ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ
Ανατομία μίας Σταύρωσης
Ενότητα B΄, Μέρος 6ο
Το Τέλος του Κύκλου
26/1/2021
…και στο σημείο αυτό φθάνουμε εκεί όπου ακριβώς άρχισε η πορεία αυτή. Διανύθηκε ένας κύκλος, μία πορεία δύο χιλιάδων χρόνων και βρεθήκαμε στο χωροχρόνο από τον οποίον έγινε η εκκίνηση, «Ανατομία μίας Σταύρωσης, Ενότητα Α΄ Μέρος 1ον Πολιτικές Αντιπαραθέσεις και Μαζική Χειραγώγηση». Όμως το ότι ο κύκλος κλείνει στο σημείο αυτό πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα καθώς σημαίνει την εκκίνηση ενός νέου κύκλου στον οποίο και δια του οποίου θα επισημανθούν όλα τα γεγονότα του παρόντος και του μέλλοντος. Τα χαρακτηριστικά του νέου κύκλου που ξεκινά, τα σχετικά με τα όσα διατυπώθηκαν και για τα οποία θα γίνει εκτενής λόγος στο χρόνο που θα ακολουθήσει είναι δύο: η πλήρης αποσάθρωση των πολιτικών ιδεολογιών και παρατάξεων καθώς αποδεικνύονται από των γεγονότων των ημερών μας ψευδείς κατασκευές διαίρεσης και εκ τούτης χειραγώγησης των πολιτών, που σημαίνει την ανικανότητα να εμπνεύσουν πλέον οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στο λαό – και αυτό συνεχίζεται, και η διάλυση της δομημένης ιεραρχικά εκκλησίας – όχι των προσώπων, ως αυτό που υποστηρίζει πως αντιπροσωπεύει, κάτι που και αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη η οποία περιλαμβάνει δύο πολεμικές: την πολεμική της αναξιοπιστίας η οποία προκύπτει από τη δράση της και εκ των έσω και κυρίως την πολεμική προς τους πιστούς και την παύση του χριστιανισμού ως ελπίδα ζωής εκ των έξω. Αλλά αυτά έπονται. Η παρατήρηση έχει ολοκληρωθεί. Τα συμπεράσματα έχουν πιστοποιηθεί και η γνώση ήδη έχει γίνει αυτοσυνειδησία. Ο νέος κύκλος που μόλις αρχίζει θα χαρακτηριστεί από αγώνες και δράση και σίγουρα όποιο και να είναι το αποτέλεσμα ο νέος κύκλος δε θα έχει κάτι το κοινό με τον ήδη ολοκληρωμένο. Θα είναι ο κύκλος του Σκότους ή ο κύκλος του Φωτός.
To Έκτο Επίπεδο
Η ανάληψη της αρχής από τον Ι. Καποδίστρια υπέρμαχο του αστικού ιδεώδους αλλά ηθικά αδέκαστο επιπλέκει τον τρόπο ύπαρξης του νεοδόμητου ελληνικού κρατιδίου πράγμα το οποίο επαναφέρεται στην αρχική κατάσταση ισορροπίας δια της δολοφονίας του. Ήταν αδύνατο να επιτραπεί η περαιτέρω παραμονή του ανθρώπου αυτού στην εξουσία ο οποίος στόχευε την ορθή λειτουργία του κράτους καθώς η ευνομία, η δικαιοσύνη, η ηθική, η εκ των έσω ανάκαμψη αποτελούσαν το σημείο αναφοράς της πολιτικής του ύπαρξης. Θέτοντας όρια σε όλες τις ομάδες, φατρίες, κάστες και πατριές, στους καιροσκόπους και κερδοσκόπους αλλά και την Εκκλησία με τον τρόπο του, κάνοντάς την να φανεί οικουμενική αλλά όχι πολιτική οργάνωση, έθεσε τα θεμέλια του δικαίου, ισοτίμου και ισονόμου κράτους, ένα εγχείρημα υπερβολικά μεγάλο σε σχέση με ό, τι υπήρξε ως τότε. Όλα αυτά αφανίζονται εν τη γενέσει αυτών δια της δολοφονίας του υπό το σαρδόνιο χαμόγελο των Ξένων Δυνάμεων και των εντόπιων εντεταλμένων τους.
Μετά την ενοχλητική αυτή παρένθεση η οποία όμως άφησε τον απόηχο μιας αρχικής υποτυπώδους δομής ενός συγχρόνου κράτους στην οικονομία, την παιδεία και τις ένοπλες δυνάμεις δρομολογείται μέσα στο επικρατήσαν χάος υπό των ευλογιών των ξένων συμφερόντων το άλμα στο επιζητούμενο που δεν ήταν άλλο από τη διαιώνιση των αρχικών συνθηκών του χώρου με το προσωπείο του κράτους, αυτό της εξαθλίωσης του λαού, της κυρίαρχης τάξης που δεν επιθυμεί παρά την παραμονή του στην εξουσία συντηρώντας μια πελατεία την οποία καθαγιάζει εγκαθιστώντας την στις κρατικές θέσεις. Ο εξεφτελισμός των πρώην αγωνιστών που καταλήγουν να επιβιώνουν μεταφέροντας στους ώμους, όπως άλλοτε έκαναν με τους Τούρκους, τα μέλη των πλουσίων οικογενειών καθώς οι τελευταίοι ήθελαν να διατηρήσουν ανέγγιχτα από τη σκόνη ή τη λάσπη τα υποδήματά τους στους χωματόδρομους των Αθηνών, οι προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί τους από τους προηγούμενους και μάλιστα εφήβους – τέκνα των οικογενειών αυτών, χάρις αστειότητας, ο τραγικός θάνατος πολλών, το ανελέητο κυνηγητό όσων δε θέλησαν να υποταχτούν, η εισαγωγή λειτουργίας της γκιλοτίνας, τα βασανιστήρια με έκχυση καυτού ελαίου στο σώμα των παμφτώχων από τις ομάδες φοροσυγκομιδής, τη στρατιωτικά συνοδευόμενη εφορία, ώστε να ομολογήσουν αν και πού έχουν κρύψει κάποιο ελάχιστο ποσό, η δια ξιφίων διάτρηση οποιουδήποτε προσώπου τύχαινε να βρεθεί στο δρόμο μεθυσμένων ή αλλοπαρμένων Βαυαρών στρατιωτών, μπορούν εν κατακλείδι να αποτυπωθούν σε ένα και μοναδικό περιστατικό: τον αποκεφαλισμό από βασιλικό εντεταλμένο – Έλληνα, ενός φτωχού κατοίκου των Αθηνών ο οποίος προσπαθώντας να εκμαιεύσει καρπούς από τη γη ώστε να επιβιώσει, ασχολούμενος στο αγροτεμάχιό του το οποίο βρισκόταν στο όριο του βασιλικού χτήματος περιπάτου, επιδρούσε άσχημα στη διάθεση της βασιλίσσης Αμαλίας κατά τον περίπατό της. Η μεταφορά της κομμένης κεφαλής του στον βασιλικό οίκο κατά την ώρα του τσαγιού βασιλίσσης και κυριών και η επίδειξη της κεφαλής ως εκπλήρωση της ανατεθείσης αποστολής γίνεται δεκτή από τη βασίλισσα και τις κυρίες τιμών με γέλια και αστειότητες… Και αυτή είναι η υπογραφή του νεοδόμητου ελληνικού κρατιδίου.
Οι πολιτικοί καιροσκόποι – κερδοσκόποι πεθαίνοντας αφήνουν αδρές περιουσίες σε ξένο νόμισμα, ανάλογα της χώρας της οποίας αποτέλεσαν φερέφωνα στις τρισευτυχισμένες ερωμένες τους στο εξωτερικό καρπώνοντας σε ξένα κράτη με ξένο νόμισμα το αίμα του ελληνικού λαού. Άνθρωποι που κατά τα γεγραμμένα όταν ενεπλάκησαν στην επανάσταση δεν κατείχαν ούτε εσώρουχο, αφήνουν τεράστια πλούτη αποκτημένα από τις καταχρήσεις που έπραξαν κατά τη διάρκεια του αγώνα και μετά, αποκτημένα από την ολικά παράνομη, εκμεταλλευτική, συμφεροντολογική και προδοτική τους στάση.
Και στο σημείο αυτό ήταν αναγκαίο να διευθετηθεί μία εκκρεμότητα, καθώς το κράτος για να μπορεί να λειτουργεί τοιουτοτρόπως πρέπει να έχει τη δυνατότητα χειραγώγησης και πειθούς των χαμηλών μη πελατειακών τάξεων. Η Εκκλησία είναι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να φέρει όχι μόνο αναίμακτα αλλά και δημιουργικά ένα τέτοιο εγχείρημα. Όμως η τελευταία ως ανήκουσα στο Πατριαρχείο το οποίο φέρει ακόμα τη θέση την οποία είχε κατά την Οθωμανική κυριαρχία, στερείται της αυτόνομης δράσης που ο νέος της ρόλος στο κράτος απαιτεί. Έτσι μεθοδεύεται ταχύτατα η απόσχιση από το Πατριαρχείο της Εκκλησίας της Ελλάδος ως Αυτοκέφαλης πλέον και πραγματοποιείται η ανεξαρτητοποίησή της η οποία παρεπιπτόντως, μη τηρουμένων επακριβώς των όρων που έθεσε το Πατριαρχείο είναι κατ’ ουσίαν άκυρη. Όμως ποιος νοιαζόταν για κάτι τέτοιο, καθώς και το Πατριαρχείο βαλλόταν από κάθε κατεύθυνση ως κεφαλή της Ελληνικής Εκκλησίας, ενός δηλαδή εχθρικού κράτους προς το ρόλο της ηγεσίας του στην Οθωμανική αυτοκρατορία, κράτους για τους Οθωμανούς και ως ο ίδιος φορέας για τους Έλληνες. Η ακριβής τήρηση των όρων πέρασε στα αζήτητα. Το Αυτοκέφαλο της Ελληνικής πλέον Εκκλησίας συνοδεύεται με την ένωσή της στους σκοπούς και τάσεις των κυριάρχων συνομαδώσεων αναλόγως των διαφοροποιήσεων που συγκυριακά λαμβάνει η κοσμική εξουσία.
Έτσι, η Εκκλησία και η κυρίαρχη κοσμική εξουσία επαναφέρουν το προεπαναστατικό κοινωνικό πεδίο στην διαφοροποιημένη του μεταεπαναστατική μορφή. Όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο, κάτι το οποίο να εδραιώνει σταθερά και αμετάκλητα τη σχέση των δύο εξουσιών και την αλληλεξάρτησή τους. Αυτό για να ολοκληρωθεί χρειάστηκε καιρό και δεν είναι άλλο από την καινοτομία της δημοσιοποίησης των κληρικών ως κρατικών υπαλλήλων, ήτοι την κρατική μισθοδοσία μιας ομάδας πολυπληθούς η οποία δεν αποφέρει κανένα παραγωγικό έργο το οποίο να εξισορροπεί την κένωση του δημοσίου ταμείου αλλά μόνο καταναλώνει το δημόσιο κεφάλαιο δημιουργώντας τις προϋποθέσεις στήριξης στα εκάστοτε ζητούμενα από την πολιτική εξουσία. Και η μεγαλύτερη πελατειακή – ανταποδοτική συναλλαγή της κοσμικής εξουσίας και Εκκλησίας προς την αμοιβαία στήριξη και προώθηση επιδεικνύεται και αποδεικνύεται στην ύπαρξη του σταυρού στο εθνικό σύμβολο, ίσως μοναδική περίπτωση παγκοσμίως όπου η πολιτική και η θρησκευτική εξουσία μετέχουν αξεδιάλυτα, ως σχήμα και χρωματισμός αποτυπώνοντας το σύμβολο μιας κοσμικής θεοκρατίας. Αυτή η κοσμική θεοκρατία που υποστασιάζεται στην ελληνική σημαία γίνεται στην πορεία ο λόγος και ο τρόπος όλων των εθνικών περιπετειών από τους αγώνες διεύρυνσης του κράτους ως και τη μεταπολιτευτική καθιέρωση της μαζικής δημοκρατίας μετά τη δικτατορία.
Η τραγική ειρωνεία που εκφράζει η ελληνική σημαία είναι εμφανέστατη σε όποιον γνωρίζει διότι το σύμβολο αυτό δεν εκφράζει παρά το βαθύτερο νόημα του Σταυρού ταυτισμένου με ένα χώρο. Σταυρώνω τον εαυτό μου υποβάλλοντάς τον σε οποιοδήποτε μαρτύριο και αφήνοντάς τον στην πρόνοια του Θεού για να αποκομίσω μέσω του ακάνθινου βίου μου την αμοιβή της αιωνιότητος στον Παράδεισο. Στην περίπτωση όπου δια του χρωματισμού χωροποιείται στο συγκεκριμένο τόπο η σταύρωση, δηλώνεται άμεσα και απερίφραστα στην ελληνική σημαία πως η σταύρωση του ελληνικού λαού αποτελεί τον εκ γενετής τρόπο ύπαρξής του. Αν το μαρτύριο λοιπόν αποτελεί το ουσιώδες διαπιστευμένο γνώρισμα του ελληνικού λαού πέραν των κυριάρχων τάξεων και των πελατών αυτών, η ελληνική σημαία αποτελεί την εμπράγματη αναγνώριση και αποδοχή τούτου.
Οι χρεοκοπίες του 19ου αιώνα, η εμπόλεμη κατάσταση διαρκείας ενός κρατιδίου που ουδεμία υποδομή έφερε ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στα μεγαλεπήβολα φαντασιακά οράματα που επέβαλε η κυρίαρχη τάξη με πρωτοστατήσαντα το Σταυρό και με συνεχείς ξένες εμπλοκές και επεμβάσεις δεν ήταν δυνατό παρά να οδηγεί στην καταστροφική ματαίωση κάθε μεγαλεπήβολου σχεδίου ανασύνταξης ενός ελληνικού κράτους ως ανασύσταση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τεχνηέντως και ψευδώς καλλιεργηθείσης ως συνέχεια της Ελληνικής (sic!) Aυτοκρατορίας διά του ελληνικού κρατιδίου.
Η καταστροφή ήταν φυσικότατη απόληξη διότι δεν είναι δυνατή η ανασύνθεση και ανασύσταση κάποιου στοιχείου το οποίο ποτέ δεν υπήρξε. Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης παρέμεινε ως την κατάληξή της αυτό που ήταν. Ολόκληρη η δομή, η λειτουργία, οι τίτλοι, τα αξιώματα, τα πάντα το αποδεικνύουν, όσο για την Εκκλησία, ουδεμία σχέση είχε με την Ελλάδα ως συλλογική τοπική ετερότητα.
Οι γελοίες κινήσεις των πολιτικών που έφεραν την Ελλάδα στην εξαθλίωση που άρχεται από της φαντασματικής εμπλοκής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ολοκληρώνεται στην Μικρασιατική καταστροφή δίνονται προς κατανάλωση και ψυχική αναπλήρωση στο λαό με την απλή εκτέλεση ελαχίστων προσώπων που ουσιαστικά δεν τήρησαν μια διαφοροποιημένη προσωπική στάση παρά έγιναν ακόλουθοι των πεπραγμένων. Οι αντιδικίες των πολιτικών που εναλάσσονταν στην πολιτική σκηνή, οι επεμβάσεις και η πολιτική των ξένων δια τα εαυτών, η χειραγώγηση και μυθοπλασία της λαϊκής αντίληψης και φαντασίας υπό τη Θεία Σκέπη, έμειναν στη λήθη. Οι πολιτικοί της καταστροφής προβάλλοντας τα αποτελέσματα των πράξεών τους σε ελάχιστα πρόσωπα αναλώσιμα, παρέμειναν εξέχοντες, εκτελεσθέντων των άλλων και εκτονωθείσης της λαϊκής αγανάκτησης. Ταυτόχρονα ο ιδεολογικός καταμερισμός κάνει την εμφάνισή του δημιουργώντας το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και αφήνοντας αλώβητη την κεντρική Ισχύ. Έτσι παρουσιάζονται οι κοινωνικές διαφοροποιήσεις μέσω των ιδεολογικών αποκυημάτων του αστικού μοντέλου ωσάν αυτές να είναι το κλειδί της εξαθλίωσης και όχι τα χειροπιαστά γεγονότα που κάθε στιγμή σημαδεύουν τον κοινωνικό χώρο. Όλοι σπεύδουν να καταταγούν στις κατηγοριοποιημένες ομάδες τις οποίες θετικά ή αρνητικά αποδέχεται η κυρίαρχη τάξη για ευνόητους λόγους, καθώς είναι πολύ εύκολη η καταστολή ενός κινήματος που φέρει μια ιδεολογική συσσωμάτωση σε αντίθεση με την ίδια την εκ των πραγμάτων αντίδραση που δε φέρει καμιά ιδεολογική προβολή παρά μόνο πραγματικά συμβάντα: πείνα, αστέγους, φτώχια, δυστυχία, μιζέρια.
Η μάχη των διαφοροποιημένων ομάδων αποκτά υπόσταση στην ακραία της μορφή δια των όπλων μετά τη γερμανική κατοχή έχοντας εξαντικειμενικοποιήσει στους φορείς της τα πρότυπα που επιμελώς φροντίζουν να προβάλλουν. Δεξιά, Κράτος, Βασιλεύς και Εκκλησία από τη μία πλευρά, Αριστερά, άθρησκοι καταστροφείς του υπάρχοντος συνεκτικού ιστού από την άλλη, φορείς όμως παρομοίου συνεκτικού ιστού με όλα τα χαρακτηριστικά βίας και καταστολής του πρώτου. Η ουσία της πολεμικής αποτελεί μόνο ψυχική προβολή και ονειροφαντασία αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία καθώς τα φαντασιακά δημιουργήματα στην πράξη φανερώνονται σ’ ένα φονικότατο πόλεμο.
Η επιστροφή του βασιλέως υπό τα συνεχή καλέσματα του παραδόξως μεταγενεστέρως αποκαλουμένου «Γέρου της Δημοκρατίας», διαπράττεται ταυτόχρονα με τους βομβαρδισμούς των νέων υπό δοκιμή βομβών ναπάλμ από τους Αμερικανούς και με την ευλογία της κυβέρνησης της συγκροτηθείσης από απόντες κατά τη διάρκεια της κατοχής πολιτικούς και στελεχωθείσης από παρόντες κατά την κατοχή διορισθέντες από των Γερμανών, βοηθούς και συνεργάτες αυτών. Η κατάληξη στην αιματοχυσία του εμφυλίου η οποία μετατρέπεται σε ανελέητο κυνηγητό των αμερικανοσυνεργατικών κυβερνήσεων μέσω της κρατικής καταστολής δίνει το στίγμα της ψυχροπολεμικής περιόδου η οποία εισάγοντας την πλανητική πολιτική επιμένει στον κομματικό διαμερισμό χειραγώγησης των πολιτών και οδηγεί στη σημερινή μαζική δημοκρατία.
Η μεταπολεμική ανάπτυξη του κατεστραμμένου τόπου συμβαδίζει με μεγάλες καταχρήσεις όχι μόνο τοπικών αλλά και ξέων παραγόντων, κονδύλια που χάνονται, χρέη που δεν αποπληρώνονται και αυτά στη συντήρηση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος προς τέρψιν όσων απολαμβάνουν τα προνόμια. Σ’ αυτή την ιδιαίτερη κοινωνική κατάσταση κοσμική και θρησκευτική εξουσία βαδίζουν απόλυτα ταυτισμένοι τον ίδιο δρόμο της κυριαρχίας επί των πολλών ενώ τα λαϊκά στρώματα αγωνίζονται να επιβιώσουν κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες η οποία οδηγεί και στη μαζική φυγή στο εξωτερικό. Η κλοπή νομιμοποιείται αφού για να κυβερνούν οι κλέφτες, πρέπει όλοι να είναι κλέφτες. Ο καθένας διαπράττει την κλοπή – απάτη για διαφορετικούς λόγους κατά τη δύναμη αυτού.
Η ανθρωπιστική παιδεία εκπνέει δια της απορρύθμισής της με την εξειδίκευση, τον καταμερισμό, την απαίτηση της μεγίστης γνώσης για το ελάχιστο μέρος. Το Όλο διαρρηγνύεται τόσο ώστε καταντά ανύπαρκτο. Οι λαϊκοί αγώνες είναι κατ’ ουσίαν μάταιοι καθώς διηθούν κάθε πραγματική προσωπική κίνηση μέσα από το ιδεολογικό φίλτρο. Οι διωγμοί του κράτους της καταστολής στερούν τον κοινωνικό χώρο από οποιαδήποτε δημιουργική συνύπαρξη και τον εγκλωβίζουν σε μια οικογενειοκρατική κυρίαρχη κάστα που το μόνο που επιδιώκει είναι η παραμονή στην εξουσία. Το δημόσιο κεφάλαιο απομυζείται τόσο από τους πελάτες της και τις καταχρήσεις όσων εμπλέκονται με αυτήν και μεταφέρεται υπό μορφή καταθέσεων στις τράπεζες του εξωτερικού αφανίζοντας και τα τελευταία ίχνη της διαλυμένης οικονομίας.
Το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης σηματοδοτεί την κυριαρχία της μαζικής δημοκρατίας ως παγκοσμιοποίηση ενώ κατοχυρώνονται πλέον οι πολιτικές ελίτ που ξεφεύγουν από την πατριά. Η δημιουργία τους είχε ήδη αρχίσει χρόνια πριν, με μία μεικτή κατασκευή, κάποιου ή κάποιων προσώπων από το οικογενειοκρατικό παρελθόν τα οποία στρατολογούσαν στη στελέχωση της παράταξής τους πρόσωπα τα οποία μεταφέροντο δια της καθέτου κινητικότητος από τη διαστρωματωμένη κοινωνία. Έτσι οι πολιτικές παρατάξεις δημιουργούνται οριζόντια και κάθετα. Η όλο και αυξανόμενη επικράτηση της κάθετης κινητικότητος μεταφέρει τα χαρακτηριστικά της μαζικής κοινωνίας στην πολιτική ελίτ. Οι αστοχίες, τα λάθη, οι λανθασμένοι υπολογισμοί, η διάψευση των προεκλογικών υποσχέσεων δε θίγουν την προσωποκεντρική οικογενειοκρατία αλλά ούτε και κάποιον άλλο αφού όλα μπορούν να αλλάξουν μορφή, όλοι μπορούν να συνδεθούν με όλα, σε πιθανολογικά αποτυχημένους συνδυασμούς, κάτι το οποίο θα τεθεί υπό διόρθωση (;), με ένα νέο σχέδιο σύνδεσης το οποίο μπορεί και αυτό να έχει την ίδια πορεία. Απλά μία επανάληψη. Οι ιδεολογίες υφίστανται μόνο ως ο τρόπος καταστροφής της λαϊκής συνοχής. Η υπερπλήρωση του λαϊκού ψυχισμού μέσω διαφορών στην ιδεολογία παρουσιάζεται τηλεοπτικά. Μια άλλη μορφή σύγκρουσης φιλάθλων ποδοσφαιρικών ομάδων – προτύπων συγκρότησης προσωπικοτήτων. Η κοινωνία μετατρέπεται σε δραματική συνύπαρξη ομοιωμάτων προτύπων καθώς ο καθένας προβάλλει τον εαυτό του στα πρότυπα που διασπείρει η μαζική κοινωνία. Πρότυπα της μαζικής κατανάλωσης, παραγωγής και κουλτούρας. Έχοντας εμπεδώσει την ψευδή ατομική ανωτερότητα μέσω ενός προτύπου η μάζα αφήνεται στον αχαλίνωτο καταναλωτισμό κάθε είδους ο οποίος οδηγεί στην διάλυση της κοινωνικότητας μέσω της ευλογημένης από την Εξουσία διαφθοράς και διαστροφής. Και όλα αυτά έχουν καταγραφεί σε πάρα πολλά προηγούμενα κείμενά μου ώστε να θεωρώ πως δε χρειάζεται να επανέλθω σ’ αυτά ακόμα μία φορά.
Ο κοινωνικός χώρος πληρούται μόνο μάζας και όχι ανθρώπων πλέον, υποκειμένης στο Νόμο της Παγκοσμίου Ισχύος η οποία διαπλάθει τη μάζα κατά την τυχαιότητα των ελαφρών νοητικών κατασκευών της. Ο κοινωνικός χώρος της πραγματικότητας, της απόλυτης πραγματικότητας απαλλαγμένης και καθαρμένης από όλα όσα καλύπτουν την αλήθεια είναι κατά το Στέητ Ντηπάρτμεντ μόνον ο κυβερνοχώρος. Το θέμα έχει αναφερθεί και τονιστεί σε πολλά κείμενά μου, αρχής γενομένης από το κείμενο «Διαγραφή». Εκεί υφίσταται η αλήθεια των πραγμάτων και δι’ αυτού επιχειρείται η ανάπλαση των στοιχειακών μαζών της πλασματικής πλέον ψευδούς και ανύπαρκτης κοινωνικής πρακτικής. Και η Εκκλησία; Απλά πλέον δεν είναι απαραίτητη για την Ισχύ καθώς ο τρόπος επιβολής της πλέον είναι ο φόβος και δε χρειάζονται άλλες δυνάμεις γύρω της. Διασπείροντας το φόβο και τον πανικό και στην Εκκλησία ουσιαστικά της αποδίδεται το εξιτήριο από τον κοινωνικό χώρο, κάτι που έγινε θεωρητικά εκατοντάδες χρόνια πριν και τώρα γίνεται και στην πράξη. Όσο για τους πιστούς που αποτελούν τον πραγματικό κίνδυνο για την Νέα Τάξη, αποσυντίθενται αργά και σταθερά καθώς χάνεται η ίδια η Εκκλησία, η πηγή της μετοχής, περνώντας στη μάζα με αποτέλεσμα τον τελευταίο διωγμό των πιστών μαρτύρων οι οποίοι θα απομείνουν μετά την αποχώρηση των πολλών.
O κύκλος έκλεισε. Όποια ιδέα και να έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας, για την Ισχύ, δεν είμαστε παρά τα φαντασιακά αποκυήματα του ηλεκτρονικού τόπου που μπορούν να μεταπλαστούν, να μεταποιηθούν, να αποθηκευθούν και φυσικά να αφανιστούν είτε με την επαναμορφοποίηση του αποθηκευτικού χώρου, είτε πατώντας απλά το πλήκτρο DELETE.
ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ
Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου