KOΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ: Η ΣΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Kοσμάς Φλαμιάτος: Η Σπείρα του Θανάτου

Αφιερωμένο στο Θεοφιλέστατο Μοναχό Κοσμά Φλαμιάτο αποτελούμενο από τρία κείμενα, ένα εισαγωγικό, «Η Σπείρα του Θανάτου» με αναφορές στο πρόσωπο και το έργο αλλά και τη διαχρονική των διατυπωθέντων στα κείμενά του ισχύ, από τον πρωτόπλαστο στον ελάχιστο χώρο του ως την παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα στην πλανητική της χωρικότητα και ένα ακόμη, «Οι Επτά  Θανάσιμες Επιβουλές», αναφερόμενο στον κατά τον Κοσμά Φλαμιάτο τρόπο διάκρισης των έξωθεν επιβουλών, και την αναλυτική τους παρουσίαση και τέλος την αποσαφήνιση του λεγομένου πνεύματος της πλάνης της Γαλλίας, το «Επίμετρο» .

8/9/2020

Η συνεχής επίσκεψις επί των γεγονότων στη χρονικότητα ωθεί στην απομόνωση, ανάλυση και επανασύνδεση των γεγονότων ώστε να εμφανιστεί η μέγιστη δυνατή συνάφειά τους σε ένα οργανωμένο όλο. Μόνο έτσι, είναι δυνατή η αντίληψη, εννόηση, κατανόηση και ερμηνεία των αποσπασματικών συμβάντων τα οποία συνδέονται ως τυχαιότητες δεδομένων ιστορικών συγκυριών. Διαφορετικά, αν όλα όσα συμβαίνουν δεν έχουν λογικές συνδέσεις, αιτίες, σκοπιμότητες αλλά είναι απλά εμφανιζόμενα συμβάντα στη ροή του χρόνου, τότε θα πρέπει να αναιρεθεί όλη η νοητική ιστορική εκτύλιξη η οποία και πραγματώνεται στην πράξη και κάποτε επηρεάζεται και από  απρόβλεπτους παράγοντες, ως μία ακολουθούμενη διαδοχή αιτιών και αποτελεσμάτων, αυτών τα οποία είναι τα νέα αίτια νέων αποτελεσμάτων, στη διαχρονικότητα. Διαυγέστατη συστηματική συνοπτική ανάλυση στην οποία διαγράφεται με κάθε λεπτομέρεια ο τρόπος δράσης των επιβουλών, των υπερμεγέθων ψευδών που κυριαρχούν, τους τρόπους καθοδήγησης των λαών, επιφέροντας την εφαρμογή σκοτεινών και κακόβουλων σχεδιασμών που οδηγούν στην απανθρωπία, τα καταστρεπτικότατα ναυάγια της ανθρωπότητος και την καταβύθισή της στην επικράτεια του Σκότους, αποτελεί η έκθεση που διασώθηκε θαυμαστά καθώς τα αντίτυπά της σχεδόν όλα κατεκάησαν κατά τις εντολές της πολιτικής πτέρυγας, αυτή του κοσμοησυχαστή Κοσμά Φλαμιάτου ο οποίος στη διάρκεια της ζωής του δεν σταματούσε να κηρύττει με θάρρος και παρρησία τους τρόπους δράσης των σατανικών κεφαλών του θηρίου, όπως της Αγγλίας και της Γαλλίας. Και αυτό επιτελούσε έως τη σύλληψή του μετά άλλων ιερομονάχων, ιερέων και λαϊκών περί τα μέσα του 19ου αιώνος, ως συνωμοτών δρώντων κατά της κυβερνητικής και της αγγλικής πολιτικής , μετά την οποία εκρατήθη εις την φυλακή του Κάστρου του Ρίου όπου παρέμενε προς εκδίκαση από τις 27 Ιουλίου 1852 ως  τον Ιούνιο 1853, στην οποία και εδολοφονήθη μετά  από επαναφορά μεταγωγής προς εκδίκαση στην Αθήνα η οποία ανεβλήθη, δηλητηριασθείς  κατά μία εκδοχή ενώ κατά  άλλη αποθανών στην Άνδρο σε μονή εις στην οποία ενεκλείσθη προς «εκκλησιαστικόν σωφρονισμόν».

Η εκπληκτική διαύγεια και πιστότητα των γραφομένων η οποία υποδεικνύει τον οξυδερκέστατο τρόπο αντίληψης και κατανόησης των συμβάντων αλλά και τη μόρφωση και καλλιέργεια του οσιομάρτυρος αυτού, απεικονίζει επακριβώς και υπερεπαρκώς τον τρόπο  δια του οποίου δρα η Ισχύς προς επίτευξη των στόχων της και εκπλήρωση των σκοπών της. Και είναι ενδεικτικότατη η απόφανση του μοναχού Παύλου του Ερημητηρίου της Μονής Εσφιγμένου του Α. Όρους, που σχεδόν εκατόν σαράντα έτη αργότερα αναγνωρίζει την ακρίβεια των διατυπωθέντων και την υψηλή πιστότητά τους στην αντιστοιχία των συμβάντων των ημερών του. Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά τη διακρίβωση αυτή, καθώς συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, αποδεικνύεται η διαχρονική αιώνια αλήθεια των εκτιθεμένων από τον ησυχαστή Κοσμά ως κινούμενη σπειροειδής έλικα, ανελισσόμενη χρονικώς και χωρικώς , της δράσης των επιβουλών του Σκότους , της απόλυτης Ισχύος που εφαρμόζεται  παγκοσμίως μέσω των Μεγάλων Δυνάμεων και των υποτακτικών χωρών αυτών  επί της πολύπαθης Μητέρας, της Δημιουργίας προς  την απόλυτη καταστροφή αυτής.

Η κριτική η οποία αναλυτικά υποδηλώνει όλες τις αφανείς ενέργειες που κινούν τα νήματα προς καταστροφή της Δημιουργίας ως έργο του Θεού και τον πλήρη αποχωρισμό αυτής από το Θεό στην κυριαρχία του Σκότους, αυτή του  ησυχαστή Κοσμά, σήμερα θα επέφερε το χαρακτηρισμό της ως συνωμοσιολογία  από τα Μ.Μ.Ε. και όλους όσους πλήττουν με βέλη φαρμακερά την αλήθεια, η δε αντιμετώπισή της θα ήταν ανάλογη της επίδρασής της στην κοινή γνώμη ως δημιουργία ανισορροπίας στην εφαρμογή των σχεδίων της Εξουσίας. Σε ιδιαίτερες χρονικότητες στις οποίες προφανώς ανακινούνταν οι σκέψεις και θέσεις του εκ των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών, οι κατηγορίες εναντίον του κινήθηκαν σε αυτό το γνωστό επίπεδο όπως οι κριτικές του δημοφιλούς ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και φυσικά δημοσιογράφου και κατ’ ακολουθίαν δημιουργού ρευμάτων χειραγώγησης, του Μπάμπη Άννινου ο οποίος το 1925 αναφέρεται στον Φλαμιάτο ως ξεροκέφαλο, ημιμορφωμένο, με σκοτισμένο νου, θρησκομανή και με ασκητικές εξάψεις, ενώ ο Δημήτρης Φωτιάδης το 1964 τον χαρακτηρίζει στενοκέφαλο, θρησκόληπτο και φαντασμένο στην προσπάθειά του να εξηγήσει τα δεινά του κόσμου. Όμως ο κύριος Φωτιάδης ξεχνά τις αναφορές που ο ίδιος καταγράφει περί του τρόπου εφαρμογής της εξουσίας στα έργα του τα οποία αναφέρονται στην περίοδο της Βασιλείας του Όθωνα, τις ίντριγκες που ο ίδιος καταγγέλει, τις απάνθρωπες μεθόδους επιβολής των νόμων όπως την έκχυση καυτού ελαίου στους πολίτες προς περισυλλογή των φόρων, τη διαστροφή του παλατιού και της αυλής, όπως τον αποκεφαλισμό ενός Έλληνα ο οποίος διατηρώντας ένα ελάχιστο μέρος γης στα όρια του βασιλικού πάρκου επέφερε κακή διάθεση στην βασίλισσα Αμαλία κατά τον περίπατό της καθώς τον έβλεπε να καλλιεργεί τη λίγη γη για να επιβιώσει, η οποία και διέταξε έναν υποτακτικό της να τον δολοφονήσει και του οποίου το κομμένο κεφάλι έγινε αντικείμενο γέλιου και διασκέδασης κατά την ώρα του βασιλικού τσαγιού από την Αμαλία και τις Ελληνίδες ακολούθους της στην επίδειξή του προς απόδειξιν εκτέλεσης της εντολής, από το φονέα αυτού. Και υπάρχουν τόσα πολλά στα βιβλία του που επικυρώνουν πλήρως τα από αυτόν καταδικασθέντα στρέφοντας την κριτική του προς εαυτόν. Αντίθετα, ο Κοσμάς Φλαμιάτος εμφανίζεται κάτοχος υψηλής παιδείας –κάτι που αποδεικνύει και ο μεγάλος αριθμός μαθητών του στην Πάτρα κατά τη διδασκαλία που έφερε την ονομασία «ελληνικά γράμματα» από το 1845 ως το 1848, ενώ το 1837 είχε απορρίψει τη θεολογική έδρα της Ιονίου Ακαδημίας  στην Κέρκυρα που του επροτάθη  και αυτό καθώς συγκρουόταν με τις απόψεις του περί του τρόπου δράσης των Άγγλων οι οποίοι χρησιμοποιώντας το ίδρυμα αυτό ως έδρα προτεσταντών ή θετικώς διακειμένων στον προτεσταντισμό, έδρα της διαφθοράς των νέων ως ορθοδόξων και ως ηθικών, εξορίστηκε από αυτούς, ενώ από το 1840 μετά την απελευθέρωσή του κατέφυγε στην Πάτρα και από εκεί στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου την οποία πλέον χρησιμοποιούσε ως ορμητήριο των περιοδειών του στις οποίες κήρυττε κάνοντας οξεία κριτική στην εξουσία της Ελλάδος και τη σχέση της με την καταστρεπτική δράση της Αγγλίας στην πλήρη αλλοίωση του ορθόδοξου φρονήματος, όντας βασικό στέλεχος της Φιλορθόδοξης Εταιρείας η οποία κατηγορήθηκε για συνωμοτική δράση και εδικάσθη το 1840 χωρίς όμως να σταματήσει η δράση μελών της, εξ ου και η αναβίωση της, την οποία επιχείρησε ο Κοσμάς Φλαμιάτος το 1847.

 Και αν ζούσε αυτός ο θεοφιλέστατος πραγματικός άνθρωπος θα ήταν μόνος και πάλι απέναντι στην ολέθρια υπερδύναμη, δίχως τη συνδρομή της επίσημης εκκλησίας όπως και τότε καθώς καυτηρίαζε την απόσχισή της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η οποία οδηγούσε σε συνεργασία με το κράτος στην χειραγώγηση του λαού, περιστοιχιζόμενος από λίγους ζηλωτές του καλού και αγαθού καθώς θα ελάμβανε την μήνιν και τον χλευασμό των υποτιθέμενων αξιοπίστων και εντολοδόχων αυτών, καθώς και της χειραγωγούμενης από αυτούς μάζας.

Κατά τον μοναχό Κοσμά, ο συνετός άνθρωπος εκ της κατανόησης των συμβάντων στη λογική τους εννόηση και ερμηνεία ωθείται στην υγιή αντίθεσή του προς ό, τι ενεργεί παρασύροντας σε αλλαγές ολέθριων αποτελεσμάτων τα οποία, υποκρύπτοντας τα αίτιά τους φανερώνουν  άλλα ψευδή, συνεχίζοντας τη δράση τους και χειραγωγώντας πλήρως τη λαϊκή βούληση. Και μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό αυτό σε ένα συμβάν της ελληνικής ιστορίας καθώς αυτή είναι πλήρης τοιούτων. Επιλέγοντας λοιπόν το ιστορικό συμβάν της πτώσης του Μεσολογγίου και την επακολουθούσα σφαγή των Μεσολογγιτών, ο μορφωμένος, παρατηρητικός και συνδυαστικός νους θα εννοήσει πως κάτω από το πέπλο της αδιαφάνειας που ονομάζεται δυσκολία της ελληνικής κυβέρνησης να σπεύσει προς βοήθεια λόγω οικονομικής αδυναμίας και άλλων πολεμικών επιχειρήσεων (σκοπίμως δε γίνεται αναφορά σε συγκεκριμένα πρόσωπα γιατί αυτό είναι πάντα το λάθος καθώς δεν πρόκειται για δράση προσώπων αλλά δράση της Ισχύος που κάθε φορά εφαρμόζεται από τις υπεύθυνες πολιτικές πτέρυγες), δυσκολιών υποκριτικών όπως θα φανερωθεί, η πτώση του Μεσολογγίου και σφαγή των Μεσολογγιτών οφείλεται στις ενέργειες της Αγγλίας  ως προς την εξωτερική πολιτική της ως συνδεδεμένη απευθείας με το σουλτάνο αλλά και έμμεσα δια της εντολοδόχου αυτής  ελληνικής κυβέρνησης, καθότι η Αγγλία έχοντας ήδη θέσει σε λειτουργία εξ ιδίων συμφερόντων τη δημιουργία ημιαυτόνομου υποτελούς στην Οθωμανική αυτοκρατορία κρατιδίου της Ελλάδος, με τοπική χωρικότητα την Πελοπόννησο,  το Μεσολόγγι ήτο ήδη εκτός του υπό δημιουργία κρατιδίου και δεν υπήρχε κανένας λόγος η ελληνική κυβέρνηση να προβεί  σε κινήσεις βοήθειας προς αυτό αφού ήδη τα πάντα είχαν διακανονιστεί μεταξύ Ελλήνων και Άγγλων με τη μεσολάβηση των διαπιστευμένων Ελλήνων  οι οποίοι μετέφεραν τις αγγλικές δράσεις και τις συνέδεαν με την κυβέρνηση και μεταξύ Άγγλων και Οθωμανών δια ειδικών απεσταλμένων στον σουλτάνο ο οποίος όμως κρατούσε στάση σκεπτικιστική. Έτσι το Μεσολόγγι είχε ήδη καταδικαστεί από τους Έλληνες κυβερνητικούς ενώ ο λαός θρηνούσε την αδυναμία προς βοήθεια. Και η υπόθεση του Μεσολογγίου χρησιμοποιήθηκε ως άλλος κορονοϊός , με δικαιολογία τη βοήθεια προς αυτό που ποτέ δε θα γινόταν πράξη, θέτοντας προς πώληση την απελευθερωμένη δημόσια γη την οποία ο επαναστατημένος λαός περίμενε να κατανεμηθεί σε αυτόν για να επιβιώσει η οποία ουσιαστικά μοιράστηκε εις τους πλουσίους της εποχής όχι με την απολαβή χρημάτων αλλά με τη συναλλαγή και χρήση εκτυπωθέντων ομολόγων ουσιαστικά μηδενικής αξίας, ενώ η αδυναμία συσσώρευσης χρημάτων χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία της μη βοήθειας προς το Μεσολόγγι –καθώς όλοι οι συμμετέχοντες εφοπλιστές των νησιών πληρώνονταν για την συμμετοχή τους στην επανάσταση, εκμηδενίζοντας έτσι και την συμμετοχή του αξιολογότατου ελληνικού ναυτικού σε αυτήν, παρά μόνο ευκαιριακά, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούσε την επικάλυψη των πραγματικών γεγονότων δια της γελοιότητος της ναυτικής επιχείρησης στην Αίγυπτο.

Επαναλαμβάνοντας οι σφαγείς των πληθυσμών τα ύπουλα και δόλια σχέδια της Ισχύος, η κερδοσκοπία και η παραπληροφόρηση και υποκρισία οδηγούν πάντα στην εκπλήρωση των στόχων της. Και όλη αυτή η διαδικασία εμφανίζεται στη χρονικότητα και χωρικότητα  ως ανελισσόμενη ελικοειδώς σπείρα στην Ιστορία η οποία θα έπρεπε να φέρει το όνομα Βίβλος του Θανάτου. Γιατί τι άλλο είναι η Ιστορία παρά η απόθεση στους οφθαλμούς των νεωτέρων ωκεανών αίματος και σφαγών πληθυσμών ως απλών αριθμών, όλεθρος της αποπροσωποποιημένης μάζας η οποία αφανίστηκε πλήρως μην αφήνοντας κάτι πέρα από την αριθμητική της  μετοχική ποσότητα στη Βίβλο του Θανάτου υπό την κυριαρχία ελαχίστων γνωστών σφαγέων της ανθρωπότητος, πολλοί εκ των οποίων δοξάζονται αναλόγως των συμφερόντων που προωθούν, κάτι που θα ωθούσε τον Θουκυδίδη να κάψει την ιστορία την οποία έγραψε και που μόνος λόγος αυτού του τίμιου ιστορικού ήταν η ανθρώπινη ανάταση εκ της διδαχής των νεωτέρων προς αποφυγή των ίδιων ολέθριων σφαλμάτων;

Το Σπείρωμα λοιπόν του Θανάτου  δεν είναι η κίνηση κάποιας ή κάποιων κρατικών οντοτήτων αλλά η κίνηση του θανάτου και της καταστροφής υπό την κυριαρχία του Σκότους η οποία καθώς διαγράφεται από την έναρξη της Δημιουργίας στο ζεύγος πρωτοπλάστων, τη διαιώνιση της ζωής, προχωρεί και ανδρώνεται όλο και περισσότερο, στις πρώτες κοινότητες, τις πόλεις κράτη, τα μικρά βασίλεια, τις αυτοκρατορίες, τις μεγάλες δυνάμεις, τις υπερδυνάμεις, στην όλο και μεγαλύτερη εμβέλεια ισχύος, ως κυριαρχία από τον πρώτο άνθρωπο στην παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα. Έτσι στο πέρασμα του χρόνου και την ενοποίηση του χώρου η μικροτοπική κυριαρχία αυξάνει σταδιακά φτάνοντας την πλανητική, η οποία στην εφαρμογή της αποτελεί και το τέλος της Δημιουργίας του Φωτός η οποία οδεύοντας σε μια καταστροφική ανέλιξη υπό την όλο και μεγαλύτερη κυριαρχία του Σκότους φθάνει στην απολυτοποίηση αυτού, όπως ακριβώς ήταν απολυτοποιημένο το Φως στη γέννησή της, κυριαρχείται πλήρως και ολοκληρωτικά και αφανίζεται ακολουθώντας την Εμπεδόκλεια θεώρηση καλού και κακού. Και η σπειροειδής κίνηση δεν υποδεικνύει παρά την επανάληψη των ίδιων τρόπων δράσης του Σκότους είτε σε μικροεπίπεδο, είτε σε μακροεπίπεδο, ανεξαρτήτως των διαφοριζομένων τρόπων εφαρμογής καθώς η δράση παραμένει πάντα ίδια προσαρμοζόμενη πάντα στις ιστορικές συνθήκες όπως των βασιλειών, των δικτατοριών ή των αποκαλουμένων δημοκρατιών και διατηρώντας πάντα την ουσία της χωρίς καμιά μεταβολή.

Και οι τρόποι δράσης κατά τον Θεοφιλέστατο Κοσμά στις οποίες θα προσεγγίσουμε προσεχώς με το δεύτερο μέρος του κειμένου, είναι μία επτάδα, η επτάδα των θανασίμων επιβουλών του Σκότους, κατά αντιστοιχία με την επτάδα των θανασίμων αμαρτημάτων, των πλέον μισητών του Θεού (Βλ. κείμενο «Αποκάλυψις Ιωάννου: Η Γυνή και ο Δράκων»). Είναι δε αυταί:

Υπόκρισις και Μυστικότης.

Δημιουργία κοινής φήμης και κοινής γνώμης.

Νόθευσις και στρέβλωσις της φιλολογίας και  νέας φιλοσοφίας.

Διάδοσις πολυτέλειας και διαφθοράς υπό το όνομα του εξευγενισμού.

Διάδοσις πνεύματος της Γαλλίας.

Διοργανισμός  Εταιριών.

Διαστρεβλωμένη και διεφθαρμένη μόρφωσις των νέων.

 

Όμως δεν είναι μόνο η επτάδα των δράσεων η υλοποίηση των επιβουλών της Ισχύος, καθώς λείπει ο βασικός τρόπος εφαρμογής αυτών, στον οποίο περνάει αμέσως μετά την παράθεση της επτάδος ο ησυχαστής Κοσμάς και ο οποίος είναι η Πολιτική Νομοθεσία. Με εστίαση την πολιτική οργάνωση ενός κράτους οι δράσεις του Σκότους ανακυκλώνονται μέσα από τη νομική εφαρμογή τους ως καταχωρημένες στην ίδια την Πολιτική Νομοθεσία. Δεν είναι δηλαδή δράσεις εκ των έξω οι οποίες εισβάλλουν, αλλά δράσεις εκ των έξω και άνω οι οποίες καταχωρούνται υποκριτικώς ως δράσεις των έσω και μάλιστα με τη λήψη μέτρων όπως τηρείται η πλήρης και απρόσβλητη εφαρμογή τους ώστε να είναι πλήρως απρόσβλητες, ενώ ταυτόχρονα οδηγούν τους συνετούς και νοούντες στην πυρά συνεχίζοντας τη σπειροειδή ανέλιξη στον όλεθρο. Και αυτό βέβαια αποτυπώνεται στην πορεία των γεγονότων της ζωής του Κοσμά Φλαμιάτου αφού δια της εντονότατης κοινωνικής διαμαρτυρίας του δημοσίως ,συνοδοιπορούντος του θεωρουμένου πνευματικού υιού του Χριστόφορου Παναγιωτόπουλου γνωστού ως Παπουλάκου ο οποίος αρνούμενος να παραδοθεί έθεσε τη βάση για την εξέγερση στην Μάνη και τελικά συνελήφθη και ο ίδιος και ενεκλείσθη σε μονή, επήλθε η σύλληψη του Κοσμά Φλαμιάτου στη Λακωνία, όπως και του Ι. Λυμπερόπουλου και άλλων εκατόν πενήντα ιερέων, λαϊκών και καλογήρων, ως συνωμοτών μελών της Φιλορθόδοξης Εταιρείας και υποκινητών της εξέγερσης, οι οποίοι και οδηγήθηκαν στις φυλακές του Κάστρου του Ρίου.

Και είναι αυτή η τροποδρόμηση της πολιτικής νομοθεσίας η οποία οδήγησε στο θάνατο χωρίς επιπλοκές τον ίδιο τον κοσμοησυχαστή Κοσμά Φλαμιάτο καθώς έχοντας δικαιολογήσει την αντίδρασή της στη δράση του νομικά, κατέστησε ατιμώρητη τη δολοφονία του σκεπασμένη από το πέπλο της αδιαφάνειας, ως και την προστασία των εντολοδόχων της Ισχύος διατρανώνοντας για μια ακόμα φορά την κυριαρχία του Σκότους και του Θανάτου επί της Ζωής και του Φωτός στην Δημιουργία.

                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                Διδάσκαλος Π.Ε., Θεολόγος