Η ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΗ

 

Δισθανείς (Δύο φορές νεκροί)

Ενότητα πρώτη: Ο θάνατός σου

 Κεφάλαιο 4ο, H εργαλειοποίηση του χρήστη

22/3/2021

Κάθε κατασκευή ενώ στη σύλληψή της αποτελεί παράγοντα απελευθέρωσης προς την ευζωία και στην αρχική εφαρμογή της εμψυχώνει με την επιτυχία, στην καθιέρωσή της, αυτόματα μεταστρέφεται σε παράγοντα υποδούλωσης, ο οποίος μάλιστα φυλακίζει εντός των ορίων του και στερεί κάθε γόνιμη εξέλιξη.

Στην εφαρμογή της, η κατασκευή, έχει ήδη εγκλείσει μέσα της τον κατασκευαστή της, οι σκοποί και τα νοήματα έχουν απολεσθεί, υπάρχει μόνο δι΄ εαυτήν και ο άνθρωπος ως ο υπηρέτης της καταναλώνοντάς την ως προϊόν μαζικής κατανάλωσης. Έτσι ο άνθρωπος αλλάζει ρόλο, από χρήστης της κατασκευής μετατρέπεται σε κατασκευή προς χρήση της τελευταίας και φυσικά όσων βρίσκονται στη προώθησή της. Ο οργανισμός μας μυστικά αντιλαμβάνεται τη μεταστροφή της κατασκευής σε κατασκευαστή, τη διαστροφή εκείνου το οποίο κλήθηκε να θεραπεύσει και προσπαθεί να αντιδράσει. Όμως η μόνη δράση που έχει υπό των χειρών του είναι η δράση μέσω της κατασκευής, κάτι το οποίο εμφαίνεται στην αύξηση της κατανάλωσης κατά την οποίο επισυμβαίνει και η μεταβολή του κατασκευαστή σε κατασκευή.

Και εδώ υφίσταται το διπλούν απόρημα: Αφ’ ενός μεν περί των παραγόντων οι οποίοι ωθούν στη μεταστροφή αυτή, η οποία επιτρέπει να διαφανεί υπακοή σε απώτερη δομική βάση σχετιζόμενη άμεσα με την καταπιεστική αίσθηση της απώλειας του εαυτού – που δύναται να φανερωθεί και ως απώλεια ελευθερίας -, η οποία πάντως εφάπτεται της ιδέας και του συνεπαγόμενου πόθου προς την απόκτησή της, αφ’ ετέρου δε, αναφορικά με το αποτέλεσμα της μεταστροφής που δεν είναι άλλο από την παραγωγή όλο και πιο εξελιγμένων παρωπίδων οπλιζομένων στον ακόρεστο καταναλωτισμό, ως εάν ο σκοπός να αφορά στην κάλυψη της ζωτικής απελευθέρωσης που προσάπτει ο άνθρωπος προς ιδίαν ευεργεσίαν, με μία πολύ μεγαλύτερη ποσότητα καταστολής, η οποία μάλιστα εμφανίζεται ευεργετικότατη και εκ τούτου όχι επιζήμια αλλά καταστροφικότατη, όντας η ίδια ατομική επιλογή και όχι πλέον προσωπική.

Την ίδια προβληματική υποδηλώνει η τοποθέτηση του δυναμικού του ανθρώπινου ενδιαφέροντος γύρω από το πρωτοστατούν ιερό κέντρο, το χρήμα. Εδώ γίνεται έμμεση ιεροποίηση του χρήματος, δεν είναι αρχικά το ιερό αν και στην πορεία ιεροποιείται, αλλά το μέσον στην προσέγγιση του ιερού, δηλαδή του κέντρου των διακηρύξεων του διαφωτισμού που δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη ελευθερία. Στην πορεία, η ελευθερία σηματοδοτείται ως το τέλος της πορείας, η οποία είναι ατελείωτη, καθώς η απόκτησή της για τον καθένα μας δεν εμφανίζεται παρά ως η μετά  χείρας συσσώρευση της πάσης οικονομικής δύναμης -  πλασματική εντύπωση, καθώς καταστρατηγείται ανά πάσα στιγμή της ανθρώπινης ζωής ως οποιοδήποτε απρόβλεπτο συμβάν υποκείμενο της ροής της ζωής στην κοσμική κίνηση που σε τελική ανάλυση παραμένει κρυμμένη στο σκότος της αρχής της, στη λήθη, όπως αναγκάζεται να δηλώνει η πανσπερμία της επιστημονικής γνώσης εκ των αποτυχιών αυτής. Όμως προσοχή: Για να μην υπάρξει καμία συστημική ανισορροπία το τέλος της πορείας ήδη έχει χαρακτηριστεί ουτοπία. Η ιεροποίηση του μέσου, φθάνει στο τέλος στην αντιπαράθεση με τον εαυτό, να αποδώσει στον τελευταίο την ουσία του: Αν ο Άνθρωπος στη σχέση του με το Ιερό είχε τη δυνατότητα να Ιεροποιηθεί, στη σημερινή, που είναι σε θέση να του προσφέρει και απτά δείγματα της γήινης παντοδυναμίας του, δεν έχει άλλη δυνατότητα από τα επακόλουθα της μέθεξής του σε αυτή, από το να μετατραπεί ο ίδιος σε ανταλλακτικό μέσο το οποίο αποτιμάται ορισμένης αξίας, αναλόγως των εκάστοτε χρηματοοικονομικών συνθηκών, οι προϋποθέσεις των οποίων δημιουργούνται από κατόχους ή μετόχους της Ισχύος. Η Ισχύς εδώ ενεργεί ατομικά και συλλογικά. Ατομικά αλλάζοντας την ουσία του υποκειμένου στην αυτοαντίληψή του και συλλογικά δημιουργώντας τις προϋποθέσεις χρήσης των ατόμων ανταλλακτικών.

Οι εγκόσμιες βεβαιότητες που προσφέρει η κοινωνία της αφθονίας, κατακρύβουν το μόνο πραγματικό και απαράβατο γεγονός, το θάνατο, είτε καλύπτοντάς τον στη λήθη της απόλαυσης, είτε εθίζοντάς μας να τον αντικρύζουμε καθ’ όλητη διάρκεια της ημέρας σε μία οθόνη, συμβάν το οποίο υποσυνείδητα καταχωρείται ως ψεύδος αφού βιώνεται στην ασφάλεια του οίκου. Και για να μην υπάρχουν προβλήματα ο θάνατος εξαφανίζεται και ως γεγονός στην πλήρη απομάκρυνση πλέον του ετοιμοθάνατου στις μονάδες θανάτου των νοσοκομείων από όπου δια της καθορισμένης σειράς ενεργειών ουσιαστικά ο νεκρός εξαφανίζεται ενώ η συνάντησή με τους δικούς του συνεχίζεται στη φαντασία των ζωντανών στην επίσκεψή τους στο νεκροταφείο. Οι ζωντανοί δεν βίωσαν το συμβάν, απλά έχουμε μία μεταφορά από την προσωρινή οικία στη μόνιμη. Ο ενσυνείδητος όμως θάνατος δεν υφίσταται. Και αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος της διασποράς του πανικού προς χειραγώγηση του κόσμου. Ξαφνικά εμφανίζεται ο δράκων, ο θάνατος,  ο οποίος καθόλα απών στην παρουσία του δημιούργησε τις φοβικές και χειραγωγήσιμες οντότητες.

Τελικά, ο θάνατος εκατομμυρίων ανθρώπων, σχετικοποιείται, μετατρέπεται σε σήριαλ ή τηλεταινία στο διάλλειμα της οποίας μπορούμε να θαυμάσουμε τα καλίγραμμα στήθη και οπίσθια ενός μοντέλου. Καλύπτεται πλήρως ως αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης, χρησιμοποιείται ως μέσον ανάδυσης επίπλαστων συγκινησιακών διεγέρσεων, οι οποίες μπορεί βέβαια να μας θυμίζουν πως είμαστε άνθρωποι, όμως εμείς είμαστε καλά και απολαμβάνουμε πλούσια εδέσματα αφοσιωμένοι στην έγχρωμη οθόνη και δακρυσμένοι με το θέαμα των πεινασμένων νεκρών του κόσμου. Αυτή είναι η φυλακή μας που δεν τολμούμε θα θίξουμε το παραμικρό της σημείο. Εδώ το υποκείμενο κατανοεί τον εαυτό του ως ελεύθερο, ευνόητο εφ’ όσον οι μη μετέχοντες, είναι αθάνατοι στην ανυπαρξία τους.

Η τάξη των πραγμάτων διατηρείται απαρασάλευτη στην καταναλωτική μανία που η ίδια φροντίζει πάντα να διατηρεί, σε ικανοποιητικά για τη ζωή του οργανισμού επίπεδα, κάνοντας τονωτικές ενέσεις στην αγορά, που μεταφράζονται σε αγώνα για περισσότερο χρήμα, αφού είναι πλέον η μοναδική οδός και ο μοναδικός τρόπος προς την ουτοπία. Η μανία εμφανίζεται ως αποδέσμευση από κάθε τι ανθρώπινο. Αγώνας για περισσότερο χρήμα, σημαίνει την όλο και με περισσότερη λύσσα επιζήτηση του ακόρεστου κορεσμού από τους αλλοτριούμενους καταναλωτές, στο νου των οποίων υπάρχει η αθανασία, έτσι όπως προσεγγίζουν την ελευθερία υπό την οπτική του απολύτου, στη φαντασιακή πλήρωση, όταν δε θα υπάρχει πλέον καμία χρεία για οτιδήποτε.

Εκείνο το οποίο τελικά επιτυγχάνεται, είναι όλο και μεγαλύτερη αποξένωση από  ό, τι συμβαίνει, η αδιαφορία, αν δεν έχει να κάνει με άμεσες προσωπικές ανταλλακτικές απολαβές. Οι αντιδράσεις σε κυβερνητικά μέτρα είναι λυσσώδεις μόνο όταν είναι αντιδράσεις σε οικονομικά μέτρα. Αυτές οι ίδιες, κατοχυρώνουν τα μέτρα που πολεμούν, καθώς είναι η πρώτη κοινωνική τους υποστασιοποίηση, ενισχύοντας και φρουρώντας το χάσμα και σφραγίζοντας το χωρισμό και την ενότητα κυρίων και δούλων. Η αντίδραση ενσωματωμένη στην κρατική μηχανή κατοχυρώνεται και συνταγματικά εντός ορίων τα οποία τίθενται εκ των έξω και άνω: Άλλη μία υποχρέωση. Η διάκριση μεταξύ δικαιώματος και υποχρέωσης αποτελεί υπόδειγμα εννοιολογικής διαστροφής  αφού καταντά να αποτελεί ταυτολογία. Ο ίδιος ο όρος δημοκρατία αντεστραμμένος στην εργαλειοποίησή του δε σημαίνει το κράτος, την ισχύ του δήμου αλλά την Ισχύ που κατευθύνει το δήμο.

Εφ’ όσον οι αντιδράσεις κινούνται εντός των ορίων το σύστημα διατηρείται λειτουργικά σταθερό. Αν ξεπεραστούν, περνά σε κατάσταση ετοιμότητος που σηματοδοτεί και την ισχυροποίησή του.  Υπό της οπτικής αυτής, δεν υπάρχει κάτι το οποίο να εδραιώνει περισσότερο την Ισχύ, θεμελιωμένη στη βία, από την ίδια τη βία που σημαίνει πως κάθε έκφανση βίας αποτελεί θεμέλιο του κρατισμού σε αναλογία ισχύος. Όποια αντίδραση κατά των κυρίων είναι υποχρέωση, εξαναγκασμός εκείνου που κοροϊδευτικά κατονομάζεται και τραγικά αυτοαποκαλείται πολίτης, απέναντι στον συστημικά διαρθρωμένο μηχανισμό Ισχύος, ο οποίος αντλεί την υπόστασή του διαλεκτικά προς τη μη συστημική ανεδραίωτη αδυναμία, μη σχετιζόμενη με οργανικές δικτυωμένες αντιδράσεις, μία άλλη  έκφανση της Ισχύος προς τη διατήρησή της.

 

 

 

 

ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                            Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος