρέπει να γίνει με κίνηση αντίθετη αυτής στην οποία ο άνθρωπος βρίσκεται καθώς για να υπάρξει το άλμα αυτό θα είναι δυνατό μόνο με την αντιστροφή της φοράς της κίνησης.
προκύψει από την αντιθετική φορά των δύο κινήσεων θα προκαλέσει την καταστροφή του επίκτητου εγώ , που εδραιώνεται στο κομβικό ΜΙ. Και αυτό γιατί επιφέρει μία τεράστια ανασκευή του κοσμικού γίγνεσθαι, καθώς η απαλοιφή του επίκτητου εγώ, ή διαφορετικά, ο φωτισμός και η φανέρωση του ψεύδους, του κενού, αφήνει έναν γυμνό πλέον εαυτό, χωρίς είναι, για ένα ελάχιστο χρόνο που θα διαρκέσει το ΑΛΜΑ, ο οποίος παίρνει υπέρμετρες διαστάσεις στη βίωση του κενού εαυτού. Πρόκειται για ένα ΑΛΜΑ στην πλήρη ΑΓΝΩΣΙΑ. Καμία ασφάλεια, καμία προβλεψιμότητα στις οποίες έχουμε εκπαιδευθεί στην κανονικότητα. Και αυτή είναι Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ η οποία με το ΑΛΜΑ φανερώνεται στο πλήρες της μεγαλείο.
Το πόσο δύσκολο είναι το ΑΛΜΑ είναι ολοφάνερο γιατί κίνηση αντίστροφη σημαίνει αντιπαράθεση προς το καθιερωμένο κοινωνικό γίγνεσθαι, χωρίς στήριγμα, χωρίς επιβεβαιώσεις τα οποία στο ψεύδος τους εκλαμβάνονται ως αλήθεια. Τότε, ο επιτελών το ΑΛΜΑ γίνεται στόχος, περιθωριοποιείται, επικινδυνοποιείται καθώς εμφανίζεται ως ο εχθρός του καθημερινού κοινωνικού γίγνεσθαι, της γνωστής εφησυχαστικής κανονικότητας. Εκθέτοντας με ιστορική πράξη τον εαυτό του στην αβεβαιότητα προκαλεί την ανασφάλεια των γύρω του – και αυτό γιατί το Αληθινό που δε σταματά ποτέ να ηχεί μέσα στον καθένα αναδύεται ξαφνικά, ένα μήνυμα από το πουθενά για τους καθημερινούς ανθρώπους οι οποίοι καθώς πίπτουν σε ανασφάλεια και αβεβαιότητα που μεταστρέφεται σε φόβο και προωθείται σε τρόμο και πανικό, επιτίθενται ώστε να σταματήσει οποιαδήποτε ανισορροπία της καθημερινότητας.
Η αντιστροφή της φοράς της κίνησης και η αποκάλυψη του ψευδούς φαντασιακού εγώ η οποία λαμβάνει χώρα στο ΑΛΜΑ αδυνατεί να επιτελεστεί μέσω οδηγιών πίεσης, ηθικολογιών θρησκευτικών ή μη ή και σωματικών ασκήσεων που εντάσσονται σε κάποιο σωτηριολογικό πλαίσιο, παρά μόνο να δώσει κάποιες ωθήσεις δι’ αυτών. Μόνο η βεβαιότητα η οποία αναδύεται χωρίς την άσκηση πίεσης και εξαναγκασμού, η απουσία τους, κάνει δυνατό το ΑΛΜΑ. Η κατάσταση στην οποία η πείνα, η ένδεια, η έξωθεν επιθετική δράση αντιμετωπίζονται με γαλήνη όχι χωρίς φόβο αλλά με τη βεβαιότητα της Αλήθειας την οποία αποδίδει πλέον η υποστασιοποίηση στην ιστορική χωροχρονικότητα του Αληθινού Εκκοσμικευμένου Είναι δια του καθρεφτισμού της στο Ιστορικό Εγώ. Το Αληθινό Είναι φανερώνει την ευτυχία της βεβαιότητας στη γαλήνη, δεν είναι αποτέλεσμα δράσης – αντίδρασης ήτοι αποτέλεσμα ηθικολογίας η οποία παραμένει πάντα σε ό, τι εμφανίζεται να καταπολεμά, βρίσκεται πέρα από αυτή καθώς δεν βρίσκεται πλέον στο γήινο κόσμο αν και θεωρείται σε αυτόν. Δεν μετέχει στην κίνηση της πρώτης οκτάβας αλλά της δεύτερης η οποία ανακυκλώνεται στο ΜΙ (1) της πρώτης χορδής, το εκκοσμικευμένο ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΜΙ (6), σταθερά εναρμονισμένο στη συγχορδία των ανοικτών χορδών ΣΟΛ ΣΙ ΜΙ (3 2 1) η ο ποία πλέον παίρνει την σωστή σειρά της εκ του ΜΙ (1), ΜΙ ΣΟΛ ΣΙ (1 2 3), την κοσμική έκφανση της Αλήθειας.
H μεταφορά της κυκλικής κίνησης στο ευγενέστερο απαύγασμα του δεύτερου κύκλου με την φορά αντίθετη του πρώτου είναι η κατάργηση του πρώτου και η μεταφορά σε ένα ευγενέστερο επίπεδο κίνησης. Αδυνατεί πλέον ο λόγος να εκφράσει παρά μόνο με μεταφορικές έννοιες οι οποίες βιώνονται, είναι λόγος εκ καρδίας. Ο νέος κύκλος χαρακτηρίζεται από την απαλότητα, την ελαφρότητα. Οι νότες είναι οι ίδιες με του πρώτου σε αντίθετη κίνηση αλλά μία οκτάβα υψηλότερα, το ευγενέστερο, η διαφάνεια. Οι νότες του αρχικού κύκλου ακούγονται τραχιές , ξερές από την αντικατάσταση του ΜΙ (6) από το ΚΟΜΒΙΚΟ ΜΙ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα δύο ΜΙ (1 6), είναι ελεύθερα, μπορούν να ακουστούν ακόμα και αν η κιθάρα εκτεθεί στη ροή του ανέμου. Το ΚΟΜΒΙΚΟ ΜΙ, το επίκτητο εγώ, είναι εγκόσμιο, υλικό, φέρει βία, πίεση, πίεση στην οποία όλοι και όλα υπόκεινται. Και το ίδιο συμβαίνει με τις ίδιες νότες οι οποίες ανακυκλώνονται στον αρχικό κύκλο: Βάρος, φορτίο, πίεση, κόπωση, γδάρσιμο στη συνεχή τριβή, αιμορραγία. Η ίδια κίνηση με αντίθετη φορά στο απαύγασμα του πρώτου κύκλου, το δεύτερο, είναι πολύ ευκολότερη. Οι χορδές λεπταίνουν, η τάση των χορδών όσο προχωρούν μειώνεται, για να ηχήσουν χρειάζεται πολύ λιγότερη πίεση, ο ήχος γίνεται απαλός. Και αυτό όχι μόνο στην αίσθηση του ήχου που παράγεται αλλά και στη διαφορά η οποία βιώνεται στην κίνηση των δακτύλων πάνω στις χορδές. Η κίνηση στις λεπτότερες χορδές είναι πιο εύκολη όπως και η κίνηση προς τις ψηλότερες νότες φανερώνει μία προώθηση ενώ η αντίθετη προς τις χαμηλότερες νότες φανερώνει μία αντίσταση στην ώθηση φανερώνοντας τη ζωή στη γη των βασάνων. Εξάλλου οι ανοικτές χορδές μπορούν να ηχήσουν με ένα τρυφερό άγγιγμα του σκάφους του οργάνου, ουσιαστικά ένα χάδι, κάτι το οποίο ηχεί στις όχθες ενός ρυακιού στη γαλήνη ενός δάσους, στην ελάχιστη ροή του αέρα όπου αναδύεται το πνεύμα. Η ήχηση του ΚΟΜΒΙΚΟΥ ΜΙ φέρει βία, νοητική κατ’ αρχήν η οποία υποστασιοποιείται στην πίεση των δακτύλων, την καθαρά υλική, γήινη ύπαρξη η οποία καταλήγει στη σκλήρυνση των δακτύλων στη δημιουργία αναίσθητου δέρματος από της συνεχούς τριβής. Έτσι μπορεί ο μάρτυρας βίας απλά να στρέφει το βλέμμα αλλού. Η βία εξαφανίζεται. Η αναισθησία της κανονικότητας. Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία και εκατομμύρια άλλοι συμπιέζονται στα υπερκαταστήματα ζωικών τροφών και τα ιατρεία που είναι και χώροι αισθητικής για να φροντίζουν τα αλυσοδεμένα οικιακά τους ζώα.
Το Αληθινό Εκκοσμικευμένο Είναι στη λήθη την οποία το κρατά το επίκτητο υλικό εγώ, αποστέλλει συνεχώς μηνύματα τα οποία συνδέονται με τις καθημερινές εμπειρίες του ανθρώπου. Έτσι, στην καθημερινότητα, βιώνονται ψήγματα Αλήθειας, στο καθρέφτισμα του Πραγματικού, στις αντηχήσεις που προέρχονται από τη λήθη. Όμως, η μεταφορά στην κίνηση του νέου κύκλου δεν μπορεί να επιτευχθεί αν ότι αναδύεται δεν γίνει ιστορία που σημαίνει κατ’ αρχήν το ΑΛΜΑ. Γιατί, ό, τι αναδυθεί και γίνει κτήμα του επίκτητου εγώ, του ΚΟΜΒΙΚΟΥ ΜΙ, εφόσον παραμένει φαντασιακά σε αυτό και δεν λάβει την ιστορική του διάσταση είναι ανυπαρξία, απουσία. Πρόκειται για μια κενή φαντασίωση όπως μια φαντασιακή περιήγηση στον Κρόνο. Και όχι μόνο αυτό αλλά - και εδώ είναι το ΚΟΜΒΙΚΟ, η φαντασίωση μπορεί να γίνει μέρος του επίκτητου εγώ, να το διαπλάσει, στην υλική υπερκατανάλωση της εγωπάθειας, κάτι το οποίο φανερώνεται σε ανθρώπους των οποίων η υποτιθέμενη αφύπνιση και αυτοσυνειδησία του Αληθινού Είναι δεν αποτελεί παρά τρόπο εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας. Το ΑΛΜΑ δεν έγινε ποτέ. Ο άνθρωπος ό, τι και να φαντασιώνεται για να στηρίξει την υλική του λαγνεία, παραμένει στην πρώτη οκτάβα με κίνηση αντίθετης φοράς από αυτή της ολοκλήρωσης, την κίνηση της διάλυσης, συνεχίζοντας να προωθεί τον κόσμο της βίας και του πόνου, αρκεί ο ίδιος να μην τα υποστεί. Αυτή είναι η πολυπόθητη κανονικότητα, η ελευθερία του δέσμιου και η κυριαρχία του δεσμώτη. Ανασφάλειες και αβεβαιότητες δεν υφίστανται για το δέσμιο, ό, τι μπορεί να υπάρξει στη σκέψη του αληθινού τρόπου ύπαρξης επικαλύπτεται καθώς η απώλεια κάθε πλασματικής βεβαιότητας με την οποία τροφοδοτείται και διατηρείται το επίκτητο εγώ, τον φέρνει στο χείλος του χάσματος. Αυτή η βεβαιότητα της ασφάλειας οδηγεί κατά κανόνα την ύπαρξη στην απαράβατη συνέχεια της απουσίας του Πραγματικού και τη συνέχεια σε ένα φαντασιακό ψευδές πραγματικό. Διά της εντρύφησης στη γήινη φαντασιακή διαστροφή του παντός η κανονικότητα ορίζεται ως ελευθερία χαρακτηριζόμενη από την αθανασία η οποία φανερώνεται να κυριαρχεί στην ανθρώπινη φαντασία στη συσσώρευση κάθε είδους υλικού, στην υπερκατανάλωση, στη χρηματολαγνεία, καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα ΑΛΜΑΤΟΣ, που σημαίνει κάθε δυνατότητα αλλαγής του κόσμου, εξ ου και ο μικρός αριθμός των ανθρώπων οι οποίοι επιτελούν το άλμα φέρνοντας την Αλήθεια στην ύπαρξη. Δε θα ήταν υπερβολή η ηλικία της δημιουργίας να μετρηθεί με τους χρόνους εμφάνισης των ανθρώπων αυτών γιατί μόνο αυτοί προχώρησαν στην ολοκλήρωση. Η Γη μας δεν έχει ηλικία δισεκατομμυρίων χρόνων αλλά μερικών χιλιάδων.
Αυτή είναι η ψευδής βεβαιότητα της ύλης στην οποία ο άνθρωπος εκπαιδεύεται εκ γενετής και η οποία στη συνεχή της παρουσία αποκλείει την υποστασιοποίηση του Πραγματικού Είναι, ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΤΟΥ ΝΟΥ, η οποία θα επιτελεστεί μόνο δια του άλματος κατά το οποίο στην πρώτη επαφή με το στερεό έδαφος του νέου κύκλου, αποκλείει την επιστροφή στον αρχικό κύκλο. Η κίνηση άλλαξε φορά και το έδαφος πλέον είναι Αληθινό. Η εμφάνιση στην ιστορία της τριαδικότητας ΝΟΥΣ ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΟΗΤΟ ως ΝΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟ ΝΟΗΤΟ οδηγεί μέσω της ανθρώπινης ύπαρξης την ολοκλήρωση της σχέσης ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΥΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, την επίγνωση του θεϊκού έργου, καθώς δια της ανάδυσης του ιστορικού εγώ της Εκκοσμικευμένης Αλήθειας στην επίγνωση του Πραγματικού του Είναι συνδέεται δια της πνευματικής ενέργειας ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟ ΝΟΗΤΟ. Και αυτή είναι η επιτέλεση του ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ.
Περνώντας στον νέο κύκλο θα πρέπει να επισημανθούν ιδιαίτερα σημεία τα οποία μέχρι τώρα δεν αναφέρθησαν καθότι ουσιαστικά το σημείο στο οποίο σταμάτησε ο λόγος είναι το χάσμα. Πάντα όμως θα πρέπει να υπάρχουν εν νοητική εγρηγόρσει τόσο η αντιστροφή της κίνησης όσο και η αλλαγή του μετρήματος, τα βασικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των δύο κύκλων.
- Γιατί το άλμα πρέπει να είναι το πέρασμα του τόνου ή των δύο ημιτονίων ΦΑ ΚΑΙ ΦΑ ΔΙΕΣΗ.
- Ποιο είναι το ΜΙ το οποίο υποστασιοποιεί το αληθινό είναι στην ιστορικότητα;
- Είναι το ανοικτό ΜΙ (1) ή κάποιο άλλο και πώς εντάσσεται στον κύκλο;
- Ισχύει το ίδιο και για τις άλλες ανοικτές νότες το ΣΟΛ (3) και το ΣΙ (2);
- Στο νέο κύκλο η κίνηση συμβαίνει πάλι με τη συνήχηση της ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΟΣ και πώς;
- Υπάρχει μία αντιστοιχία μεταξύ του πρώτου κύκλου και του δεύτερου στην ένταση του ήχου;
- Η αντιστοιχία αυτή μπορεί να είναι αντίστροφη της πρώτης;
- Αν το παραπάνω ισχύει θα πρέπει να κλείσει ο νέος κύκλος όπως άρχισε ο πρώτος. Πώς;
- Δύναται να συμβεί η πλήρης υποστασιοποίηση στο ιστορικό εγώ του Αληθινού Κοσμικού Είναι, να εμφανιστεί η ίδια η Αλήθεια στην κοσμική ύπαρξη;
Η κίνηση στον αρχικό κύκλο γίνεται μόνο υπό πίεση καθώς όλοι φθόγγοι απορρέουν από το πάτημα των χορδών αφού ο κύκλος αυτός είναι ο κύκλος της καθαρής υλικότητας, της επί πόνου και κόπου τριβής. Αυτό υποδεικνύει πως δεν είναι δυνατόν να ηχήσουν οι ελεύθερες χορδές ΛΑ (5) και ΡΕ (4), που σημαίνει πως η πρώτη οκτάβα εκδιπλώνεται μέχρι το ΚΟΜΒΙΚΟ ΜΙ του 7ου τάστου της ΛΑ (5) ή κάπως πιο περίπλοκα το δεύτερο τάστο της ΡΕ (4). Το ΑΛΜΑ με ταυτόχρονη αλλαγή της φοράς της κίνησης στην έναρξή του και του ρυθμού της κίνησης, οδηγεί στην εστίαση του παντός σε μια σταθερή θέαση. Τα πάντα τα οποία πρίν ήταν συνεχώς μεταβαλλόμενα στη διαπλοκή των φαντασιώσεων ενός ανύπαρκτου είναι, οδηγεί στη συνέχεια της κίνησης πάλι στην υλικότητα αλλά με εξασθενημένη, πολύ λιγότερη πίεση και χωρίς διακυμάνσεις αλλαγής πάχους και τραχύτητας αλλά στην πραγματική όψη του κόσμου που πρώτιστα είναι η αληθινή συνειδητοποίηση του Πραγματικού Είναι το οποίο στην ιστορική του έκφανση αποτελεί το ιστορικό εγώ που όμως είναι ο καρπός της σύνδεσης δια του πνεύματος ΝΟΥ και ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΝΟΗΤΟΥ . Το ΑΛΜΑ λοιπόν επιτελείται από το ΚΟΜΒΙΚΟ ΜΙ της ΛΑ (5) ή ΡΕ (4), καταλήγοντας στο ΣΟΛ της ΡΕ (4) στο 5ο τάστο. Καθώς ο ρυθμός της κοσμικής δημιουργίας είναι σταθερός το ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟ ΝΟΗΤΟ συνεχίζει στον αυτό ρυθμό και το πρώτο έδαφος κάτω από τα πέλματα του επιτελούντος το ΑΛΜΑ είναι το ΣΟΛ. Και αν και ο φθόγγος προκύπτει και αυτός με πίεση συνηχεί με τη ΣΟΛ (3) ανοικτή που ακολουθεί ασταμάτητα το σταθερό της ρυθμό των τριών κινήσεων. Ακριβώς δηλαδή στην επιτέλεση του ΑΛΜΑΤΟΣ λαμβάνει χώρα το πρώτο σταθερό πάτημα, το οποίο αποτελεί στην ταυτοφωνία του ΣΟΛ της ΡΕ (4) και του ΣΟΛ (3) τα οποία συνηχούν.
Η πρώτη ανάδυση του Πραγματικού εκκοσμικευμένου Είναι στο ιστορικό του εγώ. Και αυτό είναι το πρώτο σταθερό βίωμα το οποίο αποδίδει βεβαιότητα και σιγουριά, γαλήνη και δύναμη που ο άνθρωπος ποτέ δεν είχε βιώσει μέχρι αυτή τη στιγμή. Και ενώ τα πάντα φαίνονται πως παραμένουν ίδια, ταυτόχρονα τα πάντα είναι διαφορετικά. Ο νέος κύκλος αναδύεται από τον πρώτο συνεχίζοντας να κινείται στην ίδια χορδή ΡΕ (4). Δε θα περάσει σε άλλη χορδή αλλά θα συνεχίσει στη σταθερότητα των ίδιων συνθηκών αυτής. Έτσι ανακυκλώνεται στη ΡΕ (4) την πιο ήπια τραχιά χορδή με σταθερή πίεση μικρότερη των ΛΑ (5) και ΜΙ (6) και αλλαγή ρυθμού στις τρεις κινήσεις σε κάθε τέταρτο αντί τις τέσσερις του αρχικού κύκλου. Το ιστορικό εγώ δημιουργείται στο πρώτο κλείσιμο του κύκλου στο ΜΙ της ΡΕ (4) στο 17ο τάστο. Και πέρα από τη ρυθμική σταθερότητα, τη φορά προς τα εμπρός και την ευκολία της κίνησης το πέρασμα του κύκλου αποδίδει συνεχώς ταυτοφωνίες με τη ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ η οποία συνεχίζει να ηχεί αδιάλειπτα στις τρείς πρώτες ανοικτές χορδές. Οι νότες της ανοικτής ΜΙ ΕΛΑΣΣΟΝΟΣ συγχορδίας ΣΟΛ ΣΙ ΜΙ συνηχούν με τις υπό ελαφρά πίεση ίδιες χορδές, ταυτοφωνούν. Είναι οι ίδιες πλέον, όχι άλλης οκτάβας απλά διαφέρουν στον τρόπο παραγωγής. Αυτές, οι γήινες υπό πίεση ηχήσεις αποτελούν την υποστασιοποίηση της εκκοσμικευμένης Αλήθειας. Δημιουργώντας δια του ανθρωπίνου πνεύματος τη σύνδεση ΝΟΥ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΝΟΗΤΟΥ, την αυτοσυνειδησία του Πραγματικού Είναι που είναι και η ολοκλήρωση του ανθρώπου, η θέωσή του.
Η κίνηση στην τέταρτη χορδή μπορεί να ειδωθεί και με ένα άλλο παραδειγματικό τρόπο. Γίνεται λόγος για κύκλο, όμως, παρατηρώντας την εκδίπλωση της κίνησης στο χωροχρόνο είναι ορατή η διαφορά του μήκους σχετικά με τον αρχικό κύκλο. Ο τελευταίος εκδιπλώνεται είτε ως το 7ο τάστο της 5ης χορδής είτε ως το 2ο τάστο της 4ης, σημεία του ΚΟΜΒΙΚΟΥ ΜΙ. Ο νέος όμως εκδιπλώνεται από το 3ο τάστο της 4ης ως το 17ο της ίδιας. Και ενώ οι φθόγγοι που ηχούν είναι ισάριθμοι παρατηρούμε την απόσταση που διανύεται από το 3ο ως το 17ο τάστο το οποίο σε δεύτερο παραδειγματικό επίπεδο υποδεικνύει τον πραγματικό χρόνο ζωής του πνευματικού ανθρώπου κατά τη διάρκεια της εγκόσμιας παρουσίας του. Αυτός είναι ο χρόνος της πραγματικής του ζωής, της ιστορικής ύπαρξης η οποία υποστασιοποιεί το Αληθινό Εκκοσμικευμένο Είναι.
Στο διάστημα από το 2ο ως το 17ο τάστο η συνήχηση των ταυτοφωνιών είναι συνεχής και αλληλοεξαρτώμενη όσον αφορά στην έντασή της. Και αυτό είναι ορατό στον τρόπο κατασκευής των χορδών. Είτε πρόκειται για χορδές κλασσικής ή ηλεκτρικής ή ακουστικής οι χορδές 1,2,3 και 4,5,6 διαφέρουν κατασκευαστικά. Οι 4,5,6 είναι μεταλλικές και τραχιές σε όλες τις περιπτώσεις. Οι 1,2,3 είναι νάυλον ή μεταλλικές στιλπνές και λείες. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση της χορδής 3 την οποία συναντάμε και σε μορφή 4,5,6 όταν ο χορδές ακουστικής ή ηλεκτρικής έχουν αυξημένο πάχος αλλά πάντα υπάρχει η εναλλακτική της αντικατάστασης της τραχιάς 3 με λεία και στιλπνή (plain) του αυτού διαμετρήματος. Το πεδίο λοιπόν των χορδών 1,2,3, εκείνο του ανέγγιχτου και Αληθινού Είναι χαρακτηρίζεται από άλλη ποιότητα, ισότιμο σε ποσότητα με το πεδίο της υλικότητας 4,5,6 και αυτό είναι εκείνο το οποίο αναδύεται στην γήινη τραχιά παρουσία του στην πιο εξευγενισμένη των χορδών 4,5,6, την ΡΕ (4). Γήινη ζωή χωρίς τριβή δεν μπορεί να υπάρξει όπως δεν μπορεί να υπάρξει ένας κινητήρας. Χωρίς λιπαντικά η αύξηση της θερμοκρασίας οδηγεί στην καταστροφή του. Οι τριβές που αναπτύσσονται είναι το χαρακτηριστικό στην κίνηση της ύλης. Για τον άνθρωπο η μείωση μπορεί να είναι πλασματική μέσω της ικανοποίησης των φαντασιακών επίκτητων εγώ, πράγμα που δεν αποτρέπει την καταστροφή λόγω του ανυπόστατου είναι, ή πραγματική με την υπέρβαση του χάσματος διά του ΑΛΜΑΤΟΣ.
Ο επιτελεστής του ΑΛΜΑΤΟΣ θα αισθανθεί την πλήρη ικανοποίηση της υλικής του υπόστασης, το χορτασμό, αν αισθανόμενος πείνα απλά κόψει από ένα δέντρο έναν καρπό και τον φάγει, με κύριο μέλημά του όχι την κάλυψη της υλικής του ανάγκης αλλά το να μην επιφέρει κάποια βλάβη, ακόμα και το τυχαίο κόψιμο ενός φύλλου, στην πηγή της ζωής του, το δέντρο. Και αυτός ο χορτασμός και η ικανοποίηση που φανερώνεται στην αλληλοεξάρτηση πάντων στη Δημιουργία, θα είναι τόσος όση και η αποστροφή που θα αισθανθεί όταν στο κάθισμά του σε ένα τραπέζι τεθεί προ αυτού ένα υπεραπολαυστικό ψητό κρέας κοσμημένο με πολλά επίσης απολαυστικά παρελκόμενα. Το ζώο, δεν είναι πλέον ένα αντικείμενο προς κατανάλωση, αλλά ένα πλάσμα της δημιουργίας όπως ο ίδιος και δεν μπορεί να το μην το σεβαστεί όπως σέβεται τον εαυτό του, τον πλησίον του και το κάθε πλησίον του. Έτσι συμβαίνει με όλες τις γήινες υπερκαταναλώσεις φαντασιώσεων, συναισθημάτων, ιδεών, υλικών, ανθρώπων. Η αγάπη αναδύεται όχι πλέον στη διαστροφή της υπερσεξουαλικότητας αλλά στο άγγιγμα της ψυχής. Η υλικότητα δεν παύει αλλά συμπληρώνεται με αυτό το οποίο βρίσκεται μέσα της στη λήθη, την Αλήθεια.
Η αλλαγή στον τρόπο ζωής, εμφάνισης και παρουσίας δεν μπορεί να μην αγγίξει τον τρόπο επιβίωσης, αφού αυτός αποτελεί τον κατεξοχήν τρόπο δέσμευσης στον αρχικό κύκλο τον οποίο οι επιτήδειοι ισχυροί εκμεταλλεύονται , επιδεικνύοντας μεγάλη τέχνη στη διάπραξη του θανάτου. Αρκεί να θυμηθούμε πώς χαρακτήριζαν (και χαρακτηρίζουν ακόμα στα αμερικάνικα σχολικά τους βιβλία) οι Δυτικοί τους Ινδιάνους: Τεμπέληδες, βρωμιάρηδες, διεστραμμένους, άθρησκους, φαγάδες, φορείς ασθενειών. Και αυτό γιατί δεν εργάζονταν για να εργάζονται και να συσσωρεύουν διατηρώντας στην κυριαρχία την εξουσία και τους απαράβατους νόμους της, παρά μόνο όσο χρειάζονταν για να ζήσουν. Θα σκότωναν το μικρότερο αριθμό ζώων, όσα ήταν αρκετά για να χρησιμοποιηθούν ως τροφή, ενδυμασία και ό, τι άλλο υλικό προέκυπτε από αυτά, θα καλλιεργούσαν όση γη χρειάζονταν για να ζήσουν, θα φορούσαν τόσα ενδύματα ώστε να αισθάνονται υγιείς χωρίς περιττά, θα συγκεντρώνονταν να προσευχηθούν όλοι μαζί αυτοί και οι νεκροί προγονοί τους, για ένα πρόσωπο που κινδύνευε τη στιγμή που ο θεραπευτής αναλάμβανε δράση, απόλυτα συνδεδεμένοι με τη δημιουργία, ένα οργανικό της μέρος που τη σεβόταν σεβόμενο τον ίδιο τον εαυτό του. Οι Ινδιάνοι ήταν η απειλή για τους ψευδώς ασφαλείς αθάνατους Δυτικούς, η οποία τους υποδείκνυε το ΑΛΜΑ γι’ αυτό και έπρεπε να εξαλειφθούν. Και εξαλείφθηκαν.
Το να μη μεριμνά κάποιος για οτιδήποτε υλικό δε σημαίνει πως παραμένει ανενεργός στην απάθεια. Η απάθεια - το μη πάθος, σχετίζεται με τη συνεχή διαπλοκή του στον κόσμο της ύλης, στη συσσώρευση. Αυτός, είναι ο άνθρωπος που ζει με όλα όσα έχει πραγματική ανάγκη, τα οποία είναι πολύ λίγα ενώ βιώνει πολύ μεγάλη ευχαρίστηση, και ευτυχία. Η διαστροφή του «πολύ λίγα» στο «τα πάντα» κρύβει πως ο ευτυχισμένος υπερκαταναλωτής στην δράση του στην κατανάλωση των πάντων αδυνατεί να αντιληφθεί τη θέση του ως στοιχειακού μέρους των πάντων που σημαίνει πως η υπεραπόλαυση που βιώνει προέρχεται από την κατανάλωση του εαυτού του, συμμετέχοντας στην προώθηση του αιμορραγούντος κόσμου του πόνου και της δυστυχίας, αυτού του αρχικού κύκλου, του κολαστηρίου. Αν ο άνθρωπος δε μεριμνούσε για τις υλικές υπερκαταναλώσεις παρά διάγοντας την υλική ζωή σε κάθε έκφανσή της, την τροφή, την ερωτική συνεύρεση, την κοινωνικότητα αλλά όχι μεριμνώντας για αυτά αλλά για ό, τι υπάρχει γύρω του, αναγνωρίζοντας αυτή τη μέριμνα δια του βλέμματος στο παν ως μέριμνα για αυτόν τον ίδιο, καμία ισχύς και εξουσία δεν θα εύρισκε τον χώρο και το χρόνο να υπάρξει. Γιατί η μέριμνα για το παν, η αγαπητική σχέση που φανερώνεται ιστορικά στη μέθεξη με το παν, είναι αλλότρια προς κάθε τριβή, πίεση, ένταση, διαμάχη, πόλεμο, τελικά προς κάθε νόμο που αποτελεί την εδραίωση του τρόπου ύπαρξης της εξουσίας, τη μοναδική τροφό στην ανισορροπία και το θάνατο, στη μόνιμη διαμονή των ανθρώπινων υπάρξεων στο κολαστήριο.
Στη συνέχεια των αντιθέσεων και την αντιστροφή του αρχικού κύκλου επισυμβαίνει και η αντιστροφή του ακούσματος. Όσο το ιστορικό εγώ ενδυναμώνεται στη συνέχεια του νέου κύκλου από την ανάδυση του Αληθινού Κοσμικού στην αυτοσυνειδησία του δια του πνεύματος, τόσο η ταυτοφωνία ΜΙ(1) και ΜΙ (17) αλλάζει υφή καθώς το Αληθινό Κοσμικό φανερώνεται υποστασιάζεται όλο και περισσότερο στο ιστορικό εγώ. Ακολουθεί ακριβώς την αντίστροφη πορεία της μείωσης της ήχησης της Αλήθειας Μ (6) στην αύξηση του ΚΟΜΒΙΚΟΥ ΜΙ και το τελικό πέρασμά της στη λήθη με την κυριαρχία των επίκτητων καινών εγώ στο πέρασμα της παιδικής ηλικίας. Στο νέο κύκλο το ΜΙ (1) γίνεται όλο και πιο καθαρό και δυνατό καθώς υποστασιάζεται όλο και περισσότερο ενώ το ΜΙ (17) χάνει όλο και περισσότερο τις υλικές του αρχές. Όμως πάντα παραμένουν και τα δύο καθώς η ύλη δεν παύει να υπάρχει εν ζωή έως τη στιγμή του θανάτου. Η αντιστροφή του ανοίγματος των οφθαλμών της γέννησης είναι το κλείσιμο των ματιών κατά το θάνατο και είναι ακριβώς η στιγμή της Κοσμικής Αλήθειας σε όλη της τη λαμπρότητα στην επανένωση με την άχρονη και άχωρη Αλήθεια. Ο ΝΟΥΣ και το ΥΛΙΚΟ ΝΟΗΤΟ τη στιγμή αυτή συνδέονται ακριβώς μέσω της αυτοσυνειδησίας του δευτέρου, η οποία προέκυψε εκ της παραμονής του στην ύλη, δια του ανθρώπινου πνεύματος. Έτσι το ανθρώπινο πνεύμα μεταφέρεται στο άχωρο και το άχρονο. Η τριαδικότητα για το ανθρώπινο ον έγινε Αλήθεια, το κατ’ εικόνα και ομοίωσιν επιτελέστη καθώς στην τριάδα του άχωρου και άχρονου ΝΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑ ΝΟΗΤΟ, κάθε Κοσμικό Αληθινό ον δια της σύνδεσής του δια του πνεύματός του σφραγίζει την τριαδικότητά του, αποτελεί πλέον τριαδικό πρόσωπο, θεοποιείται κατά χάριν.
Και όλη αυτή η διαρκής τριβή του λόγου και της σκέψης που φθάνει στο οριακό σημείο της αυτοαναίρεσής της καθώς δεν αποτελεί ένα τρόπο διαφοροποίησης κάποιου εγώ αλλά ακριβώς την αποδιαφοροποίησή του καθώς το εντάσσει ως ένα οργανικό αλληλοεξαρτώμενο μέρος της δημιουργίας στο Όλον όπου η διαφοροποίηση της οργανικότητας δε σημαίνει αλλαγή ατομικής ισχύος αλλά εξαφάνιση της ατομικής ισχύος στην κυριαρχία της ολικής. Ένας για όλους και όλοι για έναν σημαίνει όλοι για όλους. Οι αντιθέσεις παύουν, ο κόσμος των αντιθέσεων τελειώνει εδώ καθώς δεν υπάρχει πλέον κανένα κενό διάστημα το οποίο θα πρέπει να πληρωθεί με κάτι, η Αλήθεια στην κοσμικής της φανέρωση και την αυτοσυνειδησία της ως ύλη δε χρειάζεται νόμους, εξουσίες, καταστολείς, δε χρειάζεται κάτι, ούτε καν μουσικά όργανα γιατί είναι η ίδια η ήχησή τους, είναι το Παν, ο κόσμος της αγάπης.
Μένει μόνο το τελευταίο ερώτημα το οποίο απαντάται ήδη της στιγμή της ερώτησης. Είναι δυνατή η ενανθρώπιση της Αλήθειας στον υλικό κόσμο όχι σαν υποστασιοποίηση του Αληθινού Κοσμικού Είναι αλλά σαν αυτούσια υπαρκτική φανέρωση στον υλικό χωροχρόνο. Πρόκειται για την ύπαρξη της Αλήθειας ως Είναι εν κόσμω η οποία θα συμβεί μόνο στην αλληλεξάρτηση των υπάρξεων, αυτό το οποίο αποτελεί τη βάση της διδασκαλίας του Διδασκάλου Ιησού. Δε χρειάζονται πάρα μόνο δύο που να πιστεύουν εμφανίζοντας τα χαρακτηριστικά της διδασκαλίας στην ιστορία ώστε ο η Αλήθεια να αναδυθεί ανάμεσά τους. Αυτό είναι το πιο βασικό χαρακτηριστικό της διδασκαλίας Του το οποίο αναιρείται στην μη εμπιστοσύνη: κανείς δεν είναι προφήτης στον τόπο του. Η μη εμπιστοσύνη στην συναλληλία ως πηγή θαυμάτων απορρίπτει κάθε ανάδυση της Αλήθειας στην ύλη, επιστρέφει στη ματαιότητα του αρχικού κύκλου, των υλικών αντιθέσεων και των επίκτητων εγώ. Όλα τα θαύματα που περιγράφονται στα Ευαγγέλια γίνονται με τη συγκατάθεση των πλησίον στην εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Διδασκάλου Ιησού, δεν είναι θαυματουργικός ατομικισμός καθώς εκείνο το οποίο πάντα διακρίνεται είναι ο λόγος, το αίτιο το οποίο πάντα καταργεί τις αντιθέσεις. Το να τίθεται σε πειρασμό η Αλήθεια είναι το μέγιστα καταστροφικό στη φανέρωσή της και την καταστροφικότητα με πολύ παραστατικό τρόπο συναντάμε στην ανάγνωση της παραμονής του Διδασκάλου Ιησού στην έρημο όπου τον οδήγησε το Πνεύμα. Εκεί, στο μετεωρισμό της Κοσμικής Αλήθειας μεταξύ ζωής και θανάτου όπως προκύπτει από την πολυήμερη νηστεία, οι πειρασμοί που εισάγουν τις αντιθέσεις, τις δράσεις του αιμορραγούντος κόσμου είναι πεδίο σταθερής άρνησης του Διδασκάλου, είναι ό, τι εμφανίζεται με όλη τη δύναμη της συγκρότησης της ύλης στο ΚΟΜΒΙΚΟ ΜΙ στην κόψη του ξυραφιού, όλοι οι πειρασμοί της ύλης που δεν κάτι διαφορετικό από την πολυθρυλούμενη κανονικότητα, στη μάχη που δίνεται μέσα στην κάθε ανθρώπινη ύπαρξη για την επιτέλεση του ΑΛΜΑΤΟΣ.
πέραν αυτού. Λάθη και αντιφάσεις στην ορθολογική εστίαση του λόγου αναιρούνται από εκείνον που θέλει να ακούσει γιατί ακούει με την καρδιά και όχι με το νου. Θλιμμένος για την εντοπισμένη εντός ορίων λογική του και χαρούμενος γιατί αυτοκατασκεδάζεται φανερώνοντας την ανικανότητά της. Το μόνο που προσπαθεί είναι να μιλήσει με πλήρη επίγνωση της αναξιότητάς του όμως και με πλήρη εμπιστοσύνη και αγάπη για όλα, βαδίζοντας στο Φως και εκείνο που τον ωθεί να προσπαθεί είναι οι κραυγές της αιμορραγούσης Δημιουργίας, οι κραυγές του επιθανάτιου τέλους του ίδιου.
ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ
Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου