ΠΡΑΞΕ ΚΑΙ ΑΚΟΥ

 

Πράξε και Άκου

27/9/2021

Κείμενο στο οποίο φτωχά, ανολοκλήρωτα και κατά δύναμιν ο λόγος τρίβεται και ματώνει καθώς επαναλαμβάνεται, προσπαθεί στην ταπεινότητα των παραστάσεών του να σπάσει τα όριά του, να αυτοκαταργηθεί, να ελευθερωθεί από τα δεσμά του.  

Εμπνευσμένο από την Ταλμουδική μελέτη του Εμμανουήλ Λεβινάς "Ο πειρασμός του πειρασμού". 

(Συνέδριο με θέμα "Πειρασμοί του Εβραϊσμού", 1964)

Η δημιουργία του εγώ στην τριβή με τα χωροχρονικά συμβάντα και τη βίωση της εμπειρίας των, από την ανάδυση από τη λήθη του είναι και το πέρασμά του στην ιστορική πράξη, αποτελεί τον τρίτο δρόμο, τον καθόλα διάφορο του ορθού λόγου και του αντιδιαμετρικού του αφελούς. Αποτελεί το βασικό στοιχείο της αλλαγής του κόσμου σε εκείνον που η Αλήθεια αποκτά την αυτοσυνειδησία της εκ της εμπειρίας: Πράξε και Άκου.

 

Πράξε και Άκου στην άμεση κατανόηση σημαίνει αντιστροφή του λόγου. Πράττεις προτού να ακούσεις. Έτσι, μπορεί εύκολα να ταυτοποιηθεί με την αφέλεια των αθώων παιδικών ψυχών καθώς πρώτα πράττουν και έπειτα ακούουν. Ταυτόχρονα εισάγει την αντιδιαμετρική μορφή του ακούω και πράττω, τη μορφή που κυριαρχεί σήμερα, την κυριαρχία του λόγου. Όμως, η αυθορμησία της πράξης είναι αυτό το οποίο εξαγγέλλει η φράση, ή πρόκειται για κάτι άλλο το οποίο βρίσκεται εκτός των αντιδιαμετρικών σημείων άκου και πράξε - πράξε και άκου, της λογικής και της παιδικής αφέλειας;

Το να πράξεις και μετά να ακούσης δεν αποτελεί μία φυσική αυθορμησία, το αντίθετο μάλιστα, την έντονη και διαρκή τριβή με την πράξη η οποία έγινε αποδεκτή χωρίς να είναι, χωρίς η αποδοχή να σφραγιστεί, να ενσωματωθεί στο χωροχρόνο. Στην εμπειρία της πράξης αναδύεται το άκουσμα, η κατανόησή της. Η αποδοχή της ή όχι μετά την κατανόηση αποτελεί την επικύρωσή της, το σφράγισμα μέσω του βιώματός της. Το άκουσμα, αφορά στην ανάδυση της αλήθειας από το γνήσιο είναι περί του ποιού της πράξης η οποία βιώθηκε. Το άκουσμα λοιπόν είναι η κατανόηση που πηγάζει από το είναι, ή διαφορετικά η ανάδυση του ίδιου του είναι, του αληθινού, το οποίο υποστασιάζεται στο εγώ. Το τελευταίο αποτελεί την ορατή - υλική υποστασιοποίηση του είναι, το οποίο εισήλθε στον κόσμο με το άνοιγμα των ματιών του νεογέννητου, η πλήρης κοσμική αλήθεια η οποία φανερώνεται στις αθώες αφελείς παιδικές πράξεις, καθώς δεν έχει υποστασιοποιηθεί το εγώ του είναι, δεν υπάρχει αυτοσυνειδησία, μόνο ασυνείδητη αλήθεια, η οποία περνάει σταδιακά στην λήθη διά των ψευδών επίκτητων εγώ που η εκάστοτε κοινωνική κοσμοθεωρία επιβάλλει, θεωρία που πηγάζει όχι από τον ορθό λόγο - αυτό δεν είναι παρά το εργαλείο της, αλλά από τη χρήση του στη συνέχεια της κοινωνίας υποταγμένης στην απόλυτη εκμετάλλευσή της από τις κυρίαρχες ελίτ ισχύος. 

Έτσι λαμβάνει χώρα η έντονη τριβή η οποία θα οδηγήσει στην υποστασιοποίηση του είναι στο εγώ με το σφράγισμα του ακούσματος, με αποτέλεσμα την εμφάνιση στα χωροχρονικά συμβάντα της Αλήθειας , την είσοδό της στη ροή της ιστορίας, που δε σημαίνει παρά την αλλαγή του κόσμου στον αληθινό. Δεν προϋποτίθενται οι δοκιμές της μετοχής στην αποδοχή, η λογική διερεύνηση πριν την πράξη, γιατί η τελευταία μπορεί να κινηθεί με διάφορους τρόπους και προς διάφορες κατευθύνσεις οι οποίες δεν εξαρτώνται από την ορθότητα του κατ' αρχήν αποδεχομένου αλλά από το ποιόν του επίκτητου εγώ το οποίο έχει εντέχνως ενσωματωθεί στον άνθρωπο, που σημαίνει πως οποιαδήποτε διερεύνηση πριν την πράξη αδυνατεί εκ προοιμίου να αποδώσει αληθινό αποτέλεσμα. Αυτό λοιπόν το οποίο λαμβάνεται και οδηγεί στην κατανόηση είναι ο ώριμος καρπός, η εμπειρία της πράξης της οποίας τα αποτελέσματα είναι αδύνατον να αμφισβητηθούν ως απολύτως πραγματικά σε αντιπαραβολή με νοητικά σχήματα και διατυπώσεις.

Η ένταση της τριβής με την εμπειρία η οποία φανερώνεται στην τεράστια προσωπική ευθύνη για οτιδήποτε συμβαίνει - και είναι τεράστια από την υπερβολή της τριβής με την εμπειρία, βαδίζει πέρα από την ελευθερία όπως τη νοούμε, καθώς η ελευθερία για την οποία τόσος λόγος, πάντα έχει το χαρακτηρισμό των δικαιωμάτων. Όμως ακριβώς τα δικαιώματα προϋποθέτουν την άρνηση της ελευθερίας καθότι το παραχωρούμενο δικαίωμα εμφανίζει ένα ον δεσμευμένο στο οποίο αποδίδονται ψήγματα παραχωρήσεων ώστε να συνεχίζει δεσμευμένο. Πέρα από την ελευθερία σημαίνει την μετοχή στην Απόλυτη Αλήθεια του Μεγίστου, την Αλήθεια της ύπαρξης αφού το υποστασιοποιημένο εγώ αποδεσμεύεται από κάθε επίκτητο, από οποιαδήποτε δέσμευση η οποία επιβάλλεται με οποιονδήποτε τρόπο στο απομονωμένο και εγκλεισμένο στην ύλη είναι, όπως αυτό αποκτά αυτοσυνειδησία. Και αυτό εκ της πράξης.

Καθόλα δύσκολη η τριβή στην εμπειρία η οποία φθάνει στον βασανισμό, τον πόνο, την αιμορραγία. Και βασική φροντίδα για τον βασανισμένο εαυτό είναι η διαύγεια του πνεύματος, η πραότητα, η αποφυγή βιασύνης, η έλλειψη των οποίων μπορεί να επιφέρει καταστρεπτικά αποτελέσματα. Όμως, αυτά δεν είναι αρκετά, χρειάζεται ένα κομβικό σημείο λαβής. Μία συγκατάθεση εμπιστοσύνης, μία αδιαμφισβήτητη γνώση η οποία να προέρχεται πάλι από την εμπειρία ώστε να μπορεί να οδηγεί σε δρόμο φωτεινό χωρίς τον κίνδυνο να βρεθεί σε παράδρομους όπου το φως απουσιάζει. Και αυτή είναι μία: Η αποδοχή, το σφράγισμα της αλήθειας πως ό, τι υπάρχει είναι το οργανικό μέρος του Όλου του οποίου ακριβώς η ύπαρξη επαφίεται στην αλληλεξάρτηση των λειτουργικών μερών του, που σημαίνει πως ένας κόσμος για να είναι τέτοιος, κόσμημα, πρέπει πάντα και κάθε στιγμή να χαρακτηρίζεται από την ακεραιότητα τη λειτουργίας του ως αυτού που δημιουργήθηκε, χωρίς δράσεις οι οποίες επιφέρουν οποιαδήποτε ανισορροπία στη λειτουργία του. Και αυτό είναι το σημείο που εισάγεται η θέση του ανθρώπου στον κόσμο, ως εντεταλμένου της ισορροπίας αυτού.  Και αυτή η θέση του πράττειν στην αποδοχή της από αυτόν, αποτελεί το σφράγισμα στην αλλαγή του κόσμου του πόνου στον κόσμο της αγάπης, αφού μόνο η ανιδιοτελής φροντίδα όλων των στοιχείων του κόσμου στην οποία ο άνθρωπος και μόνο αυτός μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά, καθώς η φροντίδα του παντός είναι μόνον η συνειδητοποίηση της θέσης του - αφού για όποια ανισορροπία βρίσκεται η δημιουργία υπεύθυνη είναι μόνον η ανθρώπινη δράση σε αυτήν, και αυτή η συνειδητοποίηση, υποστασιοποιείται στη δημιουργία στη λάμψη της Αλήθειας, η οποία πλέον γίνεται ιστορία της Αγάπης στον κόσμο, μιας λέξης που δεν αφήνει κανένα απόρημα, κανένα ερώτημα, κανένα σκοτεινό σημείο αποχωρισμένη πλέον από τη διεστραμμένη φαντασιακή σκέψη του επίκτητου υλικού ψευδούς εγώ.

Το άκουσμα της βασικής, της άμεσης σχέσης με την Αλήθεια δεν είναι κάτι επίκτητο, δεν προέρχεται από έξωθεν δράσεις, αλλά από το ίδιο το είναι του ανθρώπου που δεν είναι άλλο από το είναι του κόσμου. Και δεν είναι δυνατόν εκείνο το οποίο αποτελεί την υπαρκτική αρχή να υπόκειται σε λογική διερεύνηση. Δεν είναι δυνατή η διερεύνηση του αν η δράση στο φυσικό περιβάλλον είναι καλή ή κακή, η αλήθεια εκ της εμπειρίας είναι άμεση και αδιάψευστη.  Ουσιαστικά λοιπόν η εμπιστοσύνη στη βασική συγκατάνευση του ανθρώπου, δεν είναι αποδοχή αλλά συνειδητοποίηση αυτού του ίδιου ως αυτό που είναι, η επίγνωση του εαυτού στη θέση του στη Δημιουργία. Δεν πρόκειται για το ον που θα μεριμνά για την προστασία του κόσμου αλλά για το ον της λειτουργίας του υγιούς κόσμου. Τη συμμετοχή σε αυτόν στην επιτέλεση του λειτουργικού έργου για το οποίο κλήθηκε στην ύπαρξη. Γιατί, το μοναδικό ον το οποίο δεν συμβαδίζει με τη θέση του στην ύπαρξη είναι ο άνθρωπος, κανένα άλλο δημιούργημα. Η δέσμευση για τη δέσμευση είναι καταστροφή. Η δέσμευση στο αληθινό είναι, είναι ύπαρξη.

Η δέσμευση αυτή, που δεν είναι δέσμευση βρίσκεται καταχωρημένη στο ασυνείδητο είναι, απαρχής της Δημιουργίας. Είναι αυτό που βρίσκεται σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη στην ελάχιστη παραμονή της στην ύλη. Αυτή η Αλήθεια του Απόλυτου, εμφανίζεται ως δέσμευση σε μία κανονιστική ηθικολογία η οποία πρέπει να τηρηθεί κατά γράμμα για να φθάσει στο αντίθετο, την πλήρη απελευθέρωση σε ένα εγώ που αναδύεται από το είναι. Η Αλήθεια όμως δεν έχει εγώ. Είναι η καθαρή Αλήθεια της οποίας το εγώ υφίσταται μόνο στην υλικότητά της, αυτό που εμφανίζεται στον κόσμο.  Και αυτή η υλικότητα είναι η δυνατότητα της διαστροφής στο ψεύδος.  Το εγώ δε δημιούργησε, η Αλήθεια δημιούργησε χωρίς την ύπαρξη του εγώ. Η ανάδυσή της στο εγώ δεν είναι ευθύνη, είναι ελευθερία πέρα από την ελευθερία. Να φροντίζω για κάθε τι που υπάρχει δεν είναι ευθύνη, είναι το αφυπνισμένο εγώ στην αυτοσυνειδησία του ως Αλήθεια. Και φροντίζω κάθε τι που υπάρχει σημαίνει επιτελώ στη λειτουργική μου θέση.

Η διάκριση της ευθύνης προς την ανισορροπία ήδη εισάγει διαχωρισμό κυρίων και δούλων. Έτσι, είναι αδύνατο το εγώ να λειτουργεί ως υπόσταση της αλήθειας στην έννοια της ευθύνης. Τότε συμβαίνει ο διαχωρισμός, ο άνθρωπος τρέπεται στον απέναντι του κόσμου, που δεν αποτελεί παρά το αντικείμενό του, ενώ ό, τι είναι, περνά στη λήθη, κάτι που αποδεικνύεται στην καταστροφή του κόσμου, στην καταστροφή του ίδιου, καθώς δεν παύει να αποτελεί μέρος του. Όμως αποχωρώντας φαντασιακά από την οργανική του θέση, την αλληλοεξάρτηση με όλα τα άλλα μέρη, θέτει όρους και εφαρμόζει δράσεις των οποίων τα αποτελέσματα είναι ορατά κάθε χρονική στιγμή και σε κάθε χωρικό σημείο, σε κάθε τι που τον περιβάλλει -πρώτιστα στον ίδιο που είναι λειτουργικό σημείο του Όλου, στο μικρόκοσμο και στο μακρόκοσμο, οι οποίοι τελικά ταυτίζονται στην απειρότητα του Όλου. Παρόλα αυτά το εγωιστικό εγώ συνεχίζει καθώς το είναι κατακρατάται αυστηρά στην απομόνωση. Όμως δεν υπάρχει χώρος για καμία αυταπάτη. Η θέση του ανθρώπου στον κόσμο είναι μία και συγκεκριμένη. Αν δεν είναι μέτοχός της τότε είναι ο καταστροφέας του παντός. Αδυνατεί όμως να είναι γνήσιος καταστροφέας, ο όντως άλλος, γιατί όπως και να πράττει, αδυνατεί να απαλλαχθεί από το αληθινό είναι του καθώς αυτό είναι μόνο, δεν υπάρχει άλλο. Είναι νεκρός παρότι  ζει.

Ο Μέγιστος, ο Υπέρτατος, ο Θεός είναι μέσα του και αυτή είναι η ουσία του εγώ το οποίο αναδύεται από το είναι στο άκουσμα της πράξης, της επίγνωσης της δυνατότητας να υποστασιαστεί η Αλήθεια, η επίγνωση της μη δυνατότητας αποφυγής από το είναι, από αυτό που πράγματι είναι. Η επίγνωση της θυσίας.

Ο άνθρωπος θα κινηθεί εγκαταλείποντας την παιδική αθωότητα ως πληρότητα της ύπαρξης αναδυόμενη στον κόσμο, μέσα σε ένα πειραστικό καταιγισμό από τον οποίο έχει τη δυνατότητα να εξέλθει ως αυτός που εισήλθε αλλά πλέον με συλλεγμένη εμπειρία η οποία του δίνει την εστίαση σε έναν εαυτό πέραν του εαυτού. Το είναι, στην επίγνωσή του απελευθερώνει την υποστασιοποίηση του εγώ, το δημιούργημα που έχει μέσα του το Δημιουργό. Το εγώ δεν είναι παρά η ενσυνείδητη επιστροφή του εαυτού του νηπίου, η αναγνώριση της πηγής, της αρχής και του σκοπού, η επαναφορά στην αρχή με την γνώση της εμπειρίας. Αυτή είναι η εμπειρία της ανάδυσης του δημιουργού στην αυτογνωσία του δημιουργήματος: Πράξε και Άκου.

Η ζωή στον τόπο του θανάτου είναι αυτή η οποία μόνο μπορεί να οδηγήσει στην αλλαγή της ιστορίας, στην αλλαγή του κόσμου. Ο άνθρωπος μπορεί να ζει ανεύθυνα κατά το γνωστό «έτσι έχει το πράγμα», χωρίς θέση, προτιμώντας πάντα την επιλογή της θέσης ανευθυνότητας καθώς παραπλανάται στην υπευθυνότητα που ψευδώς του αποδίδουν οι έξωθεν δράσεις. Έτσι ζει χωρίς να ζει, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής, ζει μία ψευδή και λάθρα ζωή. Η εμφανιζόμενη ως επιλογή του να ακολουθεί «την πορεία του κόσμου», είναι η επιλογή του να μην επιλέγει, να παραδίδεται στην πυρά. Τότε θεωρείται υπόδειγμα ευθύνης, ουσιαστικά όμως είναι το εργαλείο συνέχισης της βίας και του αίματος. Αντίθετα, αν στο φως της εμπιστοσύνης κατά το εμπειρικό βίωμα ανακαλεί γνώση και εμπειρία, οδηγείται στο άκουσμα του απομονωμένου είναι, εισέρχεται στο πεδίο της ιστορίας. Και πάλι όμως μόνο η πράξη είναι αυτή που θα εδραιώσει τη θέση του. Και αυτή δεν είναι η ανάδυση του είναι αλλά η σφραγίδα του, το υποστασιοποιημένο του εγώ, ιστορικά παρών. Και αυτό συνεχίζεται σε κάθε βήμα μέχρι την έξοδο από τον κόσμο. Τη στιγμή του θανάτου το είναι βρίσκεται στην πλήρη αντίθεση της κατάστασής του κατά τη γέννηση, πλήρες συνείδησης όλων των περιπετειών οι οποίες ζώντας τον πόνο του κόσμου απελευθερώνουν τη στιγμή του θανάτου το είναι που εμφανίζεται στο άνοιγμα των ματιών κατά τη γέννηση, εμπλουτισμένο όμως από τη γνώση την οποία συνέλλεξε στο πέρασμα από τον τόπο του ολέθρου και ακριβώς μέσα από την εμπειρία του περάσματος αυτού, κέρδισε την αυτοσυνειδησία της ύπαρξής του με τη δράση του στο ιστορικό του παρόν.

 Έπραξες κατά τη διάρκεια της ζωής και άκουσες, σφράγισες και τη στιγμή του θανάτου ολοκλήρωσες.

Ο άνθρωπος γεννιέται με όλη την αλήθεια μέσα του, ασυνείδητη, η οποία γίνεται συνειδητό κτήμα του είναι απελευθερώνοντάς το στο ιστορικό εγώ, εκφραζόμενο στην ιστορική πράξη. Το συνειδητοποιημένο εγώ, συνεχώς μορφώνεται σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής πορείας του ανθρώπου και ολοκληρώνεται τη στιγμή του θανάτου. Το κινηματογραφικό πέρασμα των συμβάντων στη διάρκεια της ζωής είναι η ύστατη προσπάθεια αυτοσυνειδητοποίησης του είναι το οποίο ποτέ καθ' όλη τη διάρκειά της παρέμεινε στη λήθη. Δεν αποτελεί την αναπώληση του σκεπτομένου που διακρίνεται για τη συναισθηματική της πληρότητα αλλά τους βίαιους κραδασμούς του τέλους, της απώλειας  της Αλήθειας, η οποία καταβάλλει την υπέρμετρη προσπάθεια ολοκλήρωσης έστω την τελευταία στιγμή της παραμονής της στην ύλη και είναι κάτι το οποίο ο αφυπνισμένος άνθρωπος δε θα ζήσει. Εκείνο που μπορεί να ζήσει όποιος γνωρίζει, είναι η νοσταλγική γαλήνια αναπώληση συγκεκριμένων στιγμών στην οποία ο ίδιος κατευθύνει τη σκέψη. 

Η πρώτη θέαση του κόσμου από το νεογέννητο αποδίδει τη δύναμη της αλήθειας και της ζωής. Όμως, από την πρώτη στιγμή της εμπλοκής του με την ύλη, εισάγεται στη βία του κόσμου. Κάθε εμπειρία, κάθε πόνος, ανακαλεί την αλήθεια και ορά τον εαυτό του αλλότριο ως εκείνον που ξεπέρασε τη δυσκολία μόνος, ως τον ποθητό εαυτό, το σημείο που θέλει να φθάσει. Όμως, αυτό προϋποθέτει τη συνεχή εγρήγορση, τη συνεχή προσοχή, γιατί είναι πολύ εύκολο το πέρασμα στην αντίπερα όχθη, τον εφησυχασμό, την πίστη του βαδίσματος στον λάθος δρόμο, αυτόν που υπόσχεται να μην αναταράξει, να μην οδηγήσει στην απώλεια αφού απώλεια στην περίπτωση αυτή είναι ακριβώς η επίγνωση του είναι. Ο άνθρωπος εκ γενετής εκπαιδεύεται στην ύπαρξη με επίκτητα εγώ τα οποία δε σχετίζονται με το είναι αλλά την απουσία του. Αυτό, γιατί μέσα από την εμπειρία του πόνου το εγώ πολύ εύκολα στρέφεται στην ταυτοποίησή του με ένα ξένο, επίκτητο το οποίο υπάρχει ακριβώς στη συνθήκη της απουσίας του είναι, αν αυτό το απαλλάσσει από τα βάσανα του κόσμου. Έτσι όμως δημιουργείται ένα ευκολοχείριστο εργαλείο στα χέρια των ισχυρών οι οποίοι κατ' αρχήν θα του αποδώσουν μέσω της εμπειρίας την ψευδή απαλλαγή η οποία του αποδίδει τη συγκεκριμένη ταυτότητα, ενώ στη συνέχεια θα την αναιρέσουν αποδίδοντάς του την ψευδή υπευθυνότητα για την επαναφορά της. Έτσι, επιτυγχάνεται η βίωση ψευδούς ελευθερίας στη δουλεία υπό της κυρίαρχης ισχύος. Σε όλη όμως αυτή τη διαδικασία που είναι συνεχής καθ' όλη την παραμονή στην ύπαρξη δεν υπάρχει το είναι, το οποίο παραμένει κλειδωμένο και άφαντο. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα φαντασιακό ψευδές εγώ χωρίς ουσία, ένα καθρέφτισμα αντικειμένου χωρίς το αντικείμενο. Και αφού δεν υπάρχει το αντικείμενο δεν υπάρχει ούτε ο θάνατος συνειδητά. Αφού το είναι παραμένει στην αφάνεια μπορεί να ενσωματωθεί κάθε φαντασίωση αθανασίας και να εκφραστεί σε αλλοπρόσαλλες πράξεις, σε μία ελευθερία η οποία προσφέρεται από την ισχύ ώστε να διατηρείται η άθικτη παραμονή στο δεσμωτήριό του. Και όσο η δέσμευση που μεταφράζεται σε ελευθερία ισχυροποιείται, τόσο η ευθύνη του ανεύθυνου αυξάνεται, γίνεται ολοκληρωτισμός που σημαίνει την τήρηση του συμβολαίου της διατήρησης της τάξης των πραγμάτων: «Έτσι προχωρεί ο κόσμος, έτσι έχουν τα πράγματα».

Και ο άνθρωπος πεθαίνει όχι ως ο ίδιος που γεννήθηκε αλλά έχοντας αποβάλλει το είναι του αφού μέχρι τη στιγμή του θανάτου εκείνο ποτέ δεν έλαβε μία ιστορική υπόσταση, δεν εμφανίστηκε στο εγώ. Αποτελεί αυτός την άρνηση της αλήθειας, την αρνητική εμπειρία του είναι αντί για ένα συνειδητό βίωμά της. Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε αυτό το σημείο πεθαίνει πριν ανοίξει τα μάτια του, δεν έγινε καθόλου, πεθαίνει κατά την εγκυμοσύνη και ο χρόνος που έζησε, τα εξήντα, εβδομήντα ίσως χρόνια είναι μηδενικός καθόσον ο χρόνος πολύ σωστά προσμετρείται από τη γέννηση και όχι τη σύλληψη. Δεν έζησε καθόλου. Πέρασε το χρόνο του σε ένα παράδρομο των ιστορικών συμβάντων, άφησε ελεύθερη την συνέχεια της διατήρησης της γης των βασάνων, δεν υποστασιοποίησε το είναι του στην ιστορική πράξη της αλλαγής στον κόσμο της Αγάπης. Γεννήθηκε με όλα τα χαρακτηριστικά της Δημιουργίας και πέθανε στην πλήρη απουσία αυτών. Δεν υπήρξε.

  Πράξε και Άκου. Η πράξη προηγείται της αποδοχής. Ο τρόπος αυτός δε διαχωρίζει τους δύο όρους κατ' ανάγκη σύμφωνα με το λειτουργικό τρόπο του γήινου συστήματος που σημαίνει εξαναγκασμός - ελευθερία, καθόσον η αποδοχή του εξαναγκασμού, του «έτσι είναι», οδηγεί στην ελευθερία από τη βία, κάτι το οποίο είναι πολύ επίκαιρο στα ιστορικά συμβάντα των ημερών μας αλλά και παρόν σε κάθε ιστορική στιγμή στην οποία το δίπτυχο εξαναγκασμός - ελευθερία εξισώνει την ύπαρξη με την απουσία, καθώς η απουσία από το ιστορικό τώρα ψευδολογείται ως ελευθερία. Ο άλλος τρόπος προσέγγισης του διπτύχου Πράξε και Άκου, βρίσκεται απολύτως εκτός του συστημικού τρόπου, καθώς η αποδοχή γίνεται πριν την πράξη όχι όμως σφραγίζοντας την προσωπική τοποθέτηση αλλά για να ελέγξει μέσω της πράξης την αποδοχή η οποία δεν είναι τέτοια. Ο πειρασμός και η ανάδυση του είναι μέσω της τριβής σε αυτόν αποτελεί το μόνο τρόπο ελευθερίας που καταλύει την ίδια, βρίσκεται μπροστά της, όπου η ελευθερία δεν είναι το σφράγισμα αλλά η ιστορική πράξη που κατοχυρώνει το σφράγισμα.  Η αποδοχή χωρίς αποδοχή, η πράξη πριν την υιοθέτησή της, την κατοχύρωσή της, οδηγεί στη συνεχή και πιεστική βία της εξέτασης της εμπειρίας του χρονικού συμβάντος, στην αποδοχή της, το άκουσμά της, την κατανόηση της. Το πράττειν δεν ταυτίζεται με το αποδέχεσθαι αλλά πράττειν δια το αποδέχεσθαι. Και η διαρκής εναλλαγή των ιστορικών συμβάντων πληρούται πράξεων οι οποίες όμως στην ουσία είναι απραξίες, τα αποτελέσματα των διατυπωμένων θεωρητικών λόγων οι οποίοι στερούνται κάθε ιστορικής αποδειξιμότητας, χωρίς κανένα συσχετισμό με το εμπειρικό βίωμά τους. Το εγώ αποδεικνύεται ένα καλά δημιουργημένο πρότυπο δράσης απόλυτα ψευδές το οποίο δεν εδραιώνεται στην ακλόνητη βάση της εμπειρίας παρά σε ένα σχηματοποιημένο λογικό κατασκεύασμα, το δε είναι απουσιάζει πλήρως καθώς δεν αναδύεται στο εγώ αλλά συνεχίζει στον κλειστό χώρο της λήθης, την ιστορική ανυπαρξία καθώς η ανάδυση στην ροή της ιστορίας ακυρώνεται.

Η λάμψη της ανάδυσης του είναι,  η οποία επιδεικνύεται στο εγώ ξεκινούν λοιπόν από μία κατάσταση δουλείας, η οποία όμως για όσους δεν έχουν αποδεχθεί βρίσκεται επέκεινα της δουλείας, κατάσταση όχι χωρίς βάσανο, όχι χωρίς πόνο η οποία σταθερά οδηγεί στην ύστατη στιγμή, στην οποία ελευθερία και ιστορία διαπλέκονται σε χωροχρονικά συμβάντα επιδεικνύοντας την ιστορικότητα του προσώπου και αποδεικνύοντας την Αλήθεια ως την ανάσυρση του είναι, το οποίο είναι Αυτή, περνώντας δε στο εγώ λαμβάνει ιστορική θέση, αποτελεί συστατικό του γίγνεσθαι.

Ο φωτισμός των σκέψεων από τα τεκταινόμενα, ο οποίος ακριβώς συμβαίνει στην ανάγνωση γνωστών και καταξιωμένων κειμένων, δίνει την πηγή του κειμένου, την εμπειρία γι’ αυτό και τα κείμενα αναγνωρίζονται και καταξιώνονται ως λόγοι μεγάλοι, οδηγεί στην εγρήγορση, την ένταση, τους σωματικούς κραδασμούς, την ανάδυση του πραγματικού, τη γαλήνη. Έτσι μπορούμε να εννοήσουμε το ατάραχο και γαλήνιο βλέμμα ενός προσώπου που οδηγείται προς εκτέλεση θανατικής ποινής. Η εμπειρία των πράξεων απέδωσε στην κατοχύρωση της επιλογής του τη γαλήνη, αναδύθηκε από τα βάθη του το Υπέρτατο Πραγματικό με το οποίο γεννήθηκε αλλά χωρίς τη συνείδησή του, που εκφράζεται στο εγώ και χωρίς την συνείδηση της ιστορικής ύπαρξης του είναι, την μη υλική αυτοσυνειδησία της αλήθειας, βιώνοντάς το ως υγιέστατη αυθορμησία και αφέλεια. Το Υπέρτατο Πραγματικό που πλέον είναι πηγή του εγώ, ολοκλήρωσε, γνώρισε και αποδίδει τη γαλήνη η οποία προϋποθέτει την εστίαση του βλέμματος σε έναν εαυτό που δεν είναι ο εαυτός του κόσμου, είναι εκείνος του κόσμου της Αγάπης, της κατάργησης του θανάτου.

Έτσι η ύπαρξη στον κόσμο του πόνου είναι αυτή που έχει κάθε δυνατότητα να τον αλλάξει. Ο κόσμος του πόνου και του βασάνου είναι αυτός ο οποίος δίνει το έναυσμα και την πνοή στη δυνατότητα της δύναμης της αλλαγής η οποία ενυπάρχει στην πληρότητά της στην ύπαρξη, η οποία όμως θα πρέπει να εισέλθει  στην ιστορικότητα, να γίνει πράξη καθώς θα υποστασιάζεται στο πραγματικό εγώ της ύπαρξης το οποίο είναι τέτοιο αφού ενεργοποιεί συνειδητά το Υπέρτατο Πραγματικό είναι με το οποίο εισήλθε στη Δημιουργία.

Όμως προσοχή: Αν η ύπαρξη αποδεχθεί πριν την εμπειρία, η ιστορικότητά της διαγράφεται καθώς αποδέχεται το μη πραγματικό, ένα λογικό κατασκεύασμα που όποιος και αν είναι, ό, τι και αν περιέχει, αφήνει το είναι απραγμάτωτο. Και αυτό είναι κάτι το οποίο συναντούμε στην καθημερινότητα κάθε ιστορικής στιγμής.  Γιατί η αποδοχή μιας ηθικολογίας που αποτελεί την πηγή μιας πρακτικής η οποία δεν προκύπτει από το βίωμα της ανηθικότητας αλλά από το λογικό σχεδιασμό της αποφυγής της, οδηγεί ακριβώς στην πράξη της ανηθικότητας επικαλυπτόμενης από το κάλυμμα της ηθικής. Ο επιζητών την ηθική τελείωση από την αποδοχή ηθικών κανόνων άνευ του βιώματος που οδήγησε στην απόρροια των κανόνων είναι ανυπόστατος ιστορικά όσο και ο μη γεννηθείς. Καμία ηθικολογία δεν μπορεί να οδηγήσει σε τέλος, όταν αντί να είναι το γέννημα της τριβής με τον πειρασμό οδηγεί στην πλήρη αποκοπή από αυτόν, γιατί δε θα υφίσταται κάποια ύπαρξη προς τελείωση, το εγώ της είναι πλασματικό, επίκτητο και το είναι άφαντο. Έτσι από συντελεστής της αλλαγής του κόσμου στην Υπέρτατη Αλήθεια, τρέπεται σε συντελεστή της συνέχειας του κόσμου του αίματος, στην απουσία της Αλήθειας. Και Αυτή, δεν εδραιώνεται στη νίκη κατά του πόνου, του πειρασμού, αλλά στη νίκη κατά της ρίζας της πρόκλησης του πόνου, που σημαίνει πως χωρίς την εμπειρία του είναι αδύνατον να κατανικηθεί.

Η εστίαση του νου σε συγκεκριμένο ζήτημα τον οδηγεί σε μία ταλαιπωρητική κατάσταση που φθάνει την υπερβολή. Όμως αν πάντα παραμένει στο νου, στους σχεδιασμούς και διαπλοκές σκέψεων, αποδεικτικών και ανατρεπτικών συλλογισμών δεν αποτελεί παρά ένα φαντασιακό παιγνίδι. Η πραγματική ηθικολογία θα υπάρξει στην εμπειρία με την εμβάθυνση στον εαυτό εκ των πραγματικών συμβάντων, στη σκέψη και τριβή με αυτά καθώς ό, τι συμβαίνει αφορά στο κάθε πρόσωπο, τα συμβαίνοντα και συμμετέχοντα, όπου ενυπάρχει δράση και αποτέλεσμα. Αν ένα πρόσωπο κατατρίβεται στην σκέψη πως η οικογενειακή ζωή δεν του ταιριάζει αλλά προτιμά τον ήσυχο μοναχικό βίο χωρίς καμία αποτροπή από αυτόν, ολόκληρη η νοητική δραστηριότητα που δεν είναι άμοιρη βασάνου, κούρασης, θλίψης, έντασης, δεν αποτελεί παρά μια φαντασιακή τυραννία. Μόνο αν προχωρήσει στην πράξη θα βιώσει την εμπειρία και αυτή η εμπειρία είναι που θα σφραγίσει την επιλογή του είτε αρνητικά, είτε θετικά. Και βέβαια αυτό δεν είναι κάτι το ανώδυνο αφού τον εκθέτει σε πιθανόν ανεπανόρθωτα αποτελέσματα, εφ’ όσον, εκ της κατανόησης του εαυτού ως αλληλοεξαρτώμενου όντος διά της εμπειρίας, ανακαλέσει την απόφασή του και σίγουρος πλέον σφραγίσει, διαγράψει οριστικά αυτήν την τυραννική σκέψη. Όμως, τώρα γνωρίζει πραγματικά και η θλίψη για ό, τι άφησε, δεν διαπλέκεται με τη γαλήνη της γνώσης που έλαβε, είναι άλλο και άλλο. Εξάλλου, το άκουσμα της σχέσης του με τα πρόσωπα που επλήγησαν από την απόφαση αυτή – όχι αμέτοχα αυτού που συνέβη καθότι ό, τι συμβαίνει, συμβαίνει στην αλληλεξάρτηση, θετική ή αρνητική και όχι στη μόνωση, αλλά αυτό είναι ζήτημα δικό τους που θα πρέπει να το ακούσουν εκείνοι, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα για αυτόν, μαζί τους ή μόνος, στη σχέση του με εκείνους θα είναι  πλέον να τους αγαπά, να το αποδεικνύει έμπρακτα σε κάθε του στιγμή και με τον τρόπο του εγώ του αληθινού είναι, όχι έναν τρόπο κανονιστικά αποδεχόμενο ο οποίος έγινε πηγή δυστυχίας αλλά και που χωρίς αυτόν το είναι θα παρέμενε στην λήθη.

Η κοινή υπόθεση που εξελίσσεται με μεγάλη ταχύτητα πλέον είναι αυτή της επιστήμης. Ο άνθρωπος αποδέχτηκε την επιστήμη ως την εδραίωση του τρόπου ύπαρξης όχι με τη ελεύθερη βούλησή του, αλλά με την ελευθερία της αποφυγής από την καταπίεση, το διωγμό, και τον τιμωρητικό θάνατο. Ο πολύ στενόχωρος τρόπος του λόγου, η εστίαση στο υπάρχειν, η αποδοχή η οποία δρομολογήθηκε από την κυρίαρχη ισχύ, οδήγησε σε μία ολική καταστροφή - η οποία κυριαρχεί όλο και περισσότερο, όσο η επιστήμη ανοίγει τον ορθό λόγο σε σχεδιασμούς μαθηματικούς οι οποίοι απλά μετατρέπουν τα πάντα σε χρήμα και κέρδος δηλαδή κυριαρχία, ολική καταστροφή της ανθρώπινης πηγής ζωής, της γης. Η παραμονή και η τριβή στην καταστροφή οδηγούν το αφυπνισμένο συνειδητοποιημένο είναι, διά του ιστορικού του εγώ στη μη αποδοχή του τρόπου της επιστήμης καθώς ό, τι πρεσβεύει η μη αποδοχή εδραιώνεται στην ελπίδα αντιστροφής της καταστροφής από τον άνθρωπο που εστιάζεται στο μέλλον, έναν εαυτό που δεν είναι ο εαυτός, αλλά ο εαυτός της Αλήθειας. Η εξαρχής αποδοχή της επιστήμης και του τρόπου λειτουργίας της και η συνεχής εστίαση σε ό, τι αποδίδει, χωρίς να λαμβάνονται τα μηνύματα της γης, αποδεικνύει την ανυπαρξία των ανθρώπων. Η ανόρθωση ενός εγώ το οποίο δημιουργείται στην επαναφορά της θέσης του στη Δημιουργία ως οργανικό μέρος της αποδεικνύει την ανάδυση του Υπέρτατου Πραγματικού Είναι στο ιστορικό εγώ. Η δράση αυτού στην ιστορία αποδεικνύει την ύπαρξή του εν αντιθέσει προς τη μαζική ανυπαρξία. Έτσι ας έρθει στο νου ο τεράστιος πληθυσμός των δισεκατομμυρίων ανύπαρκτων της γης σε σχέση με τον ελάχιστο αριθμό των όντως υπαρχόντων. Ο πληθυσμός της γης είναι ελάχιστος γιατί είναι ελάχιστοι αυτοί που γνωρίζουν τη αλληλοεξάρτησή τους με αυτή. Και αυτό αποδεικνύεται από την συνέχεια της καταστροφής. Όμως η Αλήθεια παραμένει αλώβητη, καμία καταστροφή δεν μπορεί να την αγγίξει γιατί η καταστροφή είναι απλά η απουσία της Αλήθειας στη συνείδηση του ανθρώπου.

Υπήρξα χωρίς να υπάρξω, ακολούθησα χωρίς να ακολουθήσω, αποδέχτηκα χωρίς να αποδεχτώ, έζησα, κατανόησα, δημιουργήθηκα, υπήρξα, σφράγισα την πλήρη και αναπότρεπτη συμφωνία με την Πηγή της Ζωής κρατώντας πάντα με εμπιστοσύνη εκ καρδίας τρυφερά το χέρι της.

Η συνέχεια της αποδοχής στη διατήρηση του επίκτητου εγώ είναι ό, τι πιο συνεχές στην πορεία της ανθρωπότητας. Είναι το χαρακτηριστικό του σκοτεινού κόσμου, η απουσία της λαμπρότητας, του κάλλους του. Αλλά πάντα υπάρχει η ανάδυση του Φωτός καθώς πάντα, ακόμα και στις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας, υπήρχαν τα φωτεινά πρόσωπα τα οποία επιτέλεσαν τη διατήρηση της διεύθυνσης του οφθαλμού στην Αλήθεια, ακόμα και αν παρέμενε κρυμμένη για αιώνες. Μπορεί να ήταν ελάχιστοι, μπορεί μόνο ένας, όχι όμως κανένας γιατί τότε το Φως θα απουσίαζε πλήρως, τότε οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής δε θα υπήρχε. Ο Υπέρτατος Δημιουργός – πραγματικός μέσω ημών, όπως ακριβώς δρα μέσω κάθε όντος της γης, δρα δι’ ημών ολοκληρώνοντάς μας στην αυτοσυνειδησία της Αλήθειας, την πραγμάτωση του κόσμου της Αγάπης. Ο άνθρωπος λαμβάνει συνεχώς τα μηνύματά του. Η καταστροφή του γήινου οικοσυστήματος λόγω της κυρίαρχης εκμεταλλευτικής κερδοσκοπίας επιφέρει τεράστιο αριθμό θανάτων σε κάθε ον της δημιουργίας και στον ίδιο τον άνθρωπο καταστροφέα. Όταν όμως η δράση του εκ της εκπαιδεύσεώς του σε αυτήν, που οδηγεί στην εξάρτησή του από αυτήν, είναι φαντασιακά καθαγιασμένη, τότε η καταστροφή λαμβάνεται ως τυχαίο περιστατικό της πορείας προς την ελευθερία ενώ η καταστροφική δράση συνεχίζεται αμείλικτα φανερώνοντας τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων της γης που επαφίενται στην εμπιστοσύνη της συνέχειας του ολέθρου κατ’ ουσίαν ανύπαρκτα, φαντάσματα. Καμία ιστορικότητα, καμία χωροχρονικότητα. Γεννημένοι αγέννητοι.

Όσο για το πρότυπο χρήσης της επιστήμης που το πλήθος των ανθρώπων δεν άκουσε και δεν ακούει, είναι ορατό και δε χρειάζεται καμία ορθολογική επεξεργασία και δημιουργία επιχειρημάτων καθώς αυτά εισάγουν πάντα τη θεωρητική αντιδικία και το φαύλο κύκλο της εξειδίκευσης  που η ουσία τους είναι η διατήρηση του ως έχειν.  Αρκεί μόνον η στροφή του βλέμματος σε ό, τι το περιβάλλει και αμέσως είναι ορατά τα πάντα, όλα τα αποτελέσματα της πράξης, το άκουσμα είναι άμεσο. Η καταστροφή, η λεηλασία, το επιθανάτιο αγκομαχητό, παντού αδικία, πόνος, θάνατος. Δε χρειάζεται καμία άλλη απόδειξη, καμία τριβή στην όραση του λανθασμένου πρωτόκολλου που ονομάστηκε επιστήμη δίκαια αφού διαχωρίζεται από τη δημιουργία και ίσταται επί, κυριαρχεί, ακυρώνει τη θέση του ανθρώπου στην ύπαρξη, την Ύπαρξη, την Αλήθεια. Εκατόν πενήντα χρόνια μόνο χρειάστηκαν για να καταστραφεί μια δημιουργία που η ύπαρξή της χάνεται στα βάθη του χρόνου. Και η απάντηση στη φράση «έτσι έχουν τα πράγματα» είναι το άκουσμα της Αλήθειας το οποίο γαλήνια ακούγεται να λέει: «Αν δεν ακούσεις στάχτη θα γίνεις και θα σκορπιστείς στις στάχτες». Η ζωή πέρασε λάθρα, δεν υπήρξε.  Όχι θα σωθεί ή θα σώσει τους γύρω της ή την πλάση, αλλά θα πράξει και θα δώσει με τη μετοχή στην ιστορία, ζωή στο Φως, θα συνεχίσει να υπάρχει με την πράξη. Και η Αλήθεια αναδύεται στην ιστορία για άλλη μια φορά, είναι εδώ, τώρα.

Πράξε και Άκου. Άκου μέσα σου, κατανόησε την ουσία των πράξεών σου, μόνο τότε μπορείς να είσαι ελεύθερος και να προχωρήσεις πέρα από την ελευθερία εκφράζοντάς τη στην πράξη, στην ύπαρξη. Γιατί μόνο τότε κατοχύρωσες την ύπαρξή σου ως τέτοια.

Η εμπειρία αποδίδει δια της τριβής την ελευθερία της επιλογής βασισμένη σε μία σχέση εκ καρδίας, σχέση αγάπης. Η επιλογή που πηγάζει από την ανάδυση του είναι υποστασιοποιείται στο ιστορικό εγώ, το είναι και το εγώ ενώνονται, η Αλήθεια αναδύεται, η φωτεινή της λαμπρότητα κατασκεδάζει κάθε ίχνος σκότους, δεν υπάρχει κανένα σημείο που να μην φωτίζεται και είναι πάντα ολόκληρη, ποτέ δεν τεμαχίζεται. Τα λάθη, τα λανθασμένα ακούσματα δεν τρομάζουν γιατί η αποδοχή δεν έχει σφραγιστεί. Ο άνθρωπος είναι ένα ελάχιστο οργανικό μέρος της Δημιουργίας με ένα πολύ μεγάλο τίμημα, την απόδοση σε αυτήν της αυτοσυνειδησίας της.

Πράξε και Άκου. Είσαι πολύ μικρός και πολύ μεγάλος, ελάχιστος και τεράστιος, ασθενής και υγιής, αδύναμος και παντοδύναμος. Έλεγξε τις πράξεις σου, τις ακολουθίες σου, δες τα αποτελέσματά τους, είναι μπροστά σου, μη στρέφεις αλλού τους οφθαλμούς, κράτησέ τους συγκεντρωμένους και ατάραχους, μάτωσε πάνω στην τριβή τους. Και τότε άκου, κατανόησε και σφράγισε, δημιούργησε ιστορία, ανάλαβε την ελευθερία της θέσης σου, τίμησέ την, τιμάς την Αλήθεια, σφράγισέ τη με τη ζωή σου, που είναι η ίδια η Αλήθεια.

Έτσι η Αλήθεια, μη ενσυνείδητη, εισάγεται στον υλικό κόσμο, πραγματοποιεί τον κύκλο της και πειραζόμενη και εν εγρηγόρσει καταλήγει στην αρχή της με πλήρη όμως συνειδητότητα. Και αυτή είναι η θεμελίωση του κόσμου της Αγάπης. Όσο για όσους συνέχισαν και εξάντλησαν το γήινο χρόνο τους υπό την κυριαρχία των επίκτητων εγώ δεν μπορεί κάτι να λεχθεί καθότι ποτέ δε γεννήθηκαν που δε σημαίνει τίποτε περισσότερο παρά τη συνέχεια στην αθλιότητα, στο χρόνο του κόσμου της απουσίας της Ζωής.

Αυτή η ύπαρξη του Αληθινού στον άνθρωπο σε έχει ουδεμία σχέση με τα κοσμικά διλλήματα. Αυτά έχουν να κάνουν με τη γέννηση στον υλικό κόσμο, την υλική γέννηση. Και μόνο τη στιγμή που ανοίγουν τα μάτια του νεογέννητου αυτό είναι ο εκπρόσωπος της Αλήθειας, πλήρης και ανόθευτος. Μόνο για μια στιγμή, γιατί μετά, την αμέσως επόμενη, αρχίζει η πρόσκτηση των υλικών επίκτητων εγώ. Αυτή λοιπόν την αλήθεια πρέπει να την ακούσεις, να την γνωρίσεις, να την αναγνωρίσεις, να την φανερώσεις στο ιστορικό σου εγώ, όπου το εγώ σου αποτελεί την κοσμική φανέρωση του Υπέρτατου Πραγματικού. Και αυτό το πρέπει δεν είναι μία εντολή που πρέπει να εκτελεστεί είναι η ανάγκη για τη συνέχεια της Ζωής, το ξεδίψασμα του περιπατητή από την πηγή, η πηγή της αληθινής χαράς και ευτυχίας, η χαρούμενη αποχώρηση από κάθε επίκτητη υλική ανάγκη που πλέον φαντάζει ψευδής, άχρηστη και νοσηρή.

Υπακούω χωρίς να υπακούω, ζω την υπακοή στην πράξη, λαμβάνω την εμπειρία και τώρα που πλέον είναι μέσα μου μπορώ να την ακούσω και στο άκουσμά της να επιτελέσω, να υπάρξω, να υπάρξει η Αλήθεια στην ιστορική της υπόσταση. Οι οφθαλμοί μου κατανοούν τα γεγονότα μέσα από το είναι μου, αυτό με το οποίο ήρθα στη γη, το είναι της κοσμικής Δημιουργίας. Αυτήν την Αλήθεια εμπιστεύομαι, σε αυτήν δίνω το χέρι μου, αυτή με αγκαλιάζει, η μητέρα που δημιούργησε το παν και όλα τα μέρη του παντός ενωμένα με δεσμούς αγάπης είναι καλά. Η Αλήθεια έγινε πράξη και η πράξη ακούστηκε, κατανοήθηκε, σφραγίστηκε ιστορικά στη συνειδητοποίησή της.

Πράξε και Άκου.

«Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε. Και ιδού, ήσαν καλά λίαν». (Γένεσις, Κεφ. Α΄, 31)

                                                                                         ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος