TO KTHNOΣ

 Δισθανείς (Δύο φορές νεκροί)

Ενότητα πρώτη: Ο θάνατός σου

 Κεφάλαιο 6ο, Tο Κτήνος

13/4/2021

Τρόπος με τον οποίο υπάρχει η επιστήμη, είναι η έλλογη λειτουργία κλειστού κυκλώματος. Οι αρνητικές συνέπειες της επιστημονικής γνώσης δεν κατορθώνουν να την αναθεματίσουν ως την επιλογή λανθασμένης οδού, ορατής δια των αποτελεσμάτων αυτής στη σύνολη δημιουργία, αφού, αφ’ ενός μεν κρατούνται εντός των ελεγχομένων ορίων του κυκλώματος τα οποία δεν ανήκουν στην επιστήμη αλλά στην κυρίαρχη τάξη από όπου και η αδυναμία αλλαγής κατεύθυνσης, αφ’ ετέρου δε εφ’ όσον υφίστανται εκτός του κυκλώματος η χρήση των εφαρμογών του, δεν δύνανται να επιδράσουν εντός.

Τυχόν ανωμαλίες, μεταλλαγμένες σε ποσοτικές μορφές στατιστικών υπολογισμών και αριθμητικών συσχετισμών – κενώματα, δεν είναι σε θέση να επηρεάσουν τις λειτουργίες του συστήματος ούτε βέβαια και τη λειτουργικότητά του.

Η έλλογη λειτουργία ως τρόπος ύπαρξης της επιστήμης και θεμέλιο της γνώσης δεν αφορά παρά σε ένα συμβατικό τρόπο επικοινωνίας. Αυτός επενδύει την άλογη ύπαρξη με αιτιάσεις, ωθώντας στη διατομική κοινωνία και κατά συνέπεια μέσα από τις συνεχείς αλληλοδιάδοχες αξιολογήσεις, στην κατασκευή εξουσιαστικών δομών, που είναι και το τελικό προϊόν του, καθώς βάση του είναι η αδιαμφισβήτητη ταυτότητα ακόμα και όταν ενσωματώνει την αντίφαση.

Οποιαδήποτε πράξη ή ενέργεια ειδωθεί στον κοινωνικό περίγυρο, αυτό γίνεται με τρόπο αιτιολογικό: κάθε τι έχει το λόγο του. Το παράλογο αναθεματίζεται στην ακοινωνησία, είτε περιθωριοποιείται, ακόμα και μέσω της γραφικότητας,  είτε εντός ειδικών μονάδων καταψύξεως. Η ίδια πράξη ή ενέργεια, στην προσπάθεια να θεαθεί μέσα από το πρίσμα του προσωπικού εαυτού, αναιρεί τον αιτιακό της χαρακτήρα, μένοντας ουσιαστικά αβάσιμη. Η τάση προς ανέλιξη στην αλληλεπίδραση της κοινωνικής δυναμικής, μένει ανέρειστη, στην καθαρή και τίμια καταφυγή του ανθρώπου σε ό, τι μπορεί να θεωρεί εαυτό του, όταν ο τελευταίος αναγκάζεται να ομολογήσει τόσο την παντελή αγνωσία του, όσο και την ολοκληρωτική χειραγώγηση αυτού που αντιπροσωπεύει στην γήινη παρουσία του, αυστηρό προσωπικού και απόλυτα αλλοτριόχρηστου. Η θέση: η τάδε ή η δείνα ενέργεια είναι επιθυμητή διότι επιφέρει το δείνα ή το τάδε αποτέλεσμα, προϋποθέτει ένα εγώ το οποίο απολαμβάνει τα αποτελέσματα της ενέργειας. Όταν το εγώ κλονίζεται στην εν-νόηση της πραγματικότητάς του ως ανυπαρξία, αφού αναιρείται κάθε στιγμή από ενέργειες τις οποίες δέχεται (και προκαλεί), δεν δύναται καθόλου να εκφέρει αξιώσεις εγκυρότητας ως προς την αποτελεσματικότητα, καθώς, αυτοαναιρούμενο, απαλείφει τον  αποδέκτη ο οποίος καρπούται τα αποτελέσματα. Ο εαυτός, στην πορεία προς την ύπαρξη, ενώ αναμένει την επικύρωσή του στην ανάδυσή του από τα αποτελέσματα των ενεργειών του, αφανίζεται στη λήψη των τελευταίων.

Ποιος είναι λοιπόν ο αλλοδαπός κάτοχος και χρήστης του εαυτού και ποια η απόδοση της όλης διαδικασίας; Η απόδοση δε σχετίζεται παρά με τον κάτοχο. Κάτοχος είναι το αποτέλεσμα.

Στην κοινωνικότητα, ο άλογος παράγοντας της γονιδιακά κληρονομούμενης ανάγκης της αθανασίας, καθώς η ίδια η ζωή που διακατέχει το ον είναι αθάνατη και το ον ο υλικός φορέας της, ως επίγνωση αυτής από την άχρονη ενεργειακή αμεσότητα της αρχής της ύπαρξης, εμφανίζει το έλλογο για να αιτιολογήσει το άλογο. Έτσι ενσωματώνει την αντίφαση και ταυτόχρονα την εξορκίζει αποδιώχνοντας από την κοινωνικότητα την πρωταρχική υφή στην οποία αποδεικνύεται ο άλογος εαυτός. Υπάρχει αυτός, ο οποίος παραμένοντας κεκρυμμένος, στην αφάνεια, όχι όμως και αποδυναμωμένος, φανερώνεται παντοδύναμος σε κάθε διαταραχή του συλλογικού βίου, μέσα σε οποιασδήποτε μορφής εκφάνσεις, στις εξουσιαστικές δομές των κρατιστικών κοινωνιών.

Η γυμνή επιβολή ισχύος, ακόμα και στη φρικώδη της εκφορά, παρέχει ό, τι θα μπορούσε να ονομαστεί προσωπική διάσωση. Ο δούλος που πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαρατίθεται στον κύριο, βιώνει εξαρχής την προσωπική του θέση, απέναντι στο πρόσωπο του κυρίου, έχει όψιν προς, κατέχει θέση. Ο τρόπος δόμησης των τελευταίων κοινωνιών από το αστικό μοντέλο και εντεύθεν, όχι μόνο απαγορεύει αλλά και εξορκίζει την όψιν προς. Αν δε συνέβαινε αυτό, θα ενείχε πάντα τον κίνδυνο ανατροπής σε τέτοιο βαθμό ώστε η ζωή στο σύστημα να είναι αφόρητη. Ακριβώς, στερώντας τον άνθρωπο από το πρόσωπό του, την ίδια την ύπαρξή του στη σκέψη του, όχι αντιπαραθέτοντας κάτι στο οποίο ο άνθρωπος να έχει πρόσοψιν, τον αποπροσωποποιεί. Στο εξής, κάθε σπασμωδική ενέργεια αντίδρασης εκ των έσω χρησιμοποιείται ως τρόπος αναπαραγωγής και διαιώνισης του συστήματος, το οποίο μπορεί να προχωρεί και σε τεχνητές αντιδράσεις αν κάτι τέτοιο κρίνεται αναγκαίο. Είναι φανερό πως οι αντιδρώσες μονάδες αποτελούν την τροφή του συστήματος προς επιβίωση και άνδρωση. Και αυτό τελικά αποδίδει το υπαρκτικό δικαίωμα (=υποχρέωση) στην ατομικοποιημένη μάζα ως τίποτε άλλο παρά ως  μία μηχανή του συστήματος, αυτή η οποία απλά αντικαθίσταται στις χωροχρονικές στιγμές που διανύουμε με την ψηφιοποιημένη μεταστροφή της.

H δημιουργία της μηχανής σκοπεύει στη λειτουργία η οποία εξυπηρετεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Πέραν της σκοπιμότητος αυτής η μηχανή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Κατασκευάζουμε μηχανές αποβλέποντας σε ένα τέλος. Δεν έχει έννοια η μηχανή που δε χρησιμεύει σε κάτι. Ο λόγος είναι ωφελιμιστής.

Η μηχανή ενσωματώνει στην εκλεκτικά διατεταγμένη συναρμογή των μερών της, τη λογική διάρθρωση της ανθρώπινης κοινωνικής συμπεριφοράς: της λογικής συμπεριφοράς. Αυτή έχει νόημα μόνο σε ορισμένα πλαίσια που αφορούν στα όρια λειτουργίας της. Συμπεριφορά μη ωφελιμιστική δεν έχει λόγο ύπαρξης σε ένα κόσμο που τα πάντα φέρουν αναγραφόμενη την τιμή τους. Συμβατική επομένως λογική που αντιστοιχεί σε εντελώς συμβατικούς ωφελιμιστικούς τρόπους.

Η λογική, στον τομέα της κοινωνικής πρακτικής μεγαλουργεί όπως η χρήση της γεωμετρίας στη χωρομέτρηση. Όταν αποκόβεται από αυτόν, επιχειρώντας να ερμηνεύσει αιτίες έξω από την πρακτικιστική της χροιά και παράλληλα να ενσαρκώσει ερμηνείες στην ιστορικότητα, αφ’ ενός μεν μεταφέρεται σε τόπο αλλότριο, αφ’ ετέρου δε ο τόπος αυτός δεν είναι άλλος από αυτόν του πιο μισητού της αντιπάλου, της μη λογικής. Βεβαίως, η επικύρωση ή η απόρριψη των παραπάνω ενεργειών είναι δυνατή μόνο από τα ορατά των αποτελέσματα στο κοινωνικοφυσικό περιβάλλον.

Αντιμετωπίζοντας τη μηχανή από άποψη καθαρά χρηστική – επιβοηθητική και παραβλέποντας την κακή της δράση στον εξωτερικό παράγοντα η οποία ουσιαστικά οφείλεται στην προαναφερόμενη λάθος κατεύθυνση στην οποία βαδίζει η επιστήμη από την εποχή του διαφωτισμού όντας αλυσοδεμένη με την κυρίαρχη εξουσία, όπως επίσης και το αιώνιο ερώτημα ως προς τη δικαίωση της ύπαρξής της, καταλήγουμε στη διατύπωση πως στην κοινωνική της χρήση εμφανίζεται κοινωφελής αλλά στην ουσία είναι βλαβερή όντας ενταγμένη στους σκοπούς οποιουδήποτε κατόχου. Και εδώ ισχύει η χωρομέτρηση αλλά με μία διαφορά: Πρόκειται για την πανιδιοκτησία των χωρομετρούμενων τόπων.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τη λογική. Γνωρίζουμε από την αντίληψη της δύναμής της πόσο ωφέλιμη είναι, γι’ αυτό  και παραβλέπουμε την ολέθρια καταστρεπτικότητά της. Ο διττός της χαρακτήρας είναι ο λόγος και ο τρόπος της ύπαρξής της. Σα συμβατική κατασκευή ενέχει τις δυνατότητες παραγωγής, αναλόγως του τρόπου λειτουργίας, ο οποίος αφορά στον κάτοχό της. Μπορεί να είναι χρηστικά ωφέλιμη, ακόμα και σαν παγνίδι αν λάβει τη μορφή μιας διανοητικής κατασκευής. Μπορεί να μεταστραφεί σε τερατούργημα που σπέρνει τον όλεθρο μη έχοντας κάτι το κοινό με τον κόσμο. Προϊόν της ανθρώπινης αλλαζονείας που στην ενσάρκωσή της προβολής του υλοποιεί τον κόσμο του, καταστρέφοντας τον δικό μας. Το άλογο αν και φυσικό εξοστρακίζεται μένοντας στην αφάνεια υπό την κυριαρχία του ελλόγου το οποίο μετατρέπεται σε φυσικό είδος. Ό, τι ονομάζουμε άλογο αποδεικνύεται τελικά Λογικό. Ό, τι  θεωρούμε λογικό, είναι το τερατούργημα που εισάγει στον κόσμο του όντος το μη ον, τον όλεθρο.

 

ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος