EΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΩΤΗ: ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Επιστολή: Προς Έλληνες

8/11/2020

Αδελφοί, Αδελφές

Πέρασαν 7 μήνες από την τελευταία ανάρτησή μου στο facebook, μία ανάρτηση αποχαιρετισμού σε μια προσπάθεια εσωτερικής εννόησης και επίγνωσης, μια απόλυτα αναγκαία προσωπική επιλογή προς την επιβίωση αυτού που αποκαλούμε άνθρωπο.

Σε όλο αυτό το χρόνο η απώλεια της εκ των συμβάντων συνεχούς υποβαθμισμένης αξιοπρέπειας στη συνεχή ροή των γεγονότων με ώθησε στη γραφή κειμένων τα οποία κατ’ ουσίαν δεν αποτελούν κάτι  περισσότερο από τη περισυλλογή των αποσπωμένων θραυσμάτων ενός προσώπου το οποίο αποσαθρώνεται, κείμενα, τα οποία όντως υπαρκτά και δημοσιευμένα άσχετα με το αν διαβάζονται ή όχι, στον αέρα,  στην προσωπική σελίδα αναρτήσεων ΝΕΚΥΙΑ, περιφρούρησαν και κατακράτησαν την προσωπική διάλυση σταθερά, αποδίδοντας ταυτόχρονα πάρα πολλά λησμονημένα αλλά καθόλα υπαρκτά στοιχεία τα οποία αναδύθηκαν μέσα στη διαδικασία αυτή η οποία συνοδεύτηκε από μία προσωπική επιστροφή σε έναν λησμονημένο υπαρξισμό, αυτόν της μη λήθης. Έτσι ανακινήθηκε μια επαναφορά σε μία, υγιή, εμπειρικά βιωμένη έστω και κληρονομημένη γονιδιακά παρελθοντική ύπαρξη η οποία στην εκδίπλωσή της εμφανίζει όλο και περισσότερο άγνωστα στοιχεία για μένα ως εμπειρία, αλλά γνωστά ως μαθησιακό αποτέλεσμα  διατριβής στη μόρφωση, στοιχεία που πιθανότατα χωρίς  λογική εξέταση αλλά με συναισθηματική υπερφόρτιση με οδήγησαν πριν αρκετά χρόνια στην απάρνηση της μοντέρνας φιλοσοφίας στην σπουδή της οποίας είχα επιδοθεί και την εντρύφηση στην θεολογία. Και αυτό συνέβαινε και συμβαίνει, καθώς πρόκειται για μια απεριόριστη εν-διεύρυνση, αποβάλλοντας τις επιδερμικές  στρωματώσεις με τις οποίες επικαλυπτόμεθα συνεχώς στον υπερπαρακμιακό τρόπο επιβίωσης - όχι Zωής.

Μέσα σε αυτήν την πορεία κάτι δε χάθηκε, κάτι δεν αφανίστηκε αλλά τα πάντα επαναπροσδιορίστηκαν απολαμβάνοντας μια άλλη θέση – την αρμόζουσα, στην υπαρκτική οντότητα καθώς τα πάντα πλέον εκτυλίσσονταν ως εκ θαύματος, χωρίς απορίες, χωρίς κενά, είτε αφορούσαν σε ζητήματα προσωπικά είτε κοινωνικά και παγκόσμια έχοντας σαν βασικό σημείο αναφοράς μόνο την αγάπη προς τη Δημιουργία στην Ολότητά της, που σημαίνει την συνέχεια της Ζωής που είναι η κατάφωτη Αλήθεια και όχι του συνεχώς δημιουργούμενου ψεύδους το οποίο κατακλύζοντας συνεχώς τα πάντα κατασκευάζει ψευδείς εικόνες, αντιλήψεις, υποσχέσεις και κενές ελπίδες που ενώ το εδραιώνουν όλο και περισσότερο, εμφυτεύουν υποσυνείδητα μια φαντασιακή αθανασία, αυτή του άτρωτου κυρίαρχου καταναλωτή, ό, τι κι αν καταναλώνει ή μάλλον τον καταναλώνει. Αθανασία που αποκαλύπτεται ακόμα και στα πιο ευτελή και φανερά δρώμενα όπως η κατοχή νέων καταναλωτικών αγαθών ή στα πιο αξιόλογα και κρυφίως δρώντα όπως η τέχνη η οποία επιφέρει την καλλιτεχνική ανάδειξη, κάτι το οποίο τα τελευταία χρόνια με απορρόφησε υπό το πέπλο της θεοποίησής της. Εθεάθη λοιπόν και αυτή, η επιφορά ενός ακόμη τρόπου επιβολής του ψεύδους, καθώς ό, τι αποδίδει στην ύπαρξη, ενώ εδράζεται σε μία πραγματικότητα, αυτήν της απόλυτης αρμονίας και αλληλοσύνδεσης, καταλήγει σε άλλη μία έκφανση της υπερκατανάλωσης και όλων των επιφερομένων στο επίπεδο αυτό βδελυγμάτων, ήτοι την αλαζονεία, τη διαφθορά, τη διαστροφή, όλων όσων δηλαδή αποδίδονται μεθοδευμένα στην υπαρκτική οντότητα ώστε να κατακρατείται συνεχώς στο χειραγωγήσιμο επίπεδο της άβουλης μάζας, η οποία επικαλύπτεται με το πλουσιότατα διαχεόμενο ψευδαίσθημα της απόλυτης αυτοδυναμίας, της ολοκληρωτικής κυριαρχίας και του ολικού αυτοπροσδιορισμού.

Μέσα σε αυτόν τον επαναπροσδιορισμό του αξιακού συστήματος, θαυμαστά, όλα τα τεκταινόμενα απόκτησαν τέλειες διασυνδέσεις καθώς στη νηφαλιότητα ενός ησυχαστικού λογισμού κατέληξα να γνωρίζω με μαθηματικό τρόπο τι θα συνέβαινε στο εξής, χωρίς αμφιβολία και με απόλυτη σιγουριά, κάτι που οι γύρω μου αδυνατούσαν και αδυνατούν να το αντιληφθούν και δικαιολογημένα αφού βιώνουμε τα συμβάντα με ολότελα διάφορο τρόπο εστίασης, βασικής αναφοράς και αξιακού συστήματος, αν και πολλές φορές ευχήθηκα να μη συμβαίνουν αυτά που εγώ εννοούσα αλλά απλά να ζω μια φαντασίωση κερματισμένης ύπαρξης και μέσα σε αυτή να ερμηνεύω το παρόν. Όμως οι πράξεις ποτέ δεν αφήνουν την ευκαιρία για τέτοιες ανισορροπίες καθώς αποτελούν το γνώμονα επαληθευσιμότητας. Εκ τούτου γράφεται και η επιστολή αυτή, στην πιο κρίσιμη περίοδο της ύπαρξης της Δημιουργίας από καταβολής της, όχι βέβαια εκ της υποτιθέμενης πανδημίας για το εγκληματικό ψεύδος της οποίας έχουν φανερωθεί και λεχθεί τόσα πολλά πλέον παγκοσμίως, αλλά για την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, που ενσωματώνεται στον αέναο κύκλο της Ζωής, δηλαδή της ίδιας της Δημιουργίας, η οποία έτυχε να σαρκωθεί αυτές τις χρονικές στιγμές.

Αδελφοί, Αδελφές

Ο χρόνος έφτασε στο πλήρωμά του. Έφτασε η ώρα της επιλογής - της προσωπικής επιλογής και αυτό το οποίο καλούμεθα να επιλέξουμε όχι χωρίς κόπο, και ίσως πόνο και πίκρα και στις δύο περιπτώσεις  - μόνο που στη πρώτη επιλογή αυτά θα είναι μόνιμα ενώ στη δεύτερη παροδικά και αδύναμα καθώς θα αποδυναμώνονται φτάνοντας στην εκμηδένιση από την Αλήθεια, είναι το αν θα συνεχίσουμε να διαπράττουμε το πρόβλημα ή αν θα επιτελέσουμε τη λύση αυτού. Μάλιστα, πρέπει να είμαστε βαθιά ευχαριστημένοι καθώς μας αποδίδεται αυτή η επιλογή η οποία δευτερευόντως αφορά σε εμάς ως θνητά όντα αλλά πρωτευόντως  στη Δημιουργία στην οποία συμπεριλαμβανόμεθα και εμείς ως κρίκοι συνέχειας της ζωής. Αποδίδεται η επιλογή από του Δημιουργού και δι’ ημών εις την Δημιουργία, ως η στιγμή αντίστροφής της Πτώσης, καθώς η επιλογή μας θα απαιτήσει την δίοδο μίας εκ των δύο πυλών, του Θανάτου και του Σκότους ή της Ζωής και του Φωτός, αφού είναι αδύνατος πλέον ο παιγνιώδης και κατάπτυστος τρόπος εισόδου και εξόδου από τη μία πύλη στην άλλη και τη διαρκή παραμονή στο ίδιο σημείο όπως  διαπράττουμε για πάρα πολλά χρόνια.

Είναι φανερό πλέον, ακόμα και σε όσους επιμένουν και δε θέλουν να το αποδεχθούν, πως η ανθρώπινη δηλητηριασμένη ύπαρξη υπό της Σατανιστικής Ελίτ του Βαθέως Σκότους η οποία δια παντοίων τρόπων τη χειραγωγεί δια της παγκοσμίου κυριαρχίας της, οδηγεί στην απόλυτη κυριαρχία του Θανάτου σε ολόκληρη πλέον τη Δημιουργία ως πλήρους αποξένωσης από την ουσία της που είναι η σύμπνοια, η συναλληλία, η αγάπη, η αρμονία, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, που στη διαιώνισή τους είναι η ίδια η Ζωή, το ίδιο το Φως. Και πλουσιοπάροχα αποδίδει το διχασμό, την απομόνωση, τη δυσαρμονία, την επιθετικότητα, την πλήρη αδικία, διαφθορά και διαστροφή, τον πλήρη ολοκληρωτισμό οδηγώντας τα απλά αλλά πολύ σημαντικά μέρη της Δημιουργίας στον αποχωρισμό τους από αυτή, μέσα σε μια ψευδή φαντασιακή κυριαρχία και διαφέντευση του σύμπαντος. Άλλως, πρόκειται για την κυριαρχία του Σκότους επί του Φωτός.

Δεν πρόκειται για μια απλή ιστορία κερδοσκοπίας κάποιων μεγαλοεπενδυτών, ούτε το πάθος για εξουσία των πολιτευομένων ή απλά αλλαγή του τρόπου συνύπαρξης δισεκατομμυρίων ανθρώπων με την υπερίσχυση των δυνατών επί των αδυνάμων καθώς τα συμβάντα που ζούμε διαχέουν την ενέργεια κάθε ανθρώπινης δράσης, πολιτικής, οικονομικής, θρησκευτικής, οικογενειακής, προσωπικής, επιφέροντας τη διαφθορά, μετατρέποντας την βαθιά ετερόφυλη αγάπη σε σεξισμό, την κατανάλωση σε αλαζονεία και αυταρέσκεια, με τη δημιουργία ψευδών μιμητικών προτύπων τα οποία αποδίδοντας τις κακόβουλες αρετές τους ωθούν στην καταστροφική συμπεριφορά επισφραγίζοντας την άνωθεν χειραγώγηση, τη θρησκεία σε σατανιστική δράση που εκτυλίσσεται σε όλα τα στρώματα, την πολιτική, τον πόλεμο, την παιδεραστία, την πολυθρυλούμενη δημοκρατία σε πλήρη ολοκληρωτισμό, και όλα αυτά στην συντελούμενη καταστροφή της μεγάλης μητέρας, της Γης..

Δηλαδή δε σταματά η δράση στο επίπεδο της χειραγωγούμενης μάζας, αλλά επεκτείνεται στην ίδια τη γονιδιακή καταβολή της Δημιουργίας καθώς επεμβαίνει σε ό, τι ονομάσαμε Ζωή μεταλλάσσοντάς τη κατά τα ζητούμενα, εξολοθρεύοντάς την πλήρως ως ό, τι είναι. Γιατί όπως ακριβώς ο μεταλλαγμένος σπόρος δεν έχει τη δυνατότητα συνέχισης της Ζωής παρά μόνο της πρόσκαιρης επιβίωσης,  ή μία εκ προθέσεως στειρωμένη γυναικεία ολότητα επίσης το ίδιο διά της τεχνητής γονιμοποίησης πάντα υπό την εξάρτηση της κυριαρχούσης Ελίτ  και δια των παντοίων εκπροσώπων αυτής, το ίδιο συμβαίνει με όλα τα οργανικά μέρη της Δημιουργίας.  Η τελευταία βάλλεται σε όλα τα επίπεδα και όλα τα οργανικά της μέρη και το τελικό αποτέλεσμα της Επίβουλης Κυριαρχίας είναι η εξαμβλωματική παραγωγή της ζωής , όχι Ζωής, δηλαδή της κυριαρχίας του Θανάτου στην συνεχή επικάλυψη δια της απολύτως χειραγωγούμενης επιστημονικής προόδου.

Ακριβώς επειδή βρισκόμαστε στο τελευταίο στάδιο στο οποίο ενέχουμε ακόμα την οργανική μας θέση ως μέρη της Δημιουργίας, είναι απαραίτητη η επιλογή μας γιατί έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να σκεφθούμε και να κρίνουμε, να εννοήσουμε και να αισθανθούμε, να συμπνεύσουμε και να αλληλοβοηθηθούμε, παρόλη την πολεμική που υφιστάμεθα με στόχο την απαλοιφή αυτών των βασικών σημείων αναφοράς μας. Και μπορούμε ακόμα και τώρα, έστω και σκοτισμένοι από τον εμφυτευμένο πανικό και φόβο του θανάτου που διασπείρονται σαν να πρόκειται για το θάνατο των αθανάτων, να εννοήσουμε τον κόσμο της αγάπης, χωρίς την ύπαρξη εξουσιών και καταστολέων, χωρίς καταναλωτισμό, χωρίς διαφθορά και διαστροφή κάθε επιπέδου, ένα κόσμο αληθινό και όχι μόνο να τον εννοήσουμε αλλά και να τον επιδιώξουμε με όλη τη δύναμη που δίνει το αέναο της Ζωής και η γονιδιακή συναίσθηση που υπάρχει μέσα μας από καταβολής κόσμου, αρνούμενοι κάθε επίβουλη ψευδαίσθηση και φαντασίωση η οποία με όσο μεγαλύτερη ευκολία παρέχεται, τόσο πιο κοντά μας φέρνει στο τέλος, κάθε ονειροφαντασία που γίνεται ο στόχος του αυτιστικού ψευδοκυρίαρχου όντος που το μόνο που διαπράττει τελικά είναι το έγκλημα κατά του Δημιουργού του, της Δημιουργίας Αυτού, της Ζωής  και βέβαια του ίδιου του εαυτού του.

Αδελφοί, Αδελφές,

Μη βάλετε στο νου σας ιδέες βίας , μίας βίαιης ανατροπής των πραγμάτων καθώς η βία μόνο από βία θα ακολουθηθεί και η ιστορία ας είναι οδηγός σε αυτό. Βία μπορεί να υπάρξει μόνο ως απορροή της διάλυσης του ψεύδους. Η βία δε φέρνει την ειρήνη, μόνο ένα διάλλειμα χαλάρωσης που προετοιμάζει την επάνοδό της. Μόνο η αληθινή αγάπη θα φέρει την αρμονία και την επαναφορά της πληγείσας σχέσης με τη Δημιουργία. Και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην αγάπη, όση βία και αν διαθέτει, όση ισχύ, όσο θάνατο και αν μπορεί να αποδώσει. Και αφαιρώντας ένα ένα τα επικαθήματα με τα οποία έχουμε καλυφθεί ώστε να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τι είμαστε, οι επίβουλοι χάνουν τη δύναμή τους, χρεοκοπούν, χάνουν τη χειραγώγηση της μάζας η οποία αντικαθίσταται από πρόσωπα, αφοπλίζονται καθώς παύουν να ελέγχουν όλα τα κέντρα εξουσίας που μας έχουν ενσωματώσει, όπως ακριβώς αδυνατούσαν οι ρωμαίοι δήμιοι μπροστά στην αήττητη ισχύ των πιστών μαρτύρων, οι Γερμανοί εκτελεστές μπροστά στα στήθη των πατριωτών.

Και ας επιλέξουμε τη μόνη αληθινή πύλη, αυτή του Φωτός, με το Φως Οδηγό, Φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών γιατί απλά η άλλη, αυτή του κακόβουλου παραπλανητικού Σκότους δεν είναι παρά ένα ψεύδος. Είναι η ένωση του είναι και του μη είναι στην οποία το είναι αφανίζεται, μηδενίζεται. Ο Δημιουργός απλώνει για τελευταία φορά το χέρι του με κάθε φωτεινή ακτίνα που μας αγγίζει οδηγώντας μας δια της ελεύθερης επιλογής μας στην αιώνια Αλήθεια Του, καθώς ο ίδιος είναι το Φως και η Αλήθεια και η Ζωή.

Η Χάρις Του μεθ’ ημών.

Π. Ξένος

Διδάσκαλος Π. Ε. , Θεολόγος