Ο ΠΑΡΑΛΟΓΟΣ ΛΟΓΟΣ

 

Δισθανείς (Δύο φορές νεκροί)

Ενότητα πρώτη: Ο θάνατός σου

 Κεφάλαιο 3ο, O Παράλογος Λόγος

21/3/2021

Η θεμελίωση των επιστημών οφείλεται στην συγκεκριμένη έλξη του ανθρώπινου νου που με τη σειρά της εδραιώνεται στην αντίστοιχη λογική τάση, προς την κανονικότητα, η οποία αντλώντας πάντα το περιεχόμενό της από συγκεκριμένους τρόπους διακυβέρνησης και προώθησης όλων των ζητουμένων από τις κυβερνητικές ελίτ  γίνεται αντιληπτή με καθαρά θεωρητικό – μαθηματικό τρόπο. 

Ο τελευταίος αδυνατεί να εξηγεί οτιδήποτε. Για όσους επιμένουν να παραλληλίζουν τη μαθηματική με τη γλωσσική έκφραση και επαγωγικά με τη γλώσσα, τίθεται άμεσα το ερώτημα ως προς τη σημαντική γλώσσας στην εμπειρική της χρήση.

Η σημερινή γλώσσα, είναι μαθηματική, έχει απωλέσει την εμπειρική αμεσότητα της ζώσης σχέσης. Το σημαίνον και το σημαινόμενο έχουν απομονωθεί στην αυτοτέλειά τους, έχουν εξαφανιστεί ως συν – βαλλόμενα και συν – εχόμενα. Η γραφή δε συμβολίζει τίποτα πια, ούτε εξ άλλου και η φωνητική απόδοσή της. Η γλώσσα έχει περάσει σε επίπεδο υπερβατικό, αδιάφορο, ανούσιο για την ύπαρξη, για ό, τι δηλαδή κλήθηκε να υπηρετήσει. Ύστατη προσπάθεια της τραγικής τύχης του μοναδικού αγαθού γίνεται αντιληπτή στα Πλατωνικά ετυμολογικά παίγνια καθώς προβάλλεται η ανάγκη επανασύνδεσης των γλωσσικών σημείων με σημεία καθαρά πρακτικά. Το ότι δε βρίσκουμε πια κανένα πρακτικό νόημα στις λέξεις, σημαίνει πως αυτές χρησιμοποιούνται με τρόπους και σκοπούς εντελώς διαφορετικούς αυτών που φανερά υποστηρίζουν: μεταφέρουν ομογενοποιημένα ανεκφραστικά μηνύματα μιας φατρίας και αφομοιώνονται από τους παραλήπτες τους αφού μόνο μέσω αυτών είναι πλέον δυνατή η επιβίωση. Είναι εργαλεία εργαλειοποίησης των χρηστών τους όπως ο ηλεκτρονικός υπολογιστής είναι εργαλείο που εργαλειοποιεί και κατευθύνει κάθε ανθρώπινη πλέον δράση.  Και αυτό γιατί ένα εργαλείο έχει σημασία μόνο για εκείνον που γνωρίζει τη χρηστική του αξία. Όμως ο διαχωρισμός αποστολέα – παραλήπτη καθόλου δεν αφορά στην έννοια κάποιου βαθμού διαφοροποιημένης ελευθεριότητος αλλά περισσότερο επισημαίνει την αλληλόδραση δύο άθλιων εξαρτημένων: Τόσο οι εκπρόσωποι της ισχύος όσο και οι υποτελείς τους εκτελούν. Ο σχεδιασμός της εκτέλεσης δεν είναι δική τους υπόθεση.

Ακόμα και υπό τον παραπάνω περιορισμό, η αντιστοιχία πομπού – δέκτη, αντικατοπτρίζεται στη σχέση εξουσιαστή – εξουσιαζομένου, ως κάποιας μορφής διαβαθμισμένη υποστατική διασύνδεση. Είναι εδώ αναγκαίος ο διαφορισμός μεταξύ υπαρκτικής οντότητος και παρουσίας της στο κοινωνικό σύστημα, αφού οι υποστάσεις στις οποίες αναφερθήκαμε, στη βάση τους διατηρούν τον ίδιο βαθμό εξάρτησης: Στην υποτιθέμενη ορθολογικοποιημένη κοινωνία η προσωπική ύπαρξη στην αντιπαραβολή της με την γραφειοκρατία και την πολιορκία από τον υπερκαταναλωτισμό αποπροσωποποιείται, αποκτά υποστατική ομοιογένεια, καταργεί την προσωπική ετερότητα καθώς κυριαρχεί ο διαφορισμός της ουσίας. Η αποπροσωποποίηση τελείται με την αντιπαράθεση προς ένα πλήθος ασχέτων πραγμάτων με αποτέλεσμα την απώλεια της ίδιας της υπαρκτικής αυτοσυνειδησίας. Το δρων υποκείμενο μετατρέπεται σε αντικείμενο, από τη δυναμική της ανέλιξης στην αλλολόδραση, στη στατικότητα του είναι. Η παρεμβολή της νομιμοποιητικής διαδικασίας, εδραιώνει τις εξουσιαστικές συναρμογές οι οποίες δεν αφορούν πλέον σε ό, τι ανθρώπινο. Σχέσεις πραγμάτων, στερουμένων την ιδιομορφία, διαφορά και κατοχύρωση της προσωπικής ελευθερίας της κοινωνικής ζωής, της δημόσιας υγείας.

Σήμερα η δομή της γλώσσας είναι μαθηματική, υπερβατική. Στην παρουσία της αδυνατεί να εξηγήσει οτιδήποτε το οποίο βρίσκεται εκτός του πεδίου της το οποίο χαρακτηρίζει η απαρασάλευτη σταθερότητα, μη εντοπιζόμενη πουθενά αλλού πλην του πινακίου των γραφημάτων της.

Η πιο απλή εφαρμογή της μαθηματικής έκφρασης εμφανίζεται στην πρώτη θεμελιώδη λογική αρχή Α=Α που σημαίνει το ταυτόν και επομένως την αντιδιαστολή του από το όχι Α, το έτερον, κατοχυρώνοντας τη μοναδικότητα.  Όμως επειδή η μοναδικότητα είναι επικίνδυνη και εχθρική κάθε εξουσιαστικής ελίτ, στο επόμενο στάδιο έχουμε την ίδια την απολοιφή του Α: Α+Α= 2Α. Η κανονιστική αυτή αρχή της κατάταξης δύο στοιχείων στο ίδιο είδος είναι καθαρά πλασματική, σχετίζεται δε περισσότερο με την ανθρώπινη οπτική προσέγγιση στο έτερον, που μεταφέρεται στο ταυτόν ως υποστατική διάκριση προσώπων, εξ ανάγκης, αφού το ανθρώπινο πρόσωπο είναι χαρακτηριστικό, συγκεκριμένης, ατομικής, μοναδικής, ξεχωριστής παρουσίας και οπωσδήποτε αποτελεί σημείο αναφοράς της διάκρισης των στοιχείων που απαρτίζουν το είδος. Έτσι, είναι πολύ φυσικό, να παραδεχτούμε πως όλοι οι ίπποι είναι ίδιοι, ενώ πολύ δύσκολο να εφαρμόσουμε αυτή τη γενίκευση στο ανθρώπινο είδος (sic!), εκτός αν οικειοποιηθεί την κάλυψη του προσώπου. Και είναι γεγονός: Πουθενά και ποτέ δεν δυνάμεθα να παρατηρήσουμε στο φυσικό κόσμο δύο απόλυτα όμοια όντα για τα οποία  να ισχύει η εξίσωση Α+Α=2Α. Η σχέση αυτή ισχύει μόνο στην ανθρώπινη βιομηχανική κατασκευή δηλαδή αντιστρόφως της παρεμβολής του ανθρώπινου παράγοντα ο οποίος της δίνει πλήρη εξουσία στο καθαρά θεωρητικό πεδίο. Μέσω της μηχανής ο λόγος υπηρετεί την τεχνική κατασκευή υποστασιάζοντας τις εξώκοσμες μαθηματικές σχέσεις στην παρουσία τους ως κατασκευές, ως τεχνολόγημα. Το ενέργημα αυτό εμφανίζεται αναγκαίο στον τρόπο της ανθρώπινης πορείας στο χρόνο, που είναι η διαρκής εκμετάλλευση, ειδ’ άλλως οι λογικές αρχές θα παρέμεναν στην πρακτική τους εφαρμογή οι κωμικές σκηνικές κατασκευές του αρχαίου θεάτρου. Με άλλα λόγια οι αρχές της λογικής έπρεπε να επαληθευθούν σε άμεση συνάρτηση με την ανθρώπινη μοίρα, όπως κι έγινε.

Στις παραπάνω απλές παρατηρήσεις υποκρύπτονται οι αιτιώδεις αρχές οι οποίες έχουν οδηγήσει στην εξαντικειμενικοποίηση τόσο της φύσης όσο και του ανθρώπου του ίδιου, όντας μέρος αυτής. Δεν θεωρούμε πλέον το δένδρο, το όρος, τον ποταμό συγκεκριμένα στην υπαρκτική τους θέση και εκπλήρωση συγκεκριμένων λειτουργιών αλλά τα δένδρα, τα όρη, τους ποταμούς, όμοια δηλαδή υπαρκτά, μεταφέροντας το συγκεκριμένο, το αληθινό στο θεωρητικό πεδίο, την αριθμητική παράσταση, αποκόπτοντάς το από το φυσικό του χώρο, στην ομοιογένεια της μάζας, ως χρηστικό μέσο, όπως ακριβώς τα υποχείριά μας αριθμητικά δεδομένα.

Πρακτικά αδύνατον να μη συμβεί το ίδιο με τους ανθρώπους. Αυτοί, χάθηκαν, πνίγηκαν κάπου στα συρτάρια των γραφειοκρατών, στην ποσοτικοποίησή τους σε έγγραφα στατιστικής. Το ανθρώπινο πρόσωπο αντικατεστάθη από αριθμούς, αποπροσωποποιήθηκε, πραγμοποιήθηκε, είναι άμεσα πρόχειρο σε συσχετισμούς του τύπου 1+1=2 στην καλύτερη περίπτωση ή 1-1=0 στη χειρότερη. Η υπερπροσωπική ποσοτική οντότητα  εις αντικατάστασιν της προσωπικής ποιοτικής, είναι η μοναδική επιτυχία του πολιτισμού μας, αυτή του υπερβαίνοντος λόγου, η καταδίκη μας.

Αν η γλώσσα μας ήταν όργανο συν – εννόησης τότε στα προβλήματά μας θα αντιστοιχούσαν τρόποι επίλυσης, σε αντίθεση με τα οριακά σημεία αναφοράς που με την ύπαρξή τους καθιστούν την προσπάθεια επίλυσης άκαρπη και την επίλυση αδύνατη. Είμαστε πολύ μακριά από τον άνθρωπο για να ενεργούμε ανθρώπινα, πράγμα που επαληθεύεται στις καταστροφικές συνέπειες κάθε παρασκευάσματος. Η κάθε θέση αναιρείται από μία νέα, αφού διαπιστωθούν πλήθη παρενεργειών, οι οποίες σε τελική ανάλυση είναι φυσικά επακόλουθα της δράσης ενός παράλογου παράγοντα μέσα στον κόσμο: του ανθρώπινου λόγου.

        ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                  Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος