ΑΠΟΣΑΦΗΝΙΣΕΙΣ

 Ανατομία μίας Σταύρωσης

Ενότητα Α΄, Μέρος 5ο

Aποσαφηνίσεις

28/12/2020

…όπου, η παρακίνησή μου για τη συγγραφή με τίτλο «Ανατομία μιας Σταύρωσης», δόθηκε πριν πέντε έτη, κατά τον εκκλησιασμό των μαθητών μου. Το κήρυγμα του ιερέα, παντελώς στο πνεύμα και σώμα του δόγματος αλλά ίσως περισσότερο θερμό από όσο  οι μαθητές μπορούσαν να οικειοποιηθούν, η συνεχής χρήση της κτητικής αντωνυμίας για το πρόσωπο του διδασκάλου Ιησού, «ο Χριστός μας» και ο υπερτονισμός της έννοιας της μετάληψης δημιούργησε μια αδιόρατη κινητικότητα στους μαθητές οι οποίοι - και αυτό πρέπει να σημειωθεί, ήταν στο σύνολό τους άριστοι και ευφυέστατοι, η πιο δυνατή έκτη τάξη που πέρασε από εμένα, την οποία αντελήφθην. Ένας από αυτούς, εξαιρετικά οξύνους γύρισε προς το μέρος μου και με απορητική θλίψη με ρώτησε: «Κύριε, γιατί το Υπουργείο Παιδείας και η Εκκλησία δέχονται να τρώμε και να πίνουμε το σώμα και το αίμα του Ιησού αντί να τον αγαπούμε;».

Η ερώτηση με προσωπική ευθύτητα έθιξε ένα ζήτημα το οποίο άμεσα ομαδοποιούσε όλες τις θεωρητικές μου ακροβασίες σε μια προσωπική απάντηση, καθόσον πάντα παρέμεινα και παραμένω ακίνητος και αδιαπραγμάτευτος στο ζήτημα της Παιδείας υπό την Πλατωνική θεώρηση της στροφής του βλέμματος στην αλήθεια και με σκοπό τον κοινωνικό βίο που χαρακτηρίζεται από ισονομία, ευνομία, ευπραγία, δίκαιο.

Και η ερώτηση του μαθητή παίρνει αμέσως τη μορφή: «Γιατί εξακολουθούμε να σταυρώνουμε τον Ιησού κάθε εβδομάδα; Γιατί παραμείναμε στη Σταύρωση την οποία επαναλαμβάνουμε συνεχώς και αδιαλείπτως; Γιατί δεν αφήνουμε την Ανάσταση να δώσει τους καρπούς της και συνεχώς πισωγυρίζουμε σαν να μη θέλουμε να συνεχιστεί η εξέλιξη στην κοινωνία που θα προέκυπτε από την πίστη στη διδασκαλία και το πρόσωπο του Ιησού; Γιατί μεταθέσαμε τον κόσμο της αγάπης μετά το θάνατο; Γιατί σταυρώνουμε τη διδασκαλία Του όταν δίνουμε κρατικούς όρκους σε ιερείς;».

Και μόνο από τα παραπάνω αναδύεται άμεσα και καταιγιστικά η διπολική φράση (και εδώ λύνεται η απορία που προκαλείται στον αναγνώστη των προηγούμενων κεφαλαίων όπου αναφέρεται η διπολικότητα), Κράτος - Εκκλησία,  αφού αποτελεί το απόσταγμα των γνώσεων που είναι και η ουσία τους ως προσωπική εν-νόηση.

Όχι αβασάνιστα, το πέρασμα από τη θρησκεία στην πολιτική υπόσταση και πράξη και στη διασύνδεσή της σε παγκόσμιο επίπεδο, λαμβάνει ύπαρξη και μορφοποιείται, εκ του οποίου και το πέρασμα από το επί μέρους στο γενικό και αντίστροφα, το οποίο πιθανότατα δημιουργεί στον αναγνώστη μία νοητική αστάθεια, μια πορεία ασυνέχειας, την εντύπωση απουσίας μεθόδου.

Όμως, το επί μέρους δεν είναι παρά το επί μέρους ενός όλου και η κίνηση πάνω στη χρονική γραμμή διπλής κατεύθυνσης δεν είναι άλλο από την υποστασιοποίηση του άχρονου στις εκάστοτε κοινωνικές συγκυρίες κατά την Εκκλησία ή η χωροποίηση του χρόνου κατά τη σύγχρονη σκέψη.

Με την τελευταία φράση της Ενότητας Α΄, «Η Ανάπτυξη του Ολέθρου», η στροφή στην Εκκλησία υφίσταται μια ακόμη φορά, μία στροφή που εκ φύσεως πλέον αδυνατεί να δώσει ό, τι υπόσχεται, καθώς θα πρέπει η ίδια να απεκδυθεί όλη την αμφισημία των όρων που απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια. Και εδώ ο λόγος δεν υφίσταται μόνο για την περίοδο της ανάδυσης και συγκρότησης του αστικού πολιτισμού, αλλά ανάγεται πολύ παλαιότερα, σε χρονικότητα όπου η ίδια η Εκκλησία απεκδύεται όλων των νοητικών κατασκευών του δόγματος σε κατάσταση νευρικής υπέρτασης κάτω από την κεντρική ιδέα της διάλυσης του παρόντος, μία θεληματική προσφορά στο σταμάτημα της πλέον ανύπαρκτης ανθρώπινης οντότητας ή μία γενναία απόδοση της μάζας στο πραγματικό της πεδίο.

Γιατί λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας και η Εκκλησία δέχονται να τρώμε το σώμα και να πίνουμε το αίμα του Ιησού; Γιατί να διαιωνίζουμε τη Σταύρωσή του αντί να τον αγαπούμε;

Ο λόγος στην επερχόμενη Ενότητα Β’, περί της Εκκλησίας.

 

 

                                                                                                                  ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                  Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος