ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Το κλείσιμο του Βιβλίου της Ζωής
6/12/2020
Σίγουρα οι εγγεγραμμένοι στο Βιβλίο αυτό χαρακτηρίζονται από την αμεσότητα της σχέσης τους με το Δημιουργό και όχι από τη διακεκριμένη, τυπική ή μη, θρησκευτικότητά τους. Αμεσότητα σχέσης σημαίνει την άμεση έκφραση της Ζωής σε κάθε πτυχή της ζωής, πράγμα το οποίο απαιτεί την άθικτη γονιδιακή κληρονομιά μέσα στην οποία είναι καταχωρημένη όλη η αλήθεια της Ζωής βάσει της οποίας και η αμεσότητα της σχέσης με το Δημιουργό. Ό, τι έχουμε μέσα μας, ό, τι φέρουμε είναι ό, τι Αυτός δημιούργησε που σημαίνει πως φέρουμε τη διασύνδεση του τρόπου σκέψης Αυτού, την ίδια την αέναη ανακύκλωση της Ζωής. Εξάλλου η κατ’ εικόνα δημιουργία του ανθρώπου παραπέμπει σε μία νοητική παράσταση η οποία υποστασιάζεται στην υλική ύπαρξη.
Μέσα από μία προσπάθεια ερμηνείας της Τριαδικότητας μπορώ να καταλήξω με κάθε σεβασμό απλά και μόνο για να γίνουν κατανοητά τα λεγόμενα και για κανένα άλλο λόγο, σε ένα απλό παράδειγμα, όσο μακριά και αν βρίσκεται από την πραγματικότητα το οποίο όμως θεωρώ πως διασώζει τα βασικά χαρακτηριστικά Αυτής.
Ο Νους Νοεί το Νοητό. Ο Πατήρ γεννά τον Υιό. Ο Πατήρ είναι ο Νους, το Νοητό ο Υιός και η Νοητική ενέργεια το Πνεύμα. Τρία Πρόσωπα ένας Θεός. Και ο άνθρωπος υλική πραγμάτωση του Νοητού. Και μπορεί η ύλη να τον κατακρατεί στο γήινο επίπεδο αλλά ο τρόπος δόμησης της ύλης είναι ο τρόπος του Νοείν, εκ της διασύνδεσης του Νοητού δια του Νοείν μετά του Νοός. Η έλευση του Νοητού, του Υιού του Πατρός στον κόσμο και η Ανάληψή Του δημιουργεί τον τρόπο επαναδημιουργίας της αμεσότητας της σχέσης ανθρώπου και Θεού: Οδός, Αλήθεια, Ζωή. Μέσω αυτού επαναφέρεται η σχέση με το Δημιουργό αλλά και τη Δημιουργία ως οργανικού μέλους αυτής.
Η άμεση σχέση του Ιησού ως ανθρώπου με τον άνθρωπο και η πίστη του τελευταίου στο πρόσωπό του, ενώνουν τον άνθρωπο δια του Νοητού μέσω του Νοείν με τον Νου, τον Πατέρα. Η υλικότητα είναι ένα εμπόδιο που ξεπερνιέται μετά το θάνατο εφ’ όσον ο άνθρωπος τελειώνει, εξ ου και κοιμάται, μέσα στη σχέση του μετά του Ιησού και χωρίς την λήψη της γνώσης του θανάτου τον οποίο δε γνωρίζει παρά μόνο ως μελλοντικό συμβάν, αλλά στην εξαιρετική περίπτωση του ανθρώπου Ιησού ο οποίος ανακαλύπτει βήμα προς βήμα τον εαυτό του όπως και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις πιστών, η τεράστια εσωτερική διεύρυνση και βεβαιότητα οι οποίες εδραιώνονται στην ακλόνητη βίωση της πίστης, οδηγούν σε εξωπραγματικά συμβάντα - θαύματα κατά τη διάρκεια της εγκοσμίου παρουσίας. Η ύπαρξη του Ιησού μετά την Ανάσταση είναι καθ’ όλα υλική και ανθρώπινη καθώς εμφανίζεται να δειπνεί, να περιπατεί, να συνομιλεί αλλά και καθ’ όλα μη υλική με ξαφνικές εμφανίσεις και εξαφανίσεις, περάσματα από κλειστές θύρες, ανύψωση στον ουρανό, τα οποία επισημαίνουν τη διαφοροποίηση της ανθρώπινης ύπαρξής του από τη γήινη.
Παρακάμπτοντας αναφορές περί της καταγωγής του ανθρώπου τις οποίες συναντούμε στην Παλαιά Διαθήκη αλλά και σε άλλες μυθολογίες όπως η Ελληνική και οι οποίες βρίσκονται σε μεγάλη συμφωνία ας εστιάσουμε στο αποτέλεσμα: ο πιστός στο πρόσωπο του Ιησού έχει το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος που σημαίνει την επαναφορά της Δημιουργίας στο προπτωτικό επίπεδο και την ήττα του Δράκοντος ο οποίος αδυνατώντας στην μη εξολόθρευση του τέκνου της γυναικός, έρχεται στην εύκολη λεία, την καταστροφή των απογόνων αυτής που είναι οι δια της πίστης στο πρόσωπο του Ιησού, μέσα στη φωτεινότητα του Αγίου Πνεύματος, χριστιανοί. Και επιχειρεί δια παντοίων τρόπων την καταστροφή αυτών εκ των οποίων οι τελευταίοι των ημερών μας, χαρακτηρίζονται από την ψευδή διευκόλυνση και καλυτέρευση της ζωής δια του διαδικτυακού τρόπου ύπαρξης, όπου η χαρά της επιστημονικής ανέλιξης μεταποιεί τα πρόσωπα σε απρόσωπες κλήσεις συνδυασμών δύο ψηφίων, ενός υπαρκτού και ενός ανύπαρκτου οδηγώντας δια του τελευταίου στην ανυπαρξία ως αυτό που είναι το υπαρκτό, το οποίο όμως διατηρώντας ακόμα και στην κατάσταση αυτή στη λήθη την Αλήθεια, εγκυμονεί κινδύνους για την επίβουλη Ισχύ του Σκότους. Έτσι οδηγείται στο τελικό στάδιο πλήρους απόσχισης από την Δημιουργία και βέβαια τη δική του, δια της επέμβασης στο ίδιο το γονιδιακό του υπόστρωμα δια της οποίας αποκλείεται οριστικά κάθε δυνατότητα ένωσης με το Δημιουργό αφού αυτή βασίζεται ακριβώς σε αυτό, είναι η εικόνα του τρόπου του Νοείν Αυτού.
Ο άνθρωπος φέρει μέσα του τη διασύνδεσή του με το Θεό του οποίου ο τρόπος του Νοείν είναι καταχωρημένος σε κάθε ανθρώπινο μόριο. Όσο η ανθρώπινη ύπαρξη παραμένει ως έχει, παρά τις έξωθεν δράσεις τις οποίες συνεχώς δέχεται και οι οποίες της επιβάλλουν βαρύτατες κυρώσεις δια ασθενειών που όμως στο σύνολό τους υπαίτια είναι η ίδια, το Βιβλίο της Ζωής παραμένει ανοικτό αφού συνεχίζουν να υπάρχουν οι εγγεγραμμένοι οι οποίοι επιτυγχάνουν να συμβαδίσουν με το θείο θέλημα. Αν όμως κάτι αλλάξει στη δομή της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή στο βασικό γονιδιακό της υπόβαθρο που είναι το Νοείν του Νου τότε η σχέση με το Δημιουργό σταματά οριστικά αφού ένα τόσο τέλειο δημιούργημα είναι αδύνατον να συνεχίσει ως έχει εάν υπάρχουν έστω και ελάχιστες έξωθεν δράσεις, μεταποιήσεις και αλλαγές. Μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει αλλά θα είναι αδύνατη η μέθεξη του νου, ενός επίπλαστου υλικού δημιουργήματος, με τον Νου. Έτσι η σχέση Δημιουργού - δημιουργήματος σταματά, διακόπτεται πλήρως με τη μη δυνατότητα πλέον αναστροφής.
Το κλείσιμο του Βιβλίου της Ζωής σηματοδοτεί την έναρξη του τέλους. Και αυτό με τη δράση του παγκοσμίως υποχρεωτικού εμβολίου στο DNA, τη γονιδιακή κληρονομιά του ανθρώπου, τη διαιώνιση της Ζωής και το κλειδί της Δημιουργίας. Μπορεί να είμαστε θνητοί αλλά στη συνεχή εναλλαγή των θνητών μας υπάρξεων η ζωή διαιωνίζεται, συνεχής, άχρονη, σε κάθε δημιούργημα σε όλη τη Δημιουργία. Η θνητότητα είναι η αλυσίδα της διαιώνισης της Ζωής.
Η έξωθεν εσκεμμένη παρέμβαση στο DNA όπως ακριβώς επισυμβαίνει και στα υπόλοιπα οργανικά μέρη του Όλου, εκ της ιδίας ημών δράσης, παύει κάθε σχέση με το Όλο, με τη Δημιουργία και τα μέρη της και μάλιστα με το Δημιουργό. Φθάσαμε λοιπόν στο τελευταίο στάδιο μετά το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή για τη Δημιουργία, άσχετα με το αν θα υπάρξουν αντιδρώντες πιστοί εγγεγραμμένοι οι οποίοι θα καταπέσουν στο επόμενο στάδιο και τελευταίο, αυτό της ενσωμάτωσης του ατόμου, όχι πλέον του ανθρώπου, στον ηλεκτρονικό δικτυακό χώρο ως συσκευής δικτύου καθόλα ελεγχόμενης. Και βέβαια η σχέση με το Δημιουργό για όσους αντιδρούν είναι δεδομένη ακόμα και για πρόσωπα που δε θα ήταν νοητό κάτι τέτοιο καθώς η ίδια η Ζωή η οποία βάλλεται μπορεί μόνη της να στραφεί στο μοναδικό της στήριγμα: τον Δημιουργό της. Έτσι, για πάρα πολλούς υπάρχει μία απόλυτη ειλικρίνεια που επιφανειακά μπορεί να μη συμβαδίζει με αυτούς, η οποία όμως δεν είναι παρά η επιστροφή στην μοναδική αναδυόμενη από τη λήθη Αλήθεια. Και αυτό δεν εστιάζει σε θρησκείες που δεν είναι παρά οι γήινοι σκιώδεις τρόποι προσπέλασης στην Αλήθεια, αλλά στην απόλυτη και ειλικρινή πραγματικότητα που βιώνεται στην πιο φυσική ανάγκη του φωτός που σβήνει να συνεχίζει να φωτίζει, μία ανάγκη που δημιούργησε υπάρξεις γνωστές και άγνωστες δισεκατομμυρίων ετών. Και η ανάδυση της Αλήθειας είναι γεγονός, καθώς όποιος ζητεί λαμβάνει, διαπερνώντας κάθε εγκλεισμό, κάθε βίαιη καταστολή, κάθε εκβιασμό, με το φως να διατρέχει κάθε διάστημα ή μεσοδιάστημα, πλήρες ή κενό.
Το Βιβλίο της Ζωής κλείνει γιατί δεν υπάρχουν άλλοι εγγεγραμμένοι, που να φέρουν τη Δημιουργία μέσα τους, που η γονιδιακή τους κληρονομιά και υπόβαθρο ταυτίζεται με αυτό της Δημιουργίας. Η επανάληψη της πτώσης των πρωτοπλάστων όπου όμως τώρα δεν υπάρχει καμία υπόσχεση, καμία εξαγγελία, καμία ελπίδα. Η βρώση του απαγορευμένου καρπού, η επίβουλη προώθηση της ανθρώπινης δράσης στον κώδικα της Δημιουργίας αποτελεί την οριστική ρήξη της σχέσης δημιουργήματος και Δημιουργού. Το δημιούργημα έχοντας μέσα στην αλαζονική αυτιστική του αντίληψη μεταστραφεί σε ένα συμπαντικό ψευδοκυρίαρχο διαρρηγνύει τη Δημιουργία προωθώντας τη δράση του στη συμπαντική της υφή ενώ διαγράφει τη σχέση του με το Δημιουργό καθώς ψευδοθεοποιείται. Ταυτόχρονα, αφήνει κάτω από ένα αδιαφανές πέπλο την ίδια την ύπαρξή του, οργανικό μέρος της Δημιουργίας αποφασίζοντας την διαγραφή της από τα οργανικά μέρη αυτής. Στην ουσία δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να υπογράφει ομού μετά του Δράκοντος το συμβόλαιο τους τέλους του, αφού η Δημιουργία δεν μπορεί να υπάρξει ως αυτή που είναι κάτω από τις παρεμβατικές δράσεις των μερών της οι οποίες την αποκόπτουν από το είναι της, το Δημιουργό Αυτής.
Η Δημιουργία μεταστρέφεται στην αφαίρεση της Ζωής και την κυριαρχία του Θανάτου. Και δεν πρόκειται για το θάνατο όπως τον αντιλαμβανόμεθα καθώς τη στιγμή που μας φθάνει εμείς αποχωρούμε. Με άλλα λόγια αποχωρούμε εν ζωή, δεν έχουμε το βίωμα του θανάτου, την επίγνωσή του, αποχωρούμε ζώντες. Πρόκειται για έναν Άλλον Θάνατο, συνεχή που η κάθε στιγμή αποτελεί βίωμα και γνώση του, ο οποίος μετά τη λήξη της ύπαρξης συνεχίζει να υφίσταται ενώ η ζωή σταματά να διαιωνίζεται ως Ζωή αλλά μόνο ως δράση του ψευδοκυρίαρχου όντος υποχείριου του Σκότους, που σημαίνει πως οι υπάρξεις δε θα γεννώνται από την συνύπαρξη και συνεύρεση των δύο φύλων αλλά με ηλεκτρομηχανικούς τρόπους ανάπλασης κυττάρων στη δημιουργία εκτρωματικών υπάρξεων.
Το Βιβλίο Της Ζωής κλείνει αφού δεν υπάρχει κάτι ακόμα που να συμπεριλαμβάνεται σε αυτό ως εγγεγραμμένο παρά μόνο οι τελευταίοι μάρτυρες. Κρατά μέσα του όλη την Αλήθεια, την Ουσία της Ζωής, τον Τρόπο και το Είναι Αυτής. Από τη στιγμή που Αυτή παύει ως Αυτό που Είναι, το Βιβλίο κλείνει ερμητικά. Κρατά τη Ζωή γιατί είναι όλη Εκεί και μόνον Αυτή μπορεί να υπάρξει. Κανένα άλλο αποανθρωποποιημένο είδος ζωής στην κυριαρχία του Σκότους. Και ο ίδιος ο Δημιουργός θα την απλώσει, ανοίγοντας το Βιβλίο και πάλι μέσα στη λάμψη των ακτίνων Του, όταν ο τόπος του Θανάτου και ό, τι περιέχεται σε αυτόν θα έχουν καταβυθιστεί στη χαοτική ανυπαρξία, αυτήν όπως ήταν πριν την Αρχή.
ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ
Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου