ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 

Οι τελευταίοι των ανθρώπων

6/8/21

Ο αποχωρισμός του ανθρώπου από την ολοκλήρωση δε σημαίνει παρά την ανακύκλιση της γήινης ζωής στον τρόπο που επιβάλλει η Ισχύς, τον τρόπο cut and paste, όπου η συνεχής επανάληψη των ίδιων συνθηκών οδηγεί στη δημιουργία της πλήρους απαλοιφής της δυνατότητας αναβάθμισης του κολαστηρίου της ανθρώπινης ύπαρξης, του τόπου των αιώνιων βασάνων, δια της αναβάθμισης του υπαιτίου αυτών, του ανθρώπου.

Οι τελευταίοι των ανθρώπων είναι οι τελευταίοι πνευματικοί, πραγματικοί άνθρωποι, αυτοί που στο κείμενο "Το κλείσιμο του Βιβλίου της Ζωής" αποκαλούνται "οι τελευταίοι μάρτυρες". Αποχωρώντας, αφήνουν έναν κόσμο στον οποίο ο πνευματικός άνθρωπος  αντικαθίσταται από τον ψηφιακό υπάνθρωπο, ο οποίος στον απόλυτο έλεγχό του αποτελεί τη μεταβλητή πλήρωσης του στρατοπέδου εγκλεισμού, του νέου κόσμου.

Ο ψηφιακός υπάνθρωπος αντικαθιστά τον πνευματικό άνθρωπο με το ψευδές είδωλο του πνεύματος, την ψηφιοποίηση, την ελεύθερη αναβάθμιση από την επίβουλη, την εξ ιδίαν από την εξ αλλοτρίων, την έσωθεν από την έξωθεν, την εκρίζωσή του από τη μήτρα της Δημιουργίας, την αναγέννησή του από μία τεχνητή μήτρα.

Αν και ο κόσμος πάντα ήταν ένα κολαστήριο, πάντα αυτό ήταν και ο τρόπος ολοκλήρωσης και αναβάθμισης. Τώρα ο τρόπος αποχωρίζεται του κόσμου ο οποίος θα συνεχίσει στην αιώνια γαλήνη του ψεύδους. Τα αντίθετα, αποχωριζόμενα σε ακέραιες οντότητες μη συνύπαρξης, ουσιαστικά αποκλείουν κάθε δυνατότητα αλλαγής. Οι δύο κόσμοι αποχωρίζονται ως μη έχοντες κάτι κοινό. Ο κόσμος της ολοκλήρωσης προχωρεί στους επόμενους κύκλους ανέλιξης ενώ η γη παραμένει στην εφιαλτική ηρεμία της νεκρής δημιουργίας στην υποταγή της στην κυρίαρχη Ισχύ, στην πλήρη κοσμική αποκοπή της συμπαντικά ως ουσία του ψεύδους, ως απουσία φωτός.

Ο αποχωρισμός του πνεύματος από την ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι κάτι πρωτοφανές ή νέο. Αποτελεί μία εδραιωμένη τακτική της Ισχύος για χιλιάδες χρόνια. Από τότε που ο πνευματικός άνθρωπος υπάρχει ή όχι ανάλογα των καθαγιασμένων τρόπων του θεσμοθετημένου και συστημικά οργανωμένου ιερατείου σε όλο τον κόσμο, σε κάθε έθνος και κάθε θρησκεία, η ύπαρξη ελέγχεται και τελικά στην επικράτηση της ύλης αυτοκρύπτεται και επιβιώνει περιθωριακά. Όμως, ποτέ δεν έγινε δυνατός ο αφανισμός γιατί πάντα κάποιοι πνευματικοί υπήρχαν.

Ένα ήταν πάντα το μεγάλο πρόβλημα της Ισχύος: Η γονιδιακή κληρονομιά του ανθρώπου η οποία πάντα τον οδηγούσε στο δρόμο προς την Αλήθεια, η οποία καμία σχέση δεν είχε με ό, τι διαδραματιζόταν στη γη και εθεωρείτο αλήθεια. Για να δημιουργηθεί η πληθυσμιακή στοίβαξη τη μάζας σε μία γαλήνια, ήρεμη και αιώνια ύπαρξη όπου η Ισχύς έχει τον απόλυτο έλεγχο, εκείνο το οποίο είναι αναγκαίο είναι η μεταβολή της γονιδιακής σύστασης του ανθρώπου.  Και η μεταβολή μπορεί να επισυμβεί με δύο τρόπους όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Έτσι, η γονιδιακή μεταβολή μέσω της εμπλοκής του επιστημονικού ιερατείου το οποίο την προετοίμασε και η οποία τίθεται σε λειτουργία, καθαγιάζεται από την ψηφιοποίηση του  ανθρώπου η οποία του αποδίδει ψευδώς και φαντασιακά το μεγαλείο της αλήθειας το οποίο προσπαθούσε να αγγίξει ως ον πνευματικό. Γιατί τι άλλο εμπλεκόταν στο μέσο όρο της πνευματικότητας από τη δυνατότητα απαλλαγής από τους γήινους περιορισμούς, τη δύναμη, την άμεση μετάβαση όχι μόνο σε σημεία της γης αλλά και του σύμπαντος και τελικά τη θεοποίηση του ανθρώπου, καθώς σε όλες τις αρχέγονες θρησκείες και παραδοσιακές αντιλήψεις αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό;

Ο ψηφιοποιημένος άνθρωπος με την αποδοχή της Νέας Τάξης η οποία γίνεται εκβιαστικά,
κατασταλτικά και παρά τους νόμους ενώ δια των ιδίων εμφανίζεται ως νόμιμη και ενδεδυμένη το ένδυμα της σωτηρίας, εισάγεται στον ψηφιακό κόσμο. Μπορεί να ταξιδεύει οπουδήποτε, στον κόσμο ή στο σύμπαν, να συναντιέται με οποιονδήποτε, να εμφανίζεται ολογραμμικά, με άλλα λόγια να καλύπτει όλους τους ευσεβείς πόθους των θρησκειών και αρχέγονων θρησκευτικών και λοιπών δοξασιών ζώντας σε ένα κόσμο ο οποίος εξαφανίζοντας κάθε αντίδραση, κάθε δράση αντιθέτων, δεν ανήκει πλέον στον κόσμο της βαθμιαίας δράσης - αντίδρασης αλλά σε ένα ιδιαίτερο ομοιογενές περιβάλλον στο οποίο η ψευδαίσθηση της ελευθερίας διαιωνίζεται στην απόλυτη δουλεία. Ο ψηφιοποιημένος άνθρωπος ταξιδεύει παντού μένοντας εγκλεισμένος στον ιδιωτικό του χώρο. Έξω από αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει καθώς η αποκοπή του από τη Δημιουργία απέκοψε με τη δράση του την ίδια του την Μητέρα Γη, την Κοσμική Δημιουργία. Έτσι, όσο περισσότερο ψευδοαπελευθερώνεται, τόσο αποκλείει την έξοδο από τη φυλακή του. Δεν αναμιγνύεται σε καμία οργανωτική ή συστημική δράση, δεν εκφέρει καμία άποψη ή γνώμη συνεχίζοντας στη γαλήνη των μη αντιθέτων, τον αιώνιο συνεχή θάνατο ο οποίος  αποτελεί πλέον ένα και μοναδικό χωροχρονικό συμβάν, ένα "τώρα" τη στιγμή του οποίου  χρόνος σταμάτησε.

Για την επίτευξη των προηγουμένων θα πρέπει να υπάρξουν αλλαγές γονιδιακές στον άνθρωπο, στην
εκπαίδευσή του, στο χώρο που τον περιβάλλει, στην ύπαρξή του στο Όλον. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο μία γονιδιακή άχρονη οντότητα αλλά μια άπειρη συμπυκνωμένη ποσότητα συμπαντικής μνήμης, την ίδια που έχει όλος ο φυτικός κόσμος και που υπάρχει και στο απειροελάχιστο δείγμα αυτού, η οποία θα πρέπει να χειραγωγηθεί όπως ακριβώς το νεογέννητο, το οποίο όσο μεγαλώνει χάνει την πραγματική του ύπαρξη ως κοσμική αλήθεια η οποία περνά στη λήθη και την αντικαθιστά με τη συστημική ύπαρξη που έξωθεν του αποδίδεται κάθε φορά από την εκάστοτε Ισχύ και μάλιστα στην υπερτίμηση της ύλης, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο εργαλείο χειραγώγησης, αφού αν δεν υπερτιμάς την ύλη δεν επιτυγχάνεται η κυριαρχία της Ισχύος μέσω των εκβιαστικών της μεθόδων που σχετίζονται με την έλλειψη της ύλης. Τέλος, το εγχείρημα ολοκληρώνεται με την αποκοπή του ανθρώπου από την Δημιουργία καθώς η αλληλοεξάρτησή τους διασώζει μνήμες της Κοσμικής Δημιουργίας. Οι ποταμοί, τα βουνά, οι λίμνες, τα δέντρα, όλα πάντα αναδύουν στον άνθρωπο την περασμένη στη λήθη Αλήθεια γι' αυτό και η οποιαδήποτε επαφή με τα παραπάνω πρέπει να σταματήσει δια παντός.

Ο συνδυασμός της γονιδιακής αλλαγής και της οργανικής μεταβολής πρέπει να διδαχθεί. Διδάσκεται από την εκπαίδευση η οποία πλέον εισάγει τον υπάνθρωπο στο νέο σύστημα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ή ευκαιριακό το ότι οι γονιδιακές μεταβολές μέσω της υποχρεωτικής και εκβιαστικής λήψης φαρμάκων υποτιθεμένων σωτήρων, συνδυάζονται με ιατρικές μεθόδους που εμπλέκονται και επικεντρώνουν τη δράση τους σε συγκεκριμένα σημεία του ανθρώπινου σώματος. Ούτε είναι τυχαίο πως η εκπαίδευση των νέων γίνεται στην άμεση αποδοχή μέσω εκβιαστικών μεθόδων, των κρατικών διαταγών, ούτε ακόμα είναι τυχαίο πως ο τρόπος λειτουργίας  τοποθετεί πλέον  τον άνθρωπο στο φαντασιακό χώρο της ελευθερίας ενώ ταυτόχρονα τον εγκλείει στον πολύ στενόχωρο ιδιωτικό του, ούτε είναι τυχαίο πως στερεί δια παντοίων τρόπων την κοινωνικότητα, εισάγοντας έχθρα, καχυποψία, διχασμό και τελικά εισάγοντας στην εκπαίδευση την υλική αξία ως πρωτεύον αγαθό καθώς η μεν εκπαίδευση εξισώνεται με τη συλλογή κατοχυρωμένων τίτλων, αντιτίμων χρηματικών ποσοτήτων ενώ κάθε ανθρώπινη τάση γενετήσια υποβιβάζεται στην έννομη διαστροφή η οποία μπορεί να εκφράζεται με απεχθέστατες πράξεις οι οποίες δε βρίσκουν πλέον κανένα εμπόδιο. Η εκπαίδευση στη διαστροφή δεν αποτελεί την αποδοχή του διαφορετικού - ακόμα και η αποδοχή αποδεικνύει την ύπαρξη κυρίου και δούλου, αλλά αποτελεί την καταβύθιση της μάζας στην υλική απόλαυση η οποία ήδη έχει αρχίσει και επιβάλλεται με το κάλυμμα της ελεύθερης επιλογής με την δια φαρμάκων προσωρινή αλλαγή φύλου στους νέους δια της προσωρινής αντιστροφής των ενδοκρινουμένων στα σώματα αυτών ουσιών.

Ενώ οι γονείς καταβυθίζονται στην έλλειψη χρόνου λόγω εργασίας και τις τοξικοποιημένες απολαύσεις, οι κονσόλες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών γίνονται ο τρόπος ύπαρξης των παιδιών και των γονέων, με αποτέλεσμα την πανηγυρική τους καθιέρωση. Ταυτόχρονα όμως για οποιονδήποτε παρατηρητή των συμβάντων λαμβάνει χώρα μία σοβαρότατη χειρουργική επέμβαση στον κοινωνικό και προσωπικό ιστό. Η προεργασία που έχει γίνει μέσω των ηλεκτρονικών παιχνιδιών με τη διαστροφή του ανθρώπινου συνειδητού στην εικονική πραγματικότητα αποδίδει τους καρπούς της και αυτό είναι ορατό από κάθε εκπαιδευτικό της εγκύκλιας μόρφωσης, της μοναδικής αλληλοεξαρτώμενης σχέσης διδασκάλου - μαθητή, της  κριτικής σκέψης που αποδίδει την κριτική  γνώση. Δεν υφίσταται τίποτε πλέον από αυτά στο μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών που μπορεί να αγγίξει το 90%. Και αν κάποιος ξεφεύγει, οδηγείται έντεχνα μέσω άλλων διαδρομών στο ίδιο σημείο,  μέσω των προβαλλομένων προτύπων που μπορεί να αντιστοιχούν σε ήρωες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ηθοποιούς, μουσικούς, χορευτές και ό, τι άλλο χρησιμοποιείται στη δημιουργία και ενσωμάτωση καθοδηγητικών προτύπων.

Η καθολική αποκοπή - καθότι απομάκρυνση αποτελεί χαρακτηριστικό του αστικού ανθρώπου στη μεταστροφή της φύσης σε καταναλωτικό αγαθό, του ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον αποτελεί την είσοδο στον άκοσμο "κόσμο" του υπανθρώπου. Όταν το οργανικό μέρος αποκόπτεται από το Όλον, η πνευματικότητα αφανίζεται καθώς χάνονται οι βασικές συνδέσεις αλληλοεξάρτησης με το Όλον. Επειδή δε είναι αδύνατον να απομακρυνθεί ο άνθρωπος με τη θέλησή του καθώς τα τελευταία χρόνια συμβαίνει όλο και περισσότερο το αντίθετο, να επιστρέφει ασύνειδα μεν ως μέρος, συνειδητά δε ως προς το εγώ στην επαφή του με το φυσικό περιβάλλον αφού μόνο σε αυτό μπορεί να ανακουφιστεί από τις εσωτερικές φλεγμονές που του δημιουργεί και διογκώνει ο αστικός χώρος και τρόπος.

Αυτή λοιπόν η επαφή πρέπει να αποκλειστεί όπως και η επιβίωση ανθρώπων που ζουν στη φύση με μια
πιο ελεύθερη βίωση της ζωής. Γιατί, όσο και αν μεταφερθεί ο αστικός φαντασιακός τρόπος ζωής στην επαρχία, δεν μπορεί να κατανικήσει και να επιβληθεί πλήρως στην επαρχιακή κοινότητα με τον τρόπο που επιβάλλεται στον τεχνητό αστικό χώρο. Ο αστικός χώρος στη μεταφυσική του έκφανση μεταφέρεται στον επαρχιακό αλλά υπάρχουν πυρήνες που δεν δύναται να αφανίσει, γι' αυτό και η τελική λύση είναι η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Αν το φυσικό περιβάλλον καταστραφεί που σημαίνει πως γίνεται υποχείριο της Ισχύος, κάτι που στη διατήρησή του δε θα μπορούσε να συμβεί, τίθεται στην εξουσιαστική κερδοφόρα εκμεταλλευτική λειτουργία που σημαίνει τον αποκλεισμό του ανθρώπου από αυτό και την επίτευξη της στοίβαξής του σε πλήρως ελεγχόμενους αστικούς χώρους με αποτέλεσμα εκτός όλων των επίβουλων δράσεων στις οποίες θα υπόκειται, την ξένωσή του από οποιαδήποτε πνευματική κατάσταση.  Έτσι, η είσοδος στον κύκλο της Νέας Τάξης η οποία ουσιαστικά βασίζεται στο νεοδημιουργημένο υπάνθρωπο, τον υποβιβασμένο άνθρωπο, χαρακτηρίζεται από τις μεγαλουπόλεις οι οποίες θα αποτελούν το χώρο εγκλεισμού και συνεπώς ελέγχου των υπανθρώπων, με τη θέλησή τους, καθώς το φυσικό περιβάλλον κατεστραμμένο πλέον ως φυσικό και αναδομημένο ως κερδοσκοπική μεταβλητή προς χρήσιν της Ισχύος θα αποτελεί μη προσβάσιμο χώρο, εκτός κάποιων τεχνικά δημιουργημένων αντικαταστατών αυτού προς χρήση. Η επιβίωση στη φύση αποκλείεται πλέον από την καταστροφή και την τεχνητή της αναδόμηση. Ο υπάνθρωπος αδυνατεί και ούτε επιθυμεί, να εξέλθει από τον τεχνητό χώρο εγκλεισμού του όπου πλέον διαδραματίζονται τα πάντα. Ο φυσικός χώρος κατεστραμμένος, ως τέτοιος, έχει μεταφερθεί στην κυριότητα και χρήση της Ισχύος. Και βέβαια η παράνομη πλέον έξοδος από τον αστικό χώρο θα φτάνει στο επίπεδο της βιαιότατης σύγκρουσης με τα κατασταλτικά μέσα και αυτό γιατί το ασυνείδητο του υπανθρώπου ανά πάσα στιγμή και σε κάθε τυχαιότητα μπορεί να αναληφθεί, κάτι που μπορεί να γίνει ακόμα και στην επαφή με ένα κατεστραμμένο μέρος της φύσης ενώ η έννομη έξοδος θα γίνεται υπό τον πλήρη έλεγχο των δυνάμεων καταστολής της Ισχύος, εφ' όσον πρόκειται για έξοδο οργανωμένη από το σύστημα σε ειδικούς χώρους αναψυχής δομημένους έτσι ώστε να μη διαφέρει σε τίποτα από την καθημερινότητα στην πρόσκτηση εξωτερικών ερεθισμάτων, ενώ καλύπτεται από την καλλιεργημένη ψευδαίσθηση της παραμονής στη φύση.

Η σκοτεινή πόλη είναι ο ψευδής φωτεινός χώρος ύπαρξης του υπανθρώπου και η έξοδος από αυτήν ισοδυναμεί με το θάνατο ο οποίος μπορεί να επέλθει όχι μόνο ψυχικά μη συνειδητά αλλά και τιμωρητικά. Στην ανάληψη της υπηρεσίας από την πρώτη γενιά Μ.Π. (Μετά Πανδημία), όλο το σύστημα θα ισορροπήσει καθώς οποιαδήποτε αντίδραση θα έχει αποσβεστεί από το σύστημα το οποίο θα είναι ολιγομελές και εύκολα ελεγχόμενο. Η πνευματικότητα του ανθρώπου θα αποτελεί πλέον ένα προγενέστερο στάδιο εξέλιξης, ένα στάδιο ατέλειας η οποία στην αποβολή της οδήγησε στην ψευδή τελειότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, τον υπάνθρωπο, το αναλώσιμο ανταλλακτικό της Νέας Τάξης.

Είναι η πρώτη φορά στην γήινη ιστορία τουλάχιστον αυτή που γνωρίζουμε, όπου το μέλλον του κόσμου παύει να υφίσταται σαν έννοια καθώς το μέλλον εκλαμβάνεται μόνο ως διαντίδραση και λειτουργία αντιθέτων τα οποία οδηγούν στην σκέψη και την εφαρμογή της στο πλησίασμα του μελλοντικού κόσμου. Ό, τι αποκαλούσε ο άνθρωπος μέλλον είναι πλέον παρόν στην κατάργηση της χρονικότητας. Δεν αφορά σε ένα "συνεχές τώρα", σε μία διαδοχή χωροχρονικών τώρα αλλά στο σταμάτημα σε ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό σημείο που σημαίνει και την καταστροφή της χωροχρονικότητας. Η πλήρης ομογενοποίηση της γήινης δημιουργίας σε μάζα, κάτι το οποίο αφορά στο παν, σε ό, τι υπάρχει και υφίσταται ως δημιουργία, καταλήγει στο σταμάτημα του χωροχρονικού συμβάντος, το σταμάτημα του ρολογιού.

Από εδώ και πέρα όποτε το βλέμμα στρέφεται σε ένα ρολόι, εκείνο θα δείχνει την ίδια πάντα ώρα, όποτε στρέφεται σε ένα ημερολόγιο, το ίδιο έτος, τον ίδιο μήνα, την ίδια ημέρα. Η ομογενοποιημένη μάζα ως τέτοια στην αποβολή των αντιθέτων αποχωρίζεται οποιασδήποτε αλλαγής, στον αποκλεισμό χωροχρονικών συμβάντων διαντίδρασης. Οι μεταβλητές της ομογενοποιημένης μάζας δέχονται την όποια δράση του συστήματος χωρίς αντίδραση αφού η ομογενοποιημένη μεταβλητή αδυνατεί ως τέτοια να αποδώσει το χωροχρονικό τώρα μιας γέννησης, εξ ού και οι τεχνητές μήτρες που ήδη έχουν περάσει σε χρήση. Η ανθρώπινη μάζα δε διαφέρει από τη φυσική μάζα, είναι η ίδια και δέχεται όλες τις έξωθεν δραστικές παρεμβάσεις. Οι πνευματικοί, αυτοί που οδηγούσαν σε αντιθέσεις, οξύνσεις δηλαδή χωροχρονικά συμβάντα είτε ενεργητικά είτε παθητικά, δεν υπάρχουν και αυτό γιατί το πνεύμα έχει διαγραφεί πλέον από την ανθρώπινη οντότητα. Και αυτό, γιατί ο νέος άνθρωπος, ο υπάνθρωπος, η ψηφιακή μεταβλητή, ως μέρος πλέον όχι της Δημιουργίας αλλά των συσκευών ενός ηλεκτρονικού κυκλώματος στην πλήρη αποδοχή της θέσης του αυτής από τον ίδιο μπορεί να επιδεχθεί την εντολή DELETE χωρίς καμία ανισορροπία. Πρόκειται για μια συσκευή η οποία συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά στη δράση του χειριστή της και κανονικά σημαίνει τη δυνατότητα να ανταπεξέρχεται σε συγκεκριμένες λειτουργικές απαιτήσεις. Όταν οι απαιτήσεις διαφοροποιηθούν ενέχεται και η αντικατάσταση της συσκευής από μία νεότερη περισσότερο ευέλικτη και λειτουργική, που δε σημαίνει παρά το πέταγμα του υπανθρώπου στα σκουπίδια ως συσκευή μη χρηστική πλέον.

Όταν ο άνθρωπος χάσει την πνευματικότητά του δε διαφέρει από οποιοδήποτε άλλο υπό κυριαρχία ον, ένα ορυκτό, ένα φυτό, ένα δέντρο, ένα κόκκο άμμου, την γη προς χρήση εκμεταλλευτική και κερδοσκοπική. Και όπως ακριβώς όλα αυτά χρησιμοποιούνται προς εκμετάλλευση και κερδοσκοπία από την κυρίαρχη Ισχύ στην απόλυτη καταστροφή τους το ίδιο αφορά και στη μεταβλητή του υπανθρώπου. Και αυτό δε δημιουργεί καθόλου έκπληξη γιατί πάντα συνέβαινε. Μόνο που πάντα υπήρχαν εκείνοι που το έβλεπαν, το κατανοούσαν και προειδοποιούσαν, ωρύονταν, καλούσαν σε εγρήγορση, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα αυτής της δράσης και αντίδρασης στην κυκλική τους ανέλιξη. Στις μέρες μας, αυτοί είναι ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

                                                                                         ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος

Υ.Γ. Μπορείτε να ανατρέξετε σε αρκετά σχετικά κείμενα της ΝΕΚΥΙΑ. Ενδεικτικά αναφέρω τα παρακάτω: "Επιστολή τέταρτη: Συνεχές Τώρα", "Το Προσωπείο", "Το Τέλος του Κύκλου", "Η Ανάπτυξη του Ολέθρου", "Αστικό και Μαζικό μοντέλο", "Ανάληψη και Αστική Μεταφυσική", Το Κλείσιμο του Βιβλίου της Ζωής", "Προσχεδιασμένα Πρότυπα Φονείς", "Πανικός: Η Ανάδυση του Θανάτου", "Το Ένα και το Μηδέν", "Στον Πράσινο Κόσμο".