ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ: Η ΓΥΝΗ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΩΝ

Αποκάλυψις Ιωάννου, Κεφάλαιον ΙΒ΄.

Η Γυνή και ο Δράκων

…όπου, η γυνή, ετοιμόγεννη εμφανίζεται εν μέσω των οδυνών του τοκετού…. Ενδεδυμένη φωτός, στεφανωμένη διά στεφάνου δώδεκα αστέρων. Κάτωθεν των ποδών αυτής η σελήνη ανυψωμένου του σώματός της στο φως…

Στεφανωμένη των 12 αστέρων και ενδεδυμένη φωτός υποδεικνύει τη μετοχή στη διακυβέρνηση του σύμπαντος, στην έκταση των τεσσάρων σημείων προσανατολισμού τα οποία φέρουν σύμβολο το σταυρό. Και ενώ η φράση χρησιμοποιεί τον τρόπο αντίληψης του γήινου χώρου, η ύψωση άνω της σελήνης στο φως εκφράζει όχι τη γήινη εγκόσμια διακυβέρνηση αλλά τη συμπαντική. 

Η θεία φύση η οποία δηλώνεται δια του φωτός φανερώνεται να κοινωνεί μετά της ανθρωπίνης καθώς η γυνή εμφανίζεται στις οδύνες του τοκετού κάτι το οποίο φέρει από της πτώσεως στην ΕΔΕΜ. Δια του τρόπου αυτού επιτυγχάνεται η πιστοποίησις της γυναικός ως ανθρωπίνης οντότητος.

Ο κύκλος των 12 αστέρων του στεφάνου αποτελεί το νέο, ολοκληρωμένο κύκλο στον οποίο εισάγεται η ενδεδυμένη φωτός ύπαρξη και μάλιστα η ανθρώπινη. Και είναι ενδεικτικότατη η χρήση της δωδεκάδος αντί της δεκάδος, η οποία, πέραν των πολλών  συμβολισμών του αριθμού δώδεκα, επισημαίνει την ολοκλήρωση του κύκλου ενός επιπέδου το οποίο συμβολίζεται διά της δεκάδος και τη μετάβαση σε νέο κύκλο επιπέδου ύπαρξης εμπλουτισμένης νέων χαρακτηριστικών, το νέο επίπεδο ζωής του ανθρώπου του ενδεδυμένου φωτός. Έτσι η δωδεκάδα ενώ έχει την ίδια σημασία με τη δεκάδα διαφοροποιείται αυτής δια της δυάδος. Η δυάδα δεν παύει να αντιπροσωπεύει το ζεύγος ως το χαρακτηριστικό της νέας κοινωνίας, η οποία όμως υπερβαίνει την απλή δυάδα της εγκοσμίου πραγματικότητος. Και η υπέρβαση αυτή δεικνύεται και αποδεικνύεται εκ του ιδίου του αριθμού δώδεκα, ο οποίος αποδίδει τον αριθμό της τριάδος, προσθέτοντας το γέννημα της δυάδος, το τέκνο του ζεύγους στη διαιώνιση του νέου επιπέδου ζωής: 12=2+1=3. 

Το νέο επίπεδο σημαίνεται από τη αναστροφή (άνω στροφή) του τρόπου αντίληψης, σκέψης και κατανόησης καθώς είναι η ίδια η κατανόηση και αντίληψη, το ίδιο το είναι, η εμβάθυνση στα άδυτα του έσω ως ενσυναίσθηση, με την διεύρυνση του εσωτερικού και την επέκτάσή του προς τα όντα της δημιουργίας, η βίωση της μετοχής εις αυτήν, η ίδια η δημιουργία ως φως, το φως ως η αγαπητική μέθεξη πάντων.

Η ανθρωπότης θα αναγεννηθεί ως έχουσα τη δυνατότητα απ’ αρχής της υπάρξεώς της κατά την ελεύθερη επιλογή της. Η ελεύθερη επιλογή προς αναγέννηση αποτυπώνεται ως «οι εγγεγραμμένοι εις την Βίβλον της Ζωής».  Δεν είναι όμως η γυναίκα μόνον ένας συμβολισμός της ανθρωπότητας που έλαβε την κλήση του Φωτός ή ενός έθνους το οποίο διατήρησε την πολιτισμική του παράδοση αλλά και ένα ιστορικό πρόσωπο ως εκείνη η οποία εκλήθη να γεννήσει τον Ιησού, ο οποίος δημιούργησε την επανένωση μετά του Φωτός. Και μόνο μία παρθένος –και κατά την παράδοση, θα μπορούσε να γεννήσει τον Άνθρωπο – Θεό, καθώς Αυτός ήταν αδύνατο να γεννηθεί από της ερωτικής συνευρέσεως ενός μεταπτωτικού ζεύγους. Η γυνή λοιπόν εγκυμονεί εκ του Φωτός, έχοντας και ως σημείον το όνομα αυτής Μαρία (εβραϊκά Μαριάμ, Μυριάμ που σημαίνει την θεόπνευστον γυνήν, αρχής γενομένης εκ της αδελφής του Μωϋσέως). Έτσι, η γυναίκα εκ της θεοπνευστίας αυτής διασπά τους υλικούς περιορισμούς και τεκνοποιεί το Φως ως Άνθρωπο. Και ενώ έως του σημείου αυτού τα δηλούμενα είναι προφανή δι’ όλους όσους αποφασίζουν να νοήσουν και να κατανοήσουν, η γυναίκα εμφανίζεται να έχει κάτωθεν των ποδών αυτής τη σελήνη και όχι τη γη, το οποίο θα ήταν φυσικό. Και εδώ εισάγεται ο άρχων του σκότους.

Ο νέος άνθρωπος μετέχων της δημιουργίας εκ της μέθεξής του μετά αυτής στη λαμπρότητα του Φωτός, υποστασιάζει την υπερισχυσή του επί της κυριάρχου επί της γης σελήνης. Και είναι πολλά αυτά τα οποία συναινούν ώστε να εμφανίζεται η σελήνη ως ο άρχων του σκότους, όπως δηλαδή γίνεται ορατή τη νύκτα. Η σελήνη δεν είναι ένας φυσιολογικός δορυφόρος της γης καθώς είναι αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο και μόνον εκ της συγκρίσεως των μεγεθών των δύο ουρανίων σωμάτων, ούτε η σύστασή της σχετίζεται με τη σύσταση των άλλων ουρανίων σωμάτων προς τα οποία έχουμε έρθει σε μία σχετική επίγνωση, ούτε η τροχιά της ως πλήρης κύκλος και όχι ως ελλειπτική μπορεί να βρεθεί αλλού. Ανατρέχοντας στις παραδόσεις των Ελλήνων διαπιστώνουμε πως οι αναφορές περί μη ύπαρξης σελήνης αποδεικνύουν τη νεότητα του χρόνου στον οποίο αυτή προσέγγισε τη γη. Το σημείο στο οποίο τοποθετημένη δημιουργεί την ολική έκλειψη δεν είναι ένα οποιοδήποτε τυχαίο, καθώς ο δίσκος της καλύπτει πλήρως και ακριβέστατα το δίσκο του ηλίου, υπενθύμιση της δυνατότητός της να επιφέρει το αιώνιο σκοτάδι παραμένοντας στη θέση αυτή και επιφέροντας την καταστροφή της γης. Και ας θυμηθούμε την έκλειψη ακριβώς την ώρα του θανάτου του Ιησού στο σταυρό και το ταυτόχρονο σκίσιμο του παραπετάσματος του ιερού στο ναό ως την σφραγίδα της απόλυτης υπερίσχυσης του σκότους επί του Φωτός. Αλλά εκτός από την έκλειψη αυτή, αν θεωρήσουμε τους χρόνους των εκλείψεων σε συνδυασμό με τα γήινα γεγονότα θα παρατηρήσουμε πως αυτές συνοδεύονται με μεγάλη ανισορροπία επί της γης, φυσικές καταστροφές υψηλού δείκτη και όχι μόνον αλλά και αύξηση της εγκληματικότητος, των ταραχών, των κοινωνικών προβλημάτων. Και βέβαια ας ληφθούν υπόψιν οι επιρροές της στις παραδόσεις, προς δημιουργία διαφόρων σκοτεινών υπάρξεων όπως οι λυκάνθρωποι αλλά ο συντονισμός των επιρροών της με σατανιστικές τελετές και όλα τα σχετικά δημιουργήματα του σκότους. Εξάλλου και μόνο το ότι η σελήνη ορίζει ακόμα και το γενετικό κύκλο των γυναικών και γενικότερα την έκκριση ορμονών στον άνθρωπο αποδίδοντάς του συγκεκριμένες συμπεριφορές, την αποδεικνύει ως το μέγα κυρίαρχο της γης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ότι η  γυνή έχει κάτωθεν των ποδών της τη σελήνη, υποδηλώνοντας έτσι τη σαφή νίκη του Φωτός επί του σκότους της οποίας απόδειξη είναι και η μη συμβαδίζουσα με τη σεληνιακή δράση σύλληψη, η έξοδος εκ του οριζομένου εκ της σελήνης γενετικού κύκλου.

Η γυνή υποδεικνύει τη νίκη του Φωτός επί του σκότους ως δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής του ανθρώπου. Όμως και στην περίπτωση αυτή της μετάβασης προς το νέο επίπεδο ολοκλήρωσης, η κυριαρχία της σελήνης στη γη δε σταματά. Η γυνή επιλέγοντας το Φως και τοποθετώντας κάτωθεν των ποδών της τη σελήνη δεν σταματά την κυριαρχία της επί της γης παρά μόνο επί των εγγεγραμμένων στη Βίβλο της Ζωής, μέχρι της τελικής της πτώσης.       

 

…όπου, ο πύρινος δράκων, έχοντας σύρει το τρίτον των αστέρων επί της γης, αναμένει ενώπιον της γυναικός,  τη γέννηση του Ανθρώπου – Θεού έτοιμος να το κατασπαράξει…

Ο δράκων εμφανίζεται ως ον πυρρός δηλώνοντας την τεράστια δύναμη ισχύος η οποία είναι, όπως ακριβώς τίποτε στον υλικό κόσμο δεν μπορεί να αντισταθεί του πυρός. Ακόμα περισσότερο, το ίδιο του το μέγεθος προσδίδει την τεράστια δύναμή του και η πύρινη (ερυθρά) παρουσία του, την απόλυτη ένταση της ύπαρξής του. Φέρων επτά κεφαλάς και επί των κεφαλών του επτά στέμματα υποδηλώνει την απόλυτη Εξουσία στην οποία είναι ενταγμένες όλες οι κυβερνήσεις των κρατών της γης. Ως κεφαλές του δράκοντος δεν είναι παρά ο τρόπος παρουσίας του, η ορατή προβολή αυτού. Και η επτάς μπορεί να εκφράζει θετικές ή αρνητικές τελειότητες όπως αναφέρεται στις πλούσιες περί της επτάδος αναφορές, εφόσον όμως ο δράκων αποτελεί τον αντίποδα του Φωτός ήτοι το σκότος, θα πρέπει να γνωρίσουμε σε αυτόν τις επτά αρνητικές τελειότητες τις οποίες φέρει, πράγμα το οποίο μας οδηγεί στην Ιουδαϊκή παράδοση καθόσον η Αποκάλυψη φέρει την παράδοση και την κουλτούρα αυτής (βλ. και κείμενο «Αποκάλυψη Ιωάννου: Ο Θυμός του Θεού»). Έτσι, ό, τι μισεί ο Κύριος είναι ό, τι κατέχει ο απόλυτος εχθρός του και αυτό δεν είναι παρά μια επτάδα θανάσιμα μισούμενων χαρακτηριστικών, όπως είναι καταγεγραμμένες στις Παροιμίες στ΄, 16-19:

«Ταύτα τα εξ μισεί ο Κύριος, επτά μάλιστα βδελίττεται η ψυχή αυτού.

Οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή

Και χείρας εκχέουσας αίμα αθώον,

Καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς,

Πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν

Μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος

Και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών».

Τα στέμματα υποδηλώνουν   την εξουσία των κυβερνήσεων της γης. Είναι προφανές πως η διακυβέρνηση του δράκοντος είναι ολική επί της γης και δεν υπάρχει κάποιο σημείο σε αυτήν στο οποίο να υφίσταται κάτι διαφορετικό. Η ολική κυριαρχία του δράκοντος, του αρχαίου όφεως, είναι απόλυτη επί της  γης η οποία δεν εμφανίζεται να βιώνει κάτι πέραν του  πόνου, της θλίψης και του θανάτου.

Τα δέκα κέρατα του δράκοντος δεικνύοντας τόσο την ολοκληρωμένη κυριαρχία του όσο και την οπλική τελειότητα της Ισχύος δηλώνουν με ποιο τρόπο διαιωνίζεται η ζωή στη γη, μια ζωή άθλια καθώς τα κέρατα φανερώνουν τον τρόπο με τον οποίο επίσταται η κυριαρχία του δράκοντος. Και ο αριθμός των, η δεκάς, είναι η τέλεια πληρότητα της βίας με την οποία επιτυγχάνεται η κυριαρχία, σε όλα τα επίπεδα, από την ωμή βία των πολέμων και των δολοφονιών, έως τη βία που ασκείται στον ανθρώπινο ψυχισμό, η οποία καθοδηγεί στη χρήση της το βιασμένο γενετικό υπόβαθρο του ανθρώπου. Καθώς δεν υπάρχει άλλο μέσο βίας στην πληρότητα της δεκάδας, η Ισχύς είναι παντοδύναμη, ολοκληρωμένη και ασφαλής. Επειδή όμως πάντα υπάρχει η περίπτωση να αναφανεί κάτι απρόοπτο καθώς η ύπαρξη του Φωτός  παραμένει ως εξελικτική δυνατότητα στον άνθρωπο, ο δράκων έχει τοποθετήσει υφισταμένους του να περιφρουρούν την κυριαρχία του: τα τρίτο των αστέρων. Και αυτό είναι που σημαίνει πως δεν είναι μόνον οι κυβερνήσεις τα πειθήνια όργανα τα οποία επιβεβαιώνουν την ύπαρξη και παρουσία του αλλά και οι δικοί του υφιστάμενοι ως προϊστάμενοι επί της γης, οι οποίοι έχουν επωμιστεί την ακεραιότητα της κυριαρχίας του η οποία κάτω από τους παράγοντες αυτούς είναι αδύνατον να επηρεαστεί από κάποιον γήινο παράγοντα.

Δε συμβαίνει όμως το ίδιο, αν εμπλακεί στη διαδικασία αμφισβήτησης της κυριαρχίας κάποιος που έχει, ενώ είναι άνθρωπος, την πληρότητα του κόσμου του Φωτός του μόνου κατασκεδάζοντος το σκότος. Και είναι φανερό πως η ετοιμόγεννη γυναίκα η οποία κατανίκησε το γενετικό κύκλο επιβολής της σελήνης και τον επίγειο τρόπο ερωτικής συνεύρεσης προς τεκνογονία, τεκνοποιώντας δια της συνευρέσεως ήτοι της μέθεξης στη Δημιουργία και την ενσωμάτωση του Φωτός, θα φέρει στον φως έναν άνθρωπο ο οποίος ως πλήρως διάφορος των μεταπτωτικών λόγω της ιδιαίτερης ξεχωριστής προέλευσής του θα φέρει σε ανισορροπία την κυριαρχία της βίας στη γη, θέτοντας σε κίνδυνο την εξουσία του δράκοντος. Και ο μόνος τρόπος αποφυγής για τον τελευταίο δεν είναι μόνο να τον εξολοθρεύσει ως άνθρωπο αλλά, καθώς γνωρίζει τη διπλή του υπόσταση να τον κατασπαράξει αφανίζοντάς τον στη φωτιά της ύπαρξής του πριν προλάβει να κάνει οποιαδήποτε ενέργεια. Γι’ αυτό εμφανίζεται στην κατάσταση αναμονής περιμένοντας την γέννηση του τέκνου ώστε να δράσει άμεσα και αποτελεσματικά, καθότι οι υποτελείς και δούλοι του θα φόνευαν το τέκνο ως άνθρωπο αλλά χωρίς να αφανίσουν τη δισυπόστατη ύπαρξή του. Έτσι καθώς δεν προλαβαίνει την εξολόθρευση του νεογέννητου, λαμβάνει χώρα μία διπλή επιχείρηση εξόντωσης του Ανθρώπου – Θεού, του νεογέννητου ως ανθρώπου εκ των γηίνων υποτελών την οποία γνωρίζουμε και ως Θεού εκ της Ισχύος του σκότους και των υφισταμένων αυτού.  

 

…όπου, ο πύρινος δράκων, έχοντας πλήρως ηττηθεί, στρέφει το μίσος του κατά της γυναικός να την κατασπαράξει…και αποτυγχάνοντας στρέφεται στην εξολόθρευση των απογόνων αυτής…

Η παγιωμένη εκ των ορθοδόξων θεώρηση της γυνής ως η μετά την Ανάσταση του Ιησού δημιουργηθείσα Εκκλησία θα πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως η εστία εντός της οποίας είναι άμεσα ορατή η εξελικτική δυνατότητα του ανθρώπου καθώς διατηρεί πάντοτε ως κέντρο της το τέκνο της γυναικός το οποίο ξεπέρασε την άβυσσο η οποία χωρίζει τον μεταπτωτικό από τον προπτωτικό άνθρωπο. Άμεσα ορατή η Παναγία η Πλατυτέρα,  εικονογραφείται πίσω και άνω του ιερού του ναού, συνδέουσα το γήινο κόσμο με τον Υιό ο οποίος απεικονίζεται στο θόλο, τέκνον αυτής και του Φωτός. Η γυνή αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα η οποία κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα φράγματα που δημιουργεί η σύνδεση με τον υλικό κόσμο στη κατάχρηση ενός όντος αποχωριζομένου νοητικά από αυτόν και δρώντος ως ο μη ανήκων εις αυτόν. Έτσι, βαθύτερα, δηλώνει την πραγματική αληθή ανθρώπινη δυνατότητα στην οποία η δράση όλων των ανασταλτικών και κατασταλτικών παραγόντων αδυνατεί να επιτύχει αποτέλεσμα επί και κατά αυτής καθόσον εκείνο το οποίο υπερισχύει είναι το Φως και η προφανής κυριαρχία του επί του σκότους, και αυτό είναι το τέκνο της. Όμως αυτό δε σημαίνει πως οι καταγεγραμμένοι ως χριστιανοί είναι οι εγγεγραμμένοι στη Βίβλο της Ζωής, πράγμα που ισχύει για όλους, πιστούς και λειτουργικά μέλη της δομημένης εκκλησίας και εκκλησιαστικής εγκοσμίου ιεραρχίας, παρά μόνο το ότι το μέλος της χριστιανικής κοινότητος έχει προ των χειρών του την οδό που σημαίνει αλήθεια και ζωή σε αντίθεση με κάποιο πρόσωπο μη ανήκον στη χριστιανική κοινότητα, το οποίο πρέπει να καλύψει μέσω άλλων δρόμων που θα πρέπει να επιλέξει κριτικά και ενσυνείδητα, μια πολύ μεγαλύτερη απόσταση. Όμως, μπορεί το μέλος της χριστιανικής κοινότητος να μη χρειάζεται να διανύσει την ίδια απόσταση για να φθάσει στη εσωτερική βεβαιότητα του τρόπου ζωής που θα τον οδηγήσει στο ζητούμενο, μα αντιμετωπίζει μία τεράστια δυσκολία σε σχέση με το μη χριστιανό ο οποίος στη μακρόχρονη αναζήτησή του διευρύνει τη σκεπτόμενη ενσυνείδητη ύπαρξή του: ακολουθώντας το χριστιανικό τυπικό ως ένα εκ γενετής εξωτερικά δεδομένο πρέπει από το οποίο χειραγωγείται και όχι ως μία ελεύθερη επιλογή  του η οποία λαμβάνεται εκ της βίωσης και γνώσης του αληθούς οδηγώντας στην μοναδική ζωή μέθεξης στη δημιουργία ως αναπόσπαστο μέλος της  και αποτελεί το ένα των τριών βασικών σημείων στη διδασκαλία του Διδασκάλου Ιησού, την αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον ως αποτέλεσμα της ελεύθερης επιλογής κατά το «όστις θέλει», (βλ. και κείμενο «Απάντηση Δεύτερη, Ραβί Ιησούς»)αντιστρέφει την πορεία του ως ελευθερία και ζωή μέθεξης στην έμφωτη Δημιουργία, σε δουλεία και θάνατο  κατασκέδασης της κατάσκοτης δημιουργίας..

Η εν δυνάμει αυτή εξέλιξη η οποία διασώζεται και υπενθυμίζεται στη χριστιανική παράδοση, δρα ως η κυριαρχία του Φωτός, η ένδειξη της αήττητης ύπαρξής του αλλά και ως δυνατότητα μέθεξης με Αυτό. Είναι αδύνατο το σκότος να αλλοιώσει τη δράση του Φωτός επιφέροντάς της θανατηφόρα πλήγματα παρά μόνο να προσπαθεί πράττοντας αυτά, όπως ακριβώς στην ανατολή του ηλίου το φως υπερισχύει αφανίζοντας κάθε ίχνος του σκότους και όπως η σελήνη, ο άρχων αυτού, με την ανατολή αποχρωματίζεται σταδιακά ως την εξαφάνισή της από το ορατό πεδίο μέσα στη λαμπρότητα του φωτός αναμένοντας την επόμενη νύχτα, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο το φως πάντα φωτίζει και πάντα υπάρχει, υπάρχει αυτή η εκ δημιουργίας γονιδιακή εξελικτική δυνατότητα στον άνθρωπο προς τη εξελικτική πορεία που δεν είναι άλλη από την επαναφορά στην προπτωτική του θέση στη δημιουργία η οποία θα τον οδηγούσε στη θέωση. Το μόνο που δύναται να πράττει το σκότος είναι να επιχειρεί εναντίον των κατά καιρούς και τόπους απογόνους της γυνής, οι οποίοι προχώρησαν στη μέθεξη μετά της Δημιουργίας ορώντας έστω και διαμέσου των πρισμάτων του υλικού κόσμου ενσυναίσθητες βεβαιότητες που ουδεμία επιστήμη ή γνώση μπορεί. Αυτός που φθάνει να ψηλαφίσει και να αισθανθεί τις δομικές κοσμικές του καταβολές ελευθερώνει την οδό της απόλυτης γνώσης ως αλήθεια, μη λήθη, ως αναδυομένη από της τελευταίας. Γνώση η οποία δε διαβάζεται, δεν μαθαίνεται, κοινωνείται, βιώνεται. Και έτσι, όλοι όσοι ξεπέρασαν τις παγίδες και τα στεγανά του κόσμου τούτου, γίνονται ο  στόχος του δράκοντος.

Το Φως υπάρχει πάντα στον άνθρωπο και όποιος καταφέρει να το αγγίξει και να μετέχει Αυτού, φονεύεται ενώ η επίγεια δράση του, χρησιμοποιείται μετά την εξόντωσή του, προς την αντίθετη κατεύθυνση, ως όργανο κατασταλτικού ελέγχου καθώς η λαμπρότητα και η αήττητη δύναμή του αποτελεί τόσο τη λαχτάρα όσο και την τεράστια έλξη που ασκεί στους ανθρώπους, τους οποίους η Ισχύς με τον τρόπο αυτό φυλακίζει με πανίσχυρα δεσμά, χειραγωγώντας τους κατά τα ζητούμενα από αυτήν. Η πολύ μικρή ιστορία της ανθρωπότητος που γνωρίζουμε καθώς γνωρίζουμε συγκεκριμένα πρόσωπα αντί των εκατομμυρίων που έζησαν,  πληρούται παραδειγμάτων αφανισμού ανθρώπων του Φωτός που ουσιαστικά είναι η ένδειξη της πλήρους αδυναμίας του σκότους να σταματήσει τη δράση Του, την ύπαρξή Του… Αυτό, όσο ο άνθρωπος παραμένει όπως δημιουργήθηκε. Ο μόνος τρόπος να επιτύχει τελικά και σίγουρα το σκότος την εξάλειψη της Φωτεινής καταβολής του ανθρώπου είναι ο αφανισμός του ίδιου του ανθρώπου ως άνθρωπο, με τη διάσπαση των γονιδιακών συνδέσεων του περνώντας στον πλήρη και καθ’ όλα έλεγχό του, όχι ως τον έλεγχο που ασκούν οι δελεαστικές προσφορές κατανάλωσης και υπερβολής, υποσχέσεις ατομικής κυρίαρχης ύπαρξης, αλλά ως τον πλήρη έλεγχο μιας συσκευής προς χρήση. Η δύναμη του Σκότους επιβάλλει νόμους και κανόνες. Όσο ο χρόνος της φθάνει στο τέλος τόσο τα εγκλήματά της αυξάνονται. Πόλεμοι, δολοφονίες, διαφθορά, παιδεραστία, τοξικοποίηση, εκμετάλλευση δίχως όριο, έντεχνη συνεχώς αυξάνουσα ψυχοτροπία εμφανίζουν συνεχή άνοδο σε συνδυασμό με την όλο και περισσότερη καταναλωτική υλική εξάρτηση, την πνευματική καταβύθιση, τη δημιουργία σατανιστικών προτύπων, τη χειραγωγούμενη, φοβική, επιθετική και απομονωμένη ατομικότητα, προετοιμάζοντας την γενετική αποανθρωποποίηση. 

Και αυτή είναι η εποχή μας, στην οποία το Φως παραμένει πάντα ως δράση και ύπαρξη αλλά απομονώνεται από την κοινωνία η οποία υπερδιαστρέφεται καθώς η Εξουσία της Ισχύος εντείνει τις προσπάθειές της εναντίον του ανθρώπου ως ανθρώπου και ειδικά κάθε ύπαρξης η οποία εμπεριέχει την υποψία υπονομευτικής δράσης στα σχέδια Αυτής, ωθώντας ολόκληρη την ανθρωπότητα στον πλήρη αφανισμό ως αυτή που είναι με τελικό στόχο την δια της ενδογονιδιακής παρέμβασης, δημιουργία του ημιανθρώπου του σκότους, ο οποίος όμως είναι αδύνατον να υπάρξει καθώς το σκότος ταυτίζεται με το μη ον, την άρνηση του όντος ως οργανικού μέρους του Όλου. Και αφού δε μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο ον καθότι το μη ον σε επαφή με το ον το εξοντώνει (βλ. και κείμενο -υπό ανάρτηση τις αμέσως προσεχείς ημέρες, «Το Ένα και το Μηδέν»), μεταδίδοντάς του τη μη οντότητα ως ο πλέον θανατηφόρος ιός, η ανθρωπότητα οδηγείται σε ένα κατασκότεινο επίλογο της ύπαρξής της, την διάλυσή της ως η αντίδραση της υπερπληγείσας Δημιουργίας. Έτσι, ο άνθρωπος που δημιουργήθηκε καθ’ εικόνα και ομοίωσιν από το Φως στον κόσμο του Φωτός, εργάζεσθαι και φυλάττειν αυτόν,  καταστρέφεται από το Σκότος στον κόσμο του Σκότους το οποίο αποδέχθηκε ως Κυρίαρχο,  γενόμενος υπηρέτης και δούλος αυτού κατά την  ελεύθερη επιλογή του.

                                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                                Διδάσκαλος Π.Ε., Θεολόγος