ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ

Εμβολιαστής; ΟΧΙ – Αντιεμβολιαστής; ΟΧΙ – Πολίτης; ΝΑΙ 

1/9/2020

Η διαμάχη μεταξύ εμβολιαστών και  αντιεμβολιαστών αυξάνει καθώς πλησιάζει ο χρόνος στον οποίο θα αρχίσει η διακίνηση του εμβολίου το οποίο χαρακτηρίζεται ως υποχρεωτικό καθώς θεωρείται ο μόνος τρόπος επιστροφής στην κανονικότητα η οποία έχει αφανισθεί από τον ιό η δράση του οποίου χαρακτηρίζεται με τον όρο πανδημία. Είναι ορθό σε μια τέτοια αναφορά να μην αναφερθεί το παραμικρό το οποίο προχωρεί σε αιτίες και λόγους αφανείς, εικασίες οι οποίες χαρακτηρίζονται με τον επίσης αδιαφανή όρο συνομωσιολογία αφού με αυτόν μπορεί να χαρακτηριστεί οτιδήποτε δε συμβαδίζει με τα μέτρα και σταθμά τα οποία ορίζονται κάθε φορά από την πολιτική πτέρυγα, αλλά μόνο σε ό,τι συμβαίνει και είναι κοινή θέα όλων και στο αποτέλεσμά του.

Η διαμάχη μεταξύ εμβολιαστών και αντιεμβολιαστών ήταν πάντα ένα ζήτημα το οποίο αποκάλυπτε μία λανθασμένη οπτική του συγκεκριμένου ζητήματος και στην πραγματικότητα τη λανθασμένη οπτική όλων των ζητημάτων τα οποία οδηγούν σε χωρισμό σε ομάδες οι οποίες αντιτίθενται η μία της άλλης όχι χωρίς κορυφώσεις των αντιθέσεων και έντονες διαμάχες. Και είναι λανθασμένη γιατί δεν έχει καμία λογική βάση που να της δίνει τέτοιες δυνατότητες δράσης, οι οποίες βασίζονται σε μια δριμεία διαφωνία όπου η κάθε ομάδα αποτελεί κίνδυνο για την άλλη. Διότι ο μεν εμβολιαστής δεν οφείλει να έχει κανένα φόβο για τη ζωή του αφού αποφασίζει να προχωρήσει στον εμβολιασμό του ο οποίος κατ’ αυτόν θα του παράσχει την επιθυμητή του ανοσία, εφ' όσον το εμβόλιο έχει περάσει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες ελέγχου οι οποίες αποτελούν για αυτόν εγγύηση, μη διατρέχοντας κάποιο κίνδυνο από τον αντιεμβολιαστή ο οποίος είναι δυνατόν να αποβεί σε θύμα της νόσου και όχι του εμβολίου όπως θεωρεί. Ο δε αντιεμβολιαστής έχοντας την επίγνωση της απόφασής του γνωρίζει τα αποτελέσματα των αποφάσεών του αλλά η εν δυνάμει νόσος την οποία μπορεί να εμφανίσει δεν έχει σημασία αφού η απόφασή του είναι να καταπολεμήσει την ασθένεια με άλλους τρόπους και όχι τον εμβολιασμό και δεν έχει κανένα λόγο να αντιπαρατεθεί στον εμβολιαστή. Όμως και οι δύο διατρέχουν τον κίνδυνο να καταλήξουν σε θύμα και θύτη ο ένας του άλλου όχι εκ της νόσου αλλά εκ της έξωθεν δράσης  χειραγώγησής τους η οποία οδηγεί σε αυτή την αντίθεση η οποία δεν έχει καμία λογική βάση. Η ένταση μεταξύ των δημιουργείται από τις δράσεις οι οποίες προσκομίζουν το εμβόλιο στην αγορά και το προωθούν με κάθε διαθέσιμο μέσο προς επιρροή του μεγαλύτερου μέρους του κοινού το οποίο οδηγείται σε αγχώδεις και φοβικές καταστάσεις οι οποίες εκτονώνονται σε ανούσιες αντιπαραθέσεις. Όμως η αύξηση των τόνων οδηγεί στην πόλωση των αντιτιθεμένων ενώ κερδίζει πάντα το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς, αναλόγως του φόβου τον οποίο έχει διασπείρει.

Και μέχρι το σημείο αυτό καθώς ο εμβολιασμός αποτελεί μέρος της προσωπικής ευθύνης και επιλογής κάθε ατόμου οι διαμάχες εμφανίζονται ανούσιες και άλογες. Όμως, δεν είναι το ίδιο όταν ανακοινώνεται ένας υποχρεωτικός εμβολιασμός που σημαίνει πως η όποια αντίδραση  επιφέρει ποινικές κυρώσεις στον αντιδρώντα. Διότι ενώ το θέμα παραμένει το ίδιο κατά τα αναφερθέντα όπως για οποιοδήποτε εμβόλιο θα κυκλοφορήσει στην αγορά, αφαιρείται η ατομική επιλογή η οποία αφορά το ίδιο το άτομο και κανέναν άλλο καθώς ο μόνος που θεωρητικά διακινδυνεύει είναι ο αντιεμβολιαστής σύμφωνα με τη λογική που χρησιμοποιεί η ίδια η προώθηση του εμβολίου. Για ποιο λόγο λοιπόν ένας εμβολιασμός χαρακτηρίζεται υποχρεωτικός με ποινικές κυρώσεις αν δεν προσθέτει κάτι θετικό αλλά αντίθετα αφαιρεί κάτι θετικό προσθέτοντας κάτι αρνητικό, αφού, όσοι εμβολιαστούν δεν θα έχουν πρόβλημα και όσοι αρνηθούν θα αντιμετωπίσουν συνθήκες που δεν οδηγούν σε σίγουρη εξέλιξη αλλά δε βλάπτουν παρά μόνο τον εαυτό τους κατά την επιλογή τους , που σημαίνει τελικά πως δεν τον βλάπτουν διότι πραγματοποιούν το επιθυμητό γι’ αυτούς; Έτσι, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός σίγουρα δε στοχεύει στην υγεία αφού για όσους υπόκεινται θετικά δεν υφίσταται ζήτημα, ενώ όσοι αρνούνται θα αντιμετωπίσουν ποινικές κυρώσεις των οποίων τα όρια δεν γνωρίζουμε και βέβαια τον βανδαλισμό εκ των εμβολιαζομένων οι οποίοι εκ της συμφωνίας μετά της υποχρεωτικότητος θα θεωρηθούν ως προστάτες της υγείας συμβαδίζοντες με τις κρατικές επιταγές. Όμως αυτή η υποχρεωτικότητα στην υπακοή σε μία εντολή με όποιο φιλάνθρωπο τρόπο και αν εκφέρεται ουσιαστικά αποδίδει άλλο ζητούμενο και αυτό είναι η ολοκληρωτική υποταγή στις εντολές της εξουσίας, η μη δυνατότητα αυτενέργειας, η στέρηση βασικών χαρακτηριστικών της ανθρώπινης ύπαρξης, ώστε η ολοσχερής εξολόθρευση της προσωπικής επιλογής να εξυψώνει την εξουσία σε μεταφυσικό, ουσιαστικά θείκό επίπεδο, καθώς πρόκειται για παγκόσμιας εμβέλειας διαταγή, οι εντολές του οποίου εκτελούνται άμεσα και πλήρως από όλους. Και ενώ τα άτομα θα έπρεπε να επικεντρώνονται στην έννοια και εφαρμογή του υποχρεωτικού δηλαδή του ολοκληρωτισμού, παραμένουν σε επιφανειακές και ευκαιριακές αντιθέσεις που προκύπτουν από αυτό, του εμβολιασμού, αφήνοντάς το άθικτο.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη ζωή του άλλου. Αν πράττει τοιουτοτρόπως αποτελεί κυρίαρχο και εξουσιαστή αυτού. Και μία νόσος δεν είναι παρά ένα πρόσχημα αφού η υποχρεωτική αποδοχή προς κάθε εντολή είναι δείγμα πλήρους ολοκληρωτισμού. Η τήρηση στάσης μόνο από την αλληλεγγύη και την αγάπη μπορεί να εκληφθεί ως θετική, όχι από το φόβο ενός ιού ή ενός τιμωρητικού κρατικού συστήματος. Κάθε βήμα όμως ενέχει το φόβο και κάθε τι που υπόσχεται λιγότερο φόβο γίνεται άμεσα αποδεκτό. Και μία κοινότητα φόβου από κάποια νόσο χειραγωγείται πολύ πιο εύκολα από μία κοινωνία φόβου σε δικτατορικό καθεστώς,  αφού η τελευταία αποτελεί μία αντιμετωπίσημη με κάθε κόστος απειλή ενώ ο φόβος της ασθένειας που καταλήγει στην απώλεια μετατρέπει την ανθρώπινη φυσική αντίδραση προς τον ολοκληρωτισμό σε υποταγή καθώς είναι ένας φόβος άγνωστος, απροσδιόριστος, αόρατος, αντιμετωπιζόμενος μόνο από ειδικούς εντός της αδιαφάνειας, στη μη γνώση των συμβάντων αλλά μόνο των αποτελεσμάτων αυτών,  επιτρέποντας  μόνο την ύπαρξη  συνεχούς φόβου. Και όσο ο φόβος διατηρείται, τόσο ευκολότερη είναι η υποταγή. Και όσο ο φόβος αυξάνει τόσο η θέση του ισχυροποιείται από τον φοβούμενο, ενώ αυτός θεωρεί πως υπερισχύει εκ των καταστάσεων τις οποίες όμως γνωρίζει μόνον από τους ειδικούς. Και μόλις ο φόβος φθάσει στο υψηλότερο επίπεδό του  το οποίο μπορεί να είναι ανεκτό,  ο άνθρωπος προχωρεί μόνος του και αυτόβουλα στην πλήρη ολοκληρωτική υποταγή. ΄

Έτσι, η υποχρεωτικότητα δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ουσία του εμβολιασμού η οποία σύμφωνα με τους ειδικούς είναι η υγεία αλλά με την ισχυροποίηση της εξουσίας στην απόλυτη και πλήρη εφαρμογή των εντολών της από όλους αφού η τροπολογίες της νομοθεσίας προς την εφαρμογή αυτή, μόνο αυτήν προστατεύουν από έννομες αντιδράσεις οι οποίες θα κατέφευγαν σε δικαστικές αποφάσεις κατά αυτής χωρίς να σχετίζεται με το καθεαυτό ζήτημα το οποίο υποστηρίζει. Και η προστασία δεν είναι μόνο η έννομη κάλυψη της ορολογίας αλλά της εφαρμογής της ορολογίας πρακτικά, μέσω των κατασταλτικών μηχανισμών, είτε αυτοί αφορούν σε χρηματικά πρόστιμα, είτε σε φυλακίσεις είτε σε κάθε είδους βία ακόμα και ένοπλη αφού η εντολή είναι υποχρεωτική , κατοχυρώνοντας νομικά κάθε δυνατό μέσο εφαρμογής.

Ας αποφασίσει λοιπόν καθένας τι είναι αυτό που θέλει, και ας αισθάνεται φίλος και αδελφός με αυτόν που θέλει κάτι άλλο γιατί και οι δύο, εμβολιαστές και αντιεμβολιαστές, επιθυμούν το ίδιο, την πραγματική υγεία και τη ζωή και ας επικεντρωθούν και οι δύο μόνο σε ένα το οποίο βάλλει κατά των δύο: την υποχρεωτικότητα η οποία αφαιρεί και από τους δύο την ίδια τους την ύπαρξη ως πολιτών κράτους δημοκρατικού πολιτεύματος.

                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος