AΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ: ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ;

 

Αποκάλυψις Ιωάννου: Γιατί Τώρα;

 

11/8/2020

Η Αποκάλυψη είναι ένα κείμενο που η ανάγνωσή του προκαλεί πάντα την τάση του αναγνώστη να βλέπει τα περιγραφόμενα, ερμηνεύοντάς τα στην εποχή του και να οραματίζεται τη συντέλεια του κόσμου, καθώς σε κάθε εποχή στην έλευση της χρονικότητας, δημιουργούνται οι αντιστοιχίες που οδηγούν στην πίστη πως η Αποκάλυψη γράφει αποτυπώνοντας συμβολικά τα γεγονότα της συγκεκριμένης εποχής και αυτό αποδεικνύει τη συνεχή πορεία του κόσμου στο κακό, όπου το κακό που βιώνει κάθε φορά ο άνθρωπος το θεωρεί ως το χειρότερο που έχει υπάρξει ως τότε, γι’ αυτό είναι και το τελικό, αυτό που θα φέρει την πολυπόθητη δικαιοσύνη, ελευθερία, γαλήνη και ευτυχία στον πολυβασανισμένο πνιγμένο στο αίμα, τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, την κερδοσκοπία, την αλαζονεία, την υποταγή, κόσμο του, τον κόσμο μας. Έτσι, ό, τι έχει συμβεί στο παρελθόν είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει και τώρα καθώς η ανθρωπότητα βάλλεται στο ανώτερο επίπεδο που έχει συμβεί ως τώρα καθώς ό, τι κακό έχει συμβεί μέχρι τώρα δεν απείλησε, παρά τις τεράστιες απώλειες και καταστροφές, θρήνο και δυστυχία που έφερε, την υπαρκτική οντότητα. Υπάρχουν όμως κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα οποία διαφορίζουν αυτήν την τοποθέτηση της Αποκάλυψης στο σημερινό χωροχρόνο, δίνοντάς της την μεγαλύτερη πιστότητα και ακρίβεια που είχε μέχρι τώρα. Τα χαρακτηριστικά αυτά τα οποία θα μας μιλήσουν παρακάτω είναι τρία: Η παγκόσμια διακυβέρνηση της Ισχύος, η παγκόσμια εφαρμογή του σημείου του προφήτη, και το οριακό σημείο στο οποίο έχει φτάσει η δημιουργία κάτω από τα συνεχή καταστρεπτικά πλήγματα που επιφέρει ο άνθρωπος στη γενετική της οντότητα. 

Η παγκοσμιοποίηση για την οποία έχει γίνει πολύς λόγος τα τελευταία 30 χρόνια, καλύφθηκε με δάφνες σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, από τον τρόπο που χειρίστηκε μέσω των ΜΜΕ, των διαφημίσεων και όλων αυτών που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και φυσικά μέσω της σχολικής φοίτησης καθώς πολλά θέματα που αφορούν σε αυτήν παρουσιάζονται σε όλα τα επίπεδα της σχολικής μόρφωσης όχι μόνο ενισχύοντας την παγκόσμια κοινότητα με θετικές αναφορές αλλά και με αφαιρέσεις και αποσιώπηση   βασικών σημείων της ιστορίας τα οποία πάντα θα αποτελούν αιχμή δόρατος προς το επιθυμητό. Αυτή λοιπόν η νέα κοινωνική κατάσταση στην οποία ώθησαν οι οδηγούντες στην Νέα Τάξη εναρμονίζεται πλήρως με τον τρόπο με τον οποίο η Αποκάλυψη εμφανίζει στο ΙΓ΄ Κεφάλαιο την επιβολή του θηρίου, του Αντιχρίστου, ιδιαίτερου και προικισμένου απεσταλμένου του δράκοντος του ΙΒ΄Κεφαλαίου, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για την αντιστροφή της ιστορίας του Ιησού ως απεσταλμένου του Πατρός Του προς σωτηρία του κόσμου. Το θηρίο λοιπόν δεν είναι παρά ο υιός του διαβόλου ο οποίος αποστέλλεται στον κόσμο προς τον αφανισμό αυτού ως θεϊκό δημιούργημα και το πλήρες και απόλυτο πέρασμά του στην κυριαρχία του διαβόλου, του διαβάλλοντος την αλήθεια, του ψευδούς. Έτσι, εμφανίζεται η επιβολή του θηρίου σε όλους ανεξαιρέτως τους λαούς, όπως δόθηκε η δυνατότητα σωτηρίας προς όλους από τον Ιησού, καθώς στις μέρες μας από τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες οι οποίες αναδύθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο  Πόλεμο, την περίοδο του ψυχρού πολέμου μεταξύ Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. και τη διαπλανητική πολιτική η οποία απορρέει και καταλήγει στην παγκόσμια διακυβέρνηση, προκύπτουν εκ των καταδυναστευόντων την ανθρωπότητα κρίσεων όλων των κατηγοριών που προέκυψαν, πόλεμοι, οικονομική κατάρρευση, ανεργία, ασθένειες, οι εσκεμμένες πάρα πολλές μετακινήσεις πληθυσμών και συγχωνεύσεις λαών οι οποίοι δια του τρόπου αυτού σχηματίζουν τα προστάδια της τάξης του παγκόσμιου πλέον χαμηλόμισθου εργατικού δυναμικού, ενώ ταυτόχρονα, ο έντεχνα διοχετευμένος εθνικισμός και ρατσισμός κατευθύνει τα βλέμματα με τρόπο ο οποίος καλύπτει την αλήθεια. Και ενώ η παγκοσμιοποίηση εμφανίστηκε σαν την νέα κοινωνία αποδοχής και συγκατάβασης με το διαφορετικό, μια κοινωνία αγάπης (sic!) επιθυμητή προς την θετική πορεία του κόσμου, στην πραγματικότητα πρόκειται για τη δημιουργία της παγκόσμιας εργατικής τάξης υποβιβασμένης σε σχέση με την προηγούμενη, καθώς όλοι οι νόμοι που ψηφίζονται αποτελούν λαιμητόμο πλέον για τους εργαζόμενους αφήνοντας κάθε ελευθερία προς χρήση τους στα χέρια των εργοδοτών καταστρέφοντας εργατικά δικαιώματα αποκτημένα δια αγώνων και αίματος, και για τη δημιουργία της οποίας ήταν αναγκαία η έξοδος από τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, τελικά τον τόπο, αφού η σύμμιξη λαών είτε μετακινήθηκαν είτε δέχτηκαν τους μετακινηθέντες, οδηγεί στην γρήγορη σταδιακή ομογενοποίησή τους, όχι γιατί ξέχασαν ποιοί και από πού είναι, αλλά γιατί αυτό δεν παίζει πλέον κανένα ρόλο στις συνθήκες που αντιμετωπίζουν όλοι και είναι κοινές, παίρνοντας στην ουσία την ύπαρξή τους από αυτές ως αυτό που είναι και που είναι το αποτέλεσμα της χρηματοοικονομικής κρίσης η οποία δημιουργήθηκε και επιβλήθηκε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο της δημιουργίας της παγκόσμιας τάξης εργατών της Νέας Τάξης. Η ανάμιξη λοιπόν των πληθυσμών είχε στόχο με τη βοήθεια και άλλων παραγόντων όπως η τελευταία ψευδώς χαρακτηριζόμενη  πανδημία του ιού, καταλυτικού παράγοντος, την τοποθέτηση του παγκόσμιου πληθυσμού σε δύο κατηγορίες -βάσει ενός αλληλοεξοντωτικού ανταγωνισμού που στηρίζεται εκτός της χρεοκοπίας στη δημιουργία εκβιαστικών προσοντολογίων που και αυτά δημιουργήθηκαν με βάση την κερδοσκοπία αφού δίδουν τίτλους βάσει χρηματικών απολαβών απλά και μόνο για τη διατήρηση της εργασίας που κατέχει το άτομο-, βάσει διαχωριστικών επιλογών, την κατηγορία των χαμηλόμισθων και την άλλη των ικανοποιητικά αμειβομένων, διεκπεραιωτών της Νέας Τάξης. Σε αυτή τη διάκριση δε συμπεριλαμβάνονται οι κυβερνητικές ελίτ και άλλες οργανώσεις ως η Π.Ο.Υ., αφού αυτές είναι μέρος της διοίκησης της Νέας Τάξης, το πιο χαμηλό της επίπεδο της, ως μεσάζοντες εφαρμογής εντολών και χειραγώγησης. Και εννοείται βέβαια πως όσοι δε θα ανήκουν σε καμία από τις δύο όπως οι άστεγοι, οι συνταξιούχοι, οι πληθυσμοί που ζουν σε μη ανεκτές συνθήκες θα πρέπει να εξοντωθούν ώστε να απομείνει στη γη ένας πληθυσμός που δε θα είχε αρνητική επίδραση στην επιβολή της Νέας Τάξης ως μη εν ενεργεία ελέγξιμος αλλά εργαζόμενος και άμεσα ελέγξιμος σε όλους τους τομείς της ζωής. Έτσι το νέο αυτό σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης μέχρι να ισορροπήσει εκ της σταθεροποίησης των δύο τάξεων και της μείωσης του υπερπληθυσμού ακολουθεί την τρέχουσα πολιτική διαδίδοντας, τον ιό μειώνοντας τον πληθυσμό των αχρήστων για το σύστημα και καταβυθίζοντας τη μεσαία τάξη η οποία θα μηδενιστεί σταδιακά καθότι όσοι μείνουν θα τραβηχτούν προς τα υψηλότερα κλιμάκια, τα οποία θα είναι τέτοια μόνο και μόνο εκ της τεράστιας πτώσης των υπόλοιπων, χρησιμοποιούμενοι ως λειτουργικά στηρίγματα της εκτέλεσης των πράξεων της Νέας Τάξης. Ένα παράδειγμα μπορεί να κάνει εύκολα κατανοητό το λεχθέν. Καθώς οι τράπεζες δεν αποτελούν πλέον επιχειρήσεις αλλά διεκπεραιωτές εργασιών μεγάλων επενδυτών, όσο αυξάνει η διαδικτυακή χρήση των τραπεζικών ζητημάτων, τόσο τα υποκαταστήματα των τραπεζών θα μειώνονται πράγμα που σημαίνει την καταβύθιση του προσωπικού που χάνει την εργασία του προς την χαμηλόμισθη τάξη, ενώ το προσωπικό που μένει, διαφορίζεται συνεχώς κοινωνικά ως προς τη θέση του. Στο τελικό στάδιο με την αποχρηματοποίηση και την πλήρη διαδικτυοποίηση, μένει μόνο το κεντρικό τραπεζικό κατάστημα κάθε τράπεζας - αν δεν απορροφηθούν όλες σε μία, ενώ οι εργασιακές θέσεις σε αυτό τοποθετούνται πολύ ψηλά στον κοινωνικό δείκτη από την υπόλοιπη εργατική μάζα στην οποία έχουν συμπεριληφθεί και οι πρώην τραπεζικοί υπάλληλοι. Και αυτό θα ισχύσει για όλους ανεξαιρέτως και για όλες τις εργασίες που θα επιτραπεί να υπάρχουν καθώς πολλές θα εξαλειφθούν ως μη χρήσιμες κάτω από το διαβάλον πέπλο της χρεοκοπίας, στην εν λόγω Νέα Τάξη. Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν, σημαίνει τη δημιουργία δύο τάξεων, αυστηρά διαχωρισμένων λόγω εργασιακής θέσης που έπεται και την οικονομική απολαβή από αυτήν,  με ογκώδη αριθμητική διαφορά των μελών των δύο τάξεων, στις οποίες οι λίγοι θα αμείβονται ικανοποιητικά ενώ οι πολλοί στο επίπεδο επιβίωσης, αποδίδοντας όμως και οι δύο την πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή τους  στο σύστημα αφού θα υφίσταται συνεχώς παρακολούθηση όλων ώστε ο χαμηλόμισθος σε οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά του να μπορεί να αντικατασταθεί ευκολότατα εκ της πληθώρας του δυναμικού χάνοντας τα προς το ζειν και ο καλά αμειβόμενος το ίδιο, καθώς η προσφορά για αλλαγή τάξης δε θα αφήσει αδιάφορους τους ικανότατους που έχουν βυθιστεί στη χαμηλόμισθη. Αυτό δε σημαίνει παρά την πλήρη υποταγή των δύο τάξεων στην παγκόσμια διακυβέρνηση η οποία δε θα έχει όρια ακόμα και αν επιζητείται εξόντωση συνανθρώπων ως αποτέλεσμα εφαρμογής συγκεκριμένων αρχών, κάτω από το συνεχή φόβο της απώλειας εργασιακής θέσης, ουσιαστικά επιβίωσης. Αυτές οι συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς εργασίας σε συνδυασμό με τους άλλους παράγοντες που θα αναφερθούν παρακάτω, δεν έχουν ξαναϊσχύσει ποτέ μέχρι τώρα σε παγκόσμιο επίπεδο και είναι αυτές με τις οποίες νοηματοδοτείται και αποσυμβολίζεται η Αποκάλυψη ως το παγκόσμιο πλέον γεγονός το οποίο επικυρώνει η παγκόσμια διακυβέρνηση της παγκοσμιοποιημένης κοινότητας αφού αυτή μετά των δυνάμεών της θα έρθει αντιμέτωπη με τις Δυνάμεις του Κυρίου.     

Με τον τρόπο που προαναφέρθηκε δηλαδή την επιβολή των οικονομικών συναλλαγών στην αποκλειστικότητα του κυβερνοχώρου και όχι σε ιδρύματα ώστε να επιτυγχάνεται αφ’ ενός ο αποκλεισμός των διαπροσωπικών σχέσεων και η κοινωνική απομόνωση, η μείωση εργασιακών θέσεων ως κερδοφόρα και ταυτόχρονα επιτατική του συνεχούς ελέγχου, αφ’ ετέρου ο παγκόσμιος έλεγχος πάντων δια των εχόντων πρόσβαση στον κυβερνοχώρο, επιβάλλεται η εφαρμογή της παγκόσμιας ψηφιοποίησης, το χάραγμα του χεριού και του μετώπου που αναφέρεται στην Αποκάλυψη στο Κεφάλαιο ΙΓ’. Και αυτό είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό το οποίο συνδέει άμεσα την Αποκάλυψη με τις ημέρες που ζούμε, καθώς οι άνθρωποι ποτέ δεν βίωσαν την επιβολή μιας παγκοσμίου τέτοιας κατάστασης και όχι μόνο αυτό αλλά γιατί μόνο οι ευκατάστατοι πολλών περιόδων δυστυχίας της ανθρωπότητας είχαν τη δυνατότητα οικονομικών συναλλαγών. Κανείς λοιπόν δε θα μπορεί να προχωρήσει σε οικονομική συναλλαγή ή αγοραπωλησία αν δεν συνάδει με τους όρους που θα τεθούν από την παγκόσμια Ισχύ και βέβαια θα συμβαδίζουν με το πρόγραμμά της.  Και είναι φανερό πως ο καθένας για να επιβιώσει θα πρέπει να συμμετέχει σε όλες τις αναγκαίες διεργασίες που αφορούν στις πληρωμές χρεών, αγορές κι πωλήσεις, εισπράξεις εργασίας, χωρίς να χρησιμοποιεί χρήματα τα οποία θα έχουν αποσυρθεί όπως εξηγήσαμε στο κείμενο «Πανδημία ή Πανδήμευση;»  παρά μόνο με μεταφορές εικονικών ποσών στον κυβερνοχώρο καθώς τα ποσά δε θα υφίστανται γιατί δε θα έχουν ισοζύγιο δημόσιο αλλά ιδιωτικό που θα ισοσταθμίζει την χρήση του χώρου του μηδενός, του κυβερνοχώρου. Στην πλήρη εφαρμογή του, ο χρηματοοικονομικός τρόπος συναλλαγών μετατρέπεται σε τρόπο επιβίωσης αφού θα είναι αδύνατη η επιβίωση εκτός του συστήματος. Και καθώς είναι εύκολο τα παραπάνω να τεθούν σε αναβολές από τα χρηστικά μέσα τα οποία χρησιμοποιούμε και τα οποία αποτέλεσαν το προστάδιο, όπως οι κάρτες πληρωμών,  θα πρέπει να καταργηθούν ως χρηστικά μέσα και να χρησιμοποιηθεί κάτι το οποίο θα είναι πλήρως αι αυστηρά προσωπικό, ώστε να είναι δυνατή η χρήση του μόνο από το συγκεκριμένο άτομο και αυτό είναι ο ίδιος ο άνθρωπος ο οποίος θα λάβει ψηφιοποίηση ανεξαρτήτως του τρόπου της λήψης αυτής που μπορεί να είναι ένα εμβόλιο, μία μικροεπέμβαση, αεροψεκασμός και μίξη αυτών. Έτσι, είναι αδύνατον να υπάρξουν λαθρεπιβάτες στο σύστημα ενώ ο έλεγχος, πλήρης καταστολής θα αποκλείσει οποιαδήποτε παρεκτροπή καθώς η παραμικρή θα τιμωρείται δια της παύσης της δυνατότητας συναλλαγών αφού η άμεση πρόσβαση στο ψηφιοποιημένο άτομο θα είναι σε θέση να ακυρώνει οποιαδήποτε συναλλαγή θεωρηθεί ως δραστηριότητα δρώντος κατά του συστήματος. Και με αυτόν τον τρόπο θα υπάρξει η πλήρης υποταγή πάντων στη Νέα Τάξη και αυτό θα ισχύει για όλους ανεξαιρέτως θέσης, περιουσίας, εργασίας, αφού θα υπάγονται στο συνεχή και αδιάλειπτο έλεγχο της δράσης τους καθώς έχοντας ενσωματωμένα τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα συναλλαγών και σύνδεσης στον κυβερνοχώρο, θα τελούν μέρος του διαδικτύου χρηματομεταφορών ως τα ΑΤΜ των τραπεζών. Και βέβαια αυτό δεν είναι κάτι που θα εμφανιστεί εκ του μηδενός αλλά μία διαδικασία που απαιτεί έρευνα και πειραματισμό τα οποία ήδη έχουν γίνει και εξακολουθούν, συλλέγοντας δεδομένα και διαμορφώνοντας τις απαιτούμενες κινήσεις και βέβαια κάτω από την αιγίδα και τον έλεγχο ενός ορατού συγκεκριμένου προσώπου μάλλον αντιπροσώπου, ο οποίος θα προχωρήσει στην μαζική παραγωγή και πώληση σε παγκόσμια κλίμακα των εξαρτημάτων στη διεθνή αγορά με αποδέκτη τις κυβερνήσεις των κρατών της γης που αποτελούν τους εντολοδόχους της εφαρμογής του συστήματος αποτελώντας το εγκόσμιο στήριγμα της κυριαρχίας του θηρίου και πάντα κάτω από την κάλυψη του κοινού καλού και της σωτηρίας της ανθρωπότητας.     

Και όλα τα παραπάνω εναρμονίζονται πλήρως με την τραγική κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δια της δράσης του οδήγησε τη σύμπασα δημιουργία, την πλανητική μας ύπαρξη και υπόσταση καθώς τα τελευταία διακόσια χρόνια το ικρίωμα στο οποίο οδηγήθηκε η γη, στη συνεχή κατάχρησή της από τον άνθρωπο, εν πλήρει γνώσει των δρώντων των αποτελεσμάτων της δράσης των σε πλανητικό επίπεδο, που σημαίνει πως ό, τι υπάρχει νομοτελειακά υφίσταται τα πλήγματα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου ο οποίος τα επιφέρει, καθώς μπορεί ο τελευταίος να απομόνωσε νοητικά την οντότητά του στη χρήση και κατάχρηση της δημιουργίας  ως κυρίαρχος αυτής, όμως η αποκοπή του εξ αυτής είναι  ψευδής, αφού αποτελεί συνδεδεμένο λειτουργικό μέλος της. Το ότι η ανθρωπότητα καλύφθηκε από το πέπλο του ψεύδους συνεχίζοντας την καταστροφική μη αναστρέψιμη πορεία της αποδεικνύει και επιδεικνύει την ταυτότητα της Ισχύος ως μη επηρεάσιμη από το αποτέλεσμα που σημαίνει το μη ανήκον στη δημιουργία και αυτό δεν είναι άλλο από την οντική απουσία (Βλ. και κείμενο «Το Ένα και το Μηδέν»).

Η εκ της δράσης του ανθρώπου δημιουργία μη αναστρέψιμης πορείας προς τη διάλυση του πλανήτη, είναι ήδη επίσημα παραδεκτό από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν και διαφοροποιήθηκαν οι βασικές αρχές δράσης του ανθρώπου, οι οποίες ήδη είχαν καταργηθεί αρκετά παλαιότερα αλλά όχι με επίσημη αποδοχή, συνθέτοντας το μοντέλο στο οποίο ενυπάρχουν οι οπτικές εστιάσεις της μελλοντικής ύπαρξης. Χαρακτηριστική η άρνηση των Η.Π.Α. της μείωσης των ατμοσφαιρικών ρύπων, στη γνωστή Σύνοδο των 5 εκείνη την περίοδο, καθώς είχε πλέον επικυρωθεί επιστημονικά η μη αναστρεψιμότητα της καταστροφής της γης και ήδη είχε διατυπωθεί το νέο δόγμα στο Στέητ Ντηπάρτμεντ (Βλ. κείμενο «Η Διαγραφή»). Ουσιαστικά αυτή υπήρξε και η πρώτη ξεκάθαρη έκφραση του δόγματος της Νέας Τάξης στην οποία βέβαια δόθηκε ελάχιστη σημασία όπως ως συνήθως συμβαίνει στην τοξικοποιημένη, διεφθαρμένη υπερκαταναλωτική, υπερεκμεταλευτική και υπερεκμεταλευόμενη ανθρωπότητα.

Πλήττοντας τη δημιουργία σε πληθώρα επιπέδων ο άνθρωπος δημιούργησε την πορεία των αλυσιδωτών γεγονότων ώστε το ένα να είναι αποτέλεσμα του άλλου, ενώ κάλυψε με ένα βαρύ αδιάφανο και σκοτεινό πέπλο όλες τις παρενέργειες των οποίων η συχνότητα όλο και μεγάλωνε και οι οποίες όπως ακριβώς έπλητταν τη δημιουργία έτσι έπλητταν και τον άνθρωπο ως μέρος αυτής,   καθώς για τις παρενέργειες στη φύση λίγοι νοιάζονταν και μάλιστα – και αυτό είναι πολύ σημαντικό – πριν την είσοδό τους στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο η οποία τους μεταστρέφει στο αντίθετό τους. Και ο λόγος για την τεράστια αύξηση των καρκινογενέσεων, των αυτοάνοσων οι οποίες χαρακτηρίστηκαν έτσι από την έλλειψη αιτίας, ορολογία που δεν έχει νόημα για τον σκεπτόμενο, αλλά και όλων των γνωστών ασθενειών όπως οι καρδιακές και εγκεφαλικές παθήσεις οι οποίες αυξάνονται συνεχώς και άλλων παθήσεων ιών νέων ή εξαφανισμένων, ενώ είναι φανερή η χειραγώγηση των ιατρών από τις διευθυντικές αρχές των ιθυνόντων παγκοσμίως και κατευθυνόντων τα ισχύοντα και παραδεδεγμένα, κάτι το οποίο ζούμε σε όλο του είναι σήμερα στην υποτιθέμενη πανδημία. Και για να γίνει σαφές ο όρος υποτιθέμενη ή ψευδής πανδημία σημαίνει όχι τη μη ύπαρξη αιτίου προσβολής του οργανισμού, αλλά τον ψευδή χαρακτηρισμό ως πανδημία εκ των συνεχώς αποκαλυπτομένων ψευδών ως εκ του ιού θανάτων και ως εκείνο που μεταποιεί το αίτιο του θανάτου ως ιο και όχι ως τη δράση του ανθρώπου, προκαλεί λόγω των μέτρων που λαμβάνονται οικονομική καταστροφή της μεσαίας και χαμηλής τάξης, καλύπτει τον πραγματικό στόχο ο οποίος είναι η δια της επιτυγχανόμενης οικονομικής κατάρρευσης τελική επιβολή της Νέας Τάξης, ενώ παρουσιάζεται ως το αίτιο αυτής της κατάρρευσης η οποία όμως έχει επισυμβεί ήδη καθώς τα πάντα αποτελούν υποχείρια των μεγαλοεπενδυτών, ενώ τα κράτη έχουν χάσει κάθε δυνατότητα οικονομικής ανόρθωσης εξ αυτής, γενόμενα εντολοδόχοι αυτών και της αφανούς Ελίτ της Ισχύος η οποία πίσω και πάνω από αυτούς διαφεντεύει τους πάντες, με μόνο αποτέλεσμα την αύξηση ακόμη περισσοτέρων κερδών, τη συσσώρευση όλο και περισσότερης δύναμης και εξουσίας, προωθώντας τα εγκληματικά της σχέδια στην εκπλήρωση του σκοπού των.   (Βλ. και κείμενο «Καρκίνος, αυτοάνοσα, ιοί»).

ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΣΤΙΝ Η ΠΛΗΓΗ ΑΥΤΗΣ ΣΦΟΔΡΑ

Έτσι, ο άνθρωπος είναι και αυτός ένας δέκτης όλων των πληγμάτων με τα οποία πλήττει ο ίδιος τη δημιουργία ολόκληρη, ως μέρος και μέλος της, συνδεδεμένος απόλυτα με αυτήν εκ γενετής. Και ο μόνος τρόπος επιβίωσής του είναι η γονιδιακή του αποκοπή – αποσύνδεση η οποία υποστηρίζεται σήμερα και προωθείται έντεχνα, ένα ακόμα ψεύδος καθώς ένα τέτοιο ον δεν μπορεί να υπάρξει ως ον, παρά μόνο να αφανιστεί. Αν κάνουμε μια πρόχειρη και όχι πλήρη καταγραφή των πληγμάτων που φτάνουν τον άνθρωπο δε θα έχουμε πλέον καμία απορία για τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουμε. Ξεκινώντας από τη διαστροφή της ίδιας της γης στα χαρακτηριστικά της από τη συνεχή αφαίρεση της εσωτερικής της μάζας η οποία ή χάνεται στο σύμπαν ή τοποθετείται στην επιφάνεια της γης αλλάζοντας βασικές δομικές φυσικές αρχές ενώ ταυτόχρονα καθιστά συχνότερη τη μετακίνηση εσωτερικών στρωμάτων και μεταβολές λόγω των δημιουργημένων τεράστιων κενών που οδηγούν σε σεισμικές δονήσεις μεγάλης ισχύος αλλά και την συγκρότηση διόδων ηφαιστειακής ύλης επαναφέροντας ηφαιστειακές κρίσεις και περνώντας στις εκρήξεις λόγω πολέμων από τη χρήση ειδικών βομβών οι  οποίες εκρήγνυνται σε γήινο βάθος και ομού μετά των πυρηνικών εκρήξεων επηρεάζουν τη γωνιακή τοποθέτηση του άξονα της γης δημιουργώντας κλιματικές μεταβολές οι οποίες μπορεί να εκδηλωθούν και με μετακινήσεις μεγάλων θαλασσίων μαζών και αλλαγές του γήινου ανάγλυφου και στη διασπορά της ραδιενέργειας εκ της σχάσης των πυρήνων δια της οποίας γίνεται επαναφορά έστω και περιορισμένη στην προοντική περίοδο, πριν την υποτιθέμενη μεγάλη έκρηξη, μηδενίζοντας κάθε υπαρκτική δυνατότητα ή επιφέροντας τυχαίες γονιδιακές μεταβολές στην υπάρχουσα, έχουμε ήδη θέσει το πλαίσιο στο οποίο κινείται η δράση του ανθρώπου. Η τεράστια σε ποσότητα ρύπανσης σε συνδυασμό με την καταστροφή των γήινων παρόχων οξυγόνου όπως η περιοχή του Αμαζονίου προς πλήρη εκμετάλλευση και κερδοσκοπία, αποδίδει μόλυνση στην ατμόσφαιρα η οποία είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες της ζωής στη γη, που σημαίνει πως ό, τι ζει, υποζεί, μέσα στην υπερένταση των μη απαραίτητων συνθηκών την οποία ασυνείδητα ως ζων αντιλαμβάνεται πλήρως, άσχετα της νοηματοδότησής του, εξαντλώντας τα οργανικά του μέρη να λειτουργούν όλο και περισσότερο για να καλύψουν την έλλειψη δυνατότητας. Η επέμβαση δια ακτινοβολιών στο πλανητικό επίπεδο δημιουργεί τεράστιες επιπτώσεις στην αυτοφυή δημιουργία με τραγικά αποτελέσματα μαζικών καταστροφών καθώς η εκδήλωση ακραίων φυσικών φαινομένων είναι μέσα στις δυνατότητές της οι οποίες βρίσκονται στην επιλογή της Ισχύος και η οποία δε διστάζει να τις χρησιμοποιήσει αν αποβαίνουν χρήσιμες και κερδοφόρες προς τα συμφέροντά της, ενώ ο ανελέητος βομβαρδισμός με ραδιοακτινοβολίες επιπέδου υψηλών συχνοτήτων ο οποίος εμφανίζεται ως ο οδηγών τον άνθρωπο εις την ελευθερία και το ευτυχισμένο μέλλον, πέρα από τις τραγικές επιπτώσεις στα επί μέρους όντα και τον ίδιο αυξάνει επικίνδυνα την θερμοκρασία της γης με τον κίνδυνο αποκοπής καύματος φωτιάς από τον ήλιο και πτώση επί της γης, όπως ακριβώς δύο σταγόνες νερού ενώνονται σε μία όταν βρεθούν κοντά. Τα φυτοφάρμακα δηλητηριάζουν το γήινο επίπεδο, υγρό και στερεό ενώ δημιουργούν συνθήκες που απαιτούν την συνεχή αύξηση της ισχυροποίησής τους, δημιουργώντας ανικανότητα του εδάφους ως προς την κανονική του λειτουργία, κάτι το οποίο συμπληρώνεται από τη ολοκληρωτική χρήση μεταλλαγμένων σπόρων στους τόπους σποράς στους οποίους εμφανίζεται η αδυναμία φυτεύματος άλλου είδους εκτός από μεταλλαγμένο ενώ τα ζώα τα οποία εκτρέφονται προς κατανάλωση δεν είναι παρά ένα συνοθύλευμα χημικών τα οποία διοχετεύονται στους καταναλωτές. Tα υπέρογκα ποσά τοξικών αποβλήτων τα οποία διοχετεύονται στο περιβάλλον δημιουργούν μία τεράστια επίθεση χημικών όπλων προς ό, τι υπάρχει. Η θάλασσα παρά την αντίστασή της ως πηγή της πρωταρχικής ύπαρξης, πλήττεται από όλους τους παράγοντες της ρύπανσης οι οποίοι καταλήγουν σε αυτήν ενώ ταυτόχρονα αποσυντίθεται με τα πυρηνικά προγράμματα δοκιμών, βλασφημία προς το θαύμα της τελειότητας της ύπαρξης, καθώς μετατρέπεται σε δηλητηριώδη νεκρό σκουπιδότοπο…

Τεράστιος, καταιγιστικός και ολοένα αυξανόμενος ο αριθμός των πληγμάτων τα οποία υφίσταται η δημιουργία ως μία ολότητα αλληλοσυνδεδεμένων λειτουργικών τμημάτων, επιδρώντας στην ισορροπία την οποία απέκτησε διανύοντας δισεκατομμύρια έτη και τα οποία δεν αφήνουν κανένα της μέρος άθικτο, καθώς πλήττεται η επιφάνεια, το εσωτερικό, η περιβάλλουσα ατμόσφαιρα, η ξηρά και η θάλασσα και φυσικά ό τι υπάρχει σ’ αυτό, όλοι οι οργανισμοί, τα ζώα, τα φυτά.

Η συσσώρευση αυτή οδηγεί τη δημιουργία σε ένα μεγαλειώδες, φαντασμαγορικό ολοκαύτωμα που μπορεί να είναι και πυρηνικό - με τη συμμετοχή της ανθρωπότητας ως το τραγικό φινάλε της απόσπασής της από τη δημιουργία, καθώς η Ισχύς θα αποχωρεί από τον τόπο βασάνων και θλίψης που έθρεψε έχοντας εξαντλήσει ολοκληρωτικά κάθε στοιχείο που τη δραστηριοποιούσε  -  ως η αντίδραση της ζωής στα πλήγματα τα οποία συνεχώς δέχεται όλο και περισσότερο, όλο και ισχυρότερα (Βλ. και κείμενο «Ο Θυμός του Θεού»). Η Μητέρα Γη πλήρης ζωής στην οργανική της πολλαπλότητα έχει πλήρη επίγνωση, που επεκτείνεται μέχρι και το τελευταίο μόριό της ενσυνείδητα και ασυνείδητα, της αδίστακτης εξολόθρευσης την οποία δέχεται. Η αντίδρασή της στη δράση του ανθρώπου συνδέει την Αποκάλυψη με τη σημερινή πραγματικότητα σε όλη την ισχύ και δύναμη που εκφράζεται στο κείμενο.

                                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                                Διδάσκαλος Π.Ε., Θεολόγος