PRELUDE

 Prelude

6/3/2021

Tα όρια στενεύουν όλο και περισσότερο. Οι τοίχοι του γραφείου μετατοπίζονται προς τα μέσα. Ο χώρος μικραίνει όλο και περισσότερο. Η αναπνοή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Η επίγνωση της βαθιάς ανικανότητας για ένα ελάχιστο μερίδιο στη ζωή είναι χειρότερη από το θάνατο. Είναι ο συνεχής θάνατος. Ο νους κουράστηκε, απορρίπτει τη σκέψη, καθώς γνωρίζει πως ό, τι και να σκεφτεί είναι μάταιο. Τι λοιπόν;

 

Καμία ελευθερία. Συνεχής ψυχική βία με είδωλο την καταστολή και αντίστροφα, που κατακρημνίζει αργά και σταθερά τα πάντα μέσα στη μοναξιά και την απομόνωση. Ζεις μόνο με άδειες εξόδου από τη φυλακή σου, το σπίτι. Και όσο αυξάνει το βίωμα της φυλάκισης τόσο ξαναγυρνούν μεταμφιεσμένες μνήμες φόβου, όπως όταν μία αταξία είχε σαν αποτέλεσμα μια μεγάλη τιμωρία βίας ή στέρησης και το μόνο δυνατό για να γλυτώσεις από τα χτυπήματα της ζώνης ήταν να προσπαθείς να καλυφθείς στην πιο στενή χαραμάδα του τοίχου.

 Τότε φοβόμασταν τη βία, φοβόμασταν για εμάς.  Τώρα φοβόμαστε πάλι για εμάς κυρίως όμως λέμε πως φοβόμαστε για τα παιδιά μας.  Πώς να αφεθεί το παιδί να γίνει μέτοχος σε μία δολοφονία; Πώς να επιτραπεί στην Εξουσία να δολοφονήσει τα παιδιά μας; Πόσο μπορώ να αυξήσω την ένταση της σκέψης χωρίς να κάνω κάτι; Σε ποιον; Στο παιδί μου; Στον εαυτό μου; Σε εκείνους;

Ποτέ δεν πίστεψα σε αυτό που λάθρα ονομάζεται δημοκρατία όπως το βίωσα μέχρι τώρα. Ποτέ όμως δεν πίστεψα και πως θα ερχόταν στιγμή που θα απαγορευόταν έστω και μία κίνησή μου. Δε θέλω την κοινωνία σας, τη σιχαίνομαι, δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνία, είναι μόνο μια αηδιαστική εμετική μάζα. Ο νους πάντα στρέφει στη φύση. Τα πλάσματά της είναι πολύ περισσότερο αληθινά από εμάς. Είναι ακόμα ζωντανά. Εμείς είμαστε νεκροί. Δεν υπάρχει καν δικαίωμα ζωής, μόνο ισχύς του θανάτου. Δεν μπορείς να υπάρξεις ήσυχος, να εργάζεσαι μη ενοχλώντας κανένα, νομοταγής και να συνεχίζεις γιατί δεν μπορείς να κωφεύεις για τα πάντα. Δεν εκπληρώνεις τους όρους του ολοκληρωτισμού; Όταν οι διαταγές δεν εκτελούνται από εσένα, εκτελείσαι εσύ.

Δεν είναι η αλλαγή εποχής, αλλαγή κοσμοθεωρίας. Δεν υπάρχει εποχή πλέον, όλα χάνουν το χρώμα τους, απορροφούν κάθε ακτίνα φωτός, γίνονται μαύρα. Η υγρασία φυλακίζει ό, τι υπάρχει στον αέρα. Δολοφονήθηκε το Φως, δολοφονήθηκε η Ζωή, κάθε ζωή. Μαζί, μεθυσμένοι από το αλκοόλ και τα είδωλα που δημιουργήθηκαν δε βλέπαμε, δεν ακούγαμε, δε νοούσαμε. Δεν καταλάβαμε ούτε το συμβολισμό του κ. Waters ντυμένου Ναζί το 2015. Θυμόμασταν τους Pink Floyd, στην ερμηνεία του 1979. Ο τοίχος έσπασε, αλλά ποιος τοίχος; Μόνο αυτός της φαντασιακής ατομικής ελευθερίας και των ψευδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο τοίχος έσπασε. Μπορούμε όλοι να χορέψουμε αλλά μόνο με τις κινήσεις που θα μας υποδειχθούν. Κοιτάζουμε μόνο γύρω μας και κάτω. Θυμόμαστε, δεν υπάρχει μόνο το ισόγειο. Τολμούμε να υψώσουμε το βλέμμα μας ελάχιστα. Οι απρόσωπες ομοιογενείς φιγούρες μας σημαδεύουν. Είμαστε εντός βολής συνεχώς, καμία έξοδος, καμία διαφυγή. Απλά χορεύουμε όπως μας υποδεικνύεται. Δεν κάνουμε οικονομία, δεν ωφελεί. Τα χρήματα χάνονται στη ροή των μικροκυμάτων, δεν απομένει παρά η αναμονή της έγκρισης πληρωμής.

Ξέρω πως πρέπει να φροντίσω να επιβιώσω. Να φροντίσω το παιδί μου, τα παιδιά μας. Τι όμως; Ποιο παιδί; Ποια παιδιά; Αποδέχομαι τον εξεφτελισμό μου, το θάνατό μου για το παιδί, τα παιδιά. Μα αυτό, αυτά, δολοφονούνται συνέχεια μπροστά στα μάτια μου πριν το δικό μου τέλος. Το νιώθω, το βλέπω. Αλλάζουν, δεν είναι εκείνα που ήταν. Συνεχίζω να το φροντίζω, να τα φροντίζω, αντί να επιδιώξω να σταματήσει η δολοφονία. Ακόμα μια φορά συνεργώ στο έγκλημα, και το κάνω εφησυχασμένος πως ζω για αυτό, για αυτά.

Οι μέρες κυλούν. Όσο περισσότερη πίεση, τόσο λιγότερη αντίδραση, τόσο περισσότερος φόβος. Κρέμομαι από τα χείλη των ψευτών. Από αυτούς και εκείνους που πλούτισαν δολοφονώντας και συνεχίζουν να δολοφονούν κερδίζοντας. Τους ανέχομαι; Όχι γιατί η ανοχή ενέχει δύναμη. Δεν τους ανέχομαι, τους φοβάμαι. Μπορεί να μιλώ για αυτούς όμως τα λόγια είναι αέρια αραιώματα και πυκνώματα και τίποτε παραπάνω. Και ό, τι λέω το θεωρώ δύναμη ανοχής αλλά δεν είναι παρά η αυτοκοροϊδία μου. Προσπαθώ να πιστέψω πως είμαι ικανός να κάνω ένα ελάχιστο βήμα και συνεχίζω πάνω στο βήμα αυτό που δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Και έτσι τους δίνω ζωή, χρόνο, ισχύ, εξουσία. Υπάρχουν μόνο από το αλλαζονικό μου ψεύδος την ανάγκη μου να υπάρχω όπως και να είμαι. Τους δίνω τα πάντα, ό, τι έχω, ό, τι απόκτησα, τα  χρήματά μου, το σπίτι μου, τα παιδιά μου, όλη μου τη ζωή.

Η δημοκρατία δεν είναι νεκρή; Ζει; Όχι λοιπόν; Η δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ, πρόκειται για ένα καλοπληρωμένο παραμύθι γλυκού ύπνου.  

Ένταση, αϋπνία, ερεθισμός, διαταραχές. Παρατηρώ ένα παιδί ενσωματωμένο σε μία οθόνη. Βλέπω κάθε μέρα να εξαρτάται όλο και περισσότερο από το δίκτυο. Εκεί βρίσκει πλέον την πραγματικότητα. Εκεί είναι η ζωή. Να αδιαφορεί για όλα. Δεν κάνω κάτι να το σταματήσω, Πρέπει να σπουδάσει, να μάθει. Να ζήσει όμως; Το κεφάλι του διαλύεται, οι συνδέσεις σκέψης, φαντασίας, κρίσης αποστεώνονται. Φαντάζεται όλο και λιγότερο, σκέπτεται όλο και λιγότερο. Βαριέται. Μόνο η ακτινοβολία το κάνει να ενδιαφέρεται για κάτι, αυτή η καταραμένη ερεθιστική σούπα που εισβάλει στα κρανία και σταματά κάθε πηγή δημιουργικότητας, κάθε κριτική αντίληψη ενώ αυξάνει τη βάρβαρη ύπαρξη, τη ζωώδη αντίδραση σε κάθε τι, ακόμα και στο πέταγμα μιας πεταλούδας.

Δεν υπάρχει ειδοποιός διαφορά πια, οι ορισμοί έχασαν το νόημα, τα γένη και τα είδη τη διάκριση, η ουσία τη διαφορά. Ακραίο συνοθύλευμα ομοιογενούς μάζας σε μαύρο τοίχο. Γλοιώδες. Όλοι σκυφτοί. Όλο και περισσότερο κάτω. Ο χρόνος των ελευθέρων χεριών έληξε, τα χέρια επιστρέφουν σε πόδια και τα πόδια αφανίζονται. Δεν υπάρχουν γιατί δεν υπάρχει κίνηση, ροή. Τι λοιπόν; Ακίνητο Κινούν; Κινούμενο Κινούν;

Ας μην πλέκουμε την κίνηση και την ακινησία. Ακόμα και τώρα νιώθω την ύπουλη δράση να παραμονεύει κάθε στιγμή που θα αφεθώ για να σύρει στην ακαθαρσία. Μπορεί να φανερώνεται με χίλια δύο πρόσωπα και να πάρει τις πιο οικείες φιλαδελφικές μορφές θυμίζοντας τα αγαπημένα μου πρότυπα, αυτά όμως που έκαναν θρύψαλα μία ζωή, τη ζωή μου, τις ζωές μας. Κι όχι μόνο να τα εμφανίζει αλλά να τα ξαναοπλίζει με δύναμη και θρασύτητα, έτοιμα να προσβάλλουν τα πιο ευαίσθητα σημεία της ύπαρξης. Μόνο όταν η σκέψη περνάει στο υπόλοιπο του χρόνου που μένει, χάνουν τη δύναμή τους και ξεθωριάζουν. Υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί είναι όργανα καταστολής, και αυτή τη στιγμή είμαι φυλακισμένος, είμαστε φυλακισμένοι, υπό καταστολή.

Μια ακόμα δόση ψευδούς υποκατάστατου ύπαρξης τελείωσε. Επιστροφή στην ουσία της ύπαρξης: ανυπαρξία.

 

ΠΑΥΛΟΣ  ΞΕΝΟΣ

                                                                                          Διδάσκαλος Π.Ε., Θεολόγος