ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Πρόλογος αλλά και Επίλογος

Τέσσερα πρόσωπα, τέσσερις στιγμές της ιστορίας. Τέσσερα σημεία της γης, τέσσερις κρίσεις.

Η κοινότητα η οποία θα αποβάλει τα μειονεκτήματά της, νόμους, εξουσία, καταδυνάστευση, αδικία, φτώχια, εκμετάλλευση, τυραννία, βία, διαφθορά, διαστροφή…

Η κοινότητα που θα βασιστεί στην γονιδιακή ένωσή της με τη φύση, τη γη, το Δημιουργό της, το ζωοποιό φως της ημέρας, στην συνειδητοποιημένη και διευρυμένη προσωπική ύπαρξη, την αποδέσμευση από την εξάρτηση των υλικών και ό, τι έπεται από αυτήν, η από κοινού χρήση των αγαθών, την πίστη στο θαύμα της ζωής την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη ή πολύ απλά στην αγάπη…

Καθώς το ζητούμενο πάντα ήταν ένα και συγκεκριμένο, η αιώνια έλλειψή του ήταν η αιτία της συνεχούς ανθρώπινης δυστυχίας, η κατάρα της ανθρώπινης ζωής αλλά και όλης της δημιουργίας εξαιτίας της πρώτης, η αιματοβαμμένη και ανήλεη πορεία μας στο χρόνο.

 

Είναι φανερό η επανένωση του ανθρώπου με την  δημιουργία ως λειτουργικού οργάνου της χαρακτηρίζεται από την κατάλυση κάθε συμφεροντολογικής δράσης, κάθε ιδιοτέλειας, συσσώρευσης αγαθών, ισχύος, δυνάμεως. Και αυτή είναι η επαναφορά του ανθρώπου στην ΕΔΕΜ, η προσωπική σχέση με το Δημιουργό που ολοκληρώνει το σκοπό της ύπαρξης του ανθρώπου.  Και είναι φανερό πως αυτό αδυνατεί να πραγματοποιηθεί από μια Νέα Ισχύ η οποία θα καταστρέψει την Παλαιά καθώς το μόνο που συμβαίνει στην περίπτωση αυτή η μετάβαση της εξουσίας και όχι η κατάλυση αυτής. Οι τύραννοι της αρχαιότητας των οποίων η δράση εκκινεί ακριβώς από το ζητούμενο καταλήγουν ακριβώς στο αντίθετο. Οι προοδευτικές πολιτικές κινήσεις σήμερα από τη στιγμή που θα μεταποιηθούν σε πολιτικά κόμματα μεταπλάθονται ακολουθούν την ίδια πορεία.

Μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί το ζητούμενο είναι η αγάπη. Η διεύρυνση της ανθρώπινης ατομικής ύπαρξης σε προσωπική ύπαρξη ως κοινωνική αυτοσυνειδησία, η επανεκκίνηση και επαναλειτουργία χρόνια απομονωμένων αδρανοποιημένων γονιδιακών δομών, η καθολική χρήση του εγκεφάλου και όχι ελαχίστου μέρους, προς την ολοκλήρωση του ανθρώπινου είδους, δυναμένου εξελικτικά αλλά αλυσοδεμένου για χιλιάδες χρόνια στην αδράνεια, η συσσωμάτωσή του στη δημιουργία ως ενεργό στέλεχος αυτής, που σημαίνει τη λειτουργική ενεργό θέση του κάθε και όλων των όντων στη ζωή της δημιουργίας, την ύπαρξη, το ολικό γίγνεσθαι.

Η απαλλαγή από τον υλισμό που δίνει αυτή η μεταστροφή δίνει όλη την έμφαση στην κοινωνικότητα ως το αγαθό της ύπαρξής της, εκείνο το πάντα η κοινωνία ανέμενε και αναμένει να πραγματοποιηθεί καθώς η μετοχή από κοινού στο ενεργειακό γίγνεσθαι της ζωής χαρακτηρίζει την πλήρωση της συγκεκριμένης θέσης την οποία εκ δημιουργίας έλαβε κάθε δημιούργημα και η οποία για τον άνθρωπο αποτελεί μία εκκρεμότητα. Και αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό καθώς ο άνθρωπος δια των δράσεών του εμφανίζεται από τα βάθη της ιστορίας ως το απομονωμένο δημιούργημα, το μη ακολουθών τους κύκλους της ζωής όπως εμφανίζονται στη φυσική αρμονία, αλλά ο επεμβαίνων σε αυτούς ως ο εχθρός της. Ένα ατελές δημιούργημα που ενώ πάντα ο ορίζοντάς του είναι η τελείωση με την έννοια της εκπλήρωσης του καλού και αγαθού σκοπού του, αποδεικνύεται δια των ιδίων πράξεων ο καταστροφεύς της ζωής,  ο διαλύων τη δημιουργία και ο οθών αυτήν στον πλήρη αφανισμό. Και ενώ η ολοκλήρωσή του ανθρώπου είναι πάντα ένα όραμα που υποστασιοποιεί την ίδια τη ζωή ως αέναη δύναμη και δράση στη λειτουργική της θαυματική τελειότητα, η ζωή του αποδεικνύεται εκ των έργων αυτού ακόμη και όταν την ενδύει με όλες τις αρετές που δικαιολογούν τα έργα του, ως η επικράτηση του θανάτου και  εξολόθρευση κάθε πιθανής εστίας  η οποία θα ηδύνατο να αποτρέψει την καταστροφή.

Ο άνθρωπος στην αρχική του θέση στην ΕΔΕΜ εμφανίζεται ως αναπόσπαστο μέρος αυτής, κάτι το οποίο διακόπτεται από την γνώση του καλού και του κακού σταματώντας τη λειτουργία του ως μέρος του όλου αλλά και αποδίδοντάς του ένα τεράστιο βάρος το οποίο έκτοτε θα λειτουργεί αρνητικά. Είναι ενδεικτική η λέξη η οποία χρησιμοποιείται: ΟΦΙΣ δεν είναι παρά τα τέσσερα γράμματα της λέξης ΣΟΦΙΑ εκ της οποίας και ΣΟΦΟΣ. Η σοφία είναι το γνώρισμα του δημιουργού όπως εκφράζεται στη έκταση της ζωής, ο άνθρωπος ως ον προς ολοκλήρωση αδυνατεί να φθάσει τη σοφία μόνο να προσπαθήσει να είναι φιλόσοφος. Ο άνθρωπος ενσωματώνει την τάση προς δύο κατευθύνσεις το καλό και το κακό, το φως και το σκότος όπως διατυπώνεται και στα χειρόγραφα του Κουμράν, και το καλό υπερισχύει μόνο με αδιάκοπη και εξαντλητική προσπάθεια αφού το κακό εδράζεται στην έλξη της ύλης στην οποία και ο άνθρωπος ως υλικός υποκύπτει, δίνοντάς του πολύ περισσότερη ευκολότερη και ελκυστική τάση προς το κακό. Ως το μοναδικό ον της δημιουργίας εντός του οποίου λαμβάνει χώρα η έκρηξη αυτής της μάχης καλού και κακού μεταπτωτικά, ο άνθρωπος φανερώνεται ως μετάλλαξη αποκοπής από το όλο και δημιουργίας του δικού του όλου, η ανόρθωση του πύργου της ΒΑΒΕΛ. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η δικατευθυνόμενη τάση παρουσιάζεται αυτόματα με την έξοδό του από την ΕΔΕΜ και το σφράγισμα της πύλης της που σημαίνει την πλήρη αποκοπή του από το όλο και παρουσιάζεται πλήρως ολοκληρωμένη με την έναρξη της ζωής του εκτός της ΕΔΕΜ ακολουθώντας τον πάντα σε όλη την ιστορική του πορεία. Έχοντας το καλό απομονωμένο και αποδυναμωμένο στο νου στην υλική γήινη ύπαρξη το κακό εμφανίζεται με όλη του την ισχύ και δύναμη. Είναι φανερό πως ο μεταπτωτικός αδυνατεί να είναι μέρος του όλου αφού αποσπάστηκε από αυτό και δεν αποσπάστηκε με τη βία γιατί τότε δε θα ίσχυε αυτό, αλλά με τη δική του προσωπική επιλογή. Με αυτή την προσωπική επιλογή μπορεί να αναλάβει ξανά τη θέση του και όχι με οποιαδήποτε άλλου τύπου δράση. Και αυτό είναι το σημείο της ιστορίας στο οποίο ο Ιησούς εμφανίζεται ως η οδός και η αλήθεια και η ζωή δίνοντας τη δυνατότητα στον άνθρωπο της επιστροφής αφού ως άνθρωπος, είναι ο πρώτος ο αποσφραγίζων την πύλη της ΕΔΕΜ και μόνο δι’ Αυτού είναι δυνατή η είσοδος για το κάθε πρόσωπο κατά την θέληση και προσωπική επιλογή αυτού.

Το έργο του  προπτωτικού συγκεκριμενοποιείται ως φύλαττειν και εργάζεσθαι. Η διάκριση του από τα λοιπά δημιουργήματα έγκειται στον τρόπο κοινωνίας και επικοινωνίας με ό, τι τον περιβάλλει. Δια της κριτικής αντίληψης της σκεπτομένης ύπαρξής του, ωθείται στην κριτική παρέμβασή του στη δημιουργία προς τη διαιώνισή της ενώ ταυτόχρονα τελειούται πνευματικά. Η γνώση του καλού και του κακού δεν αφανίζει την δυνατότητα της πνευματικής τελείωσης αλλά τη μεταστρέφει αλλάζοντας την αιτία της παρέμβασης η οποία πλέον πραγματοποιείται προς το ίδιον συμφέρον, αφού ο άνθρωπος αποκόβεται από την ολιστική αμεσότητα. Αντί να φτάσει στη γνώση του καλού και του κακού μέσα από την τελειοποίησή του, αφού και ο Δημιουργός του την είχε, τη λαμβάνει άκαιρα και διαστρέφεται από αυτήν. Έτσι από τους τρεις τρόπους που υπήρχε και υπάρχει η δυνατότητα κατανόησης, τη μετοχή στο ολικό, την άσκεψία και τον κριτικό συμφεροντολογισμό κυριάρχησαν οι δύο τελευταίοι υποστασιάζοντας μία ύπαρξη άσκεπτη η οποία άγεται και φέρεται από την ύπαρξη η οποία προχώρησε στην τελειοποίηση αλλά με διάφορο τρόπο καθώς ο στόχος της ήταν ο εαυτός και όχι η δημιουργία της οποίας ήταν μέρος, όσο για τον πρώτο τρόπο υπήρξε μόνον κατ’ εξαίρεσιν σε ελάχιστη ποσοστιαία αναλογία σχετικά με τους άλλους δύο. Ο άνθρωπος εγκληματεί προς τη δημιουργία και βέβαια τον ίδιο, άσκεπτα είτε ηθελημένα ιδιοτελώς. Η μετάβαση του προπτωτικού προς την τελειότητα αρχίζει από την άσκεπτη ύπαρξη που αισθάνεται ως μέρος ενός αρμονικού συνόλου. Η μετάβαση του μεταπτωτικού προς την αντίθετη τελειότητα, ενός διαλύτη του όλου, από την άσκεπτη ύπαρξη που αισθάνεται ξένος και μόνος μπροστά σε ένα όλο στο οποίο πρέπει να κυριαρχήσει προς όφελός του και του η οποίου η καταστροφή δεν σημαίνει κάτι καθώς ο ίδιος θα είναι ο κυρίαρχός του. Έτσι η γνώση του καλού αποκομμένη από τον σκοπό της εξελίσσεται σε ώθηση προς κυριαρχία η οποία θα οδηγήσει στο τέλος του πολυπόθητου, αλλά μόνο για τον εαυτό του, χωρίς να εκλαμβάνεται ως μέρος ενός όλου όπου η αποκοπή και κυριαρχία τον μεταποιεί σε θηρευτή αλλά και θήραμα.

Ο άνθρωπος είναι ο επιστάτης μιας ξένης προς αυτόν πραγματικότητας, ο ανεξέλικτος, ο αδυνατών να επιτύχει σαφείς διακρίσεις καθώς κυριαρχείται από την ιδιοτέλεια, ο αδυνατών στην τήρηση του καλού παρά μόνο για τον εαυτό του χρησιμοποιώντας την εφαρμογή του κακού για όλα τα άλλα ενδεδυμένη το καλό προς παραπλάνηση των υπολοίπων ασκέπτων ιδιοτελών υπάρξεων. Η φυσική του εξέλιξη αντιστρέφεται σε καταστροφή της ίδιας της γονιδιακής του δυνατότητας την οποία θα αντικαταστήσει με ηλεκτρομηχανοτεχνοδυναμικές. Η πορεία του προπτωτικού στην θεϊκότητα δια της διαιώνισης της δημιουργίας μέσα στην αρμονία της αέναης ζωτικής ενέργειας προς ζωή, αντιστρέφεται σε πορεία προς μία αντίθετη ψευδοθεϊκότητα εγκλεισμένη στον εαυτό η οποία εργάζεται την καταστροφή του παντός.

Η ψευδής ταυτοποίηση των κόσμων του καλού και αγαθού με την ουτοπία υπήρξε μία αποφασιστική κίνηση που εξωστράκισε κάθε δυνατότητα αλλαγής επειδή δι’ αυτής γίνεται αποδεκτή πλήρως η δυστυχία της κοινωνίας και μόνιμο αίτημα η προσπάθεια για μία βήμα προ βήμα καλυτέρευση η οποία αποτελεί ένα ψεύδος καλυπτόμενο από έναν αγαθό σκοπό ο οποίος γίνεται επίκεντρο ενασχόλησης ειδημόνων προορισμένων από την ίδια την Ισχύ προς εκμετάλλευση και χειραγώγηση των μαζών, καθώς όσοι προχώρησαν στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους μέσα από την ιδιοτελή ατομικότητα έφθασαν και φθάνουν στο επίπεδο της Ισχύος, επιβάλλοντας κάθε διεστραμμένο σχέδιο το οποίο αποφέρει εκατομμύρια νεκρών για την κοινωνία, τεράστια πλήγματα στη δημιουργία και δισεκατομμύρια κέρδη για εκείνους, σταθεροποιώντας τις θέσεις διεστραμμένων ελίτ διακυβέρνησης και χειραγώγησης τεράστιας ποσότητας πληθυσμού η οποία αποδεχόμενη τον κόσμο ως έχει, δέχεται διορθωτικές νανοπαρεμβάσεις στην καθημερινότητά της   προς εφησυχασμό εντός του ονείρου της υπερμεγέθους κοροϊδίας η οποία βαφτίζεται δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, στην πραγματικότητα ένα ακόμα κλείδωμα της αλυσίδας του κόσμου στην κατάσταση της δυστυχίας.

Παρόλα όσα επιδεικνύουν σαφέστατα τους χειριστές των νημάτων της ανθρώπινης μαριονέτας η ανθρωπότητα πάντοτε βάδιζει στο δρόμο που όρισε η Ισχύς ουσιαστικά συγκατατιθέμενη στην υπερίσχυση του ολέθρου στον οποίο συνδράμουν όλες οι συσσωματωμένες στην Ισχύ ελίτ, στις οποίες ανήκουν και οι θρησκευτικές. Η αγάπη του χριστιανισμού μεταστρέφεται σε μίσος, σε θανατώσεις διαχρονικές ακόμα και αν η ιστορία ειδωθεί λεπτό προς λεπτό. Σφαγές πληθυσμών, πόλεμοι ολέθρου, εκστρατείες καταστροφής, εξερευνήσεις σφαγών, ιερά εξέταση εξόντωσης, κάθε είδος βίας, κάθε είδος διαφθοράς οργανώνονται από την Ισχύ στην αφάνεια του σκότους και πραγματώνονται με τη χειραγώγηση τεράστιας ποσότητας πληθυσμού ανίκανου να δει, να ακούσει, να δράσει καθώς η επιβολή του κακού είναι ολική.

Έτσι ο άνθρωπος φτάνει στο καθ’ ομοίωσιν της δημιουργίας του κατ’ αντιστροφήν. Αποκτά τη τριαδική θεϊκότητα που ήταν το τέλος της ύπαρξής του ως τριαδική ψευδοθεϊκότητα, εμφανιζόμενος ως πατήρ μεταπτωτικός, ως υιός φονεύς του Ιησού και ως πνεύμα πλήρης καταστροφεύς της πάσης δημιουργίας. Και η καταστροφή της δημιουργίας όλης λαμβάνει τη μέγιστη ισχύ της εντός των ημερών μας καθώς όλα τα όντα της και η ίδια υπόκεινται στη βία της Ισχύος προς γενετική τους μετάλλαξη και ελεγχόμενες τεχνολογικά μεταβλητές.

Και αυτό είναι το τέλος. Τέλος του ανθρώπου ως ανθρώπου, τέλος του ως εφαρμογή ηλεκτρομηχανοανθρωπογενετικής, τέλος του ως μέρος της δημιουργίας, τέλος της ίδιας της δημιουργίας ως ελεγχόμενης μεταβλητής, τέλος της γης της οποίας καθώς οι τεράστιες πληγές που δημιουργεί ο άνθρωπος σ’ αυτή αυξάνουν μέρα με τη μέρα και λεπτό οδηγείται  σε ένα συγκλονιστικό φινάλε ολοκαυτώματος.    Για τρίτη φορά ο άνθρωπος επιλέγει το θάνατο. Αναγορεύεται στον τριαδικό θεό του θανάτου οδηγώντας τη σύμπασα δημιουργία στο τέλος. Και αυτό είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης επιλογής του.

 

                                                                                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΞΕΝΟΣ

                                                                                                                                Διδάσκαλος Π. Ε., Θεολόγος