H ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

 

Δισθανείς (Δύο φορές νεκροί)

Ενότητα πρώτη: Ο θάνατός σου

 Κεφάλαιο 5ο, H Απάνθρωπη Επιστήμη

8/4/2021

H κβαντομηχανική θεώρηση της ύλης ως πιθανολογικά υπαρκτού δεδομένου, διασώζει την καταραμένη φύση της ύλης, που αποτελεί τον αιώνιο εχθρό του συστήματος. Ταυτόχρονα, περιθωριοποιεί όποιο επιστημονικό επίτευγμα βασίζεται στον αποφαντικό λόγο. Παρατηρώντας τη θεώρηση δίχως να την επεκτείνουμε στη μηδενιστική της κατάληξη που είναι και η βασική απορροή της αρχής της, της αρχής της αβεβαιότητας, γίνεται αντιληπτό πως ό, τι γνωρίζουμε για την ύλη, με όλους τους περιορισμούς που επιβάλλονται στην αλληλεπίδραση των συστημάτων, συγκεντρώνεται σε μία πιθανολογικά υπαρκτική κατάσταση, η οποία δεν είναι άμοιρη της συγκεκριμένης, της κάθε συγκεκριμένης στιγμής. Ταυτόχρονα, η πιθανολογία εμπεριέχει βεβαίως και την αρνητική δυνατότητα, αυτή της μη ύπαρξης, κατά το χρόνο μετάβασης στη  συγκεκριμένη στιγμή παρά μόνο ως προβολή αυτής.

Όλα αυτά, καθόλου δεν οδήγησαν σε μια επαναπροσδιοριστική εξέταση που θα απέβλεπε στη ριζική αναμόρφωση του τρόπου αντιμετώπισης της ανθρώπινης και εν γένει της ύπαρξης στον κόσμο, πράγμα το οποίο θα ανάγκαζε τη μεταστροφή όσων βασίζουν την ανθρώπινη ζωή σε μαθηματικές κατασκευές, οι οποίες το μόνο που δεικνύουν είναι ο τρόπος σκέψης του χρήστη και τίποτε περισσότερο, κατοχυρωμένων κριτών αλλά και λογοκριτών του ανθρώπινου είδους - προϊόντος πλέον,  οι οποίοι και κατέχουν την νομιμότητα της υποστατικής του κατάργησης, τον νόμιμο θάνατό του. Έτσι, αντί της κατάληξης σε μία παραδοχή η οποία θέτει όλο το σύστημα σε κίνδυνο, αποδυναμώνεται το σημείο αντίδρασης. Διαφορετικά: Η αρχική υπόθεση πρέπει να επαληθευθεί θετικά ή αρνητικά και θα επαληθευθεί.

Έτσι δημιουργείται η Επτάδα των  χαρακτηριστικών του απάνθρωπου επιστημονισμού.

Πρώτον, η επιστήμη, στην αδυναμία της να ανταπεξέλθει στα συγκεκριμένα αιτήματα του έργου στο οποίο έχει αναγορευθεί και της έχει αποδοθεί, αυτοδιακηρύσσει την μη δυνατότητα για μια παρέμβαση ουσίας που σημαίνει την αλήθεια της ζωής στο σύνολό της καθώς πεδίο της είναι ο χώρος της υπόθεσης ο οποίος δεν μπορεί παρά να παραμείνει τέτοιος.

Δεύτερον, η διακήρυξη της σχετικότητας οποιασδήποτε θεωρίας παραμένει ως θεωρητική ευρυμάθεια στη συνειδησιακή συγκρότηση του ερευνητή, εντός του εργαστηρίου. Έξω από αυτό, στη σχέση με παν το περιβάλλον αυτόν, ακολουθείται η πρακτική της αδιάψευστης γνώσης η οποία σερβίρεται πλούσια κοσμημένη στους καταθαμπωμένους τεχνολογιόπληκτους.

Τρίτον, κάθε χρήση της αδιάψευστης γνώσης, κατοχυρωμένης στον επιστημονισμό, οδηγείται στην πράξη στην αυτοαναίρεσή της, όταν στη μικρή ή μεγαλύτερη διέλευση του χρόνου καταδεικνύονται έμπρακτα οι παθογόνες παρενέργειές της.

Τέταρτον, το τελευταίο, καθόλου δεν αλλάζει κάτι στη σχέση κόσμου – εργαστηρίου, αφού το τελευταίο διατηρεί την παντοδυναμία του μέσω του κλειστού επιστημονικού ιερατείου το οποίο καθαγιασμένο από την Κυρίαρχη Ισχύ εξυπηρετεί και προωθεί αποκλειστικά τα συμφέροντα της τελευταίας το κυριότερο των οποίων είναι η συνέχεια της κυριαρχίας της. Ένα προϊόν που ευθύνεται για θανάτους εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αποσύρεται από την κυκλοφορία κάτω από τις λυτρωτικές απολαβές του αντικαταστάτη του, ο οποίος σε κάποιο χρονικό διάστημα θα επαναλάβει τα αυτά. Όλο το σκηνικό της απόσυρσης εμφανίζεται ως απλή αναγγελία λανθασμένης εκτίμησης στις τηλεοπτικές εκπομπές. Στις καλύτερες περιπτώσεις καταβάλλεται χρηματική αποζημίωση σε κάποιους εκ των παθόντων από τους ιθύνοντες. Εδώ ο καταναλωτής βιώνει την άμεση πραγμοποίησή του.

Πέμπτον, η σταθερότητα του συστήματος επιτυγχάνεται εσωτερικά στον ανελέητο κατακερματισμό και απομονωτισμό των επιμέρους τομέων, όχι χωρίς την απολαβή κερδών η οποία αφανίζει κάθε πιθανότητα αναδυόμενης αντίδρασης. Έτσι, καταλήγει αδύνατη η κράση των μετεχόντων με την αβεβαιότητα, γεγονός το οποίο θα απέφερε εμπλοκή στις λειτουργίες, θέτοντας σε κίνδυνο το σύστημα. Ας παρατηρήσουμε: Η ατομική βόμβα δεν παράγεται από έναν ερευνητή- επιστήμονα. Χρησιμοποιούνται τόσοι ώστε να μην είναι δυνατόν, αν και γνωρίζουν όλοι το τελικό στάδιο της εργασίας τους, να το αντιλαμβάνονται ως όλον. Για τον κάθε μετέχοντα σε κάτι ανάλογο, η προσωπική εργασιακή του παρεμβολή είναι πολύ μικρή (αν και τεράστιας σημασίας), στο τελικό παράγωγο. Η εργαστηριακή του συνεισφορά στην επιστήμη, αποκομμένη από τις ολέθριες εφαρμογές της έχει πολύ περιορισμένη διατρητική ικανότητα ώστε να κατορθώσει να διαπεράσει τους τοίχους του εργαστηρίου. Όλοι μπορούν να κοιμούνται πλέον ήσυχοι, μετά την απογευματινή τους μεταεργασιακή διαμαρτυρία κατά της περιβαλλοντικής καταστροφής.

Έκτον, η σταθερότητα του συστήματος εξωτερικά επιτυγχάνεται δια της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης μέσω της μαζικής παραπληροφόρησης αφού είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας πλέον, είτε μέσω προσωπικοτήτων δημιουργουμένων για αυτό ακριβώς το λόγο, είτε μέσω σκανδάλων τα οποία υποκρύπτουν τα πραγματικά συμβάντα, είτε μέσω της απόδοσης συγκεκριμένων προτύπων τα οποία διοχετεύονται προς μαζική χρήση αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο δράσης στην Ισχύ, είτε μέσω του διασπειρόμενου φόβου από όπου και αν προέρχεται και πάντα με το μαζικό διχασμό ο οποίος αναιρεί κάθε υγιή αντίδραση.

Έβδομον, οι ίδιες ισαρχέγονες αρχές που απαρτίζουν ό, τι ονομάζουμε φύση είναι και οι αρχές της ανθρώπινης κατασκευής. Η υποστασιοίηση των αρχών αυτών από τον λόγο – την προβολή του ανθρώπινου λόγου στο μεταφυσικό πεδίο, ο οποίος αποχωρισμένος από το εμπειρικό βίωμα ενεργεί κατ’ εαυτόν και δι’ εαυτόν ενώ εδραιώνεται στην κυριαρχία  της Ισχύος ως το αναπόσπαστο μέλος της μάγος επιστήμων,  της οποίας η διατήρηση έχει αποδοθεί εις αυτόν από αυτήν ως δια βίου έργο -, είναι δεικτική της ολοκληρωτικής υποταγής τους, της δικής μας. Η πολτοποίηση των μετάλλων, η επιστροφή στην άμορφη διάπυρη ομογένεια, η επαναμόρφωση, σημαίνουν τη δική μας πραγματικότητα, τους δικούς μας τρόπους μορφοποίησης. Το πρεσάρισμα των αχρείαστων πια αυτοκινήτων, αντιστοιχεί σ’ αυτό δισεκατομμυρίων ανθρώπων, όμως κατ’ ουσίαν με την ευλογία τους, στα ασφυκτικά δάκτυλα της Ισχύος. Τα απομεινάρια πωλούνται ως παλιοσίδερα με το κιλό, όπως κι εμείς. Όμως η ίδια η αρχή μας εκδικείται, εμφανιζόμενη αγέρωχα καθώς μας εμφανίζεται προσωπικά την απρόσμενη στιγμή του τέλους, στην αποτροπαϊκή της αποκάλυψη.

 

ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                           Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος